جوانی تے کرانتی

کاکا گلّ

تتکرا

ساتھی نوں 1

سکھیا 2

خوشی 3

گیت (کناں شبداں نال) 4

گیت (اگلے پل) 5

کرانتی دی ڈولی 6

گیت (مچلدیاں لہراں) 7

بھلامانس غنڈہ 8

آزاد 9

برابر 10

ساتھی تے سیما 11

گیت (ہسدا رہاں جاں روواں) 12

ظلم اتے بغاوت 13

عشقَ دی سالگرہ 14

بینتی 15

گیت (تیرے سنگ جیون دی) 16

غدار مسیحا 17

امرت ویلا 18

رات براتے 19

چار جون 20

دو شبد 21

غزل (کٹیاں نہیں کٹدی) 22

گیت (بہت من رویا) 23

انبھول عشقَ 24

پتجھڑ 25

خوش قسمتی 26

سویبندھن 27

دیوانے دی موت 28

نونجوان تانئی 29

جھخڑ دے بعد 30

تحفہ 31

گیت (میخانے وچّ) 32 1984-1985

دیوالی 33

ابھے ساہ 34

اوہ آیا 35

ارمان (ارماناں نوں پال سکاں) 36

گوری دا چرکھا 37

کہڑا دیش 38

بیریاں 39

عشقَ دی کہانی 40

بینتی---یاراں نوں 41

گواچے راہ 42

دریڈے جنم دن 43

عشقَ دا باغی 44

جواب 45

ٹھنڈھا سیک 46

نگھّ 47

پتھر دے چپو 48

گیت (دل کھہا کے) 49

بناؤٹی فلّ 50 1994

دی چار جون 51

کچی یاری 52

ظالم 53

کال 54

امتحان 55

اکھاں 56

پیڑاں 57

سچائی دی قلم 58

تیرے وال 59

دل دی پڑھائی 60

جائز ہے 61

محبت دا نشہ 62

رتاں 63

قدرت دی کروپی 64

سچائی 65

غزل (اوکھا پہاڑھا) 66

امید 67

اوہ تے اسیں 68

ریت دے مینار 69

سویرے دا انت 70

شہید دے آخری شبد 71

اک پاسڑا پیار 72

وادی دا فلّ 73

ملن دی تانگھ 74

انصاف 75

سنگاؤ 76

لاپرواہ 77

امنگ 78

چکیراہا 79

تیرا صبر 80

دخّ تیرے جان دا 81

سٹّ 82

بے- آسا 83

گیت (مینوں چٹھی گھلیں) 84

امن 85

آخری چٹھی 86

        ساتھی نوں

توں ہی توں ہی اس دل وچّ وسّ گئی۔

بھلاکے دکھ میرے روم روم وچّ رس گئی۔

سہرا اسفلتا دا چہرے دے اتوں اتارکے

کامیابی دے فلّ میرے سر توں وارکے

چورستے تے کھڑے نوں صحیح رستہ دسّ گئی۔

ہم سفر ورگا سوہنا جیہا رشتہ بناکے

میری کشتی تے ستکار دے بادبان سجاکے

بھنوراں وچّ پھسیا میرا جیون کڈھ گئی۔

ڈر کاہدا ڈنگھیائیاں دا اچے سکھراں دا

ہڑ آئیاں راتاں توں، دوپہر تکھڑاں دا

جھلّ لوانگا مشکلاں توں میرے نال چل پئی۔

      سکھیا

اوہ شیش محل دے واسیا

دوجیاں تے نہ سٹّ پتھر۔

دل صاف اے تیرا کورا کاغذ

اکر جان نہ درد دے اکھر۔

اوہ سوہنے من دے مالکا،

روک رکھ زبان دی تلوار،

پیسے دی کھیڈ تاں آؤنی جانی

ماڑی ہے بڑی غریب دی مار۔

اوہ لمے نہوآں دے پالکا

دل جلیاں دے نسور نہ اچیڑ،

کل توں وی کوہڑی ہو سکنیں

یار دوست وی نہیں آؤنگے نیڑ۔

اوہ سوہنے حسن دے راہیا

دل توڑن دا راہ نہ اپنا،

آخر تاں بڈھاپا آکے رہنا،

ہنکار دا نہ پان چڑھا۔

اوہ چڑدی جوانی دے ماہیا

ساتھی بنا سارے نہ دشمن،

لڑناں تے لڑ انقلاب لئی

ناں یاد تیرا دنیاں والے رکھن۔

                خوشی

پاٹیاں جلیاں وچوں دیکھن دی کوشش کیتی

تھکّ گئے لبھدے سونے نال گھڑے ینتر۔

خوج وچّ دنیاں چھان ماری

ملیا نہ خوشی دا مولمنتر۔

میں سوچاں دے ہتھ چھری دیکے

روز رات نوں ہندا ہاں حلال

پھر زخماں توں سمدے لہو دا

حیران ہندا ہاں دیکھکے جلال

جوگ نوں اسدا علاج نہ اؤڑھے

ناسور بنیا گھاؤ اسفل ہوئے تنتر۔

میں سدھراں دے گل ہار پاکے

سر دے اتے چڑھا لیا

اوہ پہاڑ دی ٹیسیؤں ڈگّ ٹٹیاں

بڑا ہی دکھ میننوں سہنا پیا

صبر دا پیالہ تکّ ہویا چور

درد بیٹوک ودھدا رہا نرنتر۔

میں بھاوناواں دے ساگر وچّ کدکے

گھمنگھیری پھسیا اتے جاواں ڈبدا

رشتے دے تیلے دا سہارا ڈھونڈاں

ڈنگھیائی ولّ ترناں پتن نہ لبھدا

جیوندا ہی میں لاش بنیا پیا

تل اتے کنڈھے وچّ نہ بچیا انتر۔

                 گیت

یارا تینوں الوداع کہاں میں کناں شبداں نال

میرا دل کھسّ جاندا شبداں دی کرکے بھال

پیار دیاں نیہاں تے گھروندا آپاں وسایا سی

بے شکّ تھوڑے چر لئی اوہنوں ریجھاں نال سجایا سی

اک اک وی ہلاؤندے طوفاناں دی نہی مجال۔

اج توں اسے ویہڑے توں کنارہ کر لیا

دیکھکے میری چھوٹی غلطی اپنا فرض بھلّ گیا

گھلّ بلاوے ہنیریاں نوں عشقَ دا لیاندا کال۔

منزل سہانی جاں اسہانویں خط پا دیویں جاکے

اساں تاں ایسے ویہڑے موت اڈیکنی غم خاکے

کی تیرا دل بدلیا ساری عمر ستاویگا سوال۔

         گیت

ہن نہیں تاں اگلے پل۔

غصہ تیرا جاویگا ڈھل۔

دیکھنا ایہہ چھوٹی گلّ

کھوہ نہ لوے عمراں دا ہاسہ

ہڑ لے آوے کتے زندگی دا پاسہ

ہسدی جوانی بن جاوے نشچل۔

پل دا غصہ دل بہت دکھاؤندا

اس مشکل دا حلّ نہ لبھدا

خون دے ہنجھو اکھیؤں وہندے

توں نہ بولیں میرا دل کمبدا

رکھ پیار تے وشواش اجول۔

              کرانتی دی ڈولی

کیہا کسے فقیر نے جوانی دو دن دا ہندی پروہنا۔

گزر گیا جے وقت ہتھوں مڑکے پھر واپس نہیں آؤنا۔

جے نہ توں سمبھلیا اج یارا پھر پیو وانگو غلامی پینی سہنی

ٹھوکراں نال بھری زندگی جیونوینگا تے زلت نال لدی رہنی

اپمان دے گھٹّ بھرکے سر جھکاکے افسرشاہی دی سنینگا کہنی

پھر گاندھی دی سکھائی اہنسا تیرے دماغ دے اتوں لہنی

تاں مندر جاکے ٹلّ کھڑکاکے اپنی بربادی دا زشن مناؤنا۔

اوئے کاہدا ڈر توپاں دا کالیاں جیلاں دا ہتھکڑیاں دا

اوئے کہڑا توں کرنیں فکر کرکے ڈگدیاں کڑیاں دا

اوئے کیہا ادھرم تیتھوں ہوناں روککے چالا اتہاسک گھڑیاں دا

اوئے نشہ دیکھنا چڑدا کیہا توڑکے سماج دیاں لڑیاں دا

اتار سٹّ ڈر دے پڑدے مزہ دیکھ زندگی دا آؤنا۔

جوانی تیری بلائیں سندری ہتھیاراں دے گہنے پا سجا

ڈھاہیاں دے رسے نال بنھکے جھنڈیاں شہیداں دے راہ سجا

کرانتی نوں ڈولی وچّ بٹھاکے گولیاں دے ڈھول واجے وجا

لاکے لہو دا تلک متھے انقلاب دی جنگ وچّ کدجا

دیکھنا سماج واد لیاکے بھکھ دکھ نے تینوں کدے نہ ستاؤنا۔

           گیت

مچلدیاں لہراں وی ہن تاں

من بھرماؤنوں رہِ گئیاں۔

تیریاں یاداں بھگویں کپڑے رنگا

پہاڑ توں لہہ پئیاں۔

ایہہ جھیل دا نیلا پانی

اتے لوکاں دے اکٹھ

سورج دی دھپے چمکدی ریت

ننگے سریراں نال بھریا تٹّ

سبھ کوئی ہور دنیاں جاپے

جتھے دل مر جاندا جھٹّ

بادباناں نال ٹکراکے ہواواں

گیت درد دا کہہ گئیاں۔

من اشانت ہو گیا سنکے

یاداں دیاں جوگناں دا اکتارا

تیری تصویر دے ولّ تککے

مڑ مڑ لبھدا سہارا

میں پہنچ جاواں تیرے کول

بھلکے جھیل دا نظارہ

تے ریجھاں اتھے ترن دیاں

لہراں نال وہِ گئیاں۔

      بھلامانس غنڈہ

سچے راہ چلن لئی چھرا پراں سٹیا۔

شاباشی بجائ لوکاں نے مینوں غنڈہ کیہا۔

چھڈکے چنچلتا، گمبھیرتا دا پلہ پھڑھیا سی

تاں میرے نام اتے چکڑ اچھل گیا

شراب دے نشے نوں الوداع کیہا سی

کہ میرا ہوش ہتھ وچوں نکل گیا

میں حرام کماؤنا چھڈّ نیکی متھی

چنگے کرماں دا پھل پھسل گیا

کہاں اسنوں بدنصیبی جاں اپنا قصور

یارو مینوں ملی بھلیمانسی دی سجا۔

میرا سکھ چین لٹّ کے لے گئے

جہڑے اپدیش دندے ربّ نوں ملن دے

نصیحتاں دے کے لوک کھوہاں ولّ اکساؤندے

طریقے دسدے نہ وچوں نکلن دے

بدمعاشی دی عیش مڑ یاد آؤندی

جھلدا تسیہے اچھے راہیں چلن دے

میں سمبھلدا ہی چاہے ہی مر جاواں

لاؤنا نہیں بدمعاشی دا بوٹا پٹیا۔

                آزاد

اج توں آزاد ہیں حقاں خاطر بولن لئی۔

سچ واسطے مرن لئی جاں کفر تولن لئی۔

ڈر دے سنگل ٹٹے بھاویں بچے کالے قنون

تیری آشنکا اتر گئی ودھے فلیگا تیرا جنونّ

ستاں پردیاں پچھے قید مانوتا نوں ٹولن لئی۔

ہن تیرے ہتھ فیصلہ اپنی قسمت گھڑن دا

سوارتھ لئی جین دا جاں لوکاں خاطر مرن دا

دیش خاطر وارنی زندگی کہ عیاشی رولن لئی۔

وشواش مینوں تیرے اتے بھنگ بھاڑے نہیں گواوینگاں

قوم دی امانت زندگی وچّ خیانت نہیں رلاوینگاں

ملیا تینوں ہے سماں اج لہو ڈولن لئی۔

غریبی امیری دے بھید بھاوَ تے دنیاں آباد

مارکس دے سدھاتاں تے ادھارت لیادے سماج واد

لادے اپنا تن من انقلاب دے اندولن لئی۔

برابر

کردا ہیں پاپ دی کمائی دسّ کس گلّ دی۔

تیری اس نال لڑائی دسّ کس گلّ دی۔

جہڑے جات پات دے فاصلے گوبند نے مٹائے سی

اوچ نیچ والے بھید بھاوَ امرت نال ہٹائے سی

پھر ایہہ ضد جدائی دسّ کس گلّ دی۔

اوہ جمیا سی ہریانے توں واسی پنجاب دا

پانی تساں دوہاں نے پیتا اکو ہی چناب دا

بسّ بولیاں دی دشمنی ودھائی دسّ کس گلّ دی۔

جے توں ہیں گورا چٹا کالے کیتا نہیں قصور

جمیا اوہ گھر بھامن دے ویش وی انسان ضرور

اوچ نیچ دی کندھ بنائی دسّ کس گلّ دی۔

مسلمان تے ہندو دوہیں اک ربّ دے راہی

سکھ ہویا کہ بندہ عیسائی دھرم نہیں کوئی شاہی

دھرماں دی عینی پاڑ پائی دسّ کس گلّ دی۔

کی اوہ روٹی نہیں کھاندا دسّ مینوں ایہہ یار

کی اوہدا لہو ہے چٹا دسّ مینوں ایہہ یار

تاں بندہ بندے دی کرے برائی دسّ کس گلّ دی۔

        ساتھی تے سیما

بہت دیر نفرتاں توں لککے کیتا انتظار۔

ماں دی گود بعد ملیا تیرا پیار۔

تیرے بن رہِ نہ سکاں اینا پیار نہ دے

پتجھڑاں نوں بھلّ جاواں سدا بہار نہ دے

ہولی ہولی بدلدے کوشش کرکے میری نہار۔

تھوڑی دیر سوچاں توں آنچل وی ہٹا

سالاں توں سکے ہوئے ارماناں نوں نہ جگا

بہتی چاہ محبت دا بن جاوے نہ مزار۔

تیرا میرا سبندھ ہے اک انمول نگینہ

پر ہرکّ چیز دی ہندی ہے سیما

توڑاں جے میں سیما تاں کردے انکار۔

اس ساتھ نوں میں چاہندا نہیں گواؤنا

تیرے توں چنگا ساتھی کتھوں اے تھیاؤنا

جیونا مرنا سنگ اساں دکھ جھلکے ہزار۔

  گیت

میں ہسدا رہاں جاں روواں۔

تیرے توں جدا نہ ہوواں۔

توں جننی ہوویں بھاویں بانجھ

دلاں وچّ بنی رہنی سانجھ

تینوں پاکے سارا جگّ جتنا،

ہارے جواری جواری نوں نہ چھوہواں۔

مسکان روح تے ہمیش رہنی

خوشی دی چمک مکھوں نہیں لہنی

تیرے کول آکے فلّ بنجاں،

بوجھ چاہے سنسار دا ڈھوواں۔

دکھ آؤنگے سینکڑے تے ہزار

مینوں چھڈکے جانا نہ یار

مشکلاں دے نال متھا لاکے،

ساتھ ہے جیوناں آپاں دھوواں۔

بھلاں نال پاٹی چادر سیونکے

کھماں منگ لوانگے جھٹّ نیونکے

لگے داغ تیرے سویمان اتے،

پچھتاوے دے ہنجھوآں نال دھوواں۔

      ظلم اتے بغاوت

جے کرماں توں وشواس ہی اٹھ جائے۔

ہرکّ سیانا انسان ظلم خلاف آواز اٹھائے۔

نہ اوہ کسے دے لہو دا پیاسا

نہ اوہ ہندا اپنی جان دا دشمن

بندوق ہتھ وچّ لیکے ہمیشاں انج سوچدا

امن دے فلّ اوہدے ویہڑے وی مہکن

کیوں کوئی تشدد دا پانی سروں لنگھائے۔

بے انصافی دی گھلاڑی وچّ پڑن نوں کہندا

کہڑا دھرم سچ خاطر لڑن توں ورجے

ہرکّ منکھ لوچدا کلی، گلی تے جلی

کون اتارنا چاہندا کالے بازار دے قرضے

برائی نوں مارن لئی سدا لوہڑی جلائے۔

دیش بھگتاں لہو وہاکے لئی سی آزادی

لوکراج تے قابض ہو جان مجرم اشتہاری

تاں پھر انیاں دیکھکے صبر دا بنّ ٹٹدا

اکٹھی ہندی انقلاب لئی خلقت ساری

شانتی دے مندراں تے پھر بمب ورسائے۔

عشقَ دی سالگرہ

عشقَ دی پہلی سالگرہ تے تینوں کی دیواں تحفہ۔

اس غریب دے کول ہیرے کھریدن لئی نہیں کجھ نہیں بچیا۔

اک ہسدے ہوئے بھوکھ دا سفنہ میرے کول

درداں وچوں نسرے ہوئے مسکراؤندے گیت میرے کول

خالی جیب توں بعد میرے کول دل رہا۔

ایہہ وعدہ دیواں تینوں اج سدا پیار کردا رہانگا

ساری عمر دکھ سکھ دا تیرا ساتھی بنکے رہانگا

تیرے توں جدا ہون دا کدی آویگا نہ سفنہ۔

جے تحفہ ہے قبول آجا پہلی سالگرہ منائیئے

عشقَ دے گلدستے وچّ آشاواں دے فلّ سجائیے

ساڈے دوہاں کول اگے جان لئی ایناں موقع ہے پیا۔

     بینتی - ظالم تائیں

میری ارتھی نوں موڈھا دین والیو کجھ تاں شرم کرو۔

سوارتھیؤ میری موت تے کوئی تاں چنگا کرم کرو۔

تہاڈے پٹے ہوئے نفرت دے کھوہاں چ مے ڈبّ ترکے

اج تکّ جیوندا رہا تہاڈے واراں توں ڈرکے

لاش نوں کیرتن سناؤن نالوں کجھ بیہتر کرم کرو۔

جؤندے دیاں تلیاں وچّ کلّ ٹھکواکے تسیں ناں کمایا

اک سچے بندے دیاں جڑھاں کٹکے مینوں نامور کافر بنایا

تہاڈے جھوٹھے الجاماں دی سولی چڑھیاں ہن روئیا نرم کرو۔

ہنجھو کس لئی وہاؤندے ہو دھرتی توں بوجھ لحن تے

میں سورگیں تاں پہنچناں نہیں تہاڈے چنگا کہن تے

بھوت بنکے تہانوں ڈراوانگا نہیں کاہتوں ایناں بھرم کرو؟

پچھتاوا کرو کیتے تے مینوں نہیں تہاڈے تے گلہ

بسّ ایہو ہے آخری تمنا میری ایہی تہاڈی سجا

میرے ورگے عاشقاں نوں چھڈّ ستاؤنا کوئی ہور کرم کرو۔

                 گیت

تیرے سنگ جیون مرن دی سی ابھلاشا۔

لگدا ہے انجھ تیرے توں وی ملیگی مینوں نراشا۔

ایہہ سریر نہیں دردیں بھجیا پھوڑا پیپ نال بھریا

اسدی وی، تیری وی ٹھوکر دا درد اہنے جریا

پیار دی گرمی توں وانجھا ٹھرے دا ٹھریا

کی کراں گا جیوندی رکھکے تینوں ملن دی آشا۔

سفنہ ٹٹّ جان تے سوکے مارے نینوں پانی کردا

ہاریا ہویا وجود سکھ چھڈکے دکھیں قبجہ کردا پھردا

چکڑ دے دامن اتے کمل بن سوچے کھڑدا

ہنجھوآں دیاں ندیاں وہاکے ایہہ سدا رہا پیاسا۔

میرے اندر وسدی روح نوں لگیا غم دا کیڑا

سبھ سدھراں دے خون ہندے جان ودھدی جاندی پیڑا

من سہِ سہکے زخم زندہ لاش وانگ ہویا چیڑھا

جد خوشی نہ ملے کوئی دل رہے گا ہی اداسا۔

        غدار مسیحا

اج غریباں دی گلّ سننوں بولا

سونے دے رتھاں تے کردا سواری،

اوہ بھلّ گیا وچار ہی اپنے

دکھی دلاں تے ماردا چوٹ بھاری،

ارداس کردے ہتھاں نوں انگولیاں کرے

اوہدے سامنے جنتا کریگی کی وچاری،

جہڑا ظالم دا رکھاک بنیا پھردا

اس مسیہے نوں میں کی آکھاں۔

ابلدے دیگاں وچّ رجھدے منکھی سریر

چرکھڑیاں چڑن توں گزریا ہویا زمانہ،

سولی چڑھاؤن دی ریت گئی بیتی

کندھیں چنن دا ہویا رواج پرانا،

گھلاڑی وچّ پڑ جاواں بناں سوچے

زہر دا پیالہ وی نہیں انجانا،

جہڑا بنا ڈھٹّ لگائے مار رہا

اس مسیہے نوں میں کی آکھاں۔

جھک گیا سونے دے چھتر تھلے

لے لئی اسنے بچڑاں دی سرداری،

پہلاں ظالماں دے تسیہے جھلدا سی

ہن مسیہے دے چابکاں دی واری،

میں خود تے پورا قابو رکھکے

سہِ رہا ہاں مسیہے دی غداری،

جہڑا لہو دیاں بونداں لئی ترسے

اس پپیہے نوں میں کی آکھاں۔

         امرت-ویلا

روز سویرے پنچھی چہکن اکھاں ملدا میں انیندا۔

امرت ویلے تیرا ناں لیکے پہلا گھٹّ ہاں پیندا۔

دل وچّ یاداں تیریاں دا سوا اچا جلدا

لوک کماں ولّ تردے میں ٹھیکے ولّ چلدا

جوانی رو رو واسطے پاوے میرا رستہ روکے

کہاں جھلی نوں جاندے ایہدے آسرے میں جیندا۔

ہرکّ دن جدائی دے سالاں وچّ جا جڑدا

میرا رستہ تیرے پنڈ ولّ کدی نہ مڑدا

بند ٹرنک چوں پریم پتر جد کدی وی کڈھاں

پڑھنا مشکل ہنجھو بھرے نینوں نہ کجھ دینہدا۔

اوشا دی لالی تیریاں گلھاں دی یاد دواوے

چاننی تیریاں اکھاں دی چمک بنکے ستاوے

یاداں دا سوا بجھاؤندی ہوئی بوتل خالی ہندی

تیری بے وفائی دے پھٹّ لگائے غزلاں لکھکے سیندا۔

       رات براتے

پچھو نہ مینوں کدھروں آ رہاں۔

کنی کو پیکے غم سنا رہاں۔

جے تھوڑی جہی شراب پی لیندا ہاں

جھوٹھ بھلاکے مونہوں سچ کہندا ہاں

سوفی ویلے دے ہاسے اڈّ جاندے

جھلیاں پیڑاں دا حالَ سنا رہاں۔

پیتے جام تاں انگنت ہو تردے

یار بوتلاں دی گنتی کرنوں ڈردے

ہوکے میں شرابی ہوش اپنے گواکے

تیری بے وفائی دا گیت گنگنا رہاں۔

ڈیرہ اپنا لبھدا تیرے محلے وڑدا

گھر تیرا پچھانکے میں پچھے کھڑھدا

قدم لڑکھڑا جاندے کدی ڈگّ پیندا

تھکے قلم نال گیت سجا رہاں۔

جگدی لالٹین لیکے ماں مینوں لبھدی

چوراہے تے ڈگے پئے دا چہرا تکدی

اوہ میری زندہ لاش تے وین پاؤندی

میں ہچکیاں لیکے ورتمان بھلا رہاں۔

چار جون (1984)

اج قوم کوآری دی

عجت تے کنجراں ہتھ پایا

اس سچے کچّ دی لڑی نوں

جھوٹھے جوہریاں توں پرکھایا

عجت نال تنکے چلدی دے

ددھاں نوں جوٹھا منہ لایا

اسنے نہیں اسنے نہیں

کسے نوں ہتھ پکڑایا۔

لال قلعے دی ویشوا نے

سچے لوک شرابی کیتے

ڈھاہ کے وسدی سہاگن دا گھر

اپنے گلھ گلابی کیتے

بدن دی بدبو چھپاؤن خاطر

دلیاں دے گھر مہتابی کیتے

او وسدیاں نوں رنڈیاں کرکے

پان کھواکے بلھ عنابی کیتے۔

تخت تے گنڈی رنّ بیٹھی

ہیجڑیاں دی فوج لیکے

کس دی عجت سرکھات دسو

بچڑاں دے ہتھ پیکے

تباہی نوں ہے آواز دینی

اناں خلاف کجھ قہقے

پر مرنا وی برا نہیں

استوں پوری زندگی رہکے۔

جے قوم گگے نہ پوجے

نہیں زہری سپّ ڈسدے

بھولے لوک دودھ پیاؤندے رہے

زہر دے ونجارے ہسدے

اوہ وہُ چُ تیر بھیونکے

کوآری قوم دی عجت لٹدے

ایہہ تاں گھر پالی ناگن دے

لائے زخم نے رسدے۔

اک مرد نے قوم دی

لٹدی عجت تے دکھ دکھایا

کنجراں نوں بندے بنان لئی

سریر کارتوساں نال سجایا

پستول چوں درگا کڈھ دکھاکے

مسے رنگھڑاں نوں ڈرایا

اس اکلے نے مرن واسطے

لوکاں نوں ہلونا دلوایا۔

ہائِ! امن پسند جنتا

اسے دے خلاف ہوئی

ہائِ! اکھاؤتی نپنسک مرداں چوں

ساتھ اسدے نہ کوئی

ہائِ! اوہنوں ہی ڈاکو کہندے

جہڑا کردا رہا ارجوئی

ہائِ! اوہدے ہنجھو دیکھکے وی

نپنسک سکھ قوم نہ روئی۔

گوبند دے اس پتر دی

موت وی آئی جلدی

ڈھاہ لیا جاکے لشکراں

ہرمندر دی کرکے بے ادبی

اکال تخت دے بنگے ڈگے

مرے پروانے ہزاراں مذہبی

دکھ بھنجنی وی ظلم دیکھکے

جون دی اس راتے مرگی۔

جتھے کالے کاں چبھی لاکے

ہنس بنکے نکل اڈدے

اس سروور وچّ پانی دی تھاں

لہو دے چھلّ اٹھدے

دیپ سنگھ دے پیروکاراں دے

سر اس تلا وچّ ڈبدے

قوم دے رکھئکاں دے دھڑ

تھلے غار وچّ جا کھبھدے۔

سونے دیاں دیواراں دے اتے

کالے رنگ بدمعاشاں پوچے

جناں نے معصوم بچیاں دے

لے زمبور ماس نوچے

کنجریاں نچاؤن اتھے اج

مسے رنگڑ بن سوچے

بدلہ لین لئی موئی قوم

دا دل بھورا نہ لوچے۔

اوہ کرسی چڑھیا گدار سکھ

استعفٰی وی نہ دکھا سکیا

اوہ فوجی جرنیل اکھاؤتی سکھ

دلی وی نہ ہلا سکیا

اوہ سکھاں دا افسری طبقہ

تنخواہاں وی نہ بھلا سکیا

اوہ ستا پیا سارا سکھ دھرم

آواز وی نہ اٹھا سکیا۔

جد مکے تے پین دھاڑوی

ستے پئے لوک اٹھدے

جد سومناتھ تے چڑھے غزنوی

ستے پئے لوک اٹھدے

جد یہودیاں تے ہوئے ظلم

ستے پئے لوک اٹھدے

ہن ہرمندر نوں ڈھاؤن فوجاں

دیکھو کد سکھ اٹھدے؟

اوہ آزاد دیشاں دے واسیؤ

اس ظلم دی نندا کرو

اوہ امریکہ روس دے تاجیؤ

اس ظلم دی نندا کرو

اوہ سچیاں قوماں دے حاجیو

اس ظلم دی نندا کرو

اوہ پاک دھرت دے واسیؤ

اس ظلم دی نندا کرو۔

                دو شبد

کجھ گلاں پیار دیاں کر لیندا ہاں تیری تصویر نال۔

جدائی دیاں گھڑیاں گنکے کر لیندا ہاں سمجھوتہ تقدیر نال۔

سانجھے جیون دے لائے بوٹے نوں خون نال سنجدا جاواں،

ملن وچّ دن تھوڑے صحیح ہجر نال سکدا جاواں،

پر بھوکھ دا خیال کرکے صبر دے گھٹّ بھر لیناں

اڈاریاں لاؤندے من نوں وسّ کر لیداں ہاں زنجیر نال۔

تیرے نال وفا دی کھادھی سونہ نوں ہردم یاد رکھاں،

پتر جے چروکا ہو جاوے پکّ جاندیاں نے اکھاں،

لکھ لکھکے گیت غزلاں پریم دے بوٹے دوآلے واڑاں لائیاں

کرکے یاد تینوں صلاح کر لیندا ہاں اس اخیر نال۔

جد وی تیری یاد آوے اوکھا ہنجھوآں نوں اکھیں ڈکنا،

پر اپنی برہوں نال دکھی چاہندا نہیں تینوں تکنا،

پھر ڈونگھا ساہ بھرکے تیری تصویر کول حالَ سناواں

مڑ اوہی ڈونگھیاں گلاں کر لیندا ہاں تیری تصویر نال۔

            غزل

ایہہ رات کٹیاں وی نہیں کٹّ دی۔

دوری تیرے میرے وچّ نہیں گھٹ دی۔

بجھ گئی شمع اوکھے ساہ لیکے

برہوں دے لوگڑ دا سوت وٹّ دی۔

کڑلاں پئیاں سریرے پاسے پرتن نال

نیندر دی رانی نزدیک نہ لگدی۔

ہنیرے نال عشقَ میرا پے چلیا ہے،

چانن کول گلّ کوئی نہیں پٹ دی۔

کنڈیاں دی اپما دے پل بنّ تھکی

چبھن محسوس ہونوں پھر وی نہیں ہٹ دی۔

باغ غماں دے کڈھکے سبھ سوئیاں ٹٹیاں

وچھوڑے دے بازاریں پھلکاری ملّ نہ وٹّ دی۔

ہرکّ رات وانگر ایہہ وی ڈھل جانی

میری پیڑ صحیح کوئی قدردان نہ کھٹدی۔

                  گیت

کلّ ہی تینوں یاد کرکے دکھی بہت من رویا۔

اپنی بے بسی تے کھجھدا میں مولوں ہی غم گین ہویا۔

وہاکے وچھوڑے دے ہنجھو کم بھلا بیٹھا رہا

تیری تصویر چپّ رہی اسنے نہ کجھ کیہا

نہ کجھ کہندی نہ کجھ سندی چپچپیتی

انجھ لگیا دنیاں وچّ ظالم نہیں تیرے جیہا۔

جی کرے اسے ویلے پردیس چھڈکے گھر جاواں

تیرے مہکدے سریر دوآلے باہاں دا گھیرا بناواں

فرض دے وچار آکے جد دل تے قبجہ جماؤندے

چھڈکے سوچاں دوڑن دیاں، میداناں نال دوستی پاواں۔

سوچیا سی کلّ رات ہفتے دا برہا پنجیا

ہنجھوآں دے ہڑ لیاکے سوکا ماریا ہجر سنجیا

پر اج وی اہیؤ حالَ یاد تیری پھر ستا رہی

وچھوڑے دا لوگڑ بن پیڑ سہے نہ جانا پنجیا۔

کس نوں حالَ سناکے دل اپنا کراں ہولا

کس کول وہل ہے سنے جو میرا رولا

اناں کاغذاں تے اپنے من دا حالَ لکھ رہاں

عاشق دے گیت نوں نہ لوکیں رہن دندے انگولا۔

         انبھول عشقَ

عشقَ دے بوٹے دے اتے ارماناں دے فلّ کھڑے۔

آساواں دی ویل لمی اسطے ہسّ ہسّ چڑھے۔

سریر تکّ دی سدھّ گواچی محبت یاد رہندی

کد بیٹھن دا ویلا تے کد کھڑے کھڑے۔

ہن صحیح پرکھ ہے آئی اس زندگی دی

دن رات کرن ارداساں بدقسمتی دی ناگن لڑے۔

خوشبو جہی پھیلی فضا وچّ بھنی بھنی

جس دن عاشق معشوق دا خط پڑھے۔

کناں وچّ انحد ناد گونجن لگدا

جد وی اسدے نال بول سانجھے کرے۔

ہر شے وچوں اوہدی شکھشیئت جھلک ماردی

راتاں نوں اسدے سفنے نیند توڑ آؤن بڑے۔

ہائِ اسنوں چھوہکے اک وار دو پل لئی

دل کلکاریاں مار مار نچن نوں کرے۔

       پتجھڑ

میری اندرونی حالت دیکھ سکے

بہت دور ہے تاریاں دی منجی۔

اڈاری مار گئی کونجاں دی ڈار

چھڈکے میرے واسطے غماں دی گھڑونجی۔

سست دریا دی چال تککے

دن بتیت کرنے بڑے مشکل ہوئے

رات میرے لئی ہنیری ہی رہی

چاہے پنیاں نوں چن اجول ہوئے

تیرا مکھ تکن توں وانجھی رہی

روح ویاکل ہوئی سولاں تے ٹنگی۔

گرمیاں نے پردیساں دا راہ پھڑھیا

جوبن تے سیال دی نڈھی آئی

برف درختاں دا حسن لٹّ لیا

جھیل دیاں لہراں جمکے ہوئیاں شدائی

میرے من دی دھرت بہاراں کھہاکے

کورے نال ماری، پیڑاں کیتی گنجی۔

جنگلاں وچوں وی جانور الوپ لگن

چارے پاسے چپّ نے راج کمایا

ٹھنڈھ نال خطیاں وی سنگڑ گئیاں

سورج میرے ویہڑے نظر نہ آیا

ننگے تنے لیکے رکھ چپھیرے کھڑے

بیان کردے میری حالت بڑی چنگی۔

سکے پیلے پتے ہنیری نال اڈدے

لگدا کہ قیامت دا گیت گاؤندے

کوئی نیند ٹٹی سپنی پھرے پھکاٹے ماردی

میرے وانگ پنچھی محبوب لئی کرلاؤندے

تڑپے فضا فنیئر ناگ دی ڈنگی۔

تڑپے فضا فنیئر ناگ دی ڈنگی۔

 خوش قسمتی

اک چاردیواری کھڑی کر دیو۔

طوفانی اڈّ نہ جاوے خوش قسمتی۔

کالی کجی بنیرے دھر دیو۔

بری نظر نہ کھاوے خوش قسمتی۔

خوش قسمتی نوں نؤندا دے آیاں

راہاں تے روشنی کر دیو۔

راہ بھلّ نہ جاوے خوش قسمتی۔

زندگی تے اٹھن والے شکوے

الامبھیاں نوں انگولا کر دیو۔

برا منا نہ جاوے خوش قسمتی۔

دشمناں توں بچاکے رکھو اٹھدے ہاسے

دروازے تے پڑدا کر دیو۔

کوئی چرا نہ لجاوے خوش قسمتی۔

ونڈ دیو شیرنی شریکاں گھریں

سارے پاسے خبر کر دیو۔

رسّ میتھوں نہ جاوے خوش قسمتی۔

فضا ہسدی ہی رہے باغیں

موسم نوں تاڑنا کر دیو۔

مڑ اتھوں نہ جاوے خوش قسمتی۔

           سویبندھن

میں جھولی وچّ پوائے انگیار نی مائی۔

مینوں راس بڑا آئے پیار نی مائی۔

قصر تاں ساڈی چاہت وچّ بچی نہ کوئی

دلاں وچّ وسدی آخری سدھر وی سہاگن ہوئی

ایہہ دن ایسے آئے مکار نی مائی۔

ہن تکّ دلاں وچّ ملن دی لوء بلدی

جناں سویرا اسیں تکیئے کالی رات ہولی چلدی

روح زخمی ہو جائے شکار نی مائی۔

قسمت اتے کناں کو گلہ ہاں کر سکدے

سنگل پیریں، ملاح غصے کدّ پیا جگرا کرکے

سمندر ڈونگھا ہندا جائے وچکار نی مائی۔

اوہ سرڑ دی مورتی راہ میرا اجے تکدی

پتراں وچّ وچھوڑے دیاں جھلیاں مشکلاں دسدی

دل تے پتھر رکھائے ہزار نی مائی۔

چاہاں تاں اج وی بندشاں توڑکے مل لئیے

بھوکھ دا سفنہ بدنصیبی دے راہ تور دیئیے

ایہہ دوری ساڈا ودھائے پیار نی مائی۔

      دیوانے دی موت

کسے وچھوڑے مارے دیوانے نے

کیہا سی فاصلے پیار ودھاؤندے

تے اوہ دور ہی مر کھپ جاندے

دنیاں والے نہ دوریاں گھٹاؤندے

ایہہ دوریاں نہیں بیبسیاں ہین

جو عاشقاں نوں نیزیاں تے پروندیاں

رات براتے معشوقاں سفنیاں وچّ

عاشقاں نوں مویا تککے روندیاں

ریجھاں تے چلدا سماج دا آرا

شدائی دل محبت دا گیت گاؤندے۔

اجیہا اج تکّ نہ ہویا

ہار منے محبت دا راہی

پینڈے تے اگّ ورھائے سورج

دن ڈھلے رات دی سیاہی

پھسدے چھالے کولے بن مچن

سنہری پلنگھ نہ ٹھنڈھ وراؤندے۔

اس پندھ دی، اس راہ دی

منزل شہر بھمبول ہی رہنی

دلیاں چھڈیاں شیشمہل نہ معافق

پگدی یار دے پنڈ دی رہنی

جتھے کوئلاں گاؤندیاں مور نچدے

پتجھڑاں وچّ فلّ کھڑ آؤندے۔

بے شکّ سدھراں نہ پوریاں ہندیاں

دل وچّ رہندی گلّ دل دی

سفنے اکھاں وچّ رہِ جاندے

موت وی بڑا ستاکے ملدی

لوکگیتاں وچّ نائک اوہ بندے

فرشتے دیوانیں روح بہشت ٹکاؤندے۔

          نوجوان تانئیں

ہتھ جوڑیاں کجھ نہیں بنناں اکھاں اٹھاکے اپر تکّ۔

منگیاں تاں موت نہیں ملدی کھوہے جاندے نے حق۔

تیری ماں دے سر اتوں چنی لاہی راکھے سپاہیاں

بھرا تیرے باغی ہوئے پھردے حاکماں لا رکھیاں پھاہیاں

کر ہمت تکڑا ہو کے ماں دا سر فکّ۔

توں شیر دا پتر ہیں اٹھ مار اپنی بڑھک

بندوق دی گولی دسیگی انقلاب نوں جاندی سڑھک

سرکار دے کرفیو دے لقوے نہیں تیرا بھنیا تیرا لکّ۔

توں قوم نوں ویچکے لکھاں کماکے کی کرینگا

دلیاں نال پیکے دارو، بھین دی رکھیا کویں کرینگا

نلوئے دے ناں تے پوچ نہ کالکھ، کھا سریر تے ٹکّ۔

گوبند نے تینوں جیوننا سکھایا بھنڈرانوالے مرنا سکھایا

کراہے کیوں تریاں جاناں بے انت ستونت نے کجھ کرنا دکھایا

پھر گاندھی دی اہنسا دی تینوں کاہدی پیندی جکّ۔

         جھکھڑ دے پچھوں

ہفتے دے انتظار پچھوں ہنے تیرا پتر ملیا۔

توں شبداں دی بجائ ریجھاں دا واورولا گھلیا۔

اج تکّ خود نوں میں سخت جان رہا سمجھدا

اس برہوں دے طوفان پچھوں مینوں اپنا آپ نہ لبھدا

تیرے وہائے ہنجھوآں دے وچّ دل میرا ڈبّ چلیا۔

فرض دے گلاباں کولوں کنڈے سہکے خوشبو سی منگدا

ایہہ پتر فرض نوں کہندا جلاد جہڑا سولی ٹنگدا

پیڑاں دے ہنیرے پتال اندر میرا سورج نہ ڈھلیا۔

اکھاں بند کراں تاں مینوں تیری دکھی صورتَ نظر آوے

جسنوں برہوں بہت ستاوے نینوں ہنجھوآں دی برسات لیاوے

ٹھنڈھا پے چلیا میرا سریر جداں برفیلہ جھکھڑ جھلیا۔

پتر دے ہرکّ شبد چوں غم دی لہر اٹھدی جاپے

جدائی دا ذمہ وار میں ساں اسدا علاج کراں گا آپے

پھر توں دیکھینگی مسکراؤندا مینوں لگیگا سارا عالم بدلیا۔

صبر کر یار تھوڑے دن مینوں پردیسیں ہی رہندے

زندگی دی اک چھوٹی جہی منزل تاں جت لیندے

پھر ساہاں وچّ لیکے ترانگا تینوں جد سفلتا دا بوہا کھلیا۔

                  تحفہ

سریراں دے فاصلے کافی صحیح دل تاں قریب نے۔

تیرے جنم دن تے دو شبد لکھ بھیجے غریب نے۔

مینوں پتہ توں اداس ہیں کہ اج میں دور ہاں،

تیری سونہ ہی میرا راہ روکے کناں میں مجبور ہاں۔

پہلے دن جد ملے سی اوہ تصویر چتودا ہاں،

تے پیار دی پوڑی دے ٹمبے چڑھے کداں اوہ یاد کردا ہاں۔

پہلاں جناں ملن نوں تڑپھدے سی اوناں تڑپھاں اج

کوئی کمی نہیں آئی میرے دل دیاں بھاوناواں چ اج۔

جہڑے توں مینوں لکھے سی کارڈ وی اوہ سمبھالے پئے

پہلی ملاقات دے دن اجے تکّ اجالے پئے۔

اکلے سی جد اسیں اوہناں یاداں دے ورقے بھرے

ایہہ دوریاں پتجھڑ نہیں عشقَ دے رکھ رہن ہرے۔

کسیس ملن دی تاں اٹھدی ہے دن نوں، رات ویلے

سفنے دے وچّ ہو جاندے نے پر روحاں دے میلے۔

تیرے پتراں دے ہر شبد وچّ بے چینی دھڑکدی ہے

ایہہ تھوڑے سمیں دی برہوں تیرے اکھیں رڑکدی ہے۔

میں وی اک آوارہ بدل وانگ اکلا گھمدا ہاں

جد کدے ملے موقع تیری تصویر چمدا ہاں۔

پچھلے سال اس دن تے اسیں آس پاس ساں

تے اس سال اس دن دور بیٹھے اداس ہاں۔

چل اٹھ توں خوشیاں منا تیرے نال میریاں دعاواں،

اس دن دے ہاسے جؤندے رہنگے ساڈے دوہاں دیاں آشاواں۔

کڑکدی بجلی نہ طوفان میرا ارادہ بدل سکنگے

پہاڑاں اتوں سمندراں تھلیوں تیرے ولّ قدم میرے اٹھنگے۔

بہت جگرا کر رکھیا دنیاں دے ڈر سہکے،

سوچ ذرا کر لینگے کی لوک مونہوں کجھ قہقے۔

منگنی دی مندری وجوں میرے پیار دا توں پہن گہنہ

وشواش دواؤندا ہاں تینوں مرکے وی اک دوجے دے رہناں۔

اناں شبداں نال تیرے جنم دن تے میں گھلناں پیار

استوں قیمتی تحفہ منگاں، نانہہ کر دندے دوکاندار۔

ایہہ دوری ختم ہون لیندے تیری امنگ کروں پوری

جوڑ دیوانگے ساڈے عشقَ دی رہِ گئی جو ادھوری۔

چنتا نہ کر ہرکّ رات دا ہندا ہے سویرا

اج نہیں تاں بھلکے صحیح ملن ہووےگا تیرا میرا۔

                 گیت

میخانے وچّ بھر بھر پیندا جھلا گلاس کچّ دے۔

دوستا ایہہ وچھوڑے دا ماریا، ایہہ ہنجھو اے سچ دے۔

کد سورج آن چڑھے کد ہووے رات بریتا وے

سجن نوں ملے کنے مہینے ہوئے، نہیں چیتا وے

ہاسیاں دے گہنے لاہی بیٹھا دکھ ایہدے منہ تے جچدے۔

وچھوڑے دل وی بنجر زمین بنکے روز ہے سکدے

چاہے لکھ پیاسے ہون اکھوں ہنجھو نہ مکدے

مرجھائے فلّ وانگ کھہاکے حسن اناں نوں غم نہ پچدے۔

میری دیوانگی نوں پاگلپن نہ کہہ میرے دوست

غم دی بات سناواں کول بہہ میرے دوست

انیکاں گیتاں وچّ سزاواں تد وی غم ستاؤن لئی بچدے۔

1984-1985 دی دیوالی

اس سال نہیں میں مناؤنی دیوالی۔

اس سال یارو ہنیری رکھنی دیوالی۔

اس سال فوجاں نے ہرمندر پھاہیا

دیشبھگت جوانا نوں بلیدان کروایا

وسدے پنجاب دی روح تے کرفیو لایا

لٹّ لئی دشمناں پنجاب دی خوش حالی۔

اس سال نہیں میں مناؤنی دیوالی۔

اس سال میں بلدی لوہڑی مگھاؤنی

پنجابوں باہر مرے سنگھاں لئی دیگ کراؤنی

گنڈی رنّ نال ہوئے انصاف دی خوشی مناؤنی

اگّ لاؤنی لال قلعے پا کے پرالی۔

اس سال ہنیری ہی رہیگی دیوالی۔

اس سال اسیں خالصتان دی نیہہ دھرنی

ہن اسیں غلامی ہور نہیں جرنی

صحیح آزادی ساڈے لہو توں بننی

آزاد کرکے سکھاں نوں مناوانگے دیوالی۔

اس سال ہنیری ہی رہیگی دیوالی۔

اس سال یارو چلاؤنے نہ پٹاکے

چاء لاہوانگے کرکے بمباں دے دھماکے

بدلہ لیناں ہزاراں سنگھاں دا دلی فاقے

کرفیو توڑکے کراؤنی پنجاب چ لوکراج بحالی۔

پھر رجکے گجکے یارو مناوانگے دیوالی۔

           ابھے ساہ

اجے تاں میں عشقے دے سکھ ہی مان رہا

بے رخی دے دکھ سہن لئی تیار نہیں۔

پتجھڑاں دا کدے نہ خیال وی کیتا

لمبی لمبی ہو رہی گزری میری بہار نہیں۔

سونہ اپر والے دی اس نالوں ودھکے کوئی

ستاں سمندراں تکّ تینوں نہ محبت کر سکدا

ایہہ گڈے گڈی دی کھیل نہیں-اصلیت ہے

میرے نالوں ودھ کوئی وفادار بن سکدا

توں خود ہی کہیں وفا دے امتحان دی لوڑ نہیں

دو پل دا وچھوڑا ملن وچّ انتظار نہیں۔

ایہہ گنڈھ پیچی ہوئی دو دلاں دے تاراں دی

میں تاں دو سریراں نوں شروع توں اک روح کیہا

اسیں بنے ہاں اک دوجے نال ساتھ نبھاؤن لئی

جیوواں مرانگے اکٹھے اس وچّ نہ شکّ رہا

بدنصیبی ہوویگی دوہاں لئی جے توں بے رخی دکھاویں

توں میری زندگی وی ہیں کیول یار نہیں۔

ڈھال لوانگے خود نوں ہر پل ساتھ رہن لئی

تاں کہ توں توں رہیں میں میں بن سکاں

جد ہرکّ گلّ دا بیٹھکے فیصلہ کر سکاں گے

مینوں مجبور نہ کر کہ خود نوں خود نہ کہہ سکاں

میں تینوں اناں پیار کراں تیرے بن مر جاواںگا

جے اسیں وچھڑ گئے جہان وچّ پیار نہیں۔

         اوہ آیا

وچھوڑے دے نال میرا جگرا چلیا پاٹ وے۔

تھوڑا حوصلہ دے سخی میرے وچّ دم دی گھاٹ وے۔

پسینہ چوندا لوء نال سر تے سورج کھڑا

نی مینوں لال سوہے کپڑے پہنن دا شوق بڑا

اوہ آیا میں میں نہ رہی بنی بلدی لاٹ وے۔

سکھیئے پانی دی بھردے گڑوی جو نہ تھکّ سکاں

نی مشال وی دیدے راتیں سجن دا مکھ تکّ سکاں

اوہ آیا لجان واسطے لیکے لمی واٹ وے۔

ہن بیائیاں رگڑن دا وقت نہیں مینوں جاندے

نی چھڈّ کلّ کڈھنے مینوں اپنا آپ سجان دے

اوہ آیا میں سمپورن ہوئی رہی کاہدی گھاٹ وے۔

             ارمان

میں چاہندا ہاں اپنے ارماناں نوں پال سکاں۔

تیرے واسطے اپنی محبت دل وچّ سنبھال سکاں۔

سروں دے فلاں نال سجی دھرتی وچّ رچ جاواں

برساتی بدلاں نال اڈکے تیرے شہر ولّ آواں

اس جدائی دے غم دی لوہڑی بال سکاں۔

پہلے توڑ دی بوتل مینوں شرابی نہیں کردی

تیری یاد میرا اندر نکو نکّ ہمیشہ بھردی

سمیاں نوں کھنبھ لاکے پلاں وچّ اڈال سکاں۔

جتھے غم نہ پہنچ سکے اس شہر نٹھّ چلیئے

کتے اڈیک وچّ عمر نہ لنگھ جاوے بلیئے

اپنی زندگی نوں تیرے پیار نال فعال سکاں۔

چھیتی دن اوہ آئے، لوانگے جس دن لاواں

ہر روز پنڈت سدکے میں اپنا ہتھ دکھاواں

کنی تڑپ دلیں اٹھے دل چیرکے دکھال سکاں۔

           گوری دا چرکھا

گوری امبراں تے چرکھا تے کتے دھماں سارے جگّ پئیاں۔

گوری امبراں تے چرکھا تے کتے کہ کپاہاں کھڑ پئیاں۔

چرخے دی گھوک سنکے ٹٹے ویلنے ساز وجاؤندے

ستے تیلی جاگ پئے پینجے طرز نال طرز رلاؤندے

کانیاں دی چڑ مچی جدوں پونیاں لئی آوازاں پئیاں۔

لہاراں نے سیپی چھڈتی چھڈّ رمبے، تکلے کٹدے

شوق چھٹّ گیا کبڈیاں دا جوان سرھانے سینے گھٹدے

گوری اینے گلوٹے لاہے ٹرالیاں وی بھر پئیاں۔

بڈھیاں نوں ہول پے گئے کون اینے گلوٹے اٹیرے

پنڈ چھڈّ جلاہے نسّ گئے کھیس بنے نہ جان چڈھیرے

سوتے دی عینی منگ ودھی کہ منڈیاں لگّ پئیاں۔

للاری شاہ بن گئے دریاں دا سوت رنگکے

ونجاریاں دی بھیڑ لگی گوری دیکھے ونگاں منگکے

ساک لیکے نائیاں دیاں وہیراں امبراں ولّ تر پئیاں۔

جوگی اتر پہاڑوں آئے چرخے دی گھوک سنکے

چند نوں بھلاکے کوی گوری دی استت لکھدے

گوری دے حسن دیاں کہانیاں جگّ سارے تر پئیاں۔

   کہڑا دیش؟

میں اس دیش دا واسی ہاں

جتھے میری بولی مر رہی

گرنتھ صاحب دی بیڑ سڑ رہی

سکھاں دی بلی چڑ رہی۔

میں اس دیش دا واسی ہاں

جتھے ستلج وچّ لہو وگدا ہے

پنجاب پیاسا لگدا ہے

بجلی کھنوں کاما مردا ہے۔

میں اس دیش دا واسی ہاں

جتھے میرا دھرم بیبنیادی کہاؤندا

دیش بھگت سکھ آتنکتادی کہاؤندا

ہرمندر تے ٹینک چڑ آؤندا۔

میں اس دیش دا واسی ہاں

جتھے ویزا چاہیدا جان لئی

چاہیدی منظوری کرپان پان لئی

بندہ جرموار ہے سکھ کہان لئی۔

میں اس دیش دا واسی ہاں

جتھے گھٹگنتیاں نوں ساڑیا جاندا

غیر ہندواں نوں ماریا جاندا

دوجیاں زباناں نوں لتاڑیا جاندا

پھر میں کس دیش دا واسی ہاں؟

جتھے راجدھانی وی بیگانی ہے

جیہدی سرکار وی بیگانی ہے

جیہدی بولی وی بیگانی ہے

میں اس دیش دا واسی بنانگا

جتھے میرا دھرم سرکار بنائےگا

میری ماں بولی پنجابی وچّ راج چلائےگا

اوہ دیش آزاد خالصتان کہائیگا۔

          بیریاں

جنھاں بیریاں تے امرویلاں چڑھیاں۔

تیریاں چٹھیاں میں اناں تھلے بہکے پڑھیاں۔

شہر دے کنّ پاڑ رولے گولے توں دور

جتھے ہوا چ کلولاں کردا باجرے دا بور

اکھاں وچّ نہ چبھدیاں محلے دیاں تھڑھیاں۔

ماندا رہا ہاں اوہلے چھپیاں اوہ تھاواں

چتودا ہاں تیریاں اپنے دوآلے باہواں

اوہناں بیریاں تھلے جو اکلیاں کھڑیاں۔

ایہناں دا روپ بدلدا ہرکّ رتے تکیا

تیرے پتر پڑنوں، اناں تھلے بیٹھکے نہ تھکیا

ڈومنے دیاں مکھیاں وی کئی وار مینوں لڑیاں۔

تکھے کنڈے نال ہن تکّ پکا یارانہ

مٹھے بیراں نوں یاد عشقَ دا افسانہ

پچھاندیاں مینوں گھٹاواں برسات دیاں جھڑیاں۔

    عشقَ دی کہانی

عشقَ دی کہانی اجے مکی نہیں۔

پیار دی چوء حالے سکی نہیں۔

ایہہ مڈھ قدیماں توں پیدل تری

ریت دی کندھ وانگ برساتیں نہ کھری

مشکلاں دے پہاڑ تککے کدے رکی نہیں۔

ایہدی لڑی دری دے تانے توں لمبی

ظلماں دے ڈر توں کدے نہ کمبی

دیکھکے صلےباں تسیہے کدے لکی نہیں۔

کرکے اڈیک ڈبدیاں وقت دیاں پلیاں

محبت دی کوڑی ویل جنے زہریلیاں ڈھلیاں

خوشیاں دی جنج ایہدے ویہڑے ڈھکی نہیں۔

درد وچّ لکھی عشقَ دی کہانی

لگدی ایہہ نویں بے شکّ ہوئی پرانی

ایہہ موت دیکھکے سامنے جھکی نہیں۔

   بینتی یاراں نوں

قہقے شرابی ٹھوکر نہ مارو مینوں۔

یاراں دا یار ہاں میں، ستکارو مینوں۔

عیباں دی گنتی کرکے سما گالدے ہو

گلو گلّ وچّ نیواں دکھالدے ہو

عینی بیئجتی کرکے گوا بیٹھونگے مینوں

توڑی دا بھار سمجھکے نہ الارو مینوں۔

مسیا ورگا ہنیرا آکھکے انگہلدے ہو

اکھوں پروکھا کرکے تسیں ٹہلدے ہو

اوکھیاں راتاں تے اکلا چھڈکے مینوں

انجھ جوئے دے داء تے نہ ہارو مینوں۔

جد میں نہ رہانگا میرے گیت سنکے

بلّ ٹکونگے اپنے، یاداں دا تانا بنکے

پھخر سمجھ لیناں یار قہقے مینوں

روکے یاد کرونگے تسیں یارو مینوں۔

  گواچے راہ

ایہہ شہر انوکھا

ایہدے لوک نے دھوکھا

میں گمّ چلیاں ہاں

میں گواچ گیا ہاں۔

اتھے کھڑکدی ہوئی پنجیب

وی کر جاندی فریب

رستہ بھلّ چلیا ہاں۔

میں گواچ گیا ہاں۔

اتھے عورت وی مگھدی

مفت دارو پچھے لگدی

ٹھنڈے جم چلیاں ہاں۔

میں گواچ گیا ہاں۔

اتھے سستی ہے شہرت

پر بڑی مہنگی ہے محبت

دل سڑوا چلیا ہاں۔

میں گواچ گیا ہاں۔

اتھے دھرتی، چمڑی دونوں چٹے

دل کالے زہریلے پھٹے

وہیا مر چلیا ہاں۔

میں گواچ گیا ہاں۔

         دریڈے جنم دن

توں شاید سوچیا تیرا جنم دن میں دتا بھلا۔

آخری ساہاں تکّ بھلاں تے جوویگا تیرا ناں۔

پیار وچّ منیا کہ ہوش بھلے ہوئے

پھر وی جانیمن تھوڑے دن مینوں یاد رہے

اوہناں پلاں توں منہ پھیراں، نہیں ایسا اینا جگرا۔

سبھ کجھ گواکے میری پونجی توں ہی بچی

تاں ہی میری جان توں محبت میری سچی

اس آخری دولت نال جوئے دا نہیں حوصلہ۔

تیرے پیار دے صدقے ہن جی رہاں

چھڈکے شراب، پیالے وراگ دے پی رہاں

ملاپ دیاں امیداں تے میرا سنسار وسیا۔

فلّ میرے ہتھ وچّ پھڑھے سکّ گئے

او محبوب کاہتوں دور جاکے وسّ گئے

بھیڑی دوری تے مینوں ہے سخت گلہ۔

دل وچوں نکلے شبداں دے سجاکے ہار

اس سال وی تینوں گھلّ رہاں ہاں پیار

اک امید رکھکے قبول کر لوونگے تحفہ میرا۔

      عشقَ دا باغی

میرا عشقَ ہویا نلام عجت خاطر۔

اسدی محبت خاطر اسدی محبت خاطر۔

اج ماں نے میرے پیریں چنی رکھی

ہڑ وانگ ہنجھو اس وہائے اکھیں

ماں نوں چھڈکے ہویا اسدے در حاضر۔

پیو وی اپنی پگّ لاہی بیٹھا

پیراں تے میرے پگڑی سجائی بیٹھا

ٹھکراکے اسدے ترلے میں تریا آخر۔

میتھوں بغیر میری زندگی دا وچار

کیوں فیصلہ کیتا جاوے میتھوں باہر

اناں عشقَ دا باغی بنیا نڈر۔

نہ کہی اپنے ماپیاں نوں الوداع

چھڈکے گھر محبت کول پہونچ گیا

شریک ہسے، ٹھٹھر ہویا جھاکے قادر۔

          جواب

دنیاں ہر وقت پچھدی سوال۔

گول مول کرکے میں دیواں جواب۔

دل وچّ کروڑاں جوالامکھی مگھدے

لال کولے بنکے وچار دگدے

پچھن یار مکھ ولّ تککے

آہ ہنیرا کیوں چھایا جناب۔

گول مول کرکے میں دیواں جواب۔

اک سوال کرکے دوجا پچھدے