ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬ

ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ

ਤਤਕਰਾ ਪੰਨਾ

ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ 1

ਗੀਤ (ਖਿੱਲਰੇ ਵਾਲ) 2

ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬ 3

ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਗ਼ਜ਼ਲ 4

ਗੀਤ (ਸਾਰੀ ਉਮਰ) 5

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰਾ ਨਾ ਕਸੂਰ) 6

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਦਿਲ ਦਾ ਬੀਮਾਰ) 7

ਗੀਤ (ਫੁੱਟ ਪਈਆਂ) 8

ਸੁਹਾਗਣ ਦਾ ਗੀਤ 9

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਨਫਰਤ ਦੀ ਧੂਣੀ) 10

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਅੱਜ ਦੇਖ ਲਈ) 11

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਕੀਤੀ) 12

ਨਜ਼ਮ (ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਕੇ) 13

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ) 14

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਦਿਲੋਂ ਗਮਾਂ ਦਾ) 15

ਗੀਤ (ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਪਾਟੇ) 16

ਗੀਤ (ਰੱਬ ਸਬੱਬੀਂ) 17

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਯਾਰਾ ਮੈਣੂੰ ਛੱਡਕੇ) 18

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਦੁਨੀਆਂ ਕੱਸ ਰਹੀ) 19

ਗੀਤ (ਈਦ ਦਾ ਚੰਦ) 20

ਗੀਤ (ਏਸ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ) 21

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜੁਦਾ ਹੋਏ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ) 22

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਿਕ ਤੋਂ) 23

ਗੀਤ (ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਰੋਜ਼) 24

ਗੀਤ (ਡੋਲਦਾ ਹੈ ਮਨ) 25

ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ 26

ਗੀਤ (ਤੁਰ ਗਿਆ) 27

ਚਲਦੀ ਹਵਾ 28

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਦੀ) 29

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਰਾਹ ਤੇ ਨਜਰਾਂ) 30

ਗੀਤ (ਉੱਠ ਖੜ੍ਹ ਵੇ) 31

ਬਗਾਵਤ ਦਾ ਨਗਾਰਾ 32

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜਾਕੇ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਨ ਦਾ) 33

ਗੀਤ (ਸਾਡੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦਾ) 34

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਭੱਠ ਪਿਆ) 35

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮਿਹਨਤ ਨੇ) 36

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ) 37

ਗੀਤ (ਅੱਗ ਮੇਰੇ) 38

ਗੀਤ (ਇੱਦਾਂ ਨਾ ਰੋਵੋ) 39

ਜੰਗ ਦਾ ਅਸਰ (ਚੁੱਪ ਹੈ ਵਾਤਾਵਰਣ) 40

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸ਼ਰਮ ਦੇ) 41

ਆਤਮਾ ਦਾ ਗੀਤ 42

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ) 43

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਂ ਜੋੜਿਆ) 44

ਭੈਣ, ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬੀ 45

ਗੀਤ (ਖ਼ਤ ਤੇਰਾ ਮਿਲਿਆ) 46

ਗੀਤ ਦੀ ਕਸੀਸ 47

ਗੀਤ (ਇੰਨਾਂ ਪਤਝੜੇ) 48

ਬੋਤਲ ਦਾ ਗੀਤ 49

ਦਿਲ ਦੀ ਅੱਗ 50

ਮੈਲੇ ਪਾਤਰ 51

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਂ ਕਰਕੇ ਮੁਹੱਬਤ) 52

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ) 53

ਜਮੀਰ ਵਾਲੇ ਨੂੰ 54

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਬੇਰੁਖੀ ਨਾ ਦਿਖਾ) 55

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਰੁੱਸੇ ਹੋਏ) 56

ਸੱਸੀ 57

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਹਟਾ ਲਓ) 58

ਗੀਤ (ਗੋਰੇ ਖੂਬਸੂਰਤ) 59

ਹਰ ਵਕਤ 60

ਗੀਤ (ਡਰੇ ਸਹਿਮੇ) 61

ਲਲਕਾਰ 62

ਸੋਚਾਂ 63

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਪੰਧ) 64

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕ) 65

ਗੀਤ (ਜਦ ਢੁੱਲ ਬਾਗਾਂ ਵਿੱਚ) 66

ਜਿੰਦੜੀ 67

ਗੀਤ (ਮੇਰਾ ਮੱਕਾ) 68

ਗੀਤ (ਦੇਖਕੇ ਉਸਦਾ ਲਾਲ ਚੂੜਾ) 69

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਖੜ੍ਹਾ ਇਸ ਰਾਹ ਤੇ) 70

ਗੀਤ (ਦਰਦ ਬਣਕੇ ਜਹਿਰ) 71

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਭੁਲਾਕੇ) 72

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ਸਾਮਣੇ) 73

ਗੀਤ (ਘੁੰਡ ਚੁੱਕਕੇ) 74

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ) 75

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਨਰਾਜ ਨਾ ਹੋਵੋ) 76

ਗਰੀਬ ਦਾ ਗੀਤ 77

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ) 78

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਓ ਜਮਾਨੇ ਵਾਲਿਓ) 79

ਅਧੂਰਾ ਗੀਤ 80

ਗੀਤ (ਮੇਰੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ) 81

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕਲਮ ਚੋਂ ਸਿਆਹੀ) 82

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ) 83

ਦਰਿਆ ਕੰਢੇ ਖਲੋਤੇ ਰੁੱਖ ਨੂੰ 84

ਗੀਤ (ਰੁੱਤ ਹੈ ਨਿਰਾਲੀ) 85

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਬਲਦੀ) 86

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਹੋਸ਼ ਖੋ ਗਏ) 87

ਗੀਤ (ਛੱਡਦੇ ਫਿੱਲੀਆਂ) 88

ਗੀਤ (ਰਹਿਕੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ) 89

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸਿਮਟ ਗਿਆ ਸੰਸਾਰ) 90

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕਤਲ ਨਾ ਕਰ) 91

ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦਾ ਤਤਕਾਰ 92

ਉੱਚੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਵਾਲਾ ਸ਼ਹਿਰ 93

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਐਨਾਂ ਬਾਗਾਂ ਵਿੱਚ) 94

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕੱਲ ਰਾਤ ਯਾਦ ਤੇਰੀ) 95

ਗੀਤ (ਇਹ ਸਵਾਰਥੀ ਦੁਨੀਆਂ) 96

ਬੇਅਰਥ ਰਿਸ਼ਤੇ 97

ਤਲਖੀ 98

ਗੀਤ (ਗਮਾਂ ਦਾ ਟਾਕਰਾ) 99

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਇਸ ਉੱਜੜੇ ਚਮਨ) 100

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਨੇ) 101

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਨਾਲ) 102

ਗੀਤ (ਮੈਨੂੰ ਪੀਣੋਂ ਨਾ ਰੋਕ) 103

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਆਇਆ ਜੁਦਾਈ ਦਾ) 104

ਗੀਤ (ਅਸੀਂ ਰੋਂਦੇ ਰਹੇ) 105

ਕਣੀਆਂ ਨੂੰ 106

ਜਿੰਦਗੀ 107

ਗੀਤ (ਲੋਕੀਂ ਹਾਸਿਆਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ) 108

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਦਿਲ ਘਟ ਰਿਹਾ) 109

ਮੁਹੱਬਤ 110

ਗੀਤ (ਯਾਰਾਨੇ ਟੁੱਟ ਗਏ) 111

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ) 112

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਨਿਗਲਕੇ) 113

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਆਕੇ) 114

ਗੀਤ (ਗ਼ਮ ਤੇਰੇ ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਲਈ) 115

ਗੀਤ (ਸੂਲੀ ਚੜਕੇ ਤੇਰੇ) 116

ਗੀਤ (ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ) 117

ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ

ਜਿਉਂਦੇ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾਂ ਨਾ ਪੁਛਿਆ ਮਰੇ ਬਾਦ ਬੁੱਤ ਬਣਾਂਦੇ।

ਤੇਰੀ ਸਮਾਧੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਢੁੱਲ ਚੜਾਂਦੇ।

ਵਿਕ ਗਿਆ ਜਿਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਸਾਰਾ ਘਰ-ਬਾਰ,

ਜੀਹਦੇ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਰਿਹਾ ਨਾ ਕੋਈ ਇਤਬਾਰ,

ਉਸ ਜਹਾਨ ਦੇ ਲੋਕ ਤੇਰੀਆਂ ਗਜਲਾਂ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਂਦੇ।

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵੈਰੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਮਜਾਕ ਉਡਾਇਆ,

ਤੇਰੇ ਡੁੱਬ ਮਰਨ ਲਈ ਜਿੰਨਾਂ ਗਮਾਂ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਪਟਵਾਇਆ,

ਉਹ ਤੇਰੀਆਂ ਖਾਲੀ ਬੋਤਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੀਰਥਾਂ ਤੇ ਸਜਾਂਦੇ।

ਯਕੀਨ ਕਰੀ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,

ਤੋਰੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਲੜੀ ਤੂੰ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,

ਸੂਲੀ ਟੰਗ ਦੇਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜੋ ਤੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਅਖਵਾਂਦੇ।

ਗੀਤ

ਖਿੱਲਰੇ ਵਾਲ ਉੱਡਦੇ ਫਿਰਦੇ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ ਇਸ਼ਾਰਾ।

ਕਿੰਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ਪਿਆ ਦੁੱਖ ਜੁਦਾਈ ਦਾ ਕਰਾਰਾ।

ਵੱਟਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਲੀੜੇ ਬੇਚੈਨੀ ਵਾਲਾ ਹਾਲ ਦੱਸਦੇ

ਉਨੀਂਦੇ ਨੈਣਾਂ ਤੇ ਸੋਜੇ ਬੇਚੈਨੀ ਵਾਲਾ ਹਾਲ ਦੱਸਦੇ

ਖਾਲੀ ਕੰਨ ਢੰਡੋਰਾ ਪਿੱਟਦੇ ਗਹਿਣੇ ਕਰ ਗਏ ਕਿਨਾਰਾ।

ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ ਹਾਰ ਜਿਹੜੇ ਗਲ਼ ਤੋਂ ਉੱਤਰ ਗਏ

ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਵੰਗਾਂ ਦੇ ਟੋਟੇ ਸਾਰੇ ਖਿੰਡੇ ਪਏ

ਮੰਗਣੀ ਦੀ ਛਾਪ ਗੁੰਮੀ ਚੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ।

ਲਾਲ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਘਰਾਲਾਂ ਪੈ ਪੈਕੇ ਖੁਰਣ

ਡੱਬ ਖੜੱਬੇ ਲੰਮੇ ਨੌਂਹ ਨਹੁੰ ਪਾਲਿਸ਼ ਨੂੰ ਉਡੀਕਣ

ਪੇਪੜੀ ਜੰਮੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਮੁਸਕਾਣ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਦੁਬਾਰਾ।

ਹੱਥ ਸਿਜਦਾ ਕਰਦੇ ਉੱਠਦੇ ਮੌਤ ਛੇਤੀ ਆ ਜਾਵੇ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਜੁਲਮਾਂ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਜਲਦੀ ਮੈਨੂੰ ਦੁਆਵੇ

ਇੱਥੇ ਮੈਂ ਰੁਲ ਰਹੀ ਕਿਤੇ ਉਹ ਮਰਦਾ ਵਿਚਾਰਾ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬ

ਵੱਢਦੇ ਰਹੋ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜੀ ਅਸੀਂ ਕਦੀ ਨਾ ਮੋਏ।

ਇੱਕ ਵਾਰੀਂ ਵੱਢਿਓ ਫਿਰ ਉੱਗਣ ਵਾਲੇ ਅਸੀਂ ਹੋਏ।

ਇਤਹਾਸ ਦੇ ਪੱਤਰੇ ਤਾਂ ਸਦਾ ਸੱਚ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ,

ਪੜ੍ਹ ਦੇਖੋ ਕਾਲੇ ਪੰਨੇ ਗੱਲ ਇਸਦਾ ਸਬੂਤ ਹੀ ਦਿੰਦੇ,

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਾਥੀ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਕੇ ਫਿਰ ਪੈਦਾ ਹੋਏ।

ਹੋਣੀ ਨਾਲ ਸਿਰ ਟਕਰਾਕੇ ਬਰਬਾਦੀ ਦੀ ਭੱਠ ਸੜੇ,

ਜੁਲਮ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਝੁੱਲਦੀ ਅਸੀਂ ਖੜ੍ਹੇ ਦੇ ਖੜ੍ਹੇ,

ਟਹਿਕਦੇ ਰਹਿਣਾਂ ਅਸੀਂ ਭਾਵੇਂ ਪੱਟ ਦਿਓ ਜੜੀਂ ਟੋਏ।

ਅਸੀਂ ਨੂਰ ਦੀਆਂ ਜੋਤਾਂ ਚਾਨਣ ਦੇ ਸੱਚੇ ਪ੍ਰਚਾਰਕ,

ਲਿਤਾੜਿਆਂ ਨੂੰ ਲੜਨ ਦਾ ਸਬਕ ਪੜ੍ਹਾਣ ਵਾਲੇ ਸੁਧਾਰਕ,

ਨਿਤਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਰੁਸ਼ਨਾਉਣ ਲਈ ਅਸੀਂ ਤਨ ਅੱਗੀਂ ਝੋਏ।

ਪਰਲੋ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਰਹਿਣਾ ਤਕਦੀਰ ਬਦਲਣ ਦੇ ਹਾਮੀ,

ਲੜਦੇ ਰਹਿਣਾਂ ਮੋਰਚੇ ਵਿੱਚ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਗੁਲਾਮੀ,

ਸਾਡੀ ਜੰਗ ਦੇ ਨਾਹਰੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬ ਦੋਏ।

ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਗ਼ਜ਼ਲ

ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿੰਨੇ ਰੁਝਾਣ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਉਲਝਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਕੁਝ ਅਨੁਚਿਤ ਕੁਝ ਮੁਨਾਸਿਬ ਜਿਹੇ ਕੰਮ ਲਿਆਈ ਰੱਖਦੇ।

ਦੋ ਟਕੇ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬਕਵਾਸ ਸਹਿਣੀ ਪੈਂਦੀ,

ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਲੋਕ ਛੁਪਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਜਾਣ ਬੁੱਝਕੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰੀਦਾ,

ਦੋਸਤ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਜਿਹੇ ਸਵਾਲ ਪਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਇਨਸਾਫ਼ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਨਿੱਕਲਣਾਂ ਇੱਥੇ ਅਕਲਮੰਦੀ ਨਹੀਂ,

ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਚਮਕਦੇ ਛਿੱਲੜ ਇਸਦੇ ਧੱਜੇ ਉਡਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਅਫ਼ਸੋਸ ਆਉਂਦਾ ਏ ਗਰੀਬ ਦੀਆਂ ਕੁਆਰੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਤੇ,

ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਹਰ ਵਕਤ ਸੁਹਾਗਣਾਂ ਬਣਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਸਮਾਜ ਦੇ ਠੇਕੇ ਵਾਲੇ ਸਾਡੇ ਅੱਖੀਂ ਘੱਟਾ ਪਾਕੇ,

ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਨੂੰ ਅੱਡ ਕਰਨ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਬਣਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਬਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹੇ ਪਿੱਛੋਂ ਕਹਿੰਦੇ ਰੂੜੀ ਦੀ ਸੁਣੀ ਜਾਂਦੀ,

ਇੱਥੇ ਕਾਤਿਲ ਕਤਲ ਕਰਕੇ ਵੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਮਿਲਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ ਉਮਰਾਂ ਤੱਕ ਲੰਘਾ ਦੇਵਾਂਗੇ,

ਹਾਲਾਤ ਉਲਝਣਾਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ ਆਸਾਂ ਪਾਣੀ ਪਾਈ ਰੱਖਦੇ।

ਕਾਕਾ ਇੱਥੇ ਵਾੜ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਾਣਦੀਆਂ ਤਰਕੀਬਾਂ ਸੋਚੇ,

ਓਥੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਡੀ ਮੌਤ ਦੇ ਪਰਵਾਨੇ ਲਿਖਾਈ ਬੈਠੇ।

ਗੀਤ

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ ਮੰਜਲ ਫਿਰ ਨਾ ਮਿਲਣੀ।

ਹਰ ਕਦਮ ਤੇ ਹੋਵੇ ਮੌਤ ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨਣੀ।

ਤੂੰ ਇਕੱਲਾ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਪਰਵਾਨੇ ਜੰਗ ਇਕੱਲੇ ਲੜਦੇ,

ਏਸ ਮੰਜਲ ਦੀ ਖਾਤਰ ਅਨੇਕਾਂ ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਮਰਦੇ,

ਭਗਤ ਸਿੰਘ, ਸਰਾਭਾ ਤੇਰੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ,

ਵਕਤ ਜੇ ਲੰਘ ਗਿਆ ਸੁੱਤੀ ਕੌਮ ਨਾ ਜਾਗਣੀ।

ਜਿਸ ਇੱਜਤ ਦਾ ਬਦਲਾ ਊਧਮ ਲੰਡਨ ਜਾਕੇ ਲਿਆ,

ਓਸ ਇੱਜਤ ਨੂੰ ਅੰਗ੍ਰੇਜਾਂ ਦੇ ਪਾਲਤੂ ਕੁੱਤਿਆਂ ਢਾਅ ਲਿਆ,

ਲੁੱਚੇ ਲੰਡੇ ਚੌਧਰੀ ਗੁੰਡੀਆਂ ਰੰਨਾਂ ਤਖਤ ਸਾਂਭ ਲਿਆ,

ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਵਾਰਦੇ ਜਵਾਨੀ ਕੁੱਤੇ ਚੱਟੀ ਚੱਕੀ ਨਾ ਸਹਿਣੀ।

ਭੁੱਲ ਕਿਓਂ ਤੂੰ ਚੱਲਿਐਂ ਭੁੱਖੇ ਗਰੀਬ ਤੇਰੇ ਨਾਲ,

ਕਾਮੇ ਮਜਦੂਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕਿਸਾਨ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ,

ਇਨਕਲਾਬ ਦਾ ਇਹ ਝੰਡਾ ਖੂਨ ਨਾਲ ਰੰਗਦੇ ਲਾਲ,

ਅਸਮਤ ਜੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਲੁੱਟੀ ਫਿਰ ਨਾ ਬਣਨੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੇਰਾ ਨਾ ਕਸੂਰ ਜੇ ਪੀਕੇ ਹੋਸ਼ ਗੁਆਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਸਤਾਇਆ ਹਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਤੋਂ ਘਬਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਈ ਡੂੰਘੇ ਅਰਥ ਕੱਢਦੇ ਨੇ ਕਵੀ

ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਦਾ ਗ਼ਮ ਇਸਦਾ ਮਾਅਨਾ ਦੁਹਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਚਿੱਤਰ ਬਣਾਂਦੇ ਐ ਚਿੱਤਰਕਾਰ

ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਦਰਦ ਭਰੀ ਤਸਵੀਰ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਹੁਸੀਨ ਚਿਹਰੇ ਦੇਖਕੇ ਬੁੱਤਘਾੜੇ ਬੁੱਤ ਘੜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ

ਬੇਵਫ਼ਾ ਰੂਪ ਦੇਖ ਇੰਨਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਕੁਝ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ ਲੋਕੀਂ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਉਪਮਾ ਦੇ

ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਪੀੜਾ ਦਾ ਗੀਤ ਮੈਂ ਗੁਣਗੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਝੀਲਾਂ ਤੇ ਜਾਣ ਪ੍ਰੇਮੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾਉਣ ਮਿਲਣ ਦੀ

ਮੈਂ ਕਰਮਾਂ - ਜਲਿਆ ਜਾਮ ਵਿੱਚ ਮੂੰਹ ਛੁਪਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਜੋੜੇ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਖੁਦਾ ਕੋਲ ਕਰਨ ਸਿਜਦੇ

ਜਿੰਦਗੀ ਵਾਪਸ ਦੇਣ ਲਈ ਮੈਂ ਸਿਰ ਝੁਕਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲ ਦਾ ਬੀਮਾਰ ਆਸ਼ਿਕ ਮੇਰੇ ਯਾਰਾਨੇ ਛੁੱਟ ਗਏ।

ਮੈਂ ਇੱਕ ਵੀਰਾਨ ਝਰਨਾ ਜੀਹਦੇ ਪਾਣੀ ਸੁੱਕ ਗਏ।

ਪਹਾੜਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਟੀਆਂ ਤੇ ਬਰਫ ਖੁਰ ਗਈ ਜਦੋਂ

ਮੇਰੇ ਮਹਿਬੂਬ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹੋਂ ਪ੍ਰੇਮ-ਤਰਾਨੇ ਰੁਕ ਗਏ।

ਇਸ ਛਾਤੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਚੀਲਾਂ ਦੇ ਟਾਹਣੇ ਡਿੱਗੇ

ਯਾਰ ਮੁੱਖ ਛਿਪਾਕੇ ਕਤਲ ਕਰਨ ਲਈ ਝੁਕ ਗਏ।

ਭਾਰੇ ਪੱਥਰ ਕੰਢੇ ਤੋਂ ਢਲਕੇ ਰਾਹ ਰੋਕ ਖ਼ੜੇ

ਬੇਵਫਾ ਯਾਰਾਂ ਘਾਇਲ ਛੱਡਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਵਾਰ ਉੱਕ ਗਏ।

ਕੁਝ ਪਿਆਲੇ ਦੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ਲਹੂ ਪੀਣ ਵਾਲੇ

ਨਫ਼ਰਤ ਨਾਲ ਨੱਕ ਚੜ੍ਹਾਕੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਥੁੱਕ ਗਏ।

ਤਨ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਬਿਨਾਂ ਮੱਛੀਆਂ ਤੜਫ ਤੜਫ ਮਰਦੀਆਂ

ਪੱਕੇ ਜਖਮਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਵੈਦ ਘਰੇ ਲੁਕ ਗਏ।

ਮਸਾਣਾਂ ਵਿੱਚ ਜਗ੍ਹਾ ਮੁੱਕੀ ਲੱਕੜਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਿੱਲੀਆਂ

ਭਰਿਆਂ ਲਈ ਸਭ ਹਾਜਰ ਸੁਕਿਆਂ ਲਈ ਮੁੱਕ ਗਏ।

ਗੀਤ

ਫੁੱਟ ਪਈਆਂ ਪੁੰਗਰਾਂ ਫੁੱਲ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੱਸਣ।

ਫਿਦਾ ਦਿਲ ਹੋਣਾ ਦੱਸਦੇ ਰੁੱਤ ਦੇ ਲੱਛਣ।

ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲ ਤੱਕ ਸਾਂਭ ਰੱਖੀ ਇਹ ਜਵਾਨੀ

ਤੋਬਾ ਹੁਣ ਇਹ ਪਿਘਲਕੇ ਬਣ ਚੱਲੀ ਪਾਣੀ

ਇਸਦਾ ਬਚਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵੀਂ ਅੱਗਾਂ ਮੱਚਣ।

ਭੋਲੀਆਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉੱਛਲ ਰਹੀਆਂ

ਅਣਜਾਣੇ ਪਹਿਚਾਣੇ ਲਗਦੇ ਦਿਲੀਂ ਰੀਝਾਂ ਮਚਲ ਰਹੀਆਂ

ਨੇੜਤਾ ਦੇ ਸੁਨੇਹੇ ਭੌਰੇ ਕਲੀਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣ।

ਮੈਂ ਹੁਸਨ ਦੀ ਪਰੀ ਉਹ ਰੂਪ ਦਾ ਰਾਜਾ

ਮਾਸੂਮ ਭਾਵਾਂ ਨਾਲ ਕਹੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਜਾ

ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੀ ਪਰ ਮੈਂ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜੱਚਣ।

ਖੂਬਸੂਰਤ ਬਣਿਆ ਮੌਸਮ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾਕੇ

ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋਇਆ ਜਹਾਨ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਆਕੇ

ਹੁਸਨ ਤੇ ਜੁਆਨੀ ਜੋੜੇ ਵਿੱਚ ਬੰਨੇ ਸਜਣ।

ਸੁਹਾਗਣ ਦਾ ਗੀਤ

ਪਹਿਨਕੇ ਤੁਰਾਂ ਟਿੱਕਾ ਬਿੰਦੀ ਖੜਕਾਕੇ ਚੂੜਾ ਲਾਲ।

ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੇਖਕੇ ਮੇਰਾ ਜਲਾਲ।

ਮੈਨੂੰ ਕੁਆਰੀ ਨਾ ਕਹੋ ਸ਼ਰਮ ਮੈਨੂੰ ਆਉਂਦੀ

ਘਰੋਂ ਜਿਹੜੀ ਨਾ ਨਿੱਕਲੇ ਕੁਆਰੀ ਉਹ ਕਹਾਉਂਦੀ

ਦਿਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਛਿਪਦੀ ਤਾਰੇ ਛਾਂਵੀਂ ਜਲਦੀ

ਪੰਜੇਬ ਦੇ ਘੁੰਗਰੂਆਂ ਨਾਲ ਵਗਦੇ ਦਰਿਆ ਠੱਲਦੀ

ਬਾਲਮ ਦੇ ਮੋਢੇ ਲੱਗਕੇ ਮੈਂ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਕਮਾਲ।

ਵਿਧਵਾ ਆਖੋ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਉਮਰ ਅਜੇ ਥੋੜੀ

ਮਾਹੀ ਕਿਸੇ ਹਨੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਚੜ੍ਹ ਆਵੇਗਾ ਘੋੜੀ

ਦੂਸਰੇ ਕਦੋਂ ਘੋੜੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਕੌਣ ਯਾਦ ਰੱਖਦੇ

ਸ਼ਹਾਦਤ ਮੇਰੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦੀ ਸਾਰੇ ਲੋਕੀਂ ਭਰਦੇ

ਮੇਰੀ ਮਾਂਗ ਅਸਲੀ ਸਿੰਧੂਰ ਭਰਿਆ ਲਹੂ ਲਾਲ।

ਸੁਹਾਗਣ ਕਹੋ ਸੰਗਦੀਆਂ ਕਿਓਂ ਮੈਂ ਸੁਹਾਗਣ ਹਾਂ

ਡੰਗਦੀ ਜੋ ਗਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਫਨੀਅਰ ਨਾਗਿਣ ਹਾਂ

ਇਸ਼ਕ ਮੇਰਾ ਇਨਕਲਾਬ ਹੈ ਮੌਤ ਮੇਰਾ ਮਾਹੀ

ਇਨਕਲਾਬ ਆਕੇ ਏਥੇ ਰਹੇਗਾ ਭਰੇਗਾ ਸਮਾਂ ਗਵਾਹੀ

ਸਈਓ ਨੱਚਕੇ ਦੇਸ਼ ਸਾਰੇ ਮੈਂ ਲੈਆਉਣਾ ਭੁਚਾਲ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਨਫਰਤ ਦੀ ਧੂਣੀ ਧੁਖਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਚਿਤਾ ਜਲਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਰਸ ਚੂਸਦੇ ਭੰਵਰੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਕਲੀਆਂ ਦਾ

ਭੰਵਰਿਆਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਭਾਂਬੜ ਬਣਕੇ ਮੱਚ ਜਾਣਗੇ ਅਰਮਾਨ ਤੇਰੇ

ਫ਼ਰੇਬ ਦੀ ਖੇਢ ਰਚਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦਾ ਖਿਡਾਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਏ ਦਿਲ

ਬੇਵਫਾਈ ਦਾ ਪੱਥਰ ਚਲਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਕੀਮਤ ਕੌਣ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਦੇ ਸਕਦਾ

ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਨਾ ਨਿਲਾਮ ਕਰਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਆਸ਼ਿਕ ਤਾਂ ਮਸੀਹੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ

ਘਿਰਣਾ ਦੀ ਸਲੀਬ ਚੜ੍ਹਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੈਸੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਮੁਕਾਬਲਾ

ਗਰੀਬ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਕੇ ਨਾ ਦੇਖ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਅੱਜ ਦੇਖ ਲਈ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਰਿਵਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਜਿੰਦਗੀ ਉੱਤੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਪੱਥਰ ਬਥੇਰੇ ਖਾ ਲਏ ਲਹੂ ਬਥੇਰਾ ਵਹਿ ਚੁੱਕਿਆ

ਬਚ ਗਿਆ ਸਦਕਾ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਹਿਮਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਜੁਲਮ ਰੱਜਕੇ ਇਹ ਸਮਾਜ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਤੇ ਢਾਉਂਦਾ ਹੈ

ਪਰਖੇ ਪਿਆਰ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਕਰੇ ਨਾ ਰਿਆਇਤ ਯਾਰਾ।

ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਹੈ ਤੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਵਫ਼ਾ ਤੇ

ਵਫ਼ਾ ਲਈ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇਣੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਨਿਹਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਮਿਲਾਂਗੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਰੂਰ ਉਡੀਕ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਕਰਨੀਂ

ਬੱਸ ਏਨੀ ਹੋਰ ਕਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਇਨਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਪਹਿਲਾਂ ਜਿੱਥੇ ਮਿਲਦੇ ਸੀ ਉਹ ਥਾਂ ਅਜੇ ਵੀਰਾਨ

ਮੈਂ ਆਕੇ ਪੜ੍ਹ ਲਵਾਂਗਾ ਲਿਖ ਜਾਣਾ ਹਿਦਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਜੇ ਮਿਲ ਨਾ ਸਕੇ ਆਪਾਂ ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ

ਬਸੇਰਾ ਕਰਾਂਗੇ ਜਿੱਥੇ ਵੱਸਦੀ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਜਮਾਇਤ ਯਾਰਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਕੀਤੀ ਬੇਵਫਾਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਮੇਰੇ ਅਰਮਾਨੀ ਖੇਹ ਉਡਾਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਗ਼ਮਾਂ ਤਾਂ ਸਾਥ ਮੇਰਾ ਅੰਤ ਤੀਕ ਦਿੱਤਾ

ਖੁਸ਼ੀ ਬਣ ਗਈ ਪਰਾਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਨਿੱਤ ਤੇਰਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਉੱਤੇ ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ

ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਜੇ ਆਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਆਸ਼ਿਕ ਕਈ ਰੋਜ਼ ਵਿੱਛੜਦੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਤੂੰ ਨਾ ਸੌਂਹ ਪੁਗਾਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਮੇਰੀ ਅਰਥੀ ਤੇ ਵੈਣ ਪਾਏ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ

ਤੇਰੇ ਦਰ ਗੂੰਜੀ ਸ਼ਹਿਨਾਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਅਸੀਂ ਚਿਤਾ ਉੱਤੇ ਲੇਟੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਮਾਰੇ

ਡੋਲੀ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਮੁਸਕਾਈ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਕੀ।

ਨਜ਼ਮ

ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਥਰਥਰਾਹਕ ਐ ਹੂੰਦੀ।

ਕੁਰਬਾਨ ਤੇਰੇ ਮੁਖੜੇ ਤੇ ਜਿਸਤੇ ਸਦਾ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਐ ਹੁੰਦੀ।

ਨਗਮਾ ਕੋਈ ਸੁੰਦਰ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ

ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲੈਣ ਲਈ ਮਨ ਮਚਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ

ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਮੋਹਕ ਜਿਹੀਆਂ ਤਰੰਗਾਂ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਜਾਪਣ ਉੱਠਦੀਆਂ

ਜਦ ਕਦੇ ਤੇਰੇ ਚਿਹੜੇ ਤੇ ਇਹ ਨਜਰਾਂ ਜਾ ਰੁਕਦੀਆਂ

ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਅੰਦਰ ਕਿਵੇਂ ਰਾਹਤ ਐ ਹੁੰਦੀ।

ਫੁੱਲ ਖਿੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਬੀਆਬਾਨੀ ਯਾਰ ਤੇਰੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨਾਲ

ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗ ਜਾਵਣ ਯਾਰ ਤੇਰੀ ਵਜੂਦਗੀ ਨਾਲ

ਮੁਰਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰੂਹ ਆ ਜਾਂਦੀ ਜਦੋਂ ਤੇਰਾ ਹਾਸਾ ਛਣਕੇ

ਮੈਂ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਰਹਿਮਤ ਦਾ ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣਕੇ

ਦਿਖਾ ਦੇਊਂਗਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਦਿਵਾਨੇ ਦੀ ਚਾਹਤ ਐ ਹੁੰਦੀ।

ਗਮਾਂ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਛਾ ਗਏ ਹੁਣ ਆਜਾ

ਜੀਵਨ ਜੋਤ ਬਣਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰੀਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਝਲਕ ਦਿਖਾਜਾ

ਕਲੀਆਂ ਵੀ ਮੁਰਝਾ ਗਈਆਂ ਨੇ ਬਹਾਰ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ

ਮੇਰਾ ਜਿਸਮ ਜਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ

ਕਾਕਾ ਨਜਰ ਦਰਵਾਜੇ ਵੱਲ ਉਠਾਏ ਜਦ ਆਹਟ ਐ ਹੁੰਦੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਅੱਗੇ ਵਧਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਪਿਛਾਂਹ ਨਾ ਪਰਤਦੀ ਲਰਜਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ,

ਪੈੜ ਗੋਹੇ ਤੇ ਛਪਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਜੇ ਬਦਲਦੀਆਂ,

ਤਾਂ ਕਿਸਮਤ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਲਿਜਾਂਦੀ।

ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਬੋ ਕੱਪੜੇ ਭਿਉਂਕੇ,

ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਅੱਟਣ ਸਾੜਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮਿਹਨਤ ਅਸੀਂ ਕਰਦੇ,

ਫਿਰ ਵੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਸਤਾਂਦੀ।

ਜੁਆਨੀ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਕਤਲ ਕਰਕੇ,

ਮੱਥੇ ਤੇ ਝੁਰੜੀ ਛਪਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਕਾਲ਼ੇ ਵਾਲ਼ ਪੁੱਟ ਗਈ ਧੌਲੀ ਸੌਂਕਣ,

ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਫਿਕਰਾਂ ਸੰਗ ਲੰਘਾਂਦੀ।

ਪਿੰਜਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਾਇ ਨਿੱਕਲੇ,

ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਬੋਟੀਆਂ ਜਮੂਰਾਂ ਨਾਲ ਖਿਚਾਂਦੀ।

ਮਾਲਕ ਸਾਡੇ ਚੰਮ ਕੰਧੀ ਲਟਕਾਂਦੇ,

ਜਿੰਦਗੀ ਮੌਤ ਵੱਲ ਵਧਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਛਾਪਿਆਂ ਤੇ ਫਸੇ ਚੀਥੜੇ ਲਟਕਣ,

ਲਹੂ ਦੀ ਧਾਰ ਲਾਲ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹਾਦੀ।

ਲਾਲ ਝੰਡਾ ਫੜਕੇ ਮਜਦੂਰ ਜਮਾਤ,

ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਰਾਹ ਤੁਰਦੀ ਜਾਂਦੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲੋਂ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਉੱਠਦਾ ਭੁਚਾਲ ਆਉਂਦਾ।

ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਕਰਨ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ।

ਮੈਨੂੰ ਉਜਾਲਾ ਦਿੰਦੀ ਸ਼ਮਾ ਚੰਗੀ ਲਗਦੀ

ਚਾਨਣ ਅਸੁਹਾਵਾਂ ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਬੁਝਾ ਮਸ਼ਾਲ ਆਉਂਦਾ।

ਉਹਦੀ ਤਸਵੀਰ ਤੱਕਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ

ਤੱਕਕੇ ਤਕਲੀਫ ਹੁੰਦੀ ਦਿਲੀਂ ਉਬਾਲ ਆਉਂਦਾ।

ਪੱਟਕੇ ਝਿੰਮਣੇ ਪਲਕਾਂ ਨੂੰ ਝੁਕਾਈ ਰੱਖਦਾ

ਟੁੱਟਦੇ ਜਾਂਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੰਨ੍ਹ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਨਕਾਲ ਆਉਂਦਾ।

ਜਿਉਣ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਮੇਰੀ ਪੀੜਾਂ ਖਾਧੀ

ਸੱਦਾ ਭੇਜੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਾਲ ਆਉਂਦਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਪਾਟੇ ਪੱਲੂ ਉੱਤੇ ਟਾਕੀਆਂ ਲਾਉਂਦਾ ਥੱਕਿਆ।

ਫਿਰ ਵੀ ਉੱਧੜਿਆ ਰਿਹਾ ਇਹਨੇ ਸਿਰ ਨਾ ਢਕਿਆ।

ਤਿਤਲੀ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਤੇ ਰਹਿਣਾ ਲਿਖਿਆ,

ਰੱਬ ਮਰਾਸਣ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਾਕ ਕਹਿਣਾ ਲਿਖਿਆ

ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਗ਼ਮ ਸਹਿਣਾ ਲਿਖਿਆ

ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਮਾਂਹ ਮਾਰੇ ਵਿਤਕਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ।

ਲਾਇਆ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਬੂਟਾ ਵਾੜ ਖੁਣੋਂ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ

ਮਾਲੀ ਦਾ ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ ਸਾਰਾ ਬਾਗ ਕੁਮਲਾ ਗਿਆ

ਬੇਵਫਾਈ ਦਾ ਯਮਰਾਜ ਆਸਾਂ ਦੀ ਝੀਲ ਗੰਧਲਾ ਗਿਆ

ਸਵਾਹ ਦੀ ਢੇਰੀ ਉੱਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਡੱਕਿਆ।

ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਮਹਿਰਮ ਬਗਾਨਿਆਂ ਦੀ ਢਾਣੀ ਰਲਿਆ,

ਰੀਝਾਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਿੰਦੂ ਪੀੜਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਂਚੇ ਢਲਿਆ

ਉਹਦੇ ਹੱਥਲਾ ਮੇਰਾ ਲੜ ਵਕਤ ਥਪੇੜੇ ਸਹਿੰਦਾ ਗਲਿਆ

ਪੱਲਾ ਨਹੀਂ ਟਿਕਣਾ ਸਿਰ ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਨਾਸੂਰ ਪੱਕਿਆ।

ਹੁਣ ਇਹ ਪੱਲੂ ਹਰਖਕੇ ਅੱਥਰੇ ਘੋੜੇ ਵਾਂਗ ਮਚਲਿਆ,

ਵੈਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਮੇਰਾ ਹੁਸਨ ਜਾ ਬਹਿਲਿਆ

ਗੌਲ਼ਦਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਗਰਭ ਹਜੂਮ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਚੱਲਿਆ

ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਪੀੜਾਂ ਸੇਤੇ ਮੇਰਾ ਪਹਿਲਾਂ ਜਹਿਰ ਫੱਕਿਆ।

ਗੀਤ

ਰੱਬ ਸਬੱਬੀਂ ਅੱਜ ਕਿਤੇ ਸਾਮਣਾ ਅਸਾਡਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਭੁੱਲ ਭੁਲਾਇਆ ਇੱਕ ਸੁਫਨਾ ਮੁੱਢੋਂ ਤਾਜਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਗਿਣਦਾ ਰਿਹਾ ਬੇਦਰਦ ਸਮਾਂ ਲੱਗੇ ਜੁਦਾਈ ਦੇ ਚੀਰ

ਪੱਥਰ ਦੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਜਾਨਣ ਕੀ ਹੁੰਦੀ ਪੀੜ

ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਉਹ ਕੇਵਲ ਜਿਸਨੇ ਖੁਦ ਸਹੀ ਭੀੜ

ਦਰਦ ਦੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਲੱਗਕੇ ਮਨ ਆਪਮੁਹਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਦੁੱਖ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਹੰਝੂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਕਰਕੇ ਵਹਿ ਤੁਰੇ

ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਕੋਈ ਦੁਰਘਟਨਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਬੁਰੇ ਬੁਰੇ

ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਵਾਂਗਾ ਹੱਥ ਫੜਕੇ ਖਿੱਚਲਾਂ ਉਰੇ

ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਥੱਲੇ ਦਿਲ ਭਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਕੰਬ ਰਹੇ ਨੇ ਹੱਥ ਦਿਲ ਧੜਕੇ ਪਾਗਲ ਬਣਕੇ

ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਲਾਲੀ ਉੱਭਰੀ ਨਿਝੱਕ ਨਾੜਾਂ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਤਣਕੇ

ਉੱਠਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਡਿੱਗ ਪਈਆਂ ਜਿਸ ਪਲ ਚੂੜਾ ਛਣਕੇ

ਸਿੱਕ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਸੁਫ਼ਨਾ ਫਿਰ ਮੁਰਦਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਯਾਰਾ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਮੰਝਧਾਰ ਨਾ ਜਾ।

ਠੁਕਰਾ ਕੇ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਜਾ।

ਵਾਦੇ ਵਫਾ ਦੇ ਕੱਲ੍ਹ ਜੋ ਕੀਤੇ

ਤੋੜਕੇ ਉਹ ਇਕਰਾਰ ਨਾ ਜਾ।

ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ

ਵਾਪਸ ਆਉਣੋਂ ਕਰਕੇ ਇਨਕਾਰ ਨਾ ਜਾ।

ਜਮਾਨੇ ਉੰਗਲੀ ਉਠਾਈ ਤੇਰੀ ਇੱਜਤ ਉੱਤੇ

ਬਦਨਾਮੀ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ਯਾਰ ਨਾ ਜਾ।

ਦਿਲ ਕਿੰਨਾਂ ਉਦਾਸ ਨਾ ਜਾਣੇ ਤੂੰ

ਜਿੰਦਗੀ ਗ਼ਮ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਾ ਜਾ।

ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਸਿਸਕਕੇ ਦਮ ਤੋੜ ਦਿਆਂਗਾ

ਪਤਝੜ ਵਿੱਚ ਬਦਲਕੇ ਬਹਾਰ ਨਾ ਜਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦੁਨੀਆਂ ਕੱਸ ਰਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਹਰੇਕ ਖਫ਼ਾ ਹੈ ਅੰਦਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਪਹਿਲਾਂ ਜੋ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾਉਂਦੇ ਸਨ,

ਉਹੀ ਅੱਜ ਉਠਾਉਣ ਇਤਰਾਜ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਕਰਕੇ ਪਿਆਰ ਭੁੱਲ ਐਸੀ ਕਰ ਬੈਠਾ,

ਸਭ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦੇ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਯਾਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ,

ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਲਾਉਂਦਾ ਏ ਸਮਾਜ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਕੋਈ ਮਜਾਕ ਤਾਂ ਨਹੀਂ,

ਹੋਇਆ ਜੋ ਹਰੇਕ ਨਰਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਵੀ ਉਸਦੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ,

ਬੇਸ਼ੱਕ ਰੋਕਾਂ ਲਾਉਣ ਰਿਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਤੇ।

ਗੀਤ

ਈਦ ਦਾ ਚੰਦ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਿਸਿਆ।

ਖੁਸ਼ੀ ਬੇਹੱਦ ਹੋਈ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਮਹਿਬੂਬ ਹੱਸਿਆ।

ਧੰਨ ਭਾਗ ਓਨਾਂ ਪੈਰ ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਪਾਏ,

ਫੁਲਕਾਰੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਤੇ ਤਾਣਕੇ ਦਰੀਆਂ ਦੁਸ਼ਾਲੇ ਵਿਸ਼ਾਏ

ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਛਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਤੰਬੂ ਕਨਾਤਾਂ ਲਾਏ,

ਗ਼ਮਾਂ ਥੱਲੇ ਦੱਬੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਨੇਰਾ ਹਟਿਆ।

ਮੂੰਹ ਭੁਆਵਾਂ ਨਾ ਕਿਤੇ ਗਾਇਬ ਮੁੜ ਹੋਵੇ,

ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਹੰਝੂ ਨਾ ਚੋਵੇ,

ਉੰਗਲਾਂ ਦਾ ਹਰ ਪੋਟਾ ਚਾਈਂ ਹਾਰ ਪਰੋਵੇ,

ਚਾਨਣੀ ਬੜੀ ਪਿਆਰੀ ਲੱਗੇ ਕੌਣ ਚਾਹੁੰਦਾ ਮੱਸਿਆ।

ਡਿੱਗਾਂ ਉਹਦੀ ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਬਣਕੇ ਝੂਠਾ ਪੱਜ,

ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਆ ਜਾਵੇ ਅੱਜ,

ਕਿਹੜਾ ਫਿਕਰ ਕਰਦਾ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲੱਗੇ ਅੱਗ,

ਉਹਦਾ ਰੂਪ ਮੇਰੇ ਰੋਮ ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਰਚਿਆ।

ਗੀਤ

ਏਸ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਿਹੜਾ ਦੁੱਖ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸਹਿਆ।

ਭਲਾ ਚਿੰਤਾ ਕਾਹਦੀ ਮੈਨੂੰ ਅੰਤ ਨੇੜੇ ਆ ਰਹਿਆ।

ਜੰਮਣ ਬਾਦ ਦਾਦੀ ਮੇਰੀ ਨੇ ਕੁੰਡਲੀ ਇੱਕ ਬਣਵਾਈ

ਸੱਤਾਂ ਬ੍ਹਾਮਣਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਖੁਆਕੇ ਜਨਮ ਪੱਤਰੀ ਖੁਲਵਾਈ

ਨਛੱਤਰਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਮੁੰਡਾ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਕੁੰਡੇ ਖੋਹਲੇਗਾ

ਇਸ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪੁੰਨ ਕਰਾਉਂਦੇ ਦਾਦੀ ਉਮਰ ਗੁਆਈ।

ਬਚਪਨ ਝੱਟ ਪੱਟ ਲੰਘਿਆ ਜੁਆਨੀ ਦੁਆਰ ਆਣ ਖੜ੍ਹੀ

ਚਾਹਿਆ ਜਿਸ ਰੂਪਰਾਣੀ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਡੋਲੀ ਚੜ੍ਹੀ

ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਦੁਆਰ ਭਿੜੇ ਵਿਛੋੜਾ ਲਹੂ ਸੁਕਾ ਗਿਆ

ਲੱਗਿਆ ਘੁਣਾ ਦਿਲ ਨੂੰ, ਟੁੱਟੀ ਜੁਆਨੀ ਦੀ ਲੜੀ।

ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਇਸ਼ਕ ਕਰਕੇ ਕੁਹਾੜੀ ਪੈਰੀਂ ਮਾਰੀ ਆਪੇ

ਇੰਨਾਂ ਜਰੂਰ ਪਤਾ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਾਤੁਰ ਰਹਿੰਦੇ ਮਾਪੇ

ਮੈਂ ਜਾਗਦਾ ਜੇ ਰਾਤੀਂ ਸੌਂਦੇ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ

ਤੜਕੇ ਪਾਉਂਦੀ ਵੈਣ ਮਾਂ ਮੇਰੇ ਕਰਦੀ ਰਾਤੀਂ ਸਿਆਪੇ।

ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਦੇ ਵਹਿਣਾਂ ਅੱਗੇ ਕਮਜੋਰ ਮੈਂ ਸਾਬਤ ਹੁੰਦਾ

ਤੰਗ ਦਿਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਕੋਝੇ ਮਜਾਕ ਰੋਜ਼ ਸਹਿੰਦਾ

ਪਾਗਲ ਲੋਕ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਜਿਉਣਾ ਮੇਰਾ ਮੁਹਾਲ ਹੋਇਆ

ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਤਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜੁਦਾ ਹੋਏ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ ਯਾਦ ਤੈਨੂੰ ਕਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹਰਦਮ ਹੌਕੇ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਆਪਣੇ ਵਿਛੋੜੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਮੁੱਦਤਾਂ ਬੀਤ ਗਈਆਂ ਨੇ,

ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤਰਸਦਾ ਸਹਿਕ ਸਹਿਕਕੇ ਮਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਤੜਪਣ ਇਸ ਦਿਲ ਦੀ ਸਹਿਣੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਚੱਲੀ,

ਦਿਨ ਰਾਤ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਤਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਬੇਬਸੀ ਦੇ ਜਾਲ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਜਕੜੇ ਰਹਿਣਾ ਸਦਾ ਆਪਾਂ,

ਦੁੱਖ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਿਗਲਦੇ ਦੇਖਕੇ ਵੀ ਜਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਤੇਰਾ ਗ਼ਮ ਭੁਲਾਉਣ ਲਈ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਵਾਂ,

ਜਾਣ ਬੁੱਝਕੇ ਜਹਿਰ ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਸੌਂਵੇਂ,

ਮੇਰਾ ਵਜੂਦ ਕੰਬ ਜਾਂਦਾ ਬਰਫ ਵਾਂਗਰ ਠਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਮਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਨਹੀਂ,

ਦੁਨੀਆਂ ਪਹਿਰੇ ਤੇ ਖੜੀ ਸਿਸਕੀ ਭਰਨੋਂ ਡਰਦਾ ਰਹਾਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਿਕ ਤੋਂ ਜੁਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਮੇਰੀ ਗਲਤੀ ਤੇ ਖ਼ਫਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਕਿਓਂ ਨਾ ਕਰਾਂ ਸ਼ਿਕਵਾ ਤੇਰੀ ਬੇਵਫਾਈ ਉੱਤੇ,

ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ਬੇਵਫਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਤੂੰ ਇੱਥੇ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ-ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦਾ,

ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਮੇਰਾ ਖੁਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਮੇਰੇ ਕਸੂਰ ਦਾ ਤਾਂ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨਾ ਸੀ,

ਕਦੋਂ ਤੋਂ ਏਨਾ ਬੇਰੁਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਮੈਂ ਸਿਜਦਾ ਕਰਦਾ ਰਹਾਂ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਅੱਗੇ,

ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਇੰਝ ਨਾ ਢਾਅ ਸਿਤਮ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਮੈਥੋਂ,

ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਬਗੈਰ ਸੁੰਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਖਿਆਲ ਕਰਕੇ ਹੀ ਆਜਾ,

ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰਾ।

ਗੀਤ

ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਰੋਜ਼ ਇੰਤਜਾਰ ਕਿਆਮਤ ਦਾ।

ਜਖਮ ਭਰਨ ਵਾਲੀ ਸਦੀਵੀਂ ਰਾਹਤ ਦਾ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦਿੱਤਾ ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਲਈਂ

ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਪੜਦਾ, ਆਸਾਂ ਦਾ ਪਸਾਰ

ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਡੁੰਘਿਆਈ, ਦਿਵਾਨਗੀ ਦਾ ਵਿਸਾਰ

ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੀ ਬਹਿਕਣ, ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਰ

ਗਗਨ ਦੀ ਬੁਲੰਦੀ, ਪਾਤਾਲ ਦਾ ਖਿਲਾਰ

ਘੜੀ ਦੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ, ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹੁਲਾਰ

ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੁਫਨਾ ਕੱਚੀ ਚਾਹਤ ਦਾ।

ਵਿਜੋਗ ਤੇਰੇ ਦਿੱਤਾ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ

ਭੱਖੜੇ ਦੇ ਕੰਡੇ, ਤੁੰਮੇ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ

ਧਤੂਰੇ ਦੀ ਜਹਿਰ, ਹਲਦੀ ਦੀ ਪਿਲੱਤਣ

ਛਿਟੀਆਂ ਦਾ ਧੂਆਂ, ਯੁੱਗਾਂ ਦੀ ਭਟਕਣ

ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ, ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਖਲਜਗਣ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਅੱਗ, ਮੌਤ ਦੀ ਤੜਪਣ

ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਯਾਰ ਤੇਰੀ ਇੰਨੀ ਰਿਆਇਤ ਦਾ।

ਗੀਤ

ਡੋਲਦਾ ਹੈ ਮਨ ਤੇਰਾ ਜਿਉਣਾਂ ਚਾਹੁੰਨਾਂ ਤਾਂ ਪਰਤਜਾ।

ਮੌਤ ਗਲੇ ਲਾਉਣੀ ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੂੰ ਅਪਣਾ।

ਜੋਗ ਨਹੀਂ ਕਮਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਕੇਵਲ ਭਗਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਰੰਗਾਕੇ

ਸਿੱਧ ਨਹੀਂ ਅਖਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਨੱਤੀਆਂ ਪਾਕੇ

ਸਾਧੂ ਨਹੀਂ ਕਹਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਧੂਣੀ ਧੁਖਾਕੇ

ਆਸ਼ਿਕ ਕਹਾਉਣਾਂ ਚਾਹੁੰਨਾਂ ਏਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਿੱਲ ਠੁਕਵਾ।

ਕੋਲਿਆਂ ਦੀ ਦਲਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਮੂੰਹ ਸਿਰ ਕਾਲਾ ਕਰਵਾਕੇ

ਲੂਣ ਦੀ ਹਲਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਵਫਾ ਖ਼ਾਤਰ ਸਿਰ ਕਟਵਾਕੇ

ਧਰਮ ਦੀ ਕਲਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਸਾਰਾ ਸਰਬੰਸ ਬਲੀ ਚੜ੍ਹਵਾਕੇ

ਔਕੜਾਂ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਦਮ ਮਿਲਾ।

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਰਵਾਂ ਵਿਚਾਰੇ ਪਾਣੀ ਖੁਣੋਂ ਇਕੱਲੇ ਰੁਲਦੇ

ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੇ ਨਗਰ ਵਿਚਾਰੇ ਗਿਰਝਾਂ ਤੇ ਗਿੱਦੜ ਮੱਲਦੇ

ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚਾਰੇ ਪਿੱਤਿਆਂ ਦੇ ਤਿਜਾਬੀਂ ਗਲ਼ਦੇ

ਮੇਰੇ ਰਾਹ ਜਾਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਛੀ ਤਰਾਂ ਤੂੰ ਸੋਚਲਾ।

ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ

ਪਹਿਲਾ

ਜੰਮਿਆਂ ਜੇ ਕੰਗਾਲਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ।

ਨੀਲੀ ਛੱਤ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਉੱਚੀ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਗਰੂਰ ਨਹੀਂ।

ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਆਇਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੇਤਾ

ਰੁਲਿਆ ਬਚਪਨ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਦਿੱਤਾ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਲੇਖਾ

ਉੱਪਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਚਮਤਕਾਰ ਦਿਖਾਇਆ ਕੋਈ ਐ ਹਜੂਰ ਨਹੀਂ।

ਮਿੱਟੀ ਚੋਂ ਜੰਮੇ ਮੈਂ ਤੁਸੀਂ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਣਾ

ਪਾੜੇ ਕਿਹੇ ਮੇਰੇ ਥੋਡੇ ਵਿੱਚ ਹੱਡ ਮਾਸ ਦੋਹਾਂ ਹੰਢਾਣਾਂ

ਮਹਿਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕ ਝੌਂਪੜੀ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਰੂਰ ਨਹੀਂ।

ਬਾਹਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਦੇ ਡੌਲੇ ਫੜਕਣ ਗੁਲਾਮਾਂ ਵਾਲੇ ਜੀਵਨ ਲਈ

ਜਮੀਰ ਹਰ ਸਮੇਂ ਪਾਉਂਦੀ ਲਲਕਾਰਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਸਹਿ ਚੁਭਣ ਹੋਈ

ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਜੰਗੇ ਬਣਾਂਗਾ ਸਿਪਾਹੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ।

ਦੂਜਾ

ਜੰਮਿਆਂ ਜੇ ਕੰਗਾਲਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ।

ਬਾਲਿਆਂ ਦੀ ਛੱਤ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਗਰੂਰ ਨਹੀਂ।

ਪੜਨ ਤਾਂ ਲਾਇਆ ਭਾਪੇ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਯਾਰ

ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਟੇ ਪਾਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪੜ ਗਿਆ ਚਾਰ ਜਮਾਤਾਂ ਯਾਰ

ਬੀਏ ਕਰਾਕੇ ਰੱਬ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਦਿਖਾਇਆ ਕੋਈ ਹਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ।

ਨੌਕਰੀ ਦੋ ਚਾਰ ਸੌ ਵਾਲੀ ਲੱਭਦੇ ਜਵਾਨੀਂ ਬੀਤ ਜਾਣੀ

ਰਿਸ਼ਵਤ ਜੋਗੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ, ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਪਾਈ ਨਾ ਜਾਣੀ

ਜਮੀਨ ਥੋੜੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਰੂਰ ਨਹੀਂ।

ਲਹੂ ਮੇਰਾ ਉੱਬਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਬੇਬਸ ਇਸ ਜੀਵਨ ਲਈ

ਪੈਂਦੀਆਂ ਜਮੀਰ ਤੇ ਰੋਜ ਸੱਟਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਕਹਿ ਚੁਭਣ ਹੋਈ

ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਜੰਗੇ ਬਣਾਂਗਾ ਸਿਪਾਹੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ।

ਤੀਜਾ

ਜੰਮਿਆਂ ਹਾਂ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਗਰੂਰ ਐ।

ਟਾਈਲਾਂ ਦੀ ਛੱਤੀ ਸਾਡੀ ਕੋਠੀ ਸ਼ਹਿਰ ਸਾਰੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਐ।

ਪੜਨ ਤਾਂ ਲਾਇਆ ਡੈਡੀ ਨੇ ਕਾਨਵੈਂਟ ਸਕੂਲ ਬੜੇ ਚੰਗੇ

ਟਾਈ ਪੇਟੀ ਲਾਕੇ ਕਾਰ ਬਹਿੰਦਾ ਪੈਦਲ ਚੱਲਦੇ ਲੋਕ ਗੰਦੇ

ਬੀਏ ਪੜ੍ਹਾਕੇ ਰੱਬ ਲੋਕਾਂ ਉੱਤੇ ਬਣਾਇਆ ਮੈਨੂੰ ਹਜੂਰ ਐ।

ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਵਾਲੀ ਨੌਕਰੀ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਡੈਡੀ ਰੋਕ ਛੱਡੀ

ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਲੋਕੀਂ ਜੇ ਪੁਆਣ ਆਣਗੇ ਰੱਜਕੇ ਲੈਣੀ ਮੈਂ ਵੱਢੀ

ਸਿਗਰਟ ਜਲਾਕੇ ਸ਼ੈਵਰਲਿਟ ਵਿੱਚ ਬਹਿਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਸਰੂਰ ਐ।

ਗਰੀਬਾਂ ਤੋਂ ਦਾਣੇ ਖੋਹਕੇ ਸਰਕਾਰ ਖਜਾਨੇ ਭਰਦੀ ਵਜੀਰਾਂ ਦੇ

ਸਮਾਜਵਾਦ ਲਿਆਉਣਾ ਢਿੱਡ ਭਰਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ

ਇਨਕਲਾਬੀ ਜੇ ਭੰਨਾਉਂਦੇ ਸਿਰੀਆਂ ਇਸਤੋਂ ਸਾਡਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ਐ।

ਗੀਤ

ਤੁਰ ਗਿਆ ਯਾਰ ਪਰਾਇਆਂ ਆਖੇ ਹੀਲ ਹੁੱਜਤ ਨਾ ਕੀਤੀ।

ਮਰਜਾਂਗੀ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਗ਼ਮ ਸਹਿਕੇ ਥੋੜੀ ਲੱਜਤ ਨਾ ਕੀਤੀ।

ਛੱਡ ਗਿਆ ਉੰਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਪੈਂਡਾ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕਦਾ

ਆਦਮੀ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਕੀ ਜਾਨਵਰ ਇੱਥੇ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ

ਕੀੜਿਆਂ ਦੇ ਭੌਣ ਉੱਤੋਂ ਉਠਾਉਣ ਜੋਗੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਕੀਤੀ।

ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਮ ਬਾਕੀ, ਮੈਂ ਥੱਕਕੇ ਚੂਰ ਢੱਠੀ

ਮੋਢੇ ਦਾ ਆਸਰਾ ਦੇਣ ਮਾਰੇ ਨਿਗਾਹ ਉਹਨੇ ਨੀਵੀਂ ਰੱਖੀ

ਪੱਥਰ ਦੇ ਕਾਲਜੇ ਮੇਰੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਲਈ ਮੰਨਤ ਨਾ ਕੀਤੀ।

ਉੱਠ ਰਹੇ ਰੇਤ ਦੇ ਗੁਬਾਰ ਮੇਰੀ ਦੇਹ ਢਕ ਲੈਣਗੇ

ਅੱਕਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧੀਂ ਭਿੱਜੇ ਕੰਡੇ ਖੱਫਣ ਬਣਕੇ ਵਿਛ ਪੈਣਗੇ

ਉਸ ਬੇਵਫਾ ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਪੱਟਣ ਜਿੰਨੀ ਹਸਰਤ ਨਾ ਕੀਤੀ।

ਚੱਲਦੀ ਹਵਾ

ਚੱਲਦੀ ਹਵਾ ਦੇ ਨਾਲ ਘੁਕਦੀਆਂ ਭੰਬੀਰੀਆਂ, ਪਿੰਡਿਓਂ ਪਸੀਨਾ ਸੁਕਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

ਛੱਜਲੀਓਂ ਕਣਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਲੋਕ ਹੱਸਦੇ ਭੁੱਲਕੇ, ਅੱਗ ਇਹ ਭੜਕਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

ਚੱਲਦੀ ਹਵਾ ਤਿੱਤਰ ਖੰਭੇ ਬੱਦਲ ਉਡਾਕੇ, ਕਾਲੀ ਘਟਾ ਲੈਕੇ ਆਉਂਦੀ

ਸੂਰਜ ਦੇ ਭੱਠ ਭੁੰਨੀ ਧਰਤੀ ਦੀ, ਵਸਾ ਮੀਂਹ ਤਰੇਹ ਬੁਝਾਉਂਦੀ

ਝੋਨੇ ਦੇ ਰਾਖੇ ਦਾਦ ਦਿੰਦੇ ਭੁੱਲਕੇ, ਬਾਜਰੇ ਕਰੁੰਡ ਬਣਾਉਂਦੀ ਕਦੀ।

ਚੱਲਦੀ ਹਵਾ ਬਾਦਬਾਨ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇਕੇ, ਚੱਪੂ ਵਰਤਣ ਤੋਂ ਹਟਾਉਂਦੀ

ਸਾਗਰ ਦੇ ਸਲੂਣੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਲਿੱਬੜੇ, ਜਾਲ ਮੱਛੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਾਉਂਦੀ

ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਚਲਾਉਂਦੇ ਮਲਾਹ ਮਸਤ ਹੁੰਦੇ ਭੁੱਲਕੇ, ਜਵਾਰ ਭਾਟੇ ਉਠਾਉਂਦੀ ਕਦੀ।

ਚੱਲਦੀ ਹਵਾ ਪਹਿਲਾਂ ਪੱਛਮ ਵੱਲੋਂ ਚੱਲਕੇ, ਗੁਲਾਮੀ ਵਾਲਾ ਸੁਆਦ ਦਿਖਾਉਂਦੀ

ਲਾਲ ਕਿਲੇ ਵੱਲੋਂ ਉੱਡਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ, ਗਰੀਬੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੀ

ਅਯਾਸ਼ੀ ਡੁੱਬੇ ਹਾਕਮ ਠੱਠੇ ਕਰਦੇ ਭੁੱਲਦੇ, ਵਾਵਰੋਲਾ-ਏ-ਇਨਕਲਾਬ ਲਿਆਉਂਦੀ ਕਦੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਦੀ ਚੁਰਾਕੇ ਲਾਲੀ ਤੂੰ ਸੰਧੂਰ ਬਣਾਇਆ।

ਉਹ ਸੰਧੂਰ ਤੂੰ ਦੋਸਤ ਮਾਂਗ ਵਿੱਚ ਸਜਾਇਆ।

ਸਿਹਰਾ ਤੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਮੈਂ ਰੀਝਾਂ ਨਾਲ ਲਿਖਿਆ

ਉਸ ਸਿਹਰੇ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਮਿਟਾਇਆ।

ਝੰਡੀਆਂ ਤੇਰੀ ਗਲੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹਰੇਕ ਥਾਂ ਲੱਗੀਆਂ

ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਸਾਣ ਸਜਾਇਆ।

ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਤੇ ਲਿਖ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਰੀ ਸੀ ਬਣਾਈ

ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਕਾਗਜ ਕਹਿਕੇ ਤੂੰ ਠੁਕਰਾਇਆ।

ਏਨਾਂ ਗ਼ਮ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੂੰ ਜੁਦਾ ਹੋਈ

ਜੋ ਜੁਲਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਾਦੀ ਦਾ ਸੱਦਾ ਘਲਵਾਇਆ।

ਸੁਣਿਆ ਤੇਰੇ ਬਰਾਤੀਆਂ ਨੇ ਮੰਗਤਿਆਂ ਦੇ ਪੱਲੇ ਭਰੇ

ਪਰ ਮੇਰੇ ਦਾਮਨ ਤਾਂ ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਆਇਆ।

ਹੱਸਕੇ ਡੋਲੀ ਤੂੰ ਚੜ੍ਹੀ ਮੈਂ ਲੁਕਕੇ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ

ਲੁੱਟੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੁੱਖ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰਿਹਾ ਸਰਮਾਇਆ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਰਾਹ ਤੇ ਨਜਰਾਂ ਵਿਛਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਲੰਘੇਂਗੀ।

ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਮੁਹੱਬਤ ਛੁਪਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੰਗੇਂਗੀ।

ਇਖਲਾਕ ਦੀ ਤਹਿ ਵਿੱਚ ਵੜਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਲੁਕਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਦੇਖੇਗੀ।

ਸੱਭਿਅਤਾ ਦਾ ਪੜਦਾ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਛੁਪਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ

ਜਜ਼ਬਾਤ ਜੁਬਾਨ ਤੇ ਲਿਆਈ ਬੈਠਾ ਹਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਸੁਣੇਂਗੀ।

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਬੰਧਨ ਨਕੇਲ ਹੈ ਤੇਰੇ, ਤੋੜਦੇ ਇਸਨੂੰ ਇਸੇ ਵਕਤ

ਬਾਹਾਂ ਦਾ ਹਾਰ ਬਣਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪਹਿਨੇਂਗੀ।

ਸੋਚਾਂ ਸੋਚਣ ਜਿੰਨਾਂ ਵੀ ਨਾ ਵਕਤ ਰਿਹਾ ਸੱਜਣੀ ਤੇਰੇ ਕੋਲ

ਜਿੰਦਗੀ ਦਾਅ ਤੇ ਲਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਜਿੱਤੇਂਗੀ।

ਸੁੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਮੋਤੀ ਲੈਕੇ ਆਇਆ ਵਣਜਾਰਾ ਕੇਵਲ ਤੇਰੇ ਲਈ

ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਕਿਲ੍ਹੇ ਬਣਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਵੱਸੇਂਗੀ।

ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੇ ਹੜ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਨ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਡਾਵਾਂ ਡੋਲ ਹੋਈ

ਦਿਲ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਉਠਾਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪਹਿਨੇਂਗੀ।

ਗੀਤ

ਉੱਠ ਖੜ੍ਹ ਵੇ ਮਨਾ ਭੈੜੀ ਆਥਣ ਢਲ ਚੱਲੀ।

ਤੇਲ ਪਾਕੇ ਦੀਵਾ ਮਚਾ ਹਨੇਰੇ ਨੇ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਮੱਲੀ।

ਵੱਗ ਛੇੜੂ ਵਾਗੀ ਦੀ ਬੰਸਰੀ ਚੋਂ ਤਾਨ ਉੱਠੀ

ਹਵਾ ਨਾਲ ਸਰਕਦੀ ਕਣਕ ਦੀ ਬੱਲੀਓਂ ਅਵਾਜ਼ ਉੱਠੀ

ਕੱਸੀ ਵਿੱਚ ਰੁੜੇ ਜਾਂਦੇ ਨਰੇਲ ਪਿੱਛੇ ਮੁੰਡੇ ਭੱਜੇ

ਬੀੜ ਵਿਚਲੇ ਸਰਾਂ ਕੋਲੋਂ ਹਿਰਨਾਂ ਦੀ ਡਾਰ ਦੌੜੀ

ਸੱਜਣਾਂ ਦਾ ਰਾਹ ਤੱਕਦੀ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਰਹੀ ਇਕੱਲੀ।

ਭੱਠੀਆਂ ਵਾਲੇ ਧੂੰਏਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮ ਹੋਰ ਕਾਲ਼ੀ ਹੋਈ

ਟਰੈਕਟਰਾਂ ਦੀ ਘੂਕਰ ਪਿੱਛੇ ਉਲਾਰ ਭਰੀ ਟਰਾਲੀ ਹੋਈ

ਪਹਿਆਂ ਤੋਂ ਉੱਠੀ ਗਰਦ ਸਦਕਾ ਸਾਹ ਲੈਣਾਂ ਔਖਾ

ਗੱਡਿਆਂ ਜੁੜੇ ਬਲਦਾਂ ਦੀਆਂ ਟੱਲੀਆਂ ਗੂੰਜਣ ਸੁਣਨਾ ਔਖਾ

ਖੇਡਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਰੌਲਾ ਮਨ ਵਿੱਚ ਮਚਾਵੇ ਤਰਥੱਲੀ।

ਆਹਲਣਿਆਂ ਵੱਲ ਉੱਡਦੇ ਕਾਂ ਅਬਾਦੀ ਤੋਂ ਚੱਲੇ ਪਰੇ

ਚਿੜੀਆਂ, ਬੋਟ ਚੁੱਪ ਬੈਠੇ ਚੋਗੇ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਭਰੇ

ਪਸ਼ੂਆਂ ਅੱਗੇ ਖੁਰਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦਾਣਾ ਤੇ ਪੱਠੇ ਰਲੇ

ਧਾਰਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਬਾਲਟੀਆਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਨਾਲ ਅੱਟੇ ਗਲੇ

ਬਿਸਤਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਤਾਰੇ ਰੂਹ ਕਰ ਚੱਲੇ ਝੱਲੀ।

ਬਗਾਵਤ ਦਾ ਨਗਾਰਾ

ਪੌਣੇ ਸੱਤ ਗਜ਼ ਦਾ ਖ਼ੱਫਣ ਖਰੀਦਕੇ।

ਮਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਖੜ੍ਹਾ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟਕੇ।

ਰਸਮਾਂ ਦੀ ਕੈਦ ਅੰਦਰ ਬੈਠਾ ਸੰਸਾਰ

ਇਹਨੂੰ ਲੈ ਡੁੱਬਣਗੇ ਏਸਦੇ ਡੋਬੂ ਸੰਸਕਾਰ

ਮੈਂ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਇਹਨੂੰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਥੱਕਿਆ

ਪਰ ਇਹ ਪਾਪ ਕਮਾਉਣੋਂ ਨਾ ਹਟਿਆ

ਇਹਦੀ ਜੁਲਮ ਕਹਾਣੀ ਮੈਂ ਕਹਿਣੀ ਚੀਕਕੇ।

ਭੁੱਖਿਆਂ ਮੂੰਹੋਂ ਰੋਟੀ ਤੱਕ ਖੋਹ ਲੈਂਦਾ

ਸੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਫਾਹੇ ਉੱਤੇ ਟੰਗ ਦੇਂਦਾ

ਸਿਮਟਕੇ ਧਰਮਾਂ-ਜਾਤਾਂ ਦੇ ਚੱਕਰ ਅੰਦਰ

ਢਾਕੇ ਘਰ ਇਹ ਉਸਾਰਦਾ ਮਸੀਤਾਂ ਮੰਦਰ

ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਕੰਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਘਸੀਟਕੇ।

ਬਾਗੀ ਕਵੀ ਕਰੇ ਬਗਾਵਤ ਸੰਸਾਰ ਵਿਰੁੱਧ

ਨਗਾਰਾ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਛੇੜ ਦਿੱਤਾ ਯੁੱਧ

ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਯੁਵਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਲੜਨ

ਕਮਜੋਰ ਜਾਂ ਡਰਪੋਕ ਪਿੱਛੇ ਜਾ ਛੁਪਣ

ਵਕਤ ਲਿਆਉਣਾ ਜਿਹੜਾ ਜਾਵੇ ਨਾ ਬੀਤਕੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਾਕੇ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਨ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਮਜ਼ਾਰਾਂ ਤੇ।

ਕਿਸਮਤ ਹੀ ਮਾੜੀ ਹੁੰਦੀ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ।

ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਕੰਡਾ ਚੁਭ ਗਿਆ ਸਾਥੀ,

ਸੋਚਕੇ ਕਦਮ ਚੱਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ ਗੁਲਜਾਰਾਂ ਤੇ।

ਡੁੱਬਣਾਂ ਤੇ ਆਸ਼ਿਕਾ ਤੂੰ ਜਰੂਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਰੂਰ,

ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਦੇ ਮਲਾਹ ਡੁੱਬੇ ਕਰੋਧ ਨਹੀਂ ਪਤਵਾਰਾਂ ਤੇ।

ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਛੁਰੀ ਕਈ ਰਾਂਝਿਆਂ ਦੇ ਕਾਲਜੇ ਚੱਲੀ,

ਵੱਸ ਤੇਰਾ ਵੀ ਯਾਰਾ ਚੱਲਣਾ ਨਹੀਂ ਵਾਰਾਂ ਤੇ।

ਸਮਾਧਾਂ ਉੱਤੇ ਦੀਵੇ ਜਗਾਇਆਂ ਮੁੜਿਆ ਨਾ ਕੋਈ ਮੋਇਆ,

ਪਰ ਦਿਵਾਨਿਆਂ ਨੇ ਮੰਨੀ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੇ।

ਕਾਕਾ ਤਾਂ ਅਣਜਾਣੇ ਹੀ ਫਾਹੇ ਚੜ੍ਹਾਇਆ ਗਲਤ ਲੋਕਾਂ,

ਨਸੀਹਤ ਯਾਰ ਤੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਕਰਨਾਂ ਨਹੀਂ ਮਕਾਰਾਂ ਤੇ।

ਚੱਲੇ ਬਿਨਾਂ ਛੱਡਣਾਂ ਕਿਸੇ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਤੇ,

ਤੇਰੇ ਮਰਿਆਂ ਕੋਈ ਸ਼ੋਕ ਹੋਣਾ ਨਹੀਂ ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ।

ਗੀਤ

ਸਾਡੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕੋਈ ਵਿਛੋੜਾ ਨਹੀਂ ਮਿਟਾ ਸਕਦਾ।

ਮਜ਼ਬੂਤ ਰਹਾਂਗੇ ਆਪਣੇ ਇਰਾਦੇ ਤੇ ਤੁਫਾਨ ਨਹੀਂ ਹਿਲਾ ਸਕਦਾ।

ਪਾਣੀ ਹੀਣ ਕਾਲੇ ਬੱਦਲ ਧਰਤੀ ਦੀ ਤ੍ਰੇਹ ਮਿਟਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ,

ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਲੱਦੇ ਬਬਾਣ ਕਿਸੇ ਮੁਰਦੇ ਨੂੰ ਸੁਰਗੀਂ ਪੁਚਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ,

ਸੋਨੇ ਨਾਲ ਮੜ੍ਹੇ ਕੋਹਲੂ ਬਲਦਾਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ,

ਸਾਧ ਬਣਕੇ ਵੀ ਸੱਚੇ ਆਸ਼ਿਕ ਮਾਸ਼ੂਕ ਨੂੰ ਭੁਲਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ।

ਬਗਲੇ ਭਗਤ ਨਾ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟਦੇ ਸੁੱਕੇ ਹੋਏ ਤਲਾਵਾਂ ਉੱਤੇ,

ਡਾਕੂ ਲੁਟੇਰੇ ਤੱਕ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ ਲੁਕਣਾ ਉੱਜੜੇ ਰਾਹਵਾਂ ਉੱਤੇ,

ਮੁਗਧ ਹੋਈ ਮੌਤ ਰੁਕ ਜਾਂਦੀ ਬਾਜੀਗਰ ਦੀਆਂ ਕਲਾਵਾਂ ਉੱਤੇ,

ਰਿਵਾਜਾਂ ਦੀ ਪਬੰਦੀ ਬੇਅਰਥ ਹੁੰਦੀ ਮਾਸ਼ੂਕ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਉੱਤੇ।

ਵਿਸਾਖ ਦਾ ਤਪਦਾ ਸੂਰਜ ਬਦਲ ਕਣਕ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਜਾਂਦਾ

ਕੁਠਾਲੀ ਪੈ ਕੇ ਸੋਨਾ ਵੀ ਕੁੰਦਨ ਰੂਪ ਧਾਰ ਜਾਂਦਾ,

ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੜਕੇ ਕਾਲ਼ਾ ਕੋਲਾ ਰੰਗ ਆਪਣਾ ਨਿਖਾਰ ਜਾਂਦਾ,

ਬਿਰਹੋਂ ਵਿੱਚ ਢਲਕੇ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦਾ ਅਮਰ ਹੋ ਪਿਆਰ ਜਾਂਦਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਭੱਠ ਪਿਆ ਐਸਾ ਇਸ਼ਕ ਜੋ ਸੁਫਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤਾਵੇ।

ਅੱਖਾਂ ਥੱਕੀਆਂ ਰਾਹ ਤੱਕਦੀਆਂ ਯਾਰ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ।

ਮੈਂ ਕਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਪਾਗਲਪਣ ਵਿੱਚ ਕਹਿ ਗਿਆ

ਮੇਰੀ ਚੰਦਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਹੀ ਭੱਠ ਵਿੱਚ ਸੜ ਜਾਵੇ।

ਤਰਾਸ਼ਦਾ ਹਾਂ ਬੁੱਤ ਜਿਸਦੇ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਲਮ ਪਕੜਦਾ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਮੂੰਹ ਲੁਕਾਵੇ।

ਜਹਿਰ ਜਿਸਦਾ ਨਾਂ ਲੈਕੇ ਪੀਣ ਲੱਗਿਆਂ ਮਿੱਠੀ ਲਗਦੀ

ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਬੇਹੱਦ ਕੌੜੇ ਦਰਦ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਾਵੇ।

ਬੋਹੜਾਂ ਦੀ ਠੰਢੀ ਛਾਂ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਤਪਣ ਲੱਗੇ

ਯਾਦ ਉਸਨੂੰ ਕਰਕੇ ਜਦ ਮੂੰਹੋਂ ਆਹ ਨਿੱਕਲ ਜਾਵੇ।

ਸਤਾਇਆ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਯਾਰ ਮੌਤ ਦੀ ਗੋਦੀ ਗਿਆ

ਉਸਦੀ ਇਹ ਸੋਚ ਮੇਰਾ ਮਨ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਵਾਂਗ ਭਖਾਵੇ।

ਭੱਠ ਪਵਾਂ ਮੈਂ - ਦੇ ਸਕਿਆ ਨਾ ਸਾਥ ਉਸਨੂੰ

ਇਸ਼ਕ ਬੇਕਸੂਰ ਜੇ ਗੀਤਾਂ ਦਰਦ ਸਿਮਟ ਆਵੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮਿਹਨਤ ਨੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਛਾਲੇ ਪਾਏ।

ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਮਿਹਨਤ ਰੰਗ ਲਿਆਏ।

ਗਰੀਬੀ ਦੇ ਨਾਲ ਜੰਗ ਮੇਰੀ ਚੱਲਦੀ ਰਹਿਣੀ

ਭਾਵੇਂ ਸਰੀਰੋਂ ਆਖਰੀ ਤੁਪਕਾ ਲਹੂ ਮੁੱਕ ਜਾਏ।

ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਜੁੱਟਦਾ ਕੋਹਲੂ ਦਾ ਬੌਲਦ ਬਣਕੇ

ਮੈਨੂੰ ਧੁੱਪ ਛਾਂ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਾ ਪਾਏ।

ਪਰ ਐਸਾ ਦਿਨ ਇੱਕ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਿਆ,

ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੁਫਨਾ ਮੇਰਾ ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਏ।

ਮੇਰੀ ਮਹਿਬੂਬਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਚਲੀ ਗਈ

ਕਿਉਂਕਿ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬੋ ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਆਏ।

ਕਾਕੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਸ਼ਾਇਦ ਦਿਲ ਟੁੱਟਣਾ ਲਿਖਿਆ

ਮੁਕੱਦਰ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਮਿਟਾਏ।

ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਹਲਟੀ ਦੇ ਚੱਲਣੇ ਚੱਕਰ

ਸਰੀਰਾਂ ਤੇ ਛਾਂਟੇ ਮਾਰਨਾ ਨਹੀਂ ਮਾਲਕ ਭੁਲਾਏ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਜਿੰਦਗੀ ਉੱਤੇ ਮੌਣ ਦੀ ਪਾਣ ਚੜੀ।

ਡੋਲੀ ਚੜਦੀ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਅਰਥੀ ਤੇ ਆਣ ਚੜੀ।

ਲੋਕ ਬੁਢਾਪੇ ਤੱਕ ਰਹਿੰਦੇ ਆਸਾਂ ਦੇ ਦਰਖਤਾਂ ਛਾਵੇਂ

ਮੇਰੀ ਖੇਢਣ ਦੀ ਉਮਰੇ ਲੂਹਣੀ ਧੁੱਪ ਆਣ ਖੜੀ।

ਕਿਸੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਕੇ ਆਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀ ਫਸਲ ਬੀਜੀ

ਉਸ ਮੂੰਹ ਵੱਟਿਆ ਜਦੋਂ ਆਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀ ਲਾਣ ਸੜੀ।

ਘਰ ਦੇ ਭੇਤੀ ਹੀ ਲੁੱਟਣ ਲੱਗੇ ਜਹਾਨ ਮੇਰਾ

ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਬਚਾਵਾਂ ਆਪਾ, ਲਾਕੇ ਮੈਂ ਤਾਣ ਖੜੀ।

ਦੇਖਕੇ ਮਹਿਬੂਬ ਬੋਲੀ ਦਿੰਦੇ ਮੇਰੀ ਇੱਜਤ ਦੀ ਚੌਰਾਹੇ

ਇਸ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਠਹਿਰੇ ਨਾ ਪ੍ਰਾਣ ਘੜੀ।

ਤੁਸੀਂ ਚੰਦ ਤਾਰਿਓ ਗਵਾਹ ਰਹਿਣਾ ਮੇਰੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦੇ

ਮੈਨੂੰ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਮਾਰਿਆ ਅੱਜ, ਭਲਕੇ ਨਾ ਬਣਾਣ ਮੜ੍ਹੀ।

ਕੁਝ ਜਿਗਰੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਵਾਕੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਕਹਿਣਾ

ਮੇਰੀ ਦਾਸਤਾਨ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਦਰਦੀਂ ਲਪੇਟਕੇ ਜਾਣ ਫੜੀ।

ਗੀਤ

ਅੱਗ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਲੱਗੀ ਕੋਈ ਬੁਝਾਉਣ ਨਾ ਆਇਆ।

ਮਤਲਬੀ ਦੋਸਤ ਹਮਦਰਦੀ ਵੀ ਥੋੜੀ ਦਿਖਾਉਣ ਨਾ ਆਇਆ।

ਡੋਲ ਗਿਆ ਹੈ ਇਸ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਮਨ ਦਾ

ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਫੱਟਾਂ ਤੇ ਦਵਾ ਕੋਈ ਲਾਉਣ ਨਾ ਆਇਆ।

ਦੁਨੀਆਂ ਚੱਲਦੀ ਸਭ ਨਾਲ ਥੋਥੇ ਚਾਲ ਸ਼ਤਰੰਜ ਦੇ ਯਾਰੋ

ਵਿਉਹ ਚੱਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਫਸਿਆ ਕੋਈ ਕਢਾਉਣ ਨਾ ਆਇਆ।

ਮੇਰੇ ਨਸੀਬਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਇਦ ਦੋਸਤ ਦੀ ਵਫਾ ਨਹੀਂ ਲਿਖੀ

ਇਸ ਲਈ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂ ਸੁਕਾਉਣ ਨਾ ਆਇਆ।

ਡਾਢੇ ਦਾ ਸੱਤੀਂ ਵੀਹੀਂ ਸੌ ਦੇਖਕੇ ਸਦਮਾ ਬੜਾ ਲੱਗਾ

ਤਕੜਿਆਂ ਦਾ ਰੱਬ ਮਾੜੇ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿਖਾਉਣ ਨਾ ਆਇਆ।

ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਾ ਦਿੱਤਾ

ਕਿ ਕੋਈ ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਮੇਰੀ ਬੁਝਦੀ ਜੋਤ ਜਗਾਉਣ ਨਾ ਅਇਆ।

ਗੀਤ

ਇੱਦਾਂ ਨਾ ਰੋਵੋ ਸਈਓ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਯਾਰ ਕਾਰਨ ਮੋਇਆ।

ਜਿਸਦੇ ਦਿੱਤੇ ਗ਼ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਖੋਹਿਆ।

ਰੋ ਰੋਕੇ ਸੁਹਲ ਜਿਹੇ ਗਲਿਆਂ ਨਾਲ ਵੈਰ ਕਮਾਉਂਦੀਆਂ ਸਈਓ

ਮੁੜ ਮੁੜਕੇ ਮੇਰੀ ਲਾਵਾਰਿਸ ਲੋਥ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਸਈਓ

ਮੇਰੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਤਾਂ ਜੱਗੋਂ ਕੁਝ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।

ਐਥੇ ਤਾਂ ਜੱਗ ਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਬਜਾਰ ਖੁੱਲਦੇ ਰਹਿਣੇ

ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਦਿਵਾਨਿਆਂ ਨੂੰ ਅਵਾਰਾ ਕਹਿਕੇ ਲੋਕੀਂ ਭੁੱਲਦੇ ਰਹਿਣੇ

ਦੱਸੋ ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਤੇ ਸੱਚੇ ਦਿਲੋਂ ਕੌਣ ਹੈ ਰੋਇਆ।

ਮੈਨੂੰ ਜਿਉਂਦੇ ਨੂੰ ਹਸਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਕੀਤੀ

ਕਦੇ ਇਕੱਠੇ ਬਹਿਕੇ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਾਂ ਖਾਤਰ ਨਾ ਤੁਸਾਂ ਪੀਤੀ

ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਬੋਝ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਇਕੱਲੇ ਨੇ ਢੋਇਆ।

ਤੁਹਾਡੇ ਹੰਝੂ ਕੀਮਤੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਲਈ ਨਾ ਗੁਆਣਾ

ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਉਸ ਨਿਰਮੋਹੀ ਨੂੰ ਨਾ ਸੁਣਾਣਾ

ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਨਾਲ ਰੰਗਿਆ ਹੱਥ ਅਜੇ ਨਾ ਧੋਇਆ।

ਜੰਗ ਦੇ ਅਸਰ

ਚੁੱਪ ਹੈ ਵਾਤਾਵਰਣ ਖਮੋਸ਼ ਹੈ ਬਾਗ।

ਵੱਜਦੀ ਹੈ ਬੀਨ ਨੱਚਦਾ ਨਹੀਂ ਨਾਗ।

ਕਹਿਰ ਭਰੀ ਹੋਈ ਹਵਾਵਾਂ ਦੀ ਚਾਲ

ਗਿੱਦੜ ਗੰਨੇ ਸੁੱਟਦੇ ਖੜਕਦਾ ਸੁਣਕੇ ਆਗ।

ਸੂਰਜ ਤਾਂ ਛਿਪਿਆ ਚੰਦ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਿਆ

ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਅੱਧੀ ਅਜੇ ਤਾਈਂ ਜਾਗ।

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੇ ਪਿਲੱਤਣ ਫਿਰਿਆ

ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਚਿੰਬੜੀ ਬਣਕੇ ਲਾਗ।

ਬੰਸਰੀ ਤਾਂ ਬੋਲਦੀ ਨਿੱਕਲਦੀ ਨਹੀਂ ਤਰਜ਼

ਬੇਬਸ ਵਾਜਿਆਂ ਤੋਂ ਬੰਦ ਹੋਇਆ ਰਾਗ।

ਜਗਦਾ ਦੀਵਾ ਕੈਦ ਸੱਤਾਂ ਪਰਦਿਆਂ ਅੰਦਰ

ਤੋਪਾਂ ਚੰਦ ਦੇ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦੀਆਂ ਦਾਗ।

ਰੋਂਦੇ ਨੇ ਕੁੱਤੇ ਰੋਂਦੇ ਨੇ ਬੱਚੇ

ਜੰਗ ਖਾ ਗਈ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਾਗ।

ਦਿਲਾਂ ਅਸਮਾਨਾਂ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦੀ ਜੰਗ

ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਕੋਲੋਂ ਖੋਂਹਦੀ ਪਰਾਗ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਇੱਕ ਪੜਦੇ ਓਹਲੇ ਜਨਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਲਵਾਂ ਪਰ ਪਾਈ ਨਕਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਨਾਜੁਕ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਦੀਆਂ ਤਰੰਗਾਂ ਹੈਨ ਦੌੜਦੀਆਂ

ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕਿ ਖੰਭ ਲਾਈ ਸੁਰਖਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਕੁਝ ਬੋਲਣਗੇ ਕਿ ਨਹੀਂ ਸ਼ੱਕ ਚੁੱਪ ਦੇਖਕੇ ਹੁੰਦਾ,

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਜਰੂਰ ਗੱਲਾਂ ਲਈ ਬੇਹਿਸਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਥਿੜਕਦੀ ਐ ਜੁਬਾਨ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਤੋਰਿਆਂ ਨਾ ਤੁਰਦੀ,

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਉਹ ਬੇਤਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਕਰ ਹੀ ਲੈਨਾਂ ਆਖਰ ਹਿੰਮਤ ਬੁੱਲ੍ਹ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ,

ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ ਪਲਕਾਂ ਝੁਕਾਈ ਸੱਜਣ ਖਰਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਲੰਬੇ ਲਾਲ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲ ਖੁਰਚਕੇ ਜਮੀਨ ਤੋਂ ਮਿੱਟੀ,

ਵਫਾ ਦੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਲਿਖੀ ਜੁਆਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਇੰਨੀ ਭੋਲੀ ਹਸਤੀ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਰਾਂ,

ਪਹਿਲੀ ਮਿਲਣੀ ਦਿਲ ਦੀ ਖੋਲ੍ਹੀ ਕਿਤਾਬ ਬੈਠੇ ਨੇ।

ਆਤਮਾ ਦਾ ਗੀਤ

ਸਰਲ ਜਿਹੀ ਪੇਂਡੂ ਬੋਲੀ ਆਈ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ।

ਲਿਖਦਾ ਮਨ ਜੋ ਆਖੇ - ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਕਿੱਸੇ।

ਕਸਰਤਾਂ ਕਰਦਾ ਦੰਡ ਪੇਲਦਾ ਗੇੜੇ ਦੇਵਾਂ ਅਖਾੜੇ

ਮੇਲੇ ਦੀਆਂ ਕਬੱਡੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਭੰਗੜੇ ਵਜਾਉਂਦਾ ਨਗਾਰੇ

ਮੰਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਲਦ ਦੌੜਾਵਾਂ ਸ਼ਬਦ ਗਾਵਾਂ ਗੁਰਦੁਆਰੇ

ਮੇਰੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਬਣਾਵਟ ਨਾ ਦਿਸੇ।

ਖੇਤੀਂ ਜਾ ਕਰਾਂ ਮਿਹਨਤਾਂ ਪਸੀਨੇ ਵਹਾਵਾਂ ਗਾਹੜੇ

ਰੱਜਕੇ ਕਰਾਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲੱਗਾਂ ਕਿਸੇ ਚੰਗੇ ਆਹਰੇ

ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ ਬਣਕੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਲਾਵਾਂ ਨਾਹਰੇ

ਮੇਰੇ ਲਲਕਾਰੇ ਸੁਣਕੇ ਕਮਰ ਕੱਸਦੇ ਬਦਨ ਲਿੱਸੇ।

ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹਾਂ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਸਕਨਾਂ

ਮਹਿਬੂਬ ਮੇਰਾ ਆਖੇ ਜਿੰਦਗੀ ਮੈਂ ਦੇ ਸਕਨਾਂ

ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਖਾਤਰ ਸਭ ਕੁਝ ਵਾਰ ਸਕਨਾਂ

ਮੇਰੀ ਲਾਚਾਰੀ ਦੇ ਛਾਲੇ ਕਦੇ ਨਾ ਰਿਸੇ।

ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਮੇਰੇ ਆਲੋਚਕਾਂ ਲਈ ਜਵਾਬ ਦੇਣਗੇ

ਦਾਣਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਪਿੜ ਭੁੱਖਾਂ ਉਤਾਰ ਦੇਣਗੇ

ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣਗੇ

ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦੇ ਝੰਡਿਆਂ ਅੱਗੇ ਪੂੰਜੀਪਤੀ ਜਾਣੇ ਫਿੱਸੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਛੱਡਕੇ ਪਿਆਸਾ।

ਕਰੋ ਨਾ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਦਿਓ ਮੈਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ।

ਉਸਨੂੰ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਕਾਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ

ਭੁਲਾ ਨਾ ਸਕਾਂ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਵਾਸਾ।

ਹਰ ਉਮੰਗ ਦਾ ਬੇਦਰਦ ਕਤਲੇਆਮ ਕਰ ਗਿਆ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੇਕੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁਰਾ ਲੈ ਗਿਆ ਹਾਸਾ।

ਮੇਰੀ ਅਰਾਧਨਾ ਦੇ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲ ਗਿਆ

ਉਸ ਨਿਰਮੋਹੀ ਨੇ ਨਾ ਕਬੂਲਿਆ ਮੇਰਾ ਅਰਦਾਸਾ।

ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਟੁੱਟਣ ਦਾ ਦਰਦ ਨਾ ਜਾਣੇ

ਜਖਮੀ ਕਰ ਗਿਆ ਦਿਲ ਦਾ ਹਰੇਕ ਪਾਸਾ।

ਅਸਹਿ ਪੀੜ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦੀ ਹੋਸ਼ ਗੁਆ ਬਹਿਨਾਂ

ਜਦ ਕਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਵੇ ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਖੁਲਾਸਾ।

ਕੌੜੀ ਸ਼ਰਾਬ ਹੀ ਗਮਾਂ ਤੋਂ ਦਿਲਾਵੇ ਛੁਟਕਾਰਾ

ਜਹਿਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰ ਲੈਨਾਂ ਵੱਡਾ ਖਾਸਾ।

ਬੀਤੇ ਕੱਲ ਤੋਂ ਜਿੰਦਗੀ ਨਾ ਜੁਦਾ ਹੋਈ

ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਕਾਰਾਵਾਸ ਵਿੱਚ ਕਰ ਬੈਠੀ ਵਾਸਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਜੋੜਿਆ ਗੀਤ ਟੱਪਾ ਉਧਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਲੋਰੀ ਦਾ।

ਗੀਤ ਮੈਂ ਬਣਾਇਆ ਆਪ ਇਹ ਤੁਹਫ਼ਾ ਨਹੀਂ ਚੋਰੀ ਦਾ।

ਹੁਨਰ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾਕੇ ਮੈਂ ਗਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਸਿਰ ਨਿਵਾਕੇ

ਇਸ਼ਕ ਕਰਨਾ ਜਿਉਂਦੇ ਮਰਨਾ ਇਹ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਸੀਨਾ ਜੋਰੀ ਦਾ।

ਸੁਲਗ਼ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਫੋਲਕੇ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਸਵਾਹ ਵਿੱਚ ਰੋਲਕੇ

ਦਿਲ ਦੇ ਜਖਮਾਂ ਨੂੰ ਉਚੇੜਨਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ ਗੋਰੀ ਦਾ।

ਆਗ ਦੇ ਚੀਰ ਸਹਿਕੇ ਗੰਨਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਨੀਵਾਂ ਰਹਿਕੇ

ਰੌਹ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਦਿਵਾਨੇ ਕਮਾਦ ਦੀ ਹਰ ਇੱਕ ਪੋਰੀ ਦਾ।

ਮੋਹ ਤੋੜਕੇ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ ਲੈਕੇ ਮੈਂ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਾ

ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲਿਖਣ ਆਇਆ ਪੰਨਾ ਤੇਰੀ ਕਿਤਾਬ ਕੋਰੀ ਦਾ।

ਆਇਆ ਤੋਹਫਾ ਦਿਖਾਉਣ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸਾਥੀ ਬਣਾਉਣ ਤੈਨੂੰ

ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣਾ ਲੈਣਾ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਡੋਰੀ ਦਾ।

ਭੈਣ, ਪ੍ਰੇਮਕਾ ਅਤੇ ਇਨਕਲਾਬੀ

ਭੈਣ - ਮੈਂ ਰੱਖੜੀ ਲਈ ਉਡੀਕਾਂ ਤੈਨੂੰ ਗੁੱਟ ਕਰ ਭਰਾਵਾ ਆ।

ਜੋਰਾਵਰ ਨਾਲ ਲੜਨੈ ਤੂੰ ਕਿਓਂ ਏਸ ਰਾਹ ਨਾ ਜਾ।

ਨੌਜਵਾਨ-ਕੱਚੇ ਧਾਗੇ ਦੀ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਰੱਖੜੀ ਸੁੱਤੀਆਂ ਕਲਾ ਨਾ ਜਗਾ।

ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰ ਲੈਣਦੇ ਪੈਰੀਂ ਬੇੜੀਆਂ ਨਾ ਪਾ।

ਭੈਣ - ਲਹੂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਾਣੀ ਨਾਲੋਂ ਗਾੜ੍ਹਾ ਹਰੇਕ ਪ੍ਰਾਣੀ ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲੇ

ਇਨਸਾਫ ਦੀ ਤੱਕੜੀ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਸੱਚ ਝੂਠ ਨੂੰ ਤੋਲੇ

ਨਰਕਾਂ ਸਵਰਗਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਦ ਮਹਾਂਪੁਰਖਾਂ ਗਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਖੋਲ੍ਹੇ

ਅਜੇ ਵੀ ਵਕਤ ਹੈ ਵੀਰਾ ਜਿੰਦਗੀ ਅਜਾਂਈ ਨਾ ਲੰਘਾ।

ਨੌਜਵਾਨ-ਦੋ ਚਾਰ ਪੀਣ ਵਲੈਤੀ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਬਾਕੀ ਕਰੋੜਾਂ ਚੱਬਣ ਛੋਲੇ

ਗੋਲ਼ੀ ਕੰਮ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਜੋ ਅਨਿਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਜੁਬਾਨ ਖੋਲ੍ਹੇ

ਗਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਲਿਖਿਆ ਗੁਰੂ ਸਿਰ ਦੇਣੋਂ ਨਾ ਡੋਲੇ

ਅੱਜ ਮੰਗਦਾ ਜੇ ਔਰੰਗਾ ਸਿਰ ਮੈਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਹਟਾ।

ਪ੍ਰੇਮਕਾ- ਤੇਰੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਰੋਕੀ ਅਜੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ ਖੜ੍ਹਾ।

ਸੱਜਣਾਂ ਜੋ ਵਾਦੇ ਕੀਤੇ ਸਨ ਹੁਣ ਮਰਦਾ ਵਾਂਗ ਨਿਭਾ।

ਨੌਜਵਾਨ-ਪਾਕੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਮੈਨੂੰ ਰੀਝੀਂ ਜਾਗ ਨਾ ਲਾ।

ਅੱਜ ਫਰਜ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਪੁਕਾਰ ਰਿਹਾ ਹੱਸਕੇ ਕਰ ਤੂੰ ਵਿਦਾ।

ਪ੍ਰੇਮਕਾ- ਮੈਂ ਹੁਸਨ ਦੀ ਜੁਆਨੀ ਦੀ ਮਲਕਾ ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ

ਸੁਫਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਭਰਕੇ ਸੱਧਰਾਂ ਨਾਲ ਦਾਜ ਬਣਾਇਆ

ਉਚੇਚੇ ਬਾਬਲ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਮਖ਼ਮਲ ਦਾ ਸੇਜ ਮੰਗਵਾਇਆ

ਮੌਸਮ ਪਿਆਰ ਦਾ ਲੰਘਦਾ ਜਾਵੇ ਛੇਤੀ ਜੰਝ ਲੈ ਆ।

ਨੌਜਵਾਨ-ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਰਾਣੀ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕੌਮ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਹੱਕ

ਕਾਤਿਲ ਅੱਜ ਮਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੱਲ ਮੇਰੇ ਵੱਢੇਗਾ ਹੱਥ

ਕਿਹੜੇ ਹੱਥੀਂ ਤੇਰੀ ਮਾਂਗ ਭਰਾਂਗਾ ਸੰਧੂਰ ਡੱਬੀ ਵਿੱਚੋਂ ਚੱਕ

ਬੇਹਤਰ ਇਹੋ ਸਿਹਰਾ ਬੰਨਣ ਨਾਲੋਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਲਿਮ ਨਾਲ ਲੜਾ।

ਭੈਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਮਕਾ

ਸੱਚ ਕਹਿਨੈਂ ਤੂੰ ਜੁਆਨਾਂ ਆਹ ਚੱਕ ਫੜ ਕਿਰਪਾਨ।

ਸਾਡੀਆਂ ਸਵਾਰਥੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੌਮ ਦੀ ਇੱਜਤ ਮਹਾਨ।

ਕੌਮ ਦੀ ਖਾਤਰ ਮੈਦਾਨ ਜਾਕੇ ਲੜ ਹੋ ਜਾ ਕੁਰਬਾਨ।

ਗੀਤ

ਖਤ ਤੇਰਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਅੱਖਰ ਬੜੇ ਬਰੀਕ ਨੀ।

ਡਾਕੀਏ ਦੇ ਹੱਥੀਂ ਫਟਿਆ ਬੜੀ ਪੁਰਾਣੀ ਤਰੀਕ ਨੀ।

ਪੜ੍ਹਨਾਂ ਤਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਨਿਗ੍ਹਾ ਟਿਕਦੀ ਨਹੀਂ

ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦੇ ਸੱਦੇ ਉੱਤੇ ਅੱਖ ਰੁਕਦੀ ਨਹੀਂ

ਦੇਖਕੇ ਮੇਰੇ ਅੱਖੀਂ ਹੰਝੂ ਹੱਸਦੇ ਪਏ ਸ਼ਰੀਕ ਨੀ।

ਘਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਦੇਹਲੀ ਟੱਪਣੋਂ ਕਦਮਾਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ

ਵਾਜੇ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਰਜਾਂ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਬਿਮਾਰ ਕੀਤਾ

ਲੋਕਾਂ ਪੈਰੀਂ ਰੋਲਿਆ ਮੇਰਾ ਤੁਹਫਾ ਨਾ ਉਡੀਕ ਨੀ।

ਮੈਂ ਲੁਕਕੇ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਤੇਰੇ ਫੇਰੇ

ਤੇਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਰੋਸ਼ਨ ਹੋਈ ਮੱਸਿਆ ਹੋਈ ਘਰ ਮੇਰੇ

ਜਾਂਞੀ ਤੈਨੂੰ ਲੈ ਗਏ ਗੂੰਜੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਕੋਈ ਚੀਕ ਨੀ।

ਭੁਲਾਕੇ ਆਪਣਾ ਆਪਾ ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਢਹਿ ਪੈਂਦਾ

ਲਿਖਦਾ ਦਰਦ ਕਲਮ ਨਾਲ ਫਿਰ ਜਾਮ ਪੀ ਲੈਂਦਾ

ਮਰ ਜਾਵਾਂਗਾ ਜਿਸ ਦਿਨ ਪੀੜ ਹੋਈ ਵਧੀਕ ਨੀ।

              ਗੀਤ ਦੀ ਕਸੀਸ

ਹਾਕਮਾਂ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗਕੇ ਕਮਲ਼ੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਬਣੇ।

ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਕਾਲ਼ ਬਣੇ।

ਉਹ ਸੋਹਣੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਤੁਸੀਂ ਪਾਈਆਂ ਵੰਡੀਆਂ

ਸਕੇ ਭਰਾਵੋ ਸਾਂਝੀ ਇੱਜਤ ਤੁਸੀਂ ਵੇਚੀ ਮੰਡੀਆਂ

ਆਪਣੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕੀਤੀਆਂ ਰੰਡੀਆਂ

ਅੱਲਾ-ਤਾਲਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੋਜਖ ਭੇਜਕੇ ਇਨਸਾਫ ਕਰੇਗਾ।

ਕਿਹੜਾ ਰੱਬ ਤੁਹਾਡੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰੇਗਾ।

ਸੰਤਾਲੀ ਨੂੰ ਭੁੱਲਕੇ ਤੁਸੀਂ ਤੁਸੀਂ ਫਿਰ ਨਾ ਸੰਭਲੇ

ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵੱਢਣ ਖਾਤਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਮਲੇ

ਹਾਕਮਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲਗਕੇ ਤੁਸੀਂ ਰਹੇ ਕਮਲ਼ੇ

ਭਰਾ ਦਾ ਖੂਨ ਪੀਵੋਂ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਤ੍ਰਿਹਾਏ।

ਵੈਰੀ ਬਣੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕੋ ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਏ।

ਆਪਣੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਬਚਾਇਆ

ਗੱਦੀਆਂ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਹਾਕਮਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਢਾਲ ਬਣਾਇਆ

ਹਥਿਆਰ ਵੇਚਣ ਲਈ ਵੱਡੀਆਂ ਤਾਕਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੜਾਇਆ

ਅਜੇ ਵੀ ਮੌਕਾ ਹੈ ਕਦਮ ਆਪਣੇ ਸੰਭਾਲੋ।

ਇਕੱਠੇ ਹੋਕੇ ਪੰਜਾਬੀ ਭਰਾਵੋ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਲਿਤਾੜੋ।

                      ਗੀਤ

ਇੰਨਾਂ ਪਤਝੜੇ ਬ੍ਰਿਖਾਂ ਨੇ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਜਰੂਰ ਫ਼ੁੱਟਣਾ।

ਇੰਨਾਂ ਸੁੱਕੇ ਛੱਪੜਾਂ ਨੇ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਜਰੂਰ ਭਰਨਾ।

ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਬਹਾਰਾਂ ਨੇ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ ਮੁੜਨਾ।

ਯਾਰਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਓਂ ਮੁੜਨਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਸਦਾ ਸੱਖਣੇ ਰਹਿਣਾ।

ਜੇ ਮੈਂ ਪਪੀਹਾ ਹੁੰਦਾ ਚਾਨਣੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰ ਲੈਂਦਾ

ਦਿਨ ਨੂੰ ਸੌਂ ਲੈਂਦਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਚਾਨਣੀ ਤੱਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ

ਹੁਣ ਪਪੀਹਾ ਬਣ ਸਕਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੈ ਔਖਾ

ਤੱਕਕੇ ਅੱਧੇ ਚੰਦ ਵੱਲ ਸਬਰ ਕਰ ਲੈਣਾ ਹੀ ਸੌਖਾ

ਪਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਇਹੋ ਕਿ ਝੱਟ ਚੰਦ ਨੇ ਬੱਦਲੀਂ ਛੁਪਣਾਂ।

ਸਾਡੀਆਂ ਆਸਾਂ ਦਾ ਮਹੱਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਖਿਡੌਣੇ ਵਾਂਗੂ ਟੁੱਟਣਾਂ।

ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਹੰਝੂ ਅੱਖੀਓਂ ਸੁੱਕ ਗਏ ਨੇ ਵਹਿ ਵਹਿਕੇ

ਮੌਤ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਨਹੀਂ ਥੱਕ ਗਏ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਹਿਕੇ

ਭਾਗ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਵੱਸ਼ ਚੰਗੇ ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਾਰ ਜੋਗੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ

ਸਾਡੇ ਹਿੱਸੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਝੱਟ ਲਈ ਵੀ ਜੋਗ ਕਮਾਂਦੇ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵਿਗੜੇ ਨਾਸੂਰ ਨਾਲੋਂ ਭੈੜੇ ਜਿੰਨਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਿਸਣਾ।

ਬਿਨਾਂ ਤੇਲ ਦੀ ਬੱਤੀ ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਜਲਾਉਂਦੇ ਸੜਨਾ।

ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਭੜਕਕੇ ਉੱਠਣਾਂ ਤੇ ਫਿਰ ਹਨੇਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰੁਲਣਾਂ।

            ਬੋਤਲ ਦਾ ਗੀਤ

ਮੈਂ ਬੋਤਲ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਗਹਿਰੇ ਪਾਣੀ ਭਰੀ।

ਉਡੀਕਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਡੀਕ ਲਾਕੇ ਜਾਵੇ ਪੀ।

ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਬਹੁਤੇ ਸੋਚਕੇ ਜਹਿਰ ਨਾ ਹੋਵੇ

ਸਾਰੇ ਲੋਕੀਂ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਰੋਵੇ

ਤੁਪਕਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਡੁੱਲਿਆ ਮੈਂ ਭਰੀ ਰਹੀ।

ਮੈਂ ਸਰਾਪੀ ਗਈ ਜਦੋਂ ਆਪਣਿਆਂ ਨੇ ਤਿਆਗੀ

ਯਾਰ ਪੀਂਦੇ ਵਲਾਇਤੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਅਣ-ਲਾਗੀ

ਬੇਗਾਨਾ ਛੂਹਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਚਾਹੇ ਸੁੱਚੀ ਸਹੀ।

ਦੁਨੀਆਂ ਸ਼ੱਕ ਕਰੇ ਕੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਭਰਿਆ

ਸ਼ਰਾਬ ਜਾਂ ਗੰਗਾਜਲ ਉੱਤੇ ਹੰਝੂ ਹੋਵੇ ਤਰਿਆ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਮੋਟੇ ਸੁਰਮੇ ਮੇਰੀ ਬਰਬਾਦੀ ਲਿਖੀ।

ਆਇਆ ਵਕਤ ਦਾ ਗਾਹਕ ਮੇਰਾ ਮੁੱਲ ਕਰਦਾ

ਮੁੱਲ ਮੇਰਾ ਦਿਵਾਨਗੀ ਸੁਣਕੇ ਦਿਵਾਨਾ ਹੋਣੋਂ ਡਰਦਾ

ਭੋਲ਼ਾ ਇਹ ਨਾ ਜਾਣੇ ਮੈਂ ਵਿਕਾਉ ਨਹੀਂ।

       ਦਿਲ ਦੀ ਅੱਗ

ਲੱਗ ਜਾਣ ਦੇ ਅੱਗ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ,

ਮਿੱਠੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਬੁਝਾਉਂਨੀ ਕਿਓਂ ਹੈਂ।

ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਰਾਹ ਅੱਡ ਹੈ ਅੱਡ,

ਸਾਥ ਦੇਣ ਦਾ ਲਾਲਚ ਦਿਖਾਉਨੀ ਕਿਓਂ ਹੈਂ।

ਸਾਦਗੀ ਦਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ,

ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁਭਦਾ।

ਤੇਰੀ ਹਮਦਰਦੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕਬੂਲਾਂ,

ਜਦੋਂ ਤੇਰਾ ਜਿਸਮ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਝੁਕਦਾ।

ਬਣਾਵਟ ਥੱਲੇ ਲੱਦੇ ਅੰਦਾਜਾਂ ਦੇ ਆਸਰੇ,

ਬਣਾਉਟੀ ਭਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕੁਦਰਤੀ ਬਣਾਉਣੀ ਕਿਓਂ ਹੈਂ।

ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਛਿੜਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਤੇਲ ਦਿਲ ਤੇ,

ਇਹ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਮੱਚ ਜਾਵੇ।

ਗੁਜਰੇ ਜਮਾਨੇ ਦਾ ਮੇਰਾ ਜਿਹਾ ਨਾਸੂਰ,

ਕਦੇ ਫਿਰ ਨਾ ਪੀਕ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਵੇ।

ਸੁਲ਼ਗ ਜਾਣਦੇ ਧੁਖ ਜਾਣਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ,

ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਦਿਖਾਉਨੀ ਕਿਓਂ ਹੈਂ।

ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਉੱਤੇ,

ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਿਚਾਰੇ ਦਾ ਹੱਕ ਹੋਇਆ।

ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਉਸ ਤੇ ਨਿਛਾਵਰ ਕਰ ਦਿਓ,

ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸੱਤ ਬੇਗਾਨਾ ਹੋਇਆ।

ਬਾਲ਼ਲੈ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਚੁਆਤੀ ਲਾਕੇ,

ਅੱਗ ਫੂਕਾਂ ਮਾਰ ਬੁਝਾਉਨੀ ਕਿਓਂ ਹੈਂ।

                    ਮੈਲ਼ੇ ਪਾਤਰ

ਕੁਝ ਮੈਲ਼ੇ ਪਾਤਰ ਬੱਦਲ ਬਣਕੇ ਮੇਰੇ ਅਸਮਾਨੀ ਛਾ ਗਏ।

ਸੰਖੀਏ ਨੂੰ ਮਿਸ਼ਰੀ ਕਹਿਕੇ ਮੇਰੇ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਰਲਾ ਗਏ।

ਓਨਾਂ ਭਰੇ ਪਿਆਲੇ ਪਿਆਕੇ ਮੇਰੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਸ਼ਰਾਬੀ

ਸ਼ਰਾਬੀ ਸੂਰਜ ਕਾਲ਼ਾ ਹੋਇਆ ਗੁਆਕੇ ਆਪਣਾ ਸੋਹਣਾ ਰੰਗ ਗੁਲਾਬੀ

ਮੈਲੇ ਪਾਤਰ ਸਰਾਪੇ ਜਿਹੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਲਾ ਗਏ।

ਉੰਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਫੈਲੀ ਦਿਲ ਲੁਭਾਵੀਂ

ਦਿਲ ਦੇ ਕਾਲ਼ੇ ਪਾਤਰ ਵੇਚ ਗਏ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਸੁਹਾਵੀਂ

ਪਾਤਰ ਮੈਲ਼ੇ ਮੇਰੇ ਜਿਉਂਦੇ ਜਾਗਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਦਫਨਾ ਗਏ।

ਮੈਂ ਉੰਨਾਂ ਪਾਤਰਾਂ ਦੀ ਚਿਕਨੀ ਚੋਪੜੀ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਆਇਆ

ਜਦ ਉੰਨਾਂ ਬਣਕੇ ਤਪਦਿਕ ਖਾਧਾ ਮੈਨੂੰ ਰੰਝ ਬਹੁਤ ਸਤਾਇਆ

ਤਦ ਤੱਕ ਮੈਲ਼ੇ ਪਾਤਰ ਮੈਨੂੰ ਸਿਉਂਕ ਬਣਕੇ ਸਨ ਖਾ ਗਏ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਕਰਕੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀਤਾ ਗੁਨਾਹ ਨਹੀਂ।

ਦਿਵਾਨਾ ਹਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ।

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰਸਤੇ ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ ਜਾਣਾਂ

ਇੰਨਾਂ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਚਣਾਂ ਪਿਛਾਂਹ ਨਹੀਂ।

ਰਾਹ ਰੋਕ ਲੈਣ ਜੋ ਦਿਵਾਨਿਆਂ ਦੇ

ਉਹ ਰਸਮਾਂ ਬਗੈਰ ਰਾਹ ਨਹੀਂ।

ਬਦਨਾਮੀਂ ਦੇ ਹਾਰ ਪਹਿਨਾਂਗਾ ਲੱਖ ਵਾਰੀਂ

ਝੂਠੀਆਂ ਇੱਜਤਾਂ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਚਾਹ ਨਹੀਂ।

ਧੜਕਣ ਵਿੱਚ ਜਦ ਤੱਕ ਯਾਰ ਮੌਜੂਦ,

ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੀ ਜਲਕੇ ਹੁੰਦੀ ਸਵਾਹ ਨਹੀਂ।

ਬੇਸ਼ੱਕ ਕੱਲ ਮਿਟ ਜਾਵੇਗੀ ਹਸਤੀ ਮੇਰੀ

ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਨਾਮ ਹੋਵੇਗਾ ਤਬਾਹ ਨਹੀਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਹੈ ਜੀਵਨ ਮੁਹਤਾਜ ਮੇਰਾ।

ਫਿੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਰ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰਾ।

ਦਿਲ ਤੈਨੂੰ ਸੌਂਪਿਆ ਆਪਣਾ ਦਿਲਦਾਰ ਬਣਾਕੇ

ਪਿਆਰ ਤੇਰਾ ਬਣਿਆ ਯਾਰਾ ਸਿਰਤਾਜ ਮੇਰਾ।

ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਮਿਲਣ ਨਾਮਨਜੂਰ ਸੀ

ਤਾਹੀਓਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣਿਆਂ ਸਾਰਾ ਸਮਾਜ ਮੇਰਾ।

ਐਸੀ ਇੱਕ ਗਲਤੀ ਮੈਂ ਕਰ ਬੈਠਾ

ਰੋਇਆ ਮੇਰੇ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਨਰਾਜ ਮੇਰਾ।

ਬਿਰਹੋਂ ਸਜਾ ਦੇਵੇ ਅੱਜ ਬਥੇਰੀ ਮੈਨੂੰ

ਖੋਹ ਲਿਆ ਵਿਛੋੜੇ ਨੇ ਹਰ ਅਲਫਾਜ਼ ਮੇਰਾ।