ਰੋਹ ਤੇ ਮੁਸਕਾਣ

ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ

ਤਤਕਰਾ

ਰੋਹ ਤੇ ਮੁਸਕਾਣ 1

ਇਨਕਲਾਬੀ ਗੀਤ 2

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜਿੰਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ) 3

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸਾਡੀ ਮੁਹੱਬਤ) 4

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜੀ ਕਰਦਾ ਤੇਰੇ) 5

ਗੀਤ (ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਤੇ) 6

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕੀ ਕਰਾਂ ਦੋਸਤਾ) 7

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੇਰੀ ਗਲੀ ਤਾਂ) 8

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਪਹਿਨਕੇ ਬਦਨਾਮੀ ਦੇ) 9

ਗੀਤ (ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ) 10

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਂ ਮੱਖੀ) 11

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਬਹਾਰੇ ਨਾ ਬਦਲ) 12

ਗੀਤ (ਜੇ ਨਾ ਮਾਲੀਆ) 13

ਨਜ਼ਮ (ਟਿੱਬਿਆਂ ਉੱਤੇ ਉੱਗੀ ਬੇਰੀ) 14

ਗੀਤ (ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ) 15

ਗੀਤ (ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਦਾ) 16

ਗੀਤ (ਅੱਗ ਵਰਗੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ) 17

ਗੀਤ (ਇਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ) 18

ਗੀਤ (ਬਰਸਾਤ ਰੁੱਤੇ) 20

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਨੂੰ ਯਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚ) 21

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਯਾਰ ਦੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ) 22

ਗੀਤ (ਬਦਨਸੀਬੀ ਦੇ ਲੁਟੇਰੇ) 23

ਗੀਤ (ਸੂਰਜ ਛਿਪ ਗਿਆ) 24

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਰੁੱਸਿਆ ਕਿਓਂ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ) 25

ਗੀਤ (ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਕਤ) 26

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮਸੂਮ ਜਿਹੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੀ) 27

ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦਾ ਰਾਜ 28

ਗੀਤ (ਦਿਲ ਲਾਕੇ ਅਰੋਗੀ) 29

ਗੀਤ (ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਸਾਗਰ) 30

ਗੀਤ (ਤਾਰੇ ਦਾ ਗੀਤ) 31

ਸ਼ਿਕਵੇ 32

ਗੀਤ (ਗ਼ਮ ਦੀ ਜੜ੍ਹ) 33

ਗੀਤ (ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਦਿਖਾਕੇ ਦੋਸਤਾ) 34

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਇਸ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ) 35

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਰੋਂਦੇ) 36

ਗੀਤ (ਯਾਰ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਵਿੱਚ) 37

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਦੇ ਵਾਲ਼) 38

ਗੀਤ (ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਨਾਂ) 40

ਗੀਤ (ਮਰ ਰਿਹਾ ਆਸ਼ਿਕ) 41

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੋੜਕੇ ਕਲੰਗੜੀ) 42

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ) 43

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ) 44

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਦਾਇਰੇ) 45

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕਦਮਾਂ ਤੇ ਸਿਰ) 46

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦੁਆਵਾਂ) 47

ਗੀਤ (ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰਸਤੇ) 48

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਆਸ਼ਿਕ ਹੰਝੂ ਕਰਮਾਂ ਤੇ) 50

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਸੱਧਰ) 51

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜਦ ਤੋਂ ਤੇਰੇ) 52

ਗੀਤ (ਜਿੰਦਗੀ ਸਾਨੂੰ ਪੀੜਾਂ ਦੇ) 53

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਚੰਦ ਨੂੰ ਗਲਵੱਕੜੀ) 54

ਗੀਤ (ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਖੇਂਰੂੰ ਖੇਰੂੰ) 55

ਰੁਬਾਈ 56

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਗਮ ਦਾ) 57

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਰੋਕਲੈ ਬੜੇ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋਏ) 58

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਫੂਕਾਂ ਮਾਰਕੇ) 59

ਬੁੱਤਘਾੜੇ ਦਾ ਗੀਤ 60

ਗੀਤ (ਬੁਰਾ ਸਤਾ ਰਿਹਾ) 61

ਗੀਤ (ਆਪਣਾ ਵਤੀਰਾ ਤੂੰ) 62

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜ਼ਖਮ ਅਜੇ ਤਾਜਾ ਹੈ) 63

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ) 64

ਗੀਤ (ਹਾਲਾਤ ਵੱਸ ਹੋਇਆਂ) 65

ਗੀਤ (ਅੰਦਰੇ ਅੰਦਰ ਧੁਖਦਾ) 66

ਗੀਤ (ਤੇਰੇ ਸਿਜਦੇ ਦੇ) 67

ਬੇਖੰਭੀ ਤਿਤਲੀ ਨੂੰ 68

ਖੋਜ? 69

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਏਸ ਮਹਿਫਲ ਨੂੰ) 70

ਗੀਤ (ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰਾਂ) 71

ਗੀਤ (ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ) 72

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਕਹੋ) 73

ਮੁਸਕਾਣ 74

ਉਹ ਦਿਨ 75

ਕੱਚਾ ਘੜਾ 76

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮਹਿਕਦੇ ਮੌਸਮ ਨੂੰ) 77

ਗੀਤ (ਲੜ ਪਵਾਂਗਾ) 78

ਗੀਤ (ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਾਰੇ) 79

ਪੰਗਾਲੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ 80

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕੀਤਾ ਸੀ ਪਿਆਰ) 81

ਗੀਤ (ਡਰਪੋਕ ਬਣਕੇ) 82

ਪੱਤੇ ਨੂੰ 83

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਅਣਚਾਹੇ ਕਦੇ ਬੇਰੁਖੀ ਕਿਸੇ ਦੀ) 84

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰੀ ਮਜ਼ਾਰ ਤੇ) 85

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਯਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਆਇਆ) 86

ਗੀਤ (ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਬੱਦਲੀ) 87

ਗੀਤ (ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ) 88

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਮਾਣ ਕੀਤਾ) 89

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੇਰੇ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤ) 90

ਗੀਤ (ਰਾਤ ਲੰਮੀ ਹੋ ਰਹੀ) 91

ਗੀਤ (ਕੋਈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਕਰਮਾਂ ਨੂੰ) 92

ਗੀਤ (ਤੇਰੀ ਮਿੱਠੀ ਅਵਾਜ ਤੇ) 93

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਮੈਂ ਖੋਲ਼ਿਆ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ) 94

ਮਸ਼ੀਨੀ ਨਗਰ 95

ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪ੍ਰਦੇਸੀਆਂ ਲਈ 96

ਗੀਤ (ਅੱਜ ਦਾ ਦੀਵਾ) 97

ਗੀਤ (ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਾਤਿਲ) 98

ਲੋਚ 99

ਗੀਤ (ਜਾ ਨੀ ਪੌਣੇ) 100

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਗਰੀਬਾਂ ਕੀ ਹੱਸਣਾਂ) 101

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੁਸੀਂ ਛਿਪੇ ਰਹੇ) 102

ਰੂਹ ਨੂੰ 103

ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦ 104

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸਾਡੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ) 105

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਕੱਚੇ ਤੰਦ) 106

ਘਰੇ ਬੰਦ ਕੁਆਰੀ 107

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ) 108

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸੁੱਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ) 109

ਗੀਤ (ਥੱਕ ਗਈ ਹਾਂ) 110

ਗੀਤ (ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦਾ) 111

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਘਟਾਵਾਂ) 112

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਚੋਭ ਜੇ ਤੂੰ ਲਾਉਣੀ) 113

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਹੁਣ ਤਾਂ ਠਹਿਰਜਾ) 114

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਸਾਨੂੰ ਮਿਟਾਇਆ) 115

ਕੌੜਾ ਸੱਚ 116

ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਮਾਸ਼ੂਕ 117

ਰੋਹ ਤੇ ਮੁਸਕਾਣ

ਹੱਸਦਾ ਰਹਿ ਮੇਰੇ ਬੇਲੀਆ ਜਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਰਹਿਕੇ ਅਣਜਾਣ।

ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੱਚ ਨਿੱਤਰੇਗਾ ਰੋਹ ਵਿੱਚ ਬਦਲੇਗੀ ਮੁਸਕਾਣ।

ਨਿੱਸਰੀਆਂ ਕਣਕਾਂ ਵੱਲ ਤੱਕਕੇ ਸੋਨੇ ਨਾਲ ਮੜਾਉਂਦਾ ਹਲ

ਉੱਸਰਦੇ ਬੰਗਲਿਆਂ ਨੂੰ ਘੋਖਕੇ ਦੂਣਾ ਕਰਦਾ ਆਪਣਾ ਦਿਲ

ਗੀਝੇ ਖੜਕਦੇ ਸਿੱਕੇ ਸੁਣਕੇ ਮਨ ਬਣਾ ਆਪਣਾ ਚੰਚਲ

ਯਾਦ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਅੱਗੇ ਖੜੀ ਤੇਰੇ ਮੁਸ਼ਕਲ।

ਖੋਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਧੂੰਆਂ ਉੱਠਦਾ ਤੂੰ ਇਸਤੋਂ ਲਾਪਰਵਾਹ ਬੈਠਾ

ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਬੱਚਾ ਰੋਂਦਾ ਯਾਰਾ ਸੁਣਨਾ ਭੁਲਾ ਬੈਠਾ

ਨੰਗੇ ਤਨ ਮੰਗਤਾ ਰੁਲਦਾ ਐਨੇ ਨੈਣ ਚੁਰਾ ਬੈਠਾ

ਆਪਣੀਆਂ ਜਮੀਨਾਂ ਵਿਕਦੀਆਂ ਦੇਖਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਰਹੇਂਗਾ ਕਿ ਬੈਠਾ।

ਨਾਹਰੇ ਲਾਉਂਦਾ ਜਾ ਖੋਖਲੇ ਤੇਰੇ ਮਾਲਕ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਣਗੇ

ਚੋਣਾਂ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਜਾਂ ਢਕੋਸਲੇ ਦੌਲਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੰਡੀਆਂ ਨਾ ਕਰਨਗੇ

ਨੇਤਾ ਚੁਣਦਾ ਜਾਂ ਪੋਪਲੇ ਗੱਦੀਆਂ ਉੱਤੇ ਉਹੀ ਰਹਿਣਗੇ

ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਤੇਰਾ ਖੂਨ ਚੂਸਦੀ ਰਿਸ਼ਵਤਾਂ ਤੋਂ ਮਹੱਲ ਉੱਸਰਨਗੇ।

ਗੁਆਂਢੀ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਕਿਓਂ ਖੁਸ਼ੀ ਬਿਖੇਰਦਾ

ਨਿਰਦੋਸ਼ ਰੱਖਦਾ ਪੈਰੀਂ ਪੱਗ ਦੇਖਕੇ ਕਿਓਂ ਹਾਸੇ ਖਿਲੇਰਦਾ

ਕੁਆਰੀਆਂ ਦੀ ਰੁਲਦੀ ਅਸਮਤ ਬੁੱਲ੍ਹੀਂ ਕਿਓਂ ਜੀਭਾਂ ਫੇਰਦਾ

ਸਮਾਂ ਆਉਂਦਾ ਤਲਵਾਰ ਲੈਕੇ ਤੇਰੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਘੇਰਦਾ।

ਅੰਨ੍ਹੇ ਜੁਲਮ ਦੀ ਚੱਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਤੇਰਾ ਘਾਣ

ਬਚਿਆ ਜੇ ਕੁਝ ਬਾਕੀ ਗਿਣ ਲਵੀਂ ਆਪਣਾ ਨੁਕਸਾਨ

ਤੇਰੇ ਲਈ ਚਿਤਾ ਸਜੀ ਉਡੀਕਦਾ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਮਸਾਣ

ਮੈਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਰੋਹ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦੀ ਮੁਸਕਾਣ।

ਇਸ ਰੋਹ ਨੂੰ ਦੇਦੇ ਲਾਲ ਰੰਗ ਸਮਾਜਵਾਦ ਦਾ

ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਮਾਰਦੇ ਤਖਤਾ ਹਿਲਾ ਪੂੰਜੀਵਾਦ ਦਾ

ਯਾਰਾਂ ਤੱਕ ਸੁਨੇਹਾ ਪਹੁੰਚਾਦੇ ਰੋਕ ਲੈਣ ਭਾਵ ਪਿਆਰ ਦਾ

ਮੁਸਕਾਣ ਛੱਡਕੇ ਅਪਣਾਉਣ ਗੰਭੀਰਤਾ ਭਰਿਆ ਰੋਹ ਇਨਕਲਾਬ ਦਾ।

ਜਦ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਦੇ ਵਪਾਰੀ ਗਾਂਧੀ ਟੋਪੀਆਂ ਉਤਾਰ ਦੇਣਗੇ

ਜਦ ਇਨਕਲਾਬ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ ਮਜਦੂਰਾਂ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਬਣਨਗੇ

ਜਦ ਹਟੇਗੀ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਜਦ ਬੱਚੇ ਰੱਜਕੇ ਹੱਸਣਗੇ

ਤਦ ਤੂੰ ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਯਾਰ ਰੋਹ ਬਜਾਇ ਮੁਸਕਰਾ ਸਕਣਗੇ।

ਇਨਕਲਾਬੀ ਗੀਤ

ਮੈਂ ਬਾਲ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਭੁੱਖ ਦਾ ਸਤਾਇਆ।

ਰੋਂਦਾ ਦੁੱਧ ਲਈ ਮਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਆਇਆ।

ਮਾਂ ਦੇ ਥਣਾਂ ਤੇ ਕਈ ਦੰਦੀਆਂ ਵੱਢੀਆਂ

ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਸੁੱਕੇ ਥਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖੂਨ ਆਇਆ।

ਮੈਂ ਪੁੱਛਦਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ?

ਮਾਂ ਕਹੇ, ਸਰਮਾਏਦਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੋਗੜਾਂ ’ਚ ਗਿਆ!

ਸੋਟੀ ਮਾਰਦਾ ਮਾਂ ਦੇ ਕਿ ਝੂਠ ਬੋਲਦੀ

ਮਾਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਦੂਕ ਦੇਕੇ ਤੋਰਦੀ।

ਪਾੜਕੇ ਚੁੰਨੀ ਥਣਾਂ ਦੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਰੰਗਕੇ

ਲਾਲ ਝੰਡਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੋਟੀ ਉੱਤੇ ਟੰਗਕੇ।

ਝੱਟ ਜੁਆਨ ਹੋਇਆ ਪਰ ਸਾਥੀ ਨਾ ਕੋਈ

ਬਾਝ ਭਰਾਵਾਂ ਮਾਰਿਆ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਹ ਹੋਈ।

ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਝੁੰਡ ਕਈ ਹਜਾਰ

ਮੇਰੀ ਬੰਦੂਕ ਦੇਖਕੇ ਤੋਪਾਂ ਕਰੀ ਫਿਰਦੇ ਤਿਆਰ।

ਬੰਦੂਕ ਤੋੜਕੇ ਮੇਰਾ ਖੂਨ ਖਿੰਡਾਇਆ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ

ਸਾੜਿਆ ਕਿਸੇ ਨਾ ਲਾਸ਼ ਰੁਲੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ।

ਮਰਿਆ ਹਾਂ ਤਸੱਲੀ ਨਾਲ ਇਨਕਲਾਬੀ ਬੀਜ ਲਾਕੇ

ਮੇਰਾ ਬਦਲਾ ਯਾਰ ਲੈਣਗੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਢਾਹਕੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਿੰਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਰਿਆਂ ਜਾਵਾਂ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਗ਼ਮਾਂ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਬੁੱਲ੍ਹ ਮੇਰੇ ਸਿਉਂਤੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਗਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਕਾਹਤੋਂ ਹੋਸ਼ ਕਰਾਂ ਹੋਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਗ਼ਮ ਸਤਾਉਂਦੇ ਨੇ

ਟੁੱਟਿਆ ਦਿਲ ਲੈਕੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਮੱਥਾ ਲਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਸ਼ਰਮ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣੋਂ ਕਿਉਂ ਕਰਾਂ ਯਾਰੋ ਬਦਨਾਮ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹਾਂ

ਖੁੱਲ੍ਹਕੇ ਚੁਗਲੀ ਕਰੋ ਮੇਰੀ ਮੈਂ ਪਿਆਲਾ ਮੂੰਹੋਂ ਹਟਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਕੇ ਧਾਰਿਆ ਸੀ ਮਜ਼ਹਬ ਜੱਗ ਨੇ ਕਾਫ਼ਿਰ ਬਣਾਇਆ

ਮਾਸ਼ੂਕ ਨਿੱਕਲਿਆ ਬੇਵਫ਼ਾ ਹੁਣ ਮੋਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾਂ ਲਿਖਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਕਦਮ ਹੇਠਲਾ ਰਾਹ ਨਰਕਾਂ ਵੱਲ ਮੈਨੂੰ ਲਿਜਾਂਦਾ

ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਉੱਤੇ ਸੋਕੇ ਮਾਰੇ ਨੈਣੋਂ ਅਥਰੂ ਵਹਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਚੰਦ ਸੂਰਜ ਸਭ ਸੁੱਖ ਵੇਲੇ ਦੋਸਤ, ਦੁੱਖਾਂ ਵੇਲੇ ਛਿਪ ਜਾਂਦੇ

ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਮੇਰਾ ਰਸਤਾ ਛਿਪਿਆ ਮਸ਼ਾਲ ਜਗਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਬੇਮੌਕੇ ਬੇਦਰਦਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਕਦਮ ਡਗਮਗਾ ਜਾਂਦੇ

ਜਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਮੌਤ ਨੂੰ ਵੀ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਾਡੀ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਜਾਣ ਗਿਆ ਸਾਰਾ ਨਗਰ।

ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਉੱਠੇ ਹਰ ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ।

ਇਖਲਾਕੀ ਇਲਜਾਮ ਦਿਵਾਨਿਆਂ ਉੱਤੇ ਜਮਾਨਾ ਲਾ ਚੁੱਕਾ

ਵਧਦੇ ਰਹੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾ ਛੱਡੀ ਪ੍ਰੀਤ-ਡਗਰ।

ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਪਤਝੜਾਂ ਬੇਸ਼ੱਕ ਜੋਰ ਲਾ ਦੇਖਣ

ਮੁਰਝਾਉਣੀ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਲਗਰ।

ਨਾ ਲਗਦੀਆਂ ਤੁਹਮਤਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਅਸੀਂ ਕਰਨੀਂ

ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਝੱਲਾਂਗੇ ਕੱਲ ਜੋ ਹੋਵੇਗਾ ਹਸ਼ਰ।

ਸਮਾਜ ਦੇ ਠੇਕੇਦਾਰ ਜਿੰਨੇ ਚਾਹੁਣ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ

ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚੱਲਣਾ ਅਸੀਂ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ।

ਖੱਫਣ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਬੰਨਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਚੱਲੇ

ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਮਰਕੇ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ ਅਮਰ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਤੇਰੇ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸਮੋ ਲਵਾਂ।

ਜਾਂ ਤੇਰਾ ਸਿਤਮ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਥੋੜਾ ਰੋ ਲਵਾਂ।

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੀ ਸਨਮ ਹਰ ਵਕਤ ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ

ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਭੁਲਾਕੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਹੌਲਾ ਹੋ ਲਵਾਂ।

ਮੇਰੇ ਨਸੀਬਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਦੇ ਸਿਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ

ਦਾਗ ਤੇਰੇ ਦਾਮਨ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਧੋ ਲਵਾਂ।

ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਲਾਕੇ ਦਿਲ ਮੈਂ ਸੱਚ ਜਾਣਿਆ ਇਹ

ਗ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਮੋਤੀ ਸਮਝਕੇ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਪਰੋ ਲਵਾਂ।

ਭੇਤੀ ਦਿਲ ਦੇ ਹੀ ਜਦ ਦੇ ਗਏ ਧੋਖਾ

ਮੈਂ ਹੱਸਦਾ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਦਰਦ ਸੀਨੇ ਲੁਕੋ ਲਵਾਂ।

ਬਾਹਰ ਸੁੱਟਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਘਾਇਲ ਕਰਨਗੇ

ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਸਮਝਕੇ ਪੋਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚੁਭੋ ਲਵਾਂ।

ਚਾਹਤ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ

ਕਰਕੇ ਦਿਲ ਕਰੜਾ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰੇ ਸੰਜੋ ਲਵਾਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਤੇ ਡੁੱਲਿਆ ਚੰਗਾ ਸਮਝ ਚਾਹੇ ਬੁਰਾ।

ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਆਸ਼ਿਕ ਬਣਿਆ ਚੰਗਾ ਸਮਝ ਚਾਹੇ ਬੁਰਾ।

ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਕੋਇਲਾਂ ਬੋਲਣ ਦੇਖਕੇ ਅੰਬਾਂ ਤੇ ਬੂਰ

ਮੁਲਾਕਾਤ ਲਈ ਥਾਂ ਬਹੁਤ ਪਰ ਤੂੰ ਰਹਿਨੈਂ ਦੂਰ

ਠੰਢੇ ਸਾਹ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂ ਹੋਕੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਮਜ਼ਬੂਰ

ਜਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਖੇਡਾਂ ਜੂਆ ਚੰਗਾ ਸਮਝ ਚਾਹੇ ਬੁਰਾ।

ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਗਿਣਦਾ ਰਹਾਂ ਤਾਰੇ

ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਚੈਨੀ ਜਾਗੇ ਜਦ ਸੌਂਦੇ ਸਾਰੇ

ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿੱਠਾ ਜਿਹਾ ਦਰਦ ਝਾਤੀਆਂ ਮਾਰੇ

ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੇ ਸਿਰ ਚੁੱਕਿਆ ਚੰਗਾ ਸਮਝ ਚਾਹੇ ਬੁਰਾ।

ਘਾਹ ਉੱਤੇ ਤਰੇਲ ਦੇ ਮੋਤੀ ਸਵੇਰੇ ਲੈਣ ਅੰਗੜਾਈ

ਇੱਕ ਹੂਕ ਮਨ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਠੇ ਸੁਣਕੇ ਕਿਤੇ ਸ਼ਹਿਨਾਈ

ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਨੇ ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਮਾਪੀ ਗਹਿਰਾਈ

ਤੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ ਠਰਿਆ ਚੰਗਾ ਸਮਝ ਚਾਹੇ ਬੁਰਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕੀ ਕਰਾਂ ਦੋਸਤਾ ਦਿਨ ਦੂਰ ਜਾਣ ਦੇ ਆਏ।

ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਉਦਾਸੀ ਨਾਲ ਭਰੇ ਕਾਲੇ ਬੱਦਲ ਛਾਏ।

ਇਨਸਾਨ ਦੀਆਂ ਮਜ਼ਬੂਰੀਆਂ ਫਾਂਸੀ ਬਣਕੇ ਗਲ਼ ਪੈ ਜਾਂਦੀਆਂ

ਤੇ ਫਿਰ ਆਸ਼ਾਵਾਂ ਦਾ ਵਕਤ ਹੀ ਮੁੱਕ ਜਾਏ।

ਦੋ ਠੰਢੇ ਸਾਹ ਭਰਨੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਜੁਦਾਈ ਦੇ ਮੌਸਮ

ਜਦੋਂ ਹੌਸਲਾ ਵੀ ਡਰਕੇ ਪੱਲਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਛੁਡਾਏ।

ਬੇਸਮਝੀ ਜਿਹੀ ਵਿੱਚ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਪੈ ਗਈਆਂ

ਗੰਢਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹਣ ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਨਿੱਕਲਦੀ ਜਾਏ।

ਬਾਂਹ ਨਾਲੋਂ ਹੱਥ ਜੁਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਦੇ ਨਾ ਸੁਣਿਆ

ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਵਿੱਛੜਾਂ ਕਿਵੇਂ ਬਿਨਾਂ ਮੈਂ ਹੰਝੂ ਵਹਾਏ।

ਮੈਂ ਪੰਛੀ ਉੱਡਣ ਵਾਲਾ ਖੰਭ ਮੇਰੇ ਤੂੰ ਬਣਿਆ

ਖੰਭ ਜਦੋਂ ਕੱਟੇ ਜਾਵਣ ਪੰਛੀ ਉਡਾਰੀ ਨਾ ਲਾਏ।

ਮਣਾਂ ਬੋਝਲ ਪਲਕਾਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੀ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀਆਂ

ਖੋਲ੍ਹਕੇ ਅੱਖਾਂ ਦਿਸਦਾ ਨਹੀਂ ਹੜ੍ਹ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਆਏ।

ਮੈਂ ਮਲਾਹ ਤੂੰ ਕਿਨਾਰਾ ਖਿੱਚ ਦੋਹਾਂ ਵਿੱਚ ਡਾਢੀ

ਜਦ ਮਿਲਣ ਲੱਗੀਏ ਸਮੇਂ ਦੀ ਛੱਲ ਕਿਸ਼ਤੀ ਡੁਬਾਏ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੇਰੀ ਗਲੀ ਤਾਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਿਆ ਮੇਰੇ ਦਰ ਹਨੇਰੇ।

ਦੋਸਤਾ ਦੁੱਖ ਦੇਣੋਂ ਹਟਜਾ ਦੁੱਖ ਸਹਿ ਲਏ ਬਥੇਰੇ।

ਥੋਹਰ ਵੀ ਦਰਵਾਜੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗ਼ਮਾਂ ਪਿੱਛਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ

ਘਿਓ ਦੀ ਧੂਣੀ ਦੇ ਚੁੱਕਾਂ ਮਹਿਕੇ ਨਾ ਚੁਫੇਰੇ।

ਸੰਧੂਰ ਥੋੜਾ ਸੁਹਾਗਣ ਦੀ ਮਾਂਗ ਵਿੱਚੋਂ ਚੁਰਾਕੇ ਛਿੜਕਿਆ

ਮੇਰੀ ਵਿਧਵਾ ਜਿੰਦਗੀ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਲਵੇ ਕੋਈ ਫੇਰੇ।

ਖੋਪੇ ਦੀਆਂ ਗਿਰੀਆਂ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਚਰਨੀਂ ਕਈ ਟੇਕੀਆਂ

ਊਸ਼ਾ ਦੀ ਲਾਲੀ ਨਾ ਦਿਸੀ ਮੈਨੂੰ ਸੁਭਾ ਸਵੇਰੇ।

ਮੱਸਿਆ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦਾ ਨ੍ਹੇਰਾ ਮੂੰਹ ਪਾੜ ਆਉਂਦਾ

ਚੰਦਰਮਾ ਨੂੰ ਲੁਕੋ ਲੈਂਦੇ ਲਾਕੇ ਅਕਾਸ਼ੀਂ ਬੱਦਲ ਡੇਰੇ।

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਚਾਦਰ ਲਈ ਫਿਰਦਾ ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਬਜਾਰੀਂ

ਮੁਸਕਾਣਾਂ ਨੂੰ ਖਰੀਦ ਲਵਾਂ ਇੰਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੇਰੇ।

ਕੀ ਤੂੰ ਪਿਆਲਾ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਦੇਖਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੈਂ

ਇਹੋ ਆਖਰੀ ਦਵਾ ਹੈ ਜੋ ਭੁਲਾਵੇ ਗ਼ਮ ਮੇਰੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਪਾਕੇ ਬਦਨਾਮੀ ਦੇ ਹਾਰ, ਅਸੀਂ ਕਰਨਾ ਹੈ ਪਿਆਰ।

ਮਰ ਜਾਵਾਂ ਇਸ਼ਕ ਵਿੱਚ, ਜੇ ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ੍ਹਾਵੇ ਸੰਸਾਰ।

ਮੇਰਾ ਮਸੀਹਾ ਮੇਰਾ ਕਾਤਿਲ, ਬਹੁਤ ਸਤਾਕੇ ਦੁਖਾਉਂਦਾ ਦਿਲ

ਦੁੱਖ ਦਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ।

ਚੱਲਣ ਲਹਿਰਾਂ ਤੁਫਾਨੀ ਚਾਲ, ਉਸਨੂੰ ਉਡੀਕੇ ਮਹੀਂਵਾਲ

ਸੱਧਰਾਂ ਖੁਰਨ ਲੱਗੀਆਂ ਯਾਰ।

ਰਾਹ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦਾ ਚੁਣਿਆ, ਦਾਮਨ ਅਥਰੂਆਂ ਨਾਲ ਬੁਣਿਆਂ

ਮਰ ਜਾਣਾ ਉਸਦੇ ਦੁਆਰ।

ਟੁੱਟਿਆ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਮੇਰਾ ਮਨ, ਉਸਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਸੁਕਾਇਆ ਮੇਰਾ ਤਨ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੈਨੂੰ ਗਈ ਵਿਸਾਰ।

ਲੈਕੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਤਿਣਕੇ, ਇਕੱਠੇ ਕਰਾਂ ਗਿਣ ਗਿਣਕੇ

ਹੌਕਿਆਂ ਨਾਲ ਜੋੜਾਂ ਟੁੱਟੇ ਇਕਰਾਰ।

ਉਮੀਦ ਉੱਤੇ ਰੱਖਕੇ ਸਹਾਰਾ, ਦੁੱਖ ਸਹਿਕੇ ਕਰਦਾਂ ਗੁਜਾਰਾ

ਮੁੜੇਗਾ ਜਰੂਰ ਮੇਰਾ ਯਾਰ।

             ਗੀਤ

ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਉੱਤੇ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਪਾਣ ਚੜ੍ਹੀ।

ਹਰ ਇੱਕ ਉਮੰਗ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਸੜੀ।

ਜਦ ਦੇਖਾਂ ਤੀਆਂ ਨੱਚਦੀਆਂ ਹਾਣ ਦੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ

ਮੈਂ ਖੋਲ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਕੰਧੀਂ ਲੱਗਕੇ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਾਂ

ਯਾਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਮੈਂ ਰਾਹ ਤੱਕਦੀ ਖੜ੍ਹੀ।

ਭੱਠੀ ਭੁਨਾਵਣ ਦਾਣੇ ਜਾਵਾਂ ਲੋਕ ਊਝਾਂ ਲਾਉਂਦੇ

ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਨਿੱਕਲਾਂ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਸਤਾਉਂਦੇ

ਚੜ੍ਹਦੀ ਜੁਆਨੀ ਨੂੰ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਸੱਪਣੀ ਲੜੀ।

ਚੁੰਨੀ ਉੱਤੇ ਬਦਨਾਮੀ ਦੇ ਗਹਿਰੇ ਦਾਗ ਪਏ

ਸਾਬਣ ਕੀ ਅਥਰੂਆਂ ਨਾਲ ਧੋਤਿਆਂ ਨਾ ਗਏ

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਅਦਾਲਤ ਮੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਗਈ ਜੜੀ।

            ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਮੱਖੀ ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਜਾਲੇ ਵਿੱਚ ਪਕੜੀ ਗਈ।

ਅੱਧਵਾਟੇ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ, ਖਾ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮੱਕੜੀ ਗਈ।

ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਖਤਰਨਾਕ ਰੋਗ ਲੱਗੇ

ਕਿ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਗਠੀਏ ਨਾਲ ਮੈਂ ਜਕੜੀ ਗਈ।

ਕਹਿੰਦੀ ਦੁਨੀਆਂ, “ਤੂੰ ਕੋਹੜੀ, ਕੋਹੜ ਫੈਲਾ ਨਾ ਦੇਵੀਂ”

ਦੇਸ਼ਨਿਕਾਲਾ ਦੇਕੇ ਪੀਹਣ ਲਈ ਹੱਥ ਫੜਾ ਚੱਕੜੀ ਗਈ।

ਯਾਰ ਧੋਖਾ ਕਰ ਗਏ ਸਾਰੀ ਖਲਕਤ ਜਾਲਮ ਬਣੀ

ਸਿਰ ਸਵਾਹ ਦੇ ਨਾਲ ਪਾ ਸਿਰ ਕੱਕੜੀ ਗਈ।

ਰਿਸ਼ਵਤ ਸਲੂਣੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਜਮਾਨਾ ਕਬੂਲ ਨਾ ਕਰੇ

ਨਿਆਂ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਇਨਸਾਫ਼ ਦੀ ਟੁੱਟ ਤੱਕੜੀ ਗਈ।

ਮੈਂ ਮੌਤ ਗਲ਼ੇ ਲਗਾਈ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਖੂੰਜੇ

ਜਲਾਉਣ ਕਾਕੇ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਗਿੱਲੀ ਲੱਕੜੀ ਗਈ।

ਬੱਦਲਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਭੁਲਾਉਂਦੇ ਸਾਰੇ

ਮੇਰੇ ਵਜੂਦ ਨੂੰ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵੱਲ ਬਦਨਾਮੀ ਧੱਕੜੀ ਗਈ।

             ਗ਼ਜ਼ਲ

ਬਹਾਰੇ ਨਾ ਬਦਲ ਅਜੇ ਲੱਥਿਆ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਚਾਅ।

ਰੀਝਾਂ ਅਧੂਰੀਆਂ ਪਰ ਠੰਡਾ ਪੈ ਗਿਆ ਤੇਰਾ ਤਾਅ।

ਅੱਜ ਨਾ ਤੂੰ ਜਾਈਂ ਮੇਰੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨੇ ਆਉਣਾ

ਫੁੱਲ ਨਾ ਜੇ ਖਿੜੇ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋਂ ਨਿੱਕਲਣੀ ਧਾਅ।

ਕੱਲ ਨਾ ਜਾਈਂ ਮੈਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਪਰੋਕੇ

ਮਹਿਬੂਬ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਣਾ ਲੱਗਿਆ ਜੇ ਦਾਅ।

ਪਰਸੋਂ ਨਾ ਜਾਈਂ ਮੈਂ ਕਲੀਆਂ ਮੁੱਲ ਲੈਣੀਆਂ ਨੇ

ਲੈਣੀਆਂ ਜਰੂਰ ਨੇ ਚਾਹੇ ਵਿਕਣ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਭਾਅ।

ਜੁਆਨੀ ਦੇ ਵਰ੍ਹੇ ਨਾ ਜਾਈਂ ਮਿੰਨਤ ਕਰਾਂ ਤੇਰੀ

ਜੇ ਚਲੀ ਗਈਓਂ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਲੱਗ ਜਾਣੀ ਹਾਅ।

ਇਸ ਉਮਰੇ ਨਾ ਜਾਈਂ ਇਹ ਪਲ ਹੋਰ ਬਾਕੀ

ਹੱਸਦਿਆਂ ਮਰ ਜਾਣਾਂ ਜੇ ਨਾ ਤੂੰ ਲਾਵੇਂ ਢਾਅ।

               ਗੀਤ

ਜੇ ਨਾ ਤੂੰ ਮਾਲੀਆ ਧੋਖਾ ਦਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਫ਼ੁੱਲ ਲਗਦੇ।

ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾ ਸਿੰਜਦਾ ਧਿਆਈ ਨੂੰ ਨਾ ਸੁੱਲ ਲਗਦੇ।

ਕਦੇ ਇਸੇ ਬਗੀਚੜੇ ਦੀ ਹਰ ਇੱਕ ਦਿਸ਼ਾ ਮੈਂ ਮਹਿਕਾਉਣੀ ਸੀ

ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਰਾਹੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੰਜ਼ਲ ਨੇੜ ਲਿਆਉਣੀ ਸੀ

ਉੱਡਦੀ ਜਾਂਦੀ ਬੁਲਬਲ ਦੇ ਗਲ਼ੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਰੌਅ ਜਗਾਉਣੀ ਸੀ

ਹੁਣ ਡੋਡੀਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਮੈਨੂੰ ਝਾੜ ਮਿੱਟੀ - ਮੁੱਲ ਲਗਦੇ।

ਕਿਸੇ ਆਜੜੀ ਦੀਆਂ ਬੱਕਰੀਆਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਾਣੋਂ ਘਬਰਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ

ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਕੋਇਲਾਂ ਮਸਤੀ ਭੁੱਲ ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ

ਛਾਂ ਮੇਰੀ ਥੱਲੇ ਕੀੜੀਆਂ ਤੱਕ ਭੌਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਗਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ

ਬਾਲਣ ਲਈ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਵੱਢਣ ਦੇਖਕੇ ਹੰਝੂ ਡੁੱਲ ਵਗਦੇ।

ਤੇਰੀ ਇੱਕ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਸਦਕਾ ਭੌਰੇ ਮੇਰਾ ਜਹਾਨ ਛੱਡਦੇ ਚਲੇ ਗਏ

ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੇ ਸੋਹਣੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਤਿੱਖੇ ਕੰਡੇ ਵੱਢਦੇ ਚਲੇ ਗਏ

ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸੱਪ ਮੇਰਾ ਦਾਮਨ ਜ਼ਹਿਰੀ ਜੀਭਾਂ ਨਾਲ ਡੰਗਦੇ ਚਲੇ ਗਏ

ਰੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹੁਣ ਹਾਰ ਪਰੋਣ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵਧਦੇ।

ਨਜ਼ਮ

ਟਿੱਬਿਆਂ ਉੱਤੇ ਉੱਗੀ ਬੇਰੀ ਦਾ ਫਲ ਕੋਈ ਖਾਣ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।

ਕੰਡੇ ਦੇਖਕੇ ਲੋਕ ਮੁੜ ਜਾਵਣ ਪੱਥਰ ਵੀ ਨਾ ਕੋਈ ਚਲਾਂਦਾ।

ਮੇਰੇ ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਉਸ ਬੇਰੀ ਨਾਲੋਂ ਤਨਹਾ ਤਨਹਾ

ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਰਾਜੀ ਬੀਤੇ ਨਾ ਚੁੱਪ ਦਾ ਲਮਹਾ।

ਮੈਨੂੰ ਕੋਹੜੀ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਾਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਜਦ ਦੋਸਤਾਂ ਦਗਾ ਕਮਾਇਆ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੀਆਂ ਗੁੱਝੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਦੇਕੇ ਛੱਡ ਗਏ ਰੇਗਸਤਾਨੀ ਤ੍ਰਿਹਾਇਆ।

ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖਾਰਾ ਜਿਹਾ ਪਾਣੀ ਹਰ ਵਕਤ ਵਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ

ਸੁੱਧ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ ਵਜੂਦ ਦੀ ਮਨ ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।

ਮੈਂ ਤਾਂ ਗ਼ਮ ਗਲਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪਿਆਲੇ ਨੂੰ ਸਾਥੀ ਬਣਾਇਆ

ਪਰ ਏਸ ਫ਼ਰੇਬੀ ਸ਼ਰਾਬ ਨੇ ਪੀੜ ਨੂੰ ਹੋਰ ਜਿਆਦਾ ਭੜਕਾਇਆ।

ਰੋਗ ਕਸੂਤਾ ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਅੰਦਰੇ ਅੰਦਰ ਮੈਨੂੰ ਘੁਣ ਵਾਂਗੂ ਖਾਵੇ

ਦੋਸਤ ਤਾਂ ਬੇਵਫ਼ਾ ਬਣੇ ਹੁਣ ਜ਼ਖਮਾਂ ਤੇ ਮੱਲ੍ਹਮ ਕੌਣ ਲਾਵੇ?

ਇਹ ਰੋਗ ਉੱਤਰਨਾ ਉਸ ਦਿਨ ਜਿੱਦਣ ਅਰਥੀ ਮੇਰੇ ਘਰੋਂ ਜਾਣੀ

ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੌਲਾ ਹੋਣਾ ਜਦੋਂ ਖੱਫ਼ਣ ਦੀ ਚਾਦਰ ਤਾਣੀ।

ਇੱਕ ਖਾਹਿਸ਼ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦੇਵੇ ਜੋ ਚਿਤਾ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਾਏ

ਪੁੱਛ ਲੈਣਾਂ ਖੱਲ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਸ਼ਾਇਦ ਬੇਵਫ਼ਾ ਦੇ ਕੰਮ ਆਏ।

ਗੀਤ

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਆਖਰ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਹੈ।

ਤੂੰ ਸਮਝਿਆ ਕਿੱਦਾਂ ਕਿ ਇਹ ਬੇਜਾਨ ਹੈ।

ਕੀ ਜਾਣਕੇ ਤੂੰ ਚੋਟਾਂ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਲਾਉਂਨੈਂ

ਨਸੂਰ ਬਣੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਦੁਖਾਉਨੈਂ

ਇਸ ਦਿਲ ਦਾ ਆਖਰੀ ਵਕਤ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੈ।

ਤੂੰ ਤਾਂ ਹੱਸਨੈਂ ਦੇਖਕੇ ਮੇਰੇ ਅੱਖੀਂ ਨੀਰ

ਦਿਲ ਮੋਇਆ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿੰਦਾ ਚਾਹੇ ਸਰੀਰ

ਰੁੱਖ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖਕੇ ਮੌਤ ਪਰਵਾਨ ਹੈ।

ਆਖਰ ਤੂੰ ਕਿਹੜੀਆਂ ਗੁੰਝਲਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਕੇ

ਸੱਚੇ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿਨੈਂ ਧੋਖੇ

ਹੱਡ-ਮਾਸ ਦੇ ਪੁਤਲਿਆਂ ਅੰਦਰ ਵੱਸਦੇ ਅਰਮਾਨ ਹੈ।

ਬੇਵਫ਼ਾ ਜਿਹੇ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਗਏ ਨਾਮ ਅਗਰ

ਦੋਸਤ ਮੇਰੇ ਤੂੰ ਅਣਡਿੱਠੇ ਅੰਜਾਮ ਤੋਂ ਡਰ

ਤੋੜ ਨਾ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਬੇਜੁਬਾਨ ਹੈ।

ਜੇ ਇੱਕ ਦਿਲ ਦਾ ਭੇਦ ਜਾਣ ਲਿਆ

ਯਕੀਨ ਕਰੀਂ ਫਿਰ ਤੂੰ ਖੁਦਾ ਪਛਾਣ ਲਿਆ

ਦੇਖਣਾ ਨੱਚਦਾ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਾਰਾ ਜਹਾਨ ਹੈ।

ਗੀਤ

ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਦਾ ਸਦਮਾ ਅਜਿਹਾ

ਜ਼ਹਿਰ ਖਾਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ।

ਮਹਿਰਮ ਬਣਕੇ ਦਗਾ ਕਰ ਗਿਐਂ

ਝੋਲ਼ੀ ਗ਼ਮਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਐਂ

ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਨਿੱਕਲਦਾ ਮਹੂਰਤ ਨਹੀਂ।

ਦਿਲ ਦੇ ਸੁਫਨੇ ਢਹਿ ਹੋਏ

ਅੱਖੀਓਂ ਹੰਝੂ ਨਾ ਰਹਿ ਹੋਏ

ਮਨੋਂ ਗਈ ਤੇਰੀ ਸੂਰਤ ਨਹੀਂ।

ਨ੍ਹੇਰਾ ਦਿਸੇ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਪਾਸੇ

ਨਹੀਂ ਸੁਆਰਦੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲਾਸੇ

ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਹੀਂ।

ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਉਮਰ ਭਰ ਪੂਜਿਆ

ਉਹ ਮੰਦਰ ਚੌਰਾਹੇ ਵਿੱਚ ਡਿਗਿਆ

ਬਚੀ ਕੋਈ ਸੰਗਮਰਮਰੀ ਮੂਰਤ ਨਹੀਂ।

ਗੀਤ

ਅੱਗ ਵਰਗੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਕਾਲ਼ਾ ਕੀਤਾ ਸਰੀਰ ਨੀ।

ਚੱਲਿਆ ਤੈਂਥੋਂ ਦੂਰ ਜਿੱਥੇ ਲੈਜਾਵੇ ਤਕਦੀਰ ਨੀ।

ਜੋ ਤੂੰ ਵਿੱਛੜਕੇ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਥੱਲੇ ਨਾ ਬਹੀ

ਵਣਾਂ ਦੀ ਛਾਂ ਮਿਠਾਸ ਵਾਲੀ ਨਾ ਰਹੀ

ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਣਕ ਦੇ ਕਸੀਰ ਨੀ।

ਇੰਨਾਂ ਨੰਗੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਮੱਛਰ ਖਾ ਗਏ

ਸੱਪ ਠੂੰਹੇਂ ਚੰਗੇ ਮੌਕੇ ਮੋਹਰਾਂ ਲਾ ਗਏ

ਰਾਹੀਂ ਵਿਛੇ ਕੰਡੇ ਬੇਰੀਆਂ ਕਿੱਕਰ ਕਰੀਰ ਨੀ।

ਪੰਛੀਆਂ ਅਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਸਾਹ ਸੁੱਕੇ ਹੋਏ

ਗਰਮੀ ਦੇ ਨਾਲ ਦਰਿਆ ਵੀ ਰੁਕੇ ਹੋਏ

ਵਾਪਸ ਕਦਮਾਂ ਨਾ ਟੱਪਣੀ ਲਛਮਣ ਲਕੀਰ ਨੀ।

ਵੈਰੀ ਹੋਏ ਬੱਦਲ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਢਕਦੇ ਨਹੀਂ

ਮੌਤ ਦੇ ਵੀ ਹੱਥ ਮੈਨੂੰ ਚੱਕਦੇ ਨਹੀਂ

ਸੀਨੇ ਮੱਧਮ ਨਾ ਹੋਈ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਨੀ।

ਜਾਣਨਾ ਤੈਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਕੇ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ

ਪਰ ਤੇਰਾ ਬਗਾਨਾ ਹੋਣਾ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ

ਤੇਰੇ ਮੱਥੇ ਲੱਗਣੋਂ ਵਰਜੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਮੀਰ ਨੀ।

ਗੀਤ

ਇਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਬੇਵਫ਼ਾ ਨਾ ਆਖੋ

ਇਹ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦਿਲ

ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਦਿਲ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਰਾਣੀ ਬਣਕੇ

ਤਾਜ ਪਹਿਨੀ ਖੜੀ ਸੀ

ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਇਸਚੋਂ ਹਰ ਦਿਸ਼ਾ ਵੱਲ ਨਿੱਕਲਣ

ਕੁੜੀ ਕਾਹਦੀ ਇਹ ਫੁੱਲਝੜੀ ਸੀ

ਫਿਰ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ

ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਰਚ ਗਈ

ਵਾਪਸ ਮੈਂ ਲੈ ਸਕਿਆ ਨਾ ਦਿਲ।

ਕੱਲ ਤੱਕ ਇਹ ਮੇਰੀ ਮਹਿਬੂਬਾ ਸੀ

ਅੱਜ ਕਿਸੇ ਘਰ ਦੀ ਰਾਣੀ ਹੈ

ਮੈਂ ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਲੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਪ੍ਰੇਮੀ

ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਇਸਤੋਂ ਅਣਜਾਣੀ ਹੈ

ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਇਹ ਸਹਿ ਨਾ ਸਕੇਗੀ

ਜਮਾਨੇ ਦੇ ਬੰਧਨ ਤੋੜ ਨਾ ਸਕੇਗੀ

ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਸ ਕੋਲ ਮੇਰਾ ਦਿਲ।

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿੰਨੀ ਬੇਬਸ ਹੈ

ਕਿਸ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਇਹ ਹੋਈ

ਦੋਸ਼ ਇਸਨੂੰ ਦੇਣ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ

ਮੈਥੋਂ ਵਿੱਛੜਕੇ ਦੁਖੀ ਬਹੁਤ ਇਹ ਰੋਈ

ਕੱਜਲਾ ਵਹਿ ਗਿਆ ਅਥਰੂਆਂ ਦੇ ਰਾਹੀਂ

ਸੁੱਜੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਇਸਦੀ ਦੇਣ ਗਵਾਹੀ

ਹੁਣ ਵੀ ਇਸਨੂੰ ਚੇਤੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ।

ਗੀਤ

ਬਰਸਾਤ ਰੁੱਤੇ ਅੱਖੋਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਵਰਸੇ ਫੁਹਾਰ ਜਿੰਦੇ।

ਵਿਛੋੜੇ ਦੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਛੇੜਨ ਨਾਲ ਜਾਗਪੇ ਸਿਤਾਰ ਜਿੰਦੇ।

ਸੱਤ ਰੰਗੀਆਂ ਪੀਘਾਂ ਵਰਗੇ ਕਈ ਰੰਗ ਮੈਂ ਭਰਕੇ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵਿੱਚ ਝਿਲਮਿਲ ਕਰਦੇ ਮੋਤੀ ਜੜਕੇ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਹੋ ਗਿਆ ਸ਼ਿਕਾਰ ਜਿੰਦੇ।

ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਗਰਜ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਉਦਾਸ ਤਰਜ ਮਿਲਦੇ

ਤਕਦੀਰ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗ਼ਮ ਦੇ ਮੋਤੀ ਚੁਣਦੇ

ਕੁਝ ਗੀਤ ਪਰੋਕੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕਰਦੇ ਉਪਕਾਰ ਜਿੰਦੇ।

ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਜਲਾਏ ਦੀਪ ਦਵਾਲੀ ਦੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਲਈ

ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਗੀਤ ਜਲੇ ਪਰ ਮੱਸਿਆ ਨਾ ਗਈ

ਚਾਨਣ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੋਂ ਮਿਲਦਾ ਨਹੀਂ ਉਧਾਰ ਜਿੰਦੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਨੂੰ ਯਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦਿਸਦਾ।

ਤਾਂਹੀਓਂ ਹਰ ਸਮੇਂ ਕਰਾਂ ਜ਼ਿਕਰ ਉਸਦਾ।

ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਵਾਂ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦੇ ਵਕਤ

ਨਹੀਂ ਬਿਆਨ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਲ ਦਿਲਦਾ।

ਨਾਜ਼ੁਕ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝਣ ਮੇਰੇ

ਉਹਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਸਿਜਦਾ।

ਪਾਗਲ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਜੋ ਲੋਕੀਂ ਕਹਿੰਦੇ

ਇਹ ਦੀਵਾਨਗੀ ਦਾ ਅਸਰ ਯਾਰੋ ਦਿਸਦਾ।

ਜਾਦੂ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਪੱਕਾ

ਚੜ੍ਹਿਆ ਰਹੇ ਫਤੂਰ ਬਣਕੇ ਵਿਚਾਰ ਉਸਦਾ।

ਰਹਿੰਦਾ ਗੁੰਮ ਹਾਂ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ

ਯਾਦ ਉਸਦੀ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦਾ ਮਿਲਦਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਯਾਰ ਦੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦੇਖਕੇ ਬਚੀ ਚਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਹੁਣ ਮੌਤ ਦੇ ਸਿਵਾ ਰਿਹਾ ਰਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਨੀਂਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਜੋ ਉਸ ਕੀਤਾ ਨਹੀਂ

ਪਾ ਸਕਿਆ ਉਸਦੇ ਮਨ ਦੀ ਥਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਜੇ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਦਿੰਦਾ ਸਬੂਤ ਆਪਣੀ ਵਫ਼ਾ ਦਾ

ਕੀ ਕਰਾਂ ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਚੱਲੀ ਵਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਸਾਥ ਜਿਉਣ ਮਰਨ ਦੇ ਭੁਲਾਕੇ ਵਾਅਦੇ ਦੂਰ ਗਏ

ਦਿਲ ਜਲਿਆ ਬਾਕੀ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਲੈ ਗਏ ਨਿਚੋੜ ਕੇ

ਹੋ ਜਾਵੇ ਜੇਕਰ ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਤਬਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਕਦੇ ਉਸਦੇ ਸਹਾਰੇ ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ

ਅੱਜ ‘ਕਾਕੇ’ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਢਾਹ ਕੋਈ ਨਾ।

ਗੀਤ

ਬਦਨਸੀਬੀ ਦੇ ਲੁਟੇਰੇ ਮੇਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਲੁੱਟ ਗਏ।

ਬੇਰਹਿਮ ਦੁਨੀਆਂ ਲੁੱਟਕੇ ਮੈਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਛੱਡ ਗਏ।

ਕੁਝ ਰੰਗ ਉੱਡਿਆ ਊਸ਼ਾ ਦੀ ਲਾਲੀ ਦਾ

ਕੁਝ ਰੰਗ ਗੂੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ ਰਾਤ ਕਾਲ੍ਹੀ ਦਾ

ਫਿਰ ਕਾਲ੍ਹੇ ਬੱਦਲ ਸੂਰਜ ਮੇਰਾ ਢਕ ਗਏ।

ਸਾਂਝੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਬਣੀ

ਰਿਸ਼ਤੇ ਡਾਢੇ ਕੱਟਣ ਲਈ ਤਿੱਖੀ ਧਾਰ ਬਣੀ

ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਆਪੇ ਢਲਕ ਗਏ।

ਚਿੰਤਾ ਲਈ ਥਾਂ ਛੱਡਕੇ ਗਾਇਬ ਮੁਸਕਾਣ ਹੋਈ

ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਮੁਰਦਾ ਦੇਖਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ

ਕੌਣ ਜਾਣੇ ‘ਕਾਕੇ’ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੱਟ ਗਏ।

ਬਣਕੇ ਨਸੀਬਾਂ ਦੇ ਲੁਟੇਰੇ ਦੁਨੀਆਂ ਲੁੱਟ ਗਏ।

ਬੇਰਹਿਮ ਦਿਲ ਤੋੜਕੇ ਮੈਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਛੱਡ ਗਏ।

ਗੀਤ

ਸੂਰਜ ਛਿਪ ਗਿਆ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ਢਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਆਈ ਦਿਲ ਜਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਹਲ਼ ਛੱਡਕੇ ਮੁੜ ਆਏ ਹਾਲ਼ੀ ਨੀ

ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਸ਼ਾਮ ਉਡੀਕਦੇ ਗਾਲੀ ਨੀ

ਲੰਮਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ਛਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਸਰੋਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਸੋਨਾ ਚੜ੍ਹਿਆ

ਸੋਹਣਾ ਜਿਹਾ ਬਹਾਨਾ ਜ਼ਾਲਿਮ ਤੂੰ ਘੜਿਆ

ਮੈਂ ਸੁਨੇਹੇਂ ਤੇ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਇਸ ਘੜੀ ਪਿੱਛੋਂ ਨ੍ਹੇਰਾ ਹੋ ਜਾਣਾ

ਦਿਲਬਰ ਫਿਰ ਕੁਝ ਨਜਰ ਨਹੀਂ ਆਣਾ

ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਕੁੜੱਤਣ ਅੰਦਰ ਪਲ਼ਦਾ ਰਿਹਾ।

ਗੱਡਿਆਂ ਦੀ ਧੂੜ ਥੱਲੇ ਅਕਸ ਛੁਪਾਕੇ

ਉਲਾਂਭਾ ਦੇਵਾਂਗਾ ਤੈਨੂੰ ਬੇਲਿਓਂ ਵਾਪਸ ਆਕੇ

ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਰਹਿਰਾਸ ਦੇ ਵੇਲੇ ਘੰਡਿਆਲ ਦੂਰ ਖੜਕੇ

ਕਾਂਬਾ ਛਿੜਿਆ ਸਰੀਰੇ ਦਿਲ ਪਾਗਲ ਧੜ੍ਹਕੇ

‘ਕਾਕਾ’ ਬਣਕੇ ਬਾਲਣ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਬਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਰੁੱਸਿਆ ਕਿਓਂ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਮਿਲੀ ਟੋਹ।

ਕੰਧਾਂ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕਕੇ ਰੋਵਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਦਿੰਦਾ ਢੋਅ।

ਖੂਹ ਮੈਂ ਚਲਾਵਾਂ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ

ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ ਉਡੀਕਾਂ ਹੋਵੇ ਮਾਘ ਜਾਂ ਪੋਹ।

ਭੱਠੀ ਤਪੇ ਚੁਰਸਤੇ ਉੱਤੇ ਦਾਣੇ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਭੁਨਾਉਂਦੀ

ਪਤਾ ਤੈਨੂੰ ਰਸਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਮੈਂ ਤਰਸਾਂ ਤੇਰੀ ਛੋਹ।

ਸੰਗਰਾਂਦ ਨੂੰ ਭੋਗ ਪਵੇ ਸਭ ਆਉਣ ਤੈਥੋਂ ਬਗੈਰ

ਘਰ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕ ਤੱਕ ਵਾਟ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜੋਹ।

ਚੁਗਣ ਤੂੰ ਆਉਣੋਂ ਹਟੀ ਕਪਾਹ ਖਿੜਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ

ਤੇਰੀ ਦਿੱਲਗੀ ਮੇਰੇ ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਬਰਕਤ ਲਈ ਖੋਹ।

ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੜ੍ਹਕਾ ਵਹਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ

ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਦੀ ਕੋਹ ਕੋਹ।

ਐਨਾਂ ਰੁਸੇਵਾਂ ਯਾਰ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਯਾਰ

ਨਾਹੀਂ ਐਨੀ ਛੇਤੀ ਟੁੱਟਦਾ ਸੱਚੇ ਦਿਲਾਂ ਦਾ ਮੋਹ।

ਗੀਤ

ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਕਤ ਹੋਵੇ ਸਲਾਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਹਾਨ।

ਹਿੰਮਤ ਵਾਲੇ ਦੇ ਅੱਗੇ ਝੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹੈ ਅਸਮਾਨ।

ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਕੁਝ ਕਮਜੋਰ ਮਨੁੱਖ ਡਰ ਜਾਂਦੇ

ਦੁਨੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡੇ ਉਹ ਜਿੱਥੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ

ਜਮਾਨੇ ਨੂੰ ਕਠਪੁਤਲੀ ਬਣਾਏ ਅਸਲੀ ਉਹ ਹੈ ਇਨਸਾਨ।

ਵਾਰ ਸਹਿਕੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ

ਜਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਜੋ ਖੇਡੇ ਸਮਾਂ ਉਹਦੇ ਮੂਹਰੇ ਨੱਚਦਾ

ਮੌਤ ਤੋਂ ਜੋ ਡਰਿਆ ਬਚਦੀ ਨਹੀਂ ਉਹਦੀ ਸ਼ਾਨ।

ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਦੀ ਨਦੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਲੰਘਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ

ਕਰਕੇ ਇਰਾਦਾ ਜੋ ਤਰਦਾ ਲੱਭ ਲੈਂਦਾ ਚਿੱਕੜੋਂ ਕਮਲ

ਸਾਂਭ ਰੱਖਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਉਸਦੇ ਯਾਦਗਾਰਾਂ ਬਣਾਕੇ ਹੈ ਨਿਸ਼ਾਨ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮਸੂਮ ਜਿਹੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੀ ਡਾਢੀ ਹੁੰਦੀ ਸੱਟ ਯਾਰ।

ਕੀਤਾ ਸੀ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸਜਾ ਕੱਟ ਯਾਰ।

ਆਪਣੇ ਬਗਾਨੇ ਦੀ ਸਮਝ ਆਈ ਪਰ ਦੇਰ ਨਾਲ

ਬੇਵਫ਼ਾ ਦਿਲ-ਤੋੜਕੇ ਨੰਘਦੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵੱਟ ਯਾਰ।

ਝਗੜੇ ਤਕਦੀਰ ਨਾਲ ਨਿਪਟਾਉਣ ਦਾ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ

ਇਹ ਵਧਦੇ ਹੀ ਜਾਣੇ, ਨਹੀਂ ਹੋਣੇ ਘੱਟ ਯਾਰ।

ਦਵਾ ਦਾਰੂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਜ਼ਖਮ ਜੇ ਬਾਹਰੀ ਹੁੰਦੇ

ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਬਣਨੇ ਨਸੂਰ ਇਹ ਅੰਦਰੂਨੀ ਫੱਟ ਯਾਰ।

ਦਰਦ ਦੀ ਲਹਿਰ ਉੱਚੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਸੰਗ ਰਹਿਣੀ

ਝੱਲਣ ਦੀ ਜਾਚ ਸਿੱਖਲੈ ਘਬਰਾਈਂ ਨਾ ਝੱਟ ਯਾਰ।

ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਰਹਿਣਾ ਸੁੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਜੌਹਰੀਆਂ ਨੇ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸੁਦਾਗਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਦਨਾਮੀ ਹੁੰਦੀ ਖੱਟ ਯਾਰ।

ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦਾ ਰਾਜ

ਬਾਂਕੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਰੂਪ ਗੀਤਾਂ ਚੋਂ ਢਲਕ ਆਉਂਦਾ।

ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਕੌਣ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇਣ ਆਉਂਦਾ।

ਚਾਰ ਕੰਧਾਂ ਦਾ ਕੈਦੀ ਨਾਮ ਖੁਣੋਂ ਬੇਨਾਮ ਕਹਾਵਾਂ

ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ, ਜ਼ਮੀਰ ਵੇਚ ਮਰਦਾ ਜਾਵਾਂ

ਉੱਤਰ ਦੇਵਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਥੋਂ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਮੈਂ ਚੁਰਾਵਾਂ

ਇੱਕ ਭੁਲਾਵਾ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਸਾਹ ਉਧਾਰ ਦੇਣ ਆਉਂਦਾ।

ਸ਼ਰਮੀਲੀ ਜਿਹੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਤਰਸ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਖਾਕੇ

ਜਿਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਆ ਜਿਸਨੇ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਪਾਕੇ

ਹੌਸਲਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਕੇ

ਦੇਵੀ ਕਰਗਾ ਚਾਨਣ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਮੁੱਖੜੇ ਤੋਂ ਆਉਂਦਾ।

ਮੇਰੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਜਹਾਨ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਹੱਸਣਾ ਨਹੀਂ ਭਾਇਆ

ਓਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਮਿਲਣੇ ਉੱਤੇ ਬੰਧਨ ਲਾਇਆ

ਮੈਨੂੰ ਚੇਤਾ ਨਹੀਂ ਜੁਲਮ ਕਿੰਨਾ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਢਾਇਆ

ਜੁਲਮ ਉਸਤੇ ਏਨਾ ਹੋਇਆ ਅੱਖੀਓਂ ਲਹੂ ਸਿੰਮ ਆਉਂਦਾ।

ਉਸਦਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਚਿਹਰਾ ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਹਸਾਵੇ

ਨੈਣੋਂ ਉਸਦੇ ਚੋਂਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਪਲ ਪਲ ਯਾਦ ਆਵੇ

ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਹਾਸਾ ਗੀਤਾਂ ਲਈ ਸਾਜ ਵਜਾਵੇ

ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ‘ਕਾਕੇ’ ਦਾ ਕਲਮ ਗੀਤ ਲਿਖਦਾ ਆਉਂਦਾ।

ਗੀਤ

ਦਿਲ ਲਾਕੇ ਅਰੋਗੀ ਬਿਮਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ।

ਚੰਗੇ ਭਲੇ ਬੰਦੇ ਸਹਿਕਦੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ।

ਹਰੇਕ ਸਿੱਪੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮੋਤੀ ਨਹੀਂ ਨਿੱਕਲਦੇ

ਬਹੁਤੇ ਜਤਨ ਕਰਕੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੇ

ਇੱਕ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਰਾਹ ਪਾਟ ਜਾਂਦੇ।

ਜ਼ਹਿਰੀ ਡੂੰਮਣਾ ਮੱਖੀ ਮਿੱਠਾ ਸ਼ਹਿਦ ਬਣਾਉਂਦੀ

ਰਸ-ਭਰੀ ਜੁਬਾਨ ਗਹਿਰੇ ਫੱਟ ਲਾਉਂਦੀ

ਹੱਥ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਆਸ਼ਿਕ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ।

ਦੜ ਵੱਟਕੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟਿਆਂ ਨਾ ਕਟਦਾ

ਬਿਰਹੋਂ ਵਾਲਾ ਗ਼ਮ ਮਰਕੇ ਹੀ ਮਿਟਦਾ

ਮੁਹੱਬਤ ਨਹੀਂ ਮਰਦੀ ਆਸ਼ਿਕ ਉੱਜੜ ਜਾਂਦੇ।

ਇਸ਼ਕ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਸੋਨੇ ਨਾਲੋਂ ਚਮਕਣੀ

ਹੱਥ ਲਾਇਆਂ ਤੋਂ ਕੁਸੰਭੜੇ ਵਾਂਗਰ ਮੁਰਝਾਣੀ

ਇਹਨੂੰ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਪਾਰਸ ਬਣ ਜਾਂਦੇ।

ਗੀਤ

ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਸਾਗਰ ਦਰਦ ਭਰਿਆ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ।

ਫਰੋਲਕੇ ਬੀਤੇ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਗ਼ਮ ਲੱਭਦੇ ਤਾਂ ਪਛਤਾਉਂਦਾ।

ਲੈਂਦਾ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਮੂੰਹੋਂ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਉੱਚਰੇ

ਕਲਮ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਰੱਖਾਂ ਝੱਟ ਤੇਰਾ ਚਿੱਤਰ ਉੱਕਰੇ

ਅਕਲ ਗਈ ਐ ਮਾਰੀ ਪੱਟੀ ਬੰਨੀ ਗਈ ਅੱਖੀਂ

ਤੇਰੇ ਗ਼ਮਾਂ ਮੈਨੂੰ ਖਾਧਾ ਬੱਸ ਏਨਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ।

ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਰੁਲ਼ ਚੱਲਿਆ ਗੁੰਮਨਾਮੀ ਮੈਨੂੰ ਖਾ ਚੱਲੀ

ਮੈਂ ਹੱਸਦਾ ਸੀ ਕਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਇਹ ਭੁਲਾ ਚੱਲੀ

ਪਿਆਲਾ ਪੀ ਗਿਆ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਸੁੱਕ ਗਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ

ਪੀੜਾਂ ਦਿੰਦੇ ਝੁੱਲਦੇ ਤੁਫਾਨ ਜ਼ਖਮ ਲਾਂਦੀਆਂ ਨੇ ਹਨੇਰੀਆਂ।

ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਤੇਰਾ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਤੜਫਦਾ ਤੂੰ

ਮੁਰਝਾਇਆ ਏ ਜਾਂ ਟਹਿਕਦਾ ਲਾਲੀ ਵੱਸਦੀ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ

ਜਾਗਦੇ ਰਾਤ ਪੂਰੀ ਲੰਘਦੀ ਨੈਣਾਂ ਨੇੜੇ ਨੀਂਦ ਕਿੱਥੇ

ਲੁਕਕੇ ਨਿੱਕਲਜਾ ਜੇ ਔਖਾ ਗ਼ਮ ਪਾਦੇ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ।

ਬਿਰਹੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਹਿੰਦਾ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਵੀ ਸਹਿ ਲਵਾਂਗਾ

ਹੱਡ ਮੇਰੇ ਬੜੇ ਚੀੜ੍ਹੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਕਹਾਂਗਾ

ਸੋਚ ਲਵਾਂਗਾ ਮੇਰੇ ਕਰਮੀਂ ਜੰਮਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗ਼ਮ ਲਿਖ਼ੇ

ਮਰ ਜਾਵਾਂਗਾ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਹੀਂ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ।

ਤਾਰੇ ਦਾ ਗੀਤ

ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਾਰਾ ਚਮਕਦਾ।

ਜਿਸ ਰਾਤ ਚੰਨ ਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ਲੁਕਦਾ

ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਧਰਤੀ ਵੱਲ ਤੱਕਦਾ।

ਜਿੰਨਾਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਰੱਬ ਤੇ ਬੱਦਲਵਾਈ ਰਹਿੰਦੀ

ਉਸ ਤਾਰੇ ਵਿਚਾਰੇ ਤੇ ਕਿਆਮਤ ਢਹਿੰਦੀ

ਫਿਰ ਉਹ ਰੋਂਦਾ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਟਿਮਕਦਾ।

ਕਈਆਂ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਈਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟਾ

ਕਦੇ ਬਣਾਵੇ ਤਿੱਖੜ ਕਦੇ ਬਣਾਵੇ ਜੋਟਾ

ਸੱਤ ਰਿਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਅਕਾਸ਼ਗੰਗਾ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦਾ।

ਖਿੱਤੀਆਂ ਨਾਲ ਬੜਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਉਸਦਾ

ਊਸ਼ਾ ਦੀ ਲਾਲੀ ਤੋਂ ਬੜਾ ਹੀ ਡਰਦਾ

ਕਿਉਂਕਿ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਚਾਨਣ ਮਰਦਾ।

ਸ਼ਿਕਵੇ

ਦੁੱਖ ਮੇਰੇ ਦੀ ਰਹਿਬਰ, ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਭੁਲਾ ਚੱਲੀ।

ਲੁੱਟਕੇ ਮੇਰੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ, ਸਿਰ ਸੰਧੂਰ ਪਾ ਚੱਲੀ।

ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਆਸ਼ਿਕ, ਛੋਲੇ ਚੱਬਕੇ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ

ਸੂਲ਼ੀ ਤੇ ਲਟਕਦੇ ਹੁੰਦੇ, ਮੂੰਹੋਂ ਉਫ਼ ਨਾ ਕਹਿੰਦੇ

ਡੋਲਦੇ ਨਹੀਂ ਪੱਕੇ ਮਨੋਂ, ਝੱਖੜ ਚਾਹੇ ਹਵਾ ਚੱਲੀ।

ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਉਹ ਕੀਤੇ, ਪਹਾੜ ਵਰਗੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਇਰਾਦੇ

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇਖਕੇ, ਤੋੜ ਗਈ ਸਾਰੇ ਵਾਦੇ

ਹੱਥ ਛੁਡਾਕੇ ਤਰ ਨਿੱਕਲੀ, ਮੈਨੂੰ ਮੰਝਦਾਰ ਡੁਬਾ ਚੱਲੀ।

ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਜਿੰਨੀ ਦੂਰੀ, ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਆਣ ਖੜ੍ਹੀ,

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮੱਸਿਆ ਛਾਈ, ਬਿਰਹੋਂ ਨਾਗਣ ਬਣ ਲੜੀ

ਕਰਕੇ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਇਸ਼ਕ ਉੱਤੇ, ਚੰਗੀ ਮਿੱਟੀ ਉਡਾ ਚੱਲੀ।

ਅਸੀਂ ਰੇਲ ਦੀਆਂ ਲੀਹਾਂ, ਜਿੰਨਾਂ ਨਾ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ

ਉਹਦੀਆਂ ਮੁਸਕਾਣਾਂ ਖੱਟਣ ਸ਼ੋਭਾ, ਅਸੀਂ ਮੌਤ ਲਈ ਸਹਿਕਦੇ

ਮੇਰੀ ਅਰਥੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਆਪਣੀ ਡੋਲੀ ਉਠਵਾ ਚੱਲੀ।

ਗੀਤ

ਗ਼ਮ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਲੰਮੀ ਵਧੀ ਡੂੰਘੀ ਦਿਲ ਵੱਲ।

ਹੁਣ ਰੋਣਾ ਰਿਹਾ ਪੱਲੇ ਵਿੱਸਰੀ ਮਜ਼ਾਕ ਦੀ ਗੱਲ।

ਮੇਰਾ ਵਜੂਦ ਦਰਦ ਦੇ ਥੇਹ ਵਿੱਚ ਗਰਕ ਚੱਲਿਆ

ਖੁੱਗੀ ਗਈ ਇਹਦੀ ਜੜ੍ਹ ਇਹ ਜਰਾ ਨਾ ਮਚਲਿਆ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੀਆਂ ਹੰਜੀਰਾਂ ਸਹਿਕੇ ਜੁਆਨ ਰੀਝਾਂ ਹੋਈਆਂ ਨਿੱਸਲ।

ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਉੱਤੇ ਗੰਵਾਰਾਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਉੱਠੇ

ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਾਂ ਤਦ ਸਭਨੇ ਹੱਥ ਚੁੱਕੇ

ਦੋ ਸ਼ਬਦ ਹੌਸਲਾ ਦੇਣ ਵੇਲੇ ਬੰਦ ਮਿਲਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ।

ਸਰੀਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਚਿਆ ਦੁੱਖਾਂ ਹੱਥ ਆਤਮਾ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ

ਅੰਨੇ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆ ਜਦੋਂ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਪਿਆਰ

ਜਿੰਨਾਂ ਤੜਫਾਂ ਓਨਾਂ ਨਿੱਘਰਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਐਸੀ ਦਲਦਲ।

ਗੀਤ

ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਦਿਖਾਕੇ ਦੋਸਤਾ ਮੇਰਾ ਜਹਾਨ ਢਾਹਜਾ।

ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਤੇ ਉੱਕਰਿਆ ਰਹੇਗਾ।

ਭਰੀ ਪੰਚਾਇਤ ਅੱਗੇ ਮੇਰੀ ਹੇਠੀ ਕਰਵਾਦੇ

ਮੇਰੇ ਨਾਂ ਕਚਿਹਰੀ ਤੋਂ ਸੰਮਣ ਕਢਵਾਦੇ

ਹਕੂਮਤ ਨੂੰ ਆਖਕੇ ਦੇਸ਼-ਨਿਕਾਲਾ ਦਵਾਦੇ

ਭੁਲਾਉਣ ਦਾ ਸੁਆਲ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।

ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਕੁੱਤੇ ਛੱਡਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਬੋਟੀਆਂ ਕੱਟਲਾ

ਤਿੱਖੀ ਲੈਕੇ ਟੋਕੀ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਵੱਢਲਾ

ਛੁਰੇ ਨਾਲ ਢਿੱਡ ਪਾੜਕੇ ਦਿਲ ਕੱਢਲਾ

ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਕਰਵਾਈਂ ਮੁਲਾਹਜਾ।

ਲੈਕੇ ਪੱਕੇ ਅਸ਼ਟਾਮ ਮੈਥੋਂ ਵਸੀਅਤ ਲਿਖਾਲੈ

ਕਿਸੇ ਅਰਜੀ ਨਵੀਸ ਤੋਂ ਗੁਆਹੀ ਪੁਆਲੈ

ਰਸੀਦੀ ਟਿਕਟਾਂ ਉੱਤੇ ਮੇਰੇ ਦਸਖਤ ਕਰਾਲੈ

ਮੁੱਕਰਦਾ ਨਹੀਂ ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਲਿਖਿਆ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇਸ ਜੁਆਨੀ ਨੂੰ ਖਾ ਚੱਲਿਆ ਢੋਰਾ।

ਮੇਰੀ ਤਬਾਹੀ ਦਾ ਕਾਰਣ ਬਣਿਆ ਰੰਗ ਗੋਰਾ।

ਉਸ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਨਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਮੇਰੀ

ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਉਸਤੇ ਨਾ ਅਸਰ ਹੋਇਆ ਭੋਰਾ।

ਜਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਣਾਇਆ ਤਰਸ ਨਾ ਕਰਦੇ

ਜ਼ਾਲਿਮ ਬਣਕੇ ਫ਼ੱਟਾਂ ਤੇ ਛਿੜਕਦੇ ਨੂਣ ਮਾਸਖੋਰਾ।

ਉਸਦੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਨੇ ਮੇਰਾ ਸੰਸਾਰ ਉਜਾੜ ਦਿੱਤਾ

ਬੰਜਰ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਸਿੰਮਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰਾ।

ਕਦੇ ਇਸ਼ਕ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆਂ ਭੁਲਾਈ ਬੈਠਾ ਸੀ

ਕਾਕੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਬੇਰੁਖੀ ਦਾ ਢੋਰਾ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਰੋਂਦੇ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖੜੇ।

ਸੁੱਕਕੇ ਬਰਬਾਦ ਹੋਈਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਰੁਖੜੇ।

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਛੱਲਾਂ ਕੰਢਿਆਂ ਨੂੰ ਟੱਪਕੇ

ਦਿਲ ਦੇ ਬਣਾ ਗਈਆਂ ਹਜਾਰਾਂ ਟੁਕੜੇ।

ਨਿਚੋੜੀ ਦੁੱਖਾਂ ਲਹੂ ਦੀ ਆਖਰੀ ਬੂੰਦ

ਜਿੰਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਮੁੱਖੜੇ।

ਆਪਣਿਆਂ ਨੇ ਹੀ ਜਦ ਸਿਤਮ ਢਾਹਿਆ

ਪੈਰ ਮੇਰੇ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉੱਖੜੇ।

ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਤਕਦੀਰ ਢਹਿ ਢੇਰੀ ਹੋਈ

ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦੇ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲ ਜ਼ਖਮ ਉੱਚੜੇ।

ਮਰਨਾਂ ਹੀ ਛੁਟਕਾਰਾ ਇਸ ਜੀਵਨ ਤੋਂ

ਜੋ ਕਦੇ ਵੱਸਿਆ ਨਾ ਕਦੇ ਉੱਜੜੇ।

ਚਾਹਵਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਢਾਰਸ ਨਾ ਮਿਲਿਆ

ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਭਟਕਦੀ ਰਹੇਗੀ ਕਈ ਜੁੱਗੜੇ।

ਗੀਤ

ਯਾਰ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਡਕੇ ਲਿਖਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਬੇਦਾਵਾ।

ਕਿਸਮਤ ਹੀ ਮਾੜੀ ਮੇਰੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਮਿਲਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਭਰਾਵਾ।

ਮਾਰਕੇ ਠੱਗੀਆਂ ਕਰਕੇ ਧੋਖੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਜੇਬਾਂ ਭਰਦਾ

ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੱਡੀਆਂ ਜੰਗੀਰਾਂ ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਨਾਂ ਕਰਦਾ

ਰਤਨ ਮੋਤੀ ਜੜੇ ਗਹਿਣੇ ਪਾਕੇ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਲੱਦਦਾ

ਫਿਰ ਨਾ ਯਾਰ ਵੱਲੋਂ ਉਲਾਂਭੇ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੁਣਾਵਾ।

ਅਫ਼ਸੋਸ ਏਸ ਗੱਲ ਦਾ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਇਨਾਮ ਗਰੀਬੀ

ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਭੁੱਖਾ ਮਰਦਾ ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਬੜੀ ਬਦਨਸੀਬੀ

ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੱਸਕੇ ਗਏ ਕਹਾਉਂਦੇ ਸੀ ਜੋ ਯਾਰ ਕਰੀਬੀ

ਇਸ਼ਕ ਪਿਆਰ ਖੇਲ ਛਲ ਸੀ ਇੱਕ ਭੁਲਾਵਾ।

ਬਿਰਹੋਂ ਤਾਂ ਸਹਿ ਸਕਨਾਂ ਔਖੇ ਉਸਦੇ ਗ਼ਮ ਜਰਨੇ

ਮੇਰੀ ਗਰੀਬੀ ਤੋਂ ਭੱਜਕੇ ਉਹਨੂੰ ਪਏ ਵਾਟ ਤੁਰਨੇ

ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਛੱਡਿਆ ਉਸਨੂੰ ਅੱਡੀਆਂ ਰਗੜ ਇਕੱਲੇ ਮਰਨੇ

ਫ਼ਾਸਲੇ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦੇਣਾ ਮੁੜਕੇ ਬੁਲਾਵਾ।

             ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਦੇ ਵਾਲ ਤੇਰੇ ਮੁੱਖੜੇ ਤੇ ਐਨੇ ਸਜਦੇ ਨੇ।

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਓਂ ਨੈਣ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਨਹੀ ਰੱਜਦੇ ਨੇ।

ਪਲਕਾਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਗਿਰਾ ਨਾ ਹਨੇਰਾ ਜੱਗ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ

ਹਟਾਦੇ ਪੜਦੇ ਪਰਦਾਫ਼ਰੋਸ਼ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਮੋਹੇ ਬੱਦਲ ਗੱਜਦੇ ਨੇ।

ਰੁਕਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਜੇ ਕਰ ਬੈਠੀ ਕਾਫ਼ਲੇ ਰੁਕ ਜਾਣਗੇ

ਤੇਰੀਆਂ ਅਦਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਡਗੇ ਉੱਠਦੇ ਢੋਲ ਵੱਜਦੇ ਨੇ।

ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਲੈਕੇ ਨਜ਼ਰਾਨਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਮੈਂ ਆਇਆ ਯਾਰ

ਕਰਕੇ ਕਬੂਲ ਕਹਿਦੇ ਪੱਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਾਹਨੂੰ ਮੁੱਖ ਕੱਜਦੇ ਨੇ।

ਤਰੀਫ਼ ਹੁਸਨ ਦੀ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਛਾ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉੱਠਦੀ

ਕਿੰਨਾਂ ਲਫ਼ਜਾਂ ਤਰੀਫ਼ ਕਰਾਂ ਸ਼ਬਦ ਦੂਰ ਭੱਜਦੇ ਨੇ।

ਕੇਹਾ ਤੇਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਜਿੱਥੇ ਰੋਕਦੇ ਲੋਕ ਸੱਚੇ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਨੂੰ

ਸੁਣਾਦੇ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਜੋ ਵਰਜਦੇ ਨੇ।

ਕਲਮ ਚੁੱਕੀ ਉਡੀਕੇ ਤੇਰੇ ਕਦਮ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ

ਹੁਸਨ ਦੇ ਫ਼ੁੱਲ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਸਜਦੇ ਨੇ।

            ਗੀਤ

ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਨਾਂ ਗੁਲਾਮੀ ਕਰ ਸਕਦਾਂ

ਮੁਹੱਬਤ ਮੇਰਾ ਜਹਾਨ ਲੈ ਜਾਵੇ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੌਤ ਮੂੰਹ ਪੇਣ ਲੱਗਿਆ

ਕੋਈ ਦਿਆਵਾਨ ਮੈਨੂੰ ਉਜਾੜੀਂ ਸੁੱਟ ਆਵੇ।

ਇਸ ਵੱਸਦੇ ਨਗਰ ਦੇ ਵਾਸੀ ਕਾਤਿਲ

ਲੈ ਛੁਰੇ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਕੱਢਦੇ

ਇੰਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੁੱਤੇ ਹੱਡਾਂਰੋੜੀ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਚੰਗੇ

ਜਿਹੜੇ ਲਾਸ਼ ਸੜਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ

ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰਹਿਮ ਤੋਂ ਬਚਾਕੇ

ਗ੍ਰਿਝਾਂ ਦੀਆਂ ਚੁੰਝਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਚੜ੍ਹਾਵੇ।

ਭੇਡਾਂ ਦੇ ਮੁਖੌਟੇ ਥੱਲੇ ਬਘਿਆੜ ਲੁਕਕੇ

ਲਹੂ ਪੀਕੇ ਰਮਾਇਣ ਦੇ ਪਾਠ ਕਰਾਉਂਦੇ

ਅੰਨ੍ਹੇ ਕਾਲ਼ੇ ਕਨੂੰਨਾਂ ਦਾ ਲੈਕੇ ਸਹਾਰਾ

ਬਣਕੇ ਜਲਾਦ ਸੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਝਟਕਾਉਂਦੇ

ਪਾਪ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਜ਼ਫ਼ਰਨਾਮਾ ਇੰਨਾਂ ਦੇ ਦਰੀਂ ਰੁਲ਼ਦਾ

ਜਿਹੜਾ ਕਦਰਦਾਨ ਹੈ ਉਠਾ ਲੈ ਜਾਵੇ।

             ਗੀਤ

ਮਰ ਰਿਹਾ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਪਹੇਲੀ।

ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਕਿਓਂ ਆਉਂਦੀ ਤੈਨੂੰ ਕੱਚੀ ਤਰੇਲੀ।

ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਦਿਲ ਖਰੇ

ਅਪਰਾਧੀ ਤੇਰਾ ਅੰਦਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੇ

ਹੋਣਾ ਇਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਗ਼ਮਾਂ ਨਾਲ ਲੜ੍ਹਾਕੇ

ਲਾਕੇ ਮਹਿੰਦੀ ਬਣ ਗਈ ਤੂੰ ਦੁਲਹਨ ਨਵੀਂ ਨਵੇਲੀ।

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾਕੇ ਤੈਨੂੰ ਪਸੀਨੇ ਛੁੱਟ ਗਏ

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੌਸਲੇ ਟੁੱਟ ਗਏ

ਗਿਲਾ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਤੇ ਹੋਣਾ ਏ

ਕੱਚਾ ਘਰ ਛੱਡਕੇ ਅਪਣਾ ਲਈ ਹਵੇਲੀ।

ਕੁਝ ਤਰਸ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੋਵੇਗਾ

ਜਦੋਂ ਅਰਥੀ ਉੱਠੇਗੀ ਮੇਰੀ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਰੋਵੇਗਾ

ਥੋੜਾ ਸਬੰਧ ਅਜੇ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ

ਤਾਹੀਓਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦਾ ਬੇਲੀ।

                 ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੋੜਕੇ ਕਲੰਗੜੀ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਵਰਸਾ ਨਾ ਕਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਘਬਰਾਹਟ ਮੇਰੇ ਹੁੰਦੀ ਕਾਹਦੀ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿਣਦੇ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਦਿਨ ਢਲਦਾ ਢਲ ਜਾਣਦੇ ਇਹ ਰੋਜ ਹੀ ਢਲਦਾ ਹੈ

ਦੁਬਾਰਾ ਸਮਾਂ ਮਿਲਣਾ ਕਿੱਥੇ ਰੁੱਝ ਜਾਣੇ ਪਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਅਸੰਭਵ ਸਾਡੇ ਦੋਹਾਂ ਲਈ ਐਸੀ ਨਿਵੇਕਲੀ ਥਾਂ ਮਿਲ ਬੈਠਣਾਂ

ਰੁਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਜਿੱਥੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਛਾ ਜਾਂਦੀ ਗਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਚੁੱਪ ਸਮਰਾਟ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਦੀ ਘਰਾਟਾਂ ਦੇ ਰੌਲ਼ੇ ਤੋਂ ਪਰੇ

ਅਨੰਦ ਮਾਣੀਏ ਘਾਟ ਉੱਤੇ ਸੁਣਕੇ ਗਾਉਂਦੀ ਨਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਚਿੰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੜੀਆਂ ਬਾਲਕੇ ਖੋਲ੍ਹ ਛੱਡ ਮੁਸਕਾਣਾਂ ਵਾਲੀ ਭੜੋਲੀ

ਤੇਰੇ ਕਦਮ ਚੁੰਮਕੇ ਪ੍ਰੇਰਦੀ ਠੰਢੀ ਸੀਤ ਲਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਢੋਲ ਗੂੰਜਦੇ ਚੁੱਪ ਤੋੜਕੇ ਬੋਲੀਆਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਗਿੱਧਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਸਾਡੀ ਜੋੜੀ ਸਲਾਹੁਣ ਵਾਸਤੇ ਗਿਆ ਸੂਰਜ ਠਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਹੱਥ ਵਧਾ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਪਿਆਰ ਇਸਤੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਮੋਹਰ ਲਾ ਦਿਆਂ

ਜੰਞ ਲਿਆਵਾਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲੱਗ ਜਾਏ ਬਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

ਇੱਕ ਬੇਨਤੀ ਸੁਣਕੇ ਜਾਵੀਂ ਸਬਰ ਦਾ ਪਿਆਲਾ ਛਲਕੇ ਮੇਰਾ

ਬੇਹਿਚਕ ਅਪਣਾਲੈ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਜਾਂ ਦੇਦੇ ਜ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ।

             ਗ਼ਜ਼ਲ

ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ਨੀਂਦ ਦਾ ਵਸੀਲਾ।

ਅੱਖ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਗੂੰਜ ਉੱਠਦਾ ਗੀਤ ਇੱਕ ਰਸੀਲਾ।

ਮਹੀਨ ਜਿਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹੁੰਦੀ

ਕੰਨ ਬੰਦ ਕਰ ਲਵਾਂ ਸੁਣਨ ਮਾਰਾ ਬੋਲ ਰਸੀਲਾ।

ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਇਰ ਦੀ ਕਲਮ ਤੋਂ ਸੁੱਚੇ ਇਹਦੇ ਛੰਦ

ਚੰਦ ਦੀਆਂ ਉਸਤਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਨਹੀਂ ਗੀਤ ਛਬੀਲਾ।

ਧਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਅਰਥ ਇਹਦੇ ਸਮਝ ਆਉਂਦੇ

ਖੂਨ ਨਾਲ ਭਿੱਜਿਆ ਇਹ ਛੁਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਨੁਕੀਲਾ।

ਫਿੱਟੇ ਹੋਏ ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਹੱਡਬੀਤੀ ਜੀਭ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲੀ

ਲੱਭਣ ਨੂੰ ਬੜਾ ਸੁਖਾਲਾ ਤਾਰਿਆਂ ਛਾਵੇਂ ਦਿਖੇ ਚਮਕੀਲਾ।

ਹੁਣ ਨੀਂਦ ਕਿੱਥੇ ਆਉਂਦੀ ਸਾਰੇ ਭੁੱਖੇ ਨੰਗੇ ਰਲ਼ਕੇ

ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਗਾਉਂਦਾ ਤੁਕਾਂ ਮਿਹਨਤ-ਕਸ਼ਾਂ ਦਾ ਕਬੀਲਾ।

ਨਸ਼ਾ ਇਹਦਾ ਕੈਸਾ ਯਾਰੋ ਮੇਰੇ ਵੀ ਬੁੱਲ੍ਹ ਹਿੱਲਦੇ

ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤਾ ਅਸਰ ਇਸਦਾ ਨਸ਼ੀਲਾ।

ਜਿਹੜਾ ਇਹਨੂੰ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ ਇਨਕਲਾਬੀ ਰਾਹ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ

ਦਿਵਾਨਾ ਬਣਕੇ ਗਲ਼ੇ ਪਾਉਂਦਾ ਫਾਂਸੀ ਦਾ ਰੱਸਾ ਲਚਕੀਲਾ।

          ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਵਿਰਾਨ ਐ।

ਅੱਜ ਮਹਿਫ਼ਲ ਵੀ ਤੇਰੀ ਸੁੰਨਸਾਨ ਐ।

ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਕਹੇ ਤੁਸੀਂ ਬਣੇ ਪਰਾਏ

ਉਹ ਤੇਰੇ ਸਾਥ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਐ।

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਉੱਚੇ ਅਸੀਂ ਨੀਵੇਂ ਸੀ

ਦਿਲ ਉਦੋਂ ਦਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕੁਰਬਾਨ ਐ।

ਤਾਹਨੇ ਮਾਰ ਦਿਲ ਤੁਸਾਂ ਬਥੇਰਾ ਜਲਾਇਆ

ਸਦਾ ਲਈ ਜਖਮਾਂ ਪਾਏ ਨਿਸ਼ਾਨ ਐ।

ਢਲੀ ਜੁਆਨੀ ਝੂਠੇ ਮਿੱਤਰ ਚਲੇ ਗਏ

ਲੁੱਟਕੇ ਰੂਪ ਤੇਰਾ ਜੋਬਨ ਇਮਾਨ ਐ।

ਝੋਲੀ ਫੈਲਾਈ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਪਿਆਰ ਲਈ

ਕਾਕੇ ਵਾਰੀ ਤੇਰੇ ਲਈ ਜਿੰਦਜਾਨ ਐ।

          ਗ਼ਜ਼ਲ

ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਸਦਾ ਸਿਮਟਦੇ ਰਹੇ।

ਪੀੜ ਹੁੰਦੀ ਹੰਝੂ ਵਗਦੇ ਰਹੇ।

ਬੀਤੇ ਕੱਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਰੋਵਾਂ

ਚੁੱਪ ਹੋਣ ਲਈ ਸਭ ਆਖਦੇ ਰਹੇ।

ਜ਼ਖਮ ਪਹਿਲੇ ਅਜੇ ਹਰੇ ਨੇ

ਹਰ ਨਵੇਂ ਕਦਮ ਜ਼ਖਮ ਲਗਦੇ ਰਹੇ।

ਸੋਹਣੀ ਰੁੱਤ ਦਾ ਲਿਹਾਜ ਕਰਦੇ ਨਾ

ਯਾਰ ਰੁੱਸਦੇ ਰਹੇ ਫ਼ੁੱਲ ਸੁੱਕਦੇ ਰਹੇ।

ਯਾਰ ਹੋਕੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਗਿਆ ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ

ਝੱਲੇ ਨੈਣ ਫਿਰ ਵੀ ਉਡੀਕਦੇ ਰਹੇ।

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਤਮੰਨਾ ਮਿਲਾਂਗੇ ਜਰੂਰ ਕਦੇ

ਪਰ ਫਾਸਲੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਵਧਦੇ ਰਹੇ।

      ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਦਮਾਂ ਤੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਈ ਖੜਾ ਮੁਜਰਿਮ ਤੇਰਾ।

ਦੁਆ ਕਰੇ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਕੁਝ ਰਹਿਮ ਤੇਰਾ।

ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਫ਼ਾ ਦਾ ਕਦੇ ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ

ਵਾਅਦਾ ਨਾ ਨਿਭਾਕੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਹੋਇਆ ਮਹਿਰਮ ਤੇਰਾ।

ਦਿਲ ਦਾ ਚੈਨ ਸਕੂਨ ਕਦੇ ਨਾ ਮਿਲਿਆ

ਇਕੱਲਾ ਜੀ ਨਾ ਸਕਿਆ ਬੁਜਦਿਲ ਸਨਮ ਤੇਰਾ।

ਠੋਕਰਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਖਾਕੇ ਪਿਆਰ ਭੁਲਾਇਆ ਨਹੀਂ

ਸੁਫਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ਬਣਿਆ ਵਹਿਮ ਤੇਰਾ।

ਕਰ ਗਿਲੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਲੱਖਾਂ ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ

ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਤੇ ਰਹੇ ਯਕੀਨ ਕਾਇਮ ਤੇਰਾ।

ਬਾਹਾਂ ਉੱਠੀਆਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਜਾ

ਰਿਣੀ ਰਹਾਂਗਾ ਯਾਰਾ ਮੈਂ ਹਰ ਜਨਮ ਤੇਰਾ।

            ਗ਼ਜ਼ਲ

ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦੁਆਵਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਚਾਹਤ ਦਾ।

ਦਿਲ ਚੀਰਕੇ ਵੇਖਲੈ ਪ੍ਰਮਾਣ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ।

ਤੇਰੇ ਹੁਸਣ ਦੇ ਸਦਕਾ ਬਹਾਰਾਂ ਮਹਿਕ ਉੱਠੀਆਂ

ਲੱਖਾਂ ਦਿਵਾਨੇ ਤੇਰੇ ਉਡੀਕਦੇ ਫੈਸਲਾ ਕਿਸਮਤ ਦਾ।

ਬੇਮਿਸਾਲ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਗੀਤ ਸਭ ਸ਼ਾਇਰ ਲਿਖਦੇ

ਨਿਗਾਹਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਤੇਰੀ ਸੰਦੇਸ ਕਿਆਮਤ ਦਾ।

ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲਾਲੀ ਤੱਕਕੇ ਗੁਲਾਬ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਵੇ

ਇੰਨਾਂਨੂੰ ਛੂਹਕੇ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਰੱਬੀ ਰਹਿਮਤ ਦਾ।

ਆਪਣੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਤੇ ਏਨਾਂ ਗ਼ੁਮਾਨ ਨਾ ਕਰ

ਹੱਥ ਫੇਰਦੇ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਕੁਝ ਰਾਹਤ ਦਾ।

ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਰਹਿ ਗਈ ਬਾਕੀ

ਰੱਖ ਮਾਣ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਮੇਰੀ ਹਸਰਤ ਦਾ।

ਗੀਤ

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰਸਤੇ ਤੇ ਆਪਾਂ ਚੱਲ ਪਏ।

ਮੰਜ਼ਲ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਭਟਕ ਗਏ।

ਸਮਾਂ ਸੁਹਾਣਾ ਹੋਇਆ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਰੰਗੀਨੀ ਆਈ

ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਹਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮੈਂ ਪਾਈ

ਮਸਤੀ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਏ।

ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਸਾਡਾ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਛੁਪ ਸਕਿਆ

ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦੇ ਰੋਕਣੇ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਰੁਕ ਸਕਿਆ

ਸਮਾਜ ਲਾਈਆਂ ਬੰਦਸ਼ਾਂ ਦਿਵਾਨੇ ਬਾਗੀ ਹੋ ਗਏ।

ਤੋੜੀ ਹਰ ਰਸਮ ਇਕਰਾਰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ

ਲੋਕਾਂ ਦਿੱਤਾ ਫਤਵਾ ਤਿਆਰ ਹੋਏ ਮਰਨ ਲਈ

ਤੇਰੀ ਬੇਬਸੀ ਅੱਗੇ ਅਰਮਾਨ ਕਤਲ ਹੋ ਗਏ।

ਕਾਸ਼ ਜੇ ਤੇਰੀ ਕੋਈ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਨਾ ਹੁੰਦੀ

ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਕੋਈ ਦੂਰੀ ਨਾ ਹੁੰਦੀ

ਦੋਰਾਹੇ ਤੇ ਆਕੇ ਦੋ ਹਮਸਫ਼ਰ ਵਿੱਛੜ ਗਏ।

           ਗ਼ਜ਼ਲ

ਆਸ਼ਿਕ ਅਥਰੂ ਕਰਮਾਂ ਤੇ ਵਹਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਇੱਕ ਗੀਤ ਦਰਦ ਦਾ ਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਕਰ ਨਾ ਸਕੇ ਅਵਾਜ ਬੁਲੰਦ ਆਪਣੀ

ਸਿਰ ਤੇ ਜੁਲਮ ਭਾਰੀ ਉਠਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਸਹਿਕੇ ਕੰਡੇ ਕਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਹੌਕੇ ਝਾੜੀਆਂ ਬ੍ਰਿਖਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਬਣਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਰਾਂਝੇ ਵਾਂਗ ਜੋਗੀ

ਕੰਨ ਪੜਵਾਕੇ ਨੱਤੀਆਂ ਵੀ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਪੜਦੇ ਰਹੇ ਗ੍ਰੰਥ ਰੱਬ ਨਾ ਬੌਹੜਿਆ

ਆਖਰ ਇਸ਼ਕ ਅੱਗੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

ਕੀ ਹੋਇਆ ਹਾਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜੀ

ਹੱਸ ਹੱਸਕੇ ਮੌਤ ਗਲ਼ੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।

           ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਸੱਧਰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਗਈ।

ਤੂੰ ਵੀ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਗਈ।

ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਕੇ ਮੈਂ ਲੱਖਾਂ ਸੁਫ਼ਨੇ ਸੰਜੋਏ

ਮੇਰੇ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਦੀ ਕੁੱਲੀ ਵਫ਼ਾ ਬਿਨਾਂ ਢਹਿ ਗਈ।

ਮੈਂ ਸੱਚਾ ਤੇ ਸੁੱਚਾ ਪਿਆਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀਤਾ

ਪਿਆਰ ਪਥ ਉੱਤੇ ਚੱਲਕੇ ਕਿਓਂ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਰਹਿ ਗਈ।

ਕਸੂਰ ਤੇਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਵੀ ਬੇਕਸੂਰ ਹਾਂ

ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਤੇਰੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਤੈਨੂੰ ਦੂਰ ਲੈ ਗਈ।

ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਜਾਂ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਹੀਂ

ਗੁੱਸਾ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਜੋ ਪਿਆਰ ਪਿੱਛੇ ਪੈ ਗਈ।

ਹੈਰਾਨੀ ਖ਼ੁਦ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਕਿਵੇਂ ਜਿੰਦਾ

ਭੰਵਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਫਸਿਆ ਕਿਸ਼ਤੀ ਅੱਗੇ ਵਹਿ ਗਈ।

         ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਦ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲਿਆ ਏ ਦਿਲ।

ਦਿਸ ਪਈ ਏ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਮੰਜ਼ਲ।

ਲਹਿਰਾਂ ਨਾਲ ਜੂਝਕੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਬੈਠਾ ਸੀ

ਲੱਭ ਪਿਆ ਆਖ਼ਰ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਸਾਹਿਲ।

ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਉਜਾੜਾਂ ਵਿੱਚ ਭਟਕਦੇ ਸੀ

ਹੋ ਗਏ ਹੁਣ ਬਹਾਰਾਂ ਦੇ ਕਾਬਲ।

ਜਲਵੇ ਹੁਸਨ ਸ਼ਬਾਬ ਦੇ ਦੇਖੇ ਕਈ

ਤੇਰੇ ਬਗੈਰ ਸੁੰਨੀ ਸੀ ਹਰਿੱਕ ਮਹਿਫ਼ਲ।

ਆ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣ ਦਾ

ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਸਹਿਣਾ ਹਰ ਪਲ ਮੁਸ਼ਕਿਲ।

ਇਮਤਿਹਾਨ ਨਾ ਲੈ ਵਾਰ ਵਾਰ ਵਫ਼ਾ ਦਾ

ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਅਰਪਣ ਮੇਰੀ ਹਰ ਗ਼ਜ਼ਲ।

            ਗੀਤ

ਜਿੰਦਗੀ ਸਾਨੂੰ ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਸਿਵਾ ਕੁਝ ਨਾ ਦੇ ਸਕੀ।

ਦੂਸਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਨੇ ਲੁੱਟ ਲਈ ਮੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ।

ਮੌਸਮ ਬਦਲਦੇ ਰਹੇ ਆਇਆ ਨਾ ਮੌਸਮ ਪਿਆਰ ਦਾ,

ਲੋਕ ਮਿਲਦੇ ਰਹੇ ਆਇਆ ਨਾ ਸੁਨੇਹਾ ਯਾਰ ਦਾ,

ਬਹਾਰ ਰੁੱਤ ਵੀ ਮੇਰੀ ਉਦਾਸੀ ਹਟਾ ਨਾ ਸਕੀ।

ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਬੰਧਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦਮ ਤੋੜ ਗਈ ਮੁਹੱਬਤ,

ਸੱਧਰਾਂ ਦਾ ਖ਼ੂਨ ਹੋਇਆ ਦੱਬੀ ਗਈ ਹਰ ਹਸਰਤ,

ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਚਕਨਾਚੂਰ ਹੋਇਆ ਛਾਈ ਮੇਰੇ ਤੇ ਗ਼ਮੀ।

ਬੇਰਹਿਮ ਵੇਲ਼ੇ ਨੇ ਜੁਦਾ ਹੋਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ,

ਮਾਸ਼ੂਕ ਆਸ਼ਿਕ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਕੀਤਾ,

ਦੋ ਹੱਸਦੀਆਂ ਜਿੰਦਗੀਆਂ ਦੀ ਕਬਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।

             ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚੰਦ ਨੂੰ ਗਲਵੱਕੜੀਆਂ ਪਾ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ।

ਚਾਨਣੀ ਖ਼ਿੜ ਉੱਠੀ ਤੇ ਸਾਰਾ ਅਸਮਾਨ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।

ਰਸਤੇ ਉੱਗੇ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਕਲੋਲਾਂ ਕਰਨਾਂ ਸਿੱਖਿਆ

ਕਲਪਨਾ ਰਾਹੀਂ ਉੱਡਕੇ ਸਿਤਾਰੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਇਆ।

ਕੌੜੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਨਾ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ

ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਵਲ਼ਗਣ ਤੋੜਕੇ ਚੰਦ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ।

ਰੋਕੇ ਗੁਜਾਰ ਦੇਖੀ-ਹੁਣ ਹੱਸਦੇ ਗੁਜਾਰਨੀ ਜਿੰਦਗੀ

ਰਾਹੀ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਦੇਖਕੇ ਸੂਰਜ ਰਾਹ ਰੁਸ਼ਨਾਇਆ।

ਲਾਟ ਗਿਆਨ ਦੇ ਦੀਵੇ ਦੀ ਫੜਕੇ ਤੁਰੇ

ਨ੍ਹੇਰਾ ਵੀ ਕਦਮਾਂ ਅੱਗੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਾਇਆ।

ਕੱਚੇ ਘੜੇ ਖੁਰਨੋਂ ਹਟਕੇ ਤਰਨ ਲੱਗ ਪਏ

ਜਦ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦਰਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਮੱਥਾ ਲਾਇਆ।

ਗੀਤ

ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਚੱਲੀ

ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਸਤੇ ਅੱਤਿਆਚਾਰ ਕਰਨੋਂ ਹਟਜਾ।

ਤੇਰੀ ਕੀ ਰਜ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ

ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਆਕੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਜਾ।

ਯਕੀਨ ਕਰੀਂ ਯਾਰ ਸੰਭਲ਼ਕੇ ਮੈਂ ਬੜੇ

ਇਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਕਦਮ ਟਿਕਾਂਦਾ ਹਾਂ,

ਤੇਰੀ ਇਹ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਜਾਇਜ਼ ਲਗਦੀ ਮੈਨੂੰ

ਤੇਰੇ ਦਾਮਨ ਤੇ ਦਾਗ ਲਗਾਂਦਾ ਹਾਂ

ਸਾਰੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਗਿਲੇ ਲੈਨਾਂ ਸਿਰ ਸਿਰ ਮੱਥੇ

ਗਿਲਾ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਰੁਕਜਾ।

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਮਿੱਟੀ ਬਹੁਤੀ

ਤੇਰੀ ਮਾਂਗ ਦਾ ਸੰਧੂਰ ਲੁਕਾ ਦੇਵੇਗੀ,

ਸੋਹਣੇ ਮੁੱਖੜੇ ਉੱਤੇ ਜੰਮ ਜਾਵੇਗੀ ਇਹ

ਤੇਰੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਤੈਥੋਂ ਚੁਰਾ ਲਵੇਗੀ,

ਪੰਜੇਬ ਵਾਲੇ ਘੁੰਗਰੂ ਟੁੱਟਕੇ ਗੁਆਚ ਜਾਣਗੇ

ਸੁਹਾਗਣੋਂ ਵਿਧਵਾ ਲੱਗੇਂਗੀ ਇੱਥੋਂ ਗੁਜਰਨੋਂ ਹਟਜਾ।

ਜੀਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਕੋਈ ਤਿਉੜੀ ਨਹੀਂ

ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਚੰਗੀ,

ਖ਼ਮੋਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕਸੂਰ ਆਪਣਾ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ

ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਕੰਧ ਉੱਤੇ ਟੰਗੀ,

ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗਾ ਸੱਚੇ ਦਿਲ ਨਾਲ

ਪਰ ਇੱਕ ਵਾਰੀਂ ਕਸੂਰ ਆਪਣਾ ਮੰਨਜਾ।

ਐਵੇਂ ਬੇਤੁਕੇ ਇਲਜਾਮ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਲਾਕੇ

ਦੱਸਦੇ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਕਿੰਨਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ,

ਹਾਲ ਪੁੱਛਕੇ ਦੇਖ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ

ਜਿਹੜਾ ਖੂਨ ਨਾਲ ਰੱਤੇ ਅਥਰੂ ਚੋਂਦਾ,

ਜੇ ਇਰਾਦਾ ਤੇਰਾ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਨਾਂ

ਪਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮਾਰਨੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹਟਜਾ।

ਰੁਬਾਈ

ਗ਼ਮਾਂ ਨਾਲ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰਿਆ।

ਇੱਕ ਹੋਰ ਪੀੜ ਲਈ ਥਾਂ ਨਾ ਬਚਿਆ।

ਭਰ ਜੋਬਨ ਵਿੱਚ ਸੱਟ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖਾ ਕੇ,

ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਿੱਧੀ ਰਾਹ ਤੋਂ ਮੈਂ ਭਟਕਿਆ।

               ਗ਼ਜ਼ਲ

ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ।

ਰੁੱਸੇ ਯਾਰ ਬਾਝੋਂ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਪਿਆਸ ਨਹੀਂ।

ਕਦੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਕੁਝ ਫ਼ੁੱਲ ਖਿੜਨਗੇ

ਜਾਵੇਗੀ ਪਤਝੜ ਏਥੋਂ ਛੇਤੀ ਭਾਵੇਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਹੀਂ।

ਉਡੀਕ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਸਦੀਆਂ ਤੱਕ ਜਿੰਦਾ ਰਹਿਣ

ਜਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਮੈਂ ਅਜੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਹੀਂ।

ਕੌੜੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਤਿੱਖੇ ਖੰਜਰ ਚੁਭੋਂਦੀਆਂ

ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਕੋਈ ਮਿਠਾਸ ਨਹੀਂ।

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਜ਼ਖਮ ਕੀੜਿਆਂ ਨਾਲ ਅੱਟੇ

ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥੋਂ ਛੁੱਟਦਾ ਗਲਾਸ ਨਹੀਂ।

ਮੇਰੀ ਹਰ ਇੱਕ ਤਮੰਨਾ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਗਈ

ਲਾਸ਼ ਵਰਗੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਉਲਾਸ ਨਹੀਂ।

ਯਾਰਾ ਮੰਨਜਾ ਕਿ ਮੌਤ ਨੇੜੇ ਆ ਪਹੁੰਚੀ

ਕਾਕੇ ਦੇ ਕਾਇਮ ਹੁਣ ਹੋਸ਼ ਹਵਾਸ ਨਹੀਂ।

                ਗ਼ਜ਼ਲ

ਰੋਕਲੈ ਬੜੇ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋਏ ਜਜ਼ਬਾਤ ਤੇਰੇ।

ਮਲੂਮ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾਣਗੇ ਆਪਾ ਨੂੰ ਹਾਲਾਤ ਤੇਰੇ।

ਸੋਮੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਫੁੱਟ ਪੈਂਦੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ

ਦੇਖ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਖਿੜਕੇ ਹੱਸਦੇ ਸੌਗਾਤ ਤੇਰੇ।

ਡਰ ਮੌਤ ਦਾ ਨਾ ਕਰੀਂ ਬਦਨਾਮੀ ਦਾ

ਜਦ ਤੱਕ ਚੱਲੇ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ਸਾਥ ਤੇਰੇ।

ਦੁਖਦੇ ਫੱਟਾਂ ਤੇ ਜਮਾਨੇ ਚੋਟ ਲਾਉਣੀ ਜੋਈ

ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਕਿੰਨੇ ਦੁੱਖ ਸਹਿੰਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਤੇਰੇ।

ਤਾਸੀਰ ਮੇਰੇ ਇਰਾਦੇ ਦੀ ਹਿਮਾਲੀਆ ਨਾਲੋਂ ਪੱਕੀ

ਸੰਭਲੀਂ ਡੋਲ ਨਾ ਜਾਣ ਕਿਤੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਤੇਰੇ।

ਦਿਨ ਨੂੰ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਤੇ ਉੰਗਲੀਆਂ ਉੱਠਦੀਆਂ ਨੇ

ਸ਼ਾਇਦ ਕਦਮ ਰੋਕ ਦੇਵੇ ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਤੇਰੇ।

ਮੈਂ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਅਰਥੀ ਉੱਠ ਜਾਣੀ

ਜੇ ਕੋਈ ਢੁਕਿਆ ਲੈਕੇ ਘਰ ਬਰਾਤ ਤੇਰੇ।

          ਗ਼ਜ਼ਲ

ਫੂਕਾਂ ਮਾਰਕੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਬੁਝਾਇਆ ਚਿਰਾਗ ਵੇ।

ਮੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਬਲੀ ਚੜ੍ਹਾਕੇ ਤੂੰ ਮਨਾਇਆ ਸੁਹਾਗ ਵੇ।

ਆਪਣਾ ਤੈਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਫੱਖਰ ਸਮਝਦੀ ਸੀ

ਬੇਰੁਖੀ ਦਿਖਾ ਗਇਓਂ ਤੂੰ ਮਾੜੇ ਮੇਰੇ ਭਾਗ ਵੇ।

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਆਖੇ ਲੱਗਕੇ ਬੇਵਫ਼ਾ, ਮੈਨੂੰ ਕਿਓਂ ਕਹਿਨੈਂ

ਜਦੋਂ ਚਾਹੁੰਨਾਂ ਪਰਖ ਕਰਲੈ ਮੇਰੀ ਚੁੰਨੀ ਬੇਦਾਗ ਵੇ।

ਰਾਈ ਦਾ ਪਹਾੜ ਬਣਾਉਣਾ ਕਦੋਂ ਤੋਂ ਤੂੰ ਸਿੱਖਿਆ

ਜ਼ਹਿਰ ਭਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਆਖਦਾ ਬਣਕੇ ਕਾਲ਼ਾ ਨਾਗ ਵੇ।

ਕੁਛ ਮੇਰੀ ਵੀ ਸੁਣ ਫਿਰ ਦੇਵੀਂ ਤਾਹਨੇ ਮੈਨੂੰ

ਮੈਂ ਖੰਭ ਕੱਟਿਆ ਪੰਛੀ ਦੁਨੀਆਂ ਪਿੰਜਰਾ ਲਾਗ ਵੇ।

ਸਜ਼ਾ ਤੂੰ ਇਕੱਲਾ ਨਹੀਂ, ਭੁਗਤਦੀ ਮੈਂ ਵੀ ਬਹੁਤ

ਹਰ ਘੜੀ ਬਿਰਹੋਂ ਸਤਾਵੇ ਐਸਾ ਲੱਗਿਆ ਵਿਰਾਗ ਵੇ।

ਬਾਕੀ ਜਿੰਦਗੀ ਕੱਟਣ ਲਈ ਤੂੰ ਤਾਂ ਸਹਾਰਾ ਲੱਭਿਆ

ਦਰਦ ਸਹਿਕੇ ਮੇਰਾ ਖਰਾਬ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਦਿਮਾਗ ਵੇ।

                 ਬੁੱਤਘਾੜੇ ਦਾ ਗੀਤ

ਬੇਜਾਨ ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸੰਗਮਰਮਰੀ ਬੁੱਤ ਤਰਾਸ਼ਦਾ ਹਾਂ।

ਤੇ ਫਿਰ ਇਨਾਂ ਬੁੱਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮਹਿਬੂਬ ਤਲਾਸ਼ਦਾ ਹਾਂ।

ਮਾਸ ਦੇ ਪੁਤਲਿਆਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਇਤਬਾਰ ਚੱਕਿਆ ਗਿਆ

ਬੇਵਫ਼ਾ ਯਾਰ ਨੇ ਜੋ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਲੁੱਟ ਲਿਆ

ਗ਼ਮਾਂ ਨੇ ਤੰਗ ਕੀਤਾ ਨਰਕਾਂ ਦਾ ਕੀੜਾ ਬਣਿਆ

ਹੁਣ ਦਿਲ ਲਾਉਣ ਲਈ ਮੈਂ ਪੱਥਰ ਉਗਾਸਦਾ ਹਾਂ।

ਜਿੱਦਾਂ ਚਾਹੂੰਗਾ ਮੈਂ ਇੰਨਾਂ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖ ਸਕਾਂਗਾ

ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣਦੇ ਨਹੀਂ ਦੁਖੜੇ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਕਹਾਂਗਾ

ਇੰਨਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਤੋਂ ਗੁੰਮੀ ਵਫ਼ਾ ਲੱਭ ਲਵਾਂਗਾ

ਆਪਣਾ ਹਨੇਰਾ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਦਾ ਹਾਂ।

ਹਥੌੜੀ ਅਤੇ ਛੈਣੀ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੀਤ ਨਿੱਕਲਦੇ

ਪੱਥਰ ਦੀਆਂ ਬੇਜਾਨ ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਮਦਰਾ ਦੇ ਹੰਝੂ ਢਲਕਦੇ

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਧੜਕਦੇ

ਆਪਣੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਬੁੱਤਾਂ ਦੇ ਮੁੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਛਾਪਦਾ ਹਾਂ।

                   ਗੀਤ

ਬੁਰਾ ਸਤਾ ਰਿਹਾ ਉਸਦੇ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਕਰਜ ਮੈਨੂੰ।

ਧਿਆਹ ਲੱਗੀ ਥੋੜੀ ਹੋਰ ਪਾਉਣੋਂ ਨਾ ਵਰਜ ਮੈਨੂੰ।

ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਜਿੱਦਣ ਮੰਗ ਲੈਨਾ ਸੁੱਖ ਉਸਦੀ

ਹੁਣ ਤੱਕ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਚੰਗਿਆੜੀ ਭਖਦੀ

ਪੀੜ ਜਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਅਜਿਹੀ ਬੇਇਲਾਜ ਮਰਜ ਮੈਨੂੰ।

ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਲਈ ਹਰ ਇਨਸਾਨ ਜਿਉਂਦਾ ਇੱਥੇ

ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਜਿਉਂਦਾ ਝੱਲਾ ਯਾਰ ਬੇਰੁਖੀ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਇੱਥੇ

ਤੂੰ ਦੱਸ ਹੈ ਕਿਹੜੀ ਜਿਉਣ ਦੀ ਗਰਜ਼ ਮੈਨੂੰ।

ਖਾਲੀ ਗਲਾਸ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾਉਂਦਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹਿੰਮਤ ਹਾਰ ਗਿਐਂ

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ ਤੂੰ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਕਰ ਚੱਲਿਐਂ

ਕੰਬ ਰਹੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਲਲਕਾਰਦਾ ਐ ਫ਼ਰਜ ਮੈਨੂੰ।

ਬੰਦ ਦਰਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਦਿਸਦੇ ਜਮਦੂਤ ਖੜ੍ਹੇ ਛੁਪਕੇ

ਕਹਿੰਦੇ ਤੇਰਾ ਵਕਤ ਮੁੱਕਿਆ ਪੀਲੈ ਦੋ ਬਚਦੇ ਤੁਪਕੇ

ਦੱਸਦੇ ਆਖਰੀ ਘੁੱਟਾਂ ਦਾ ਕਿਹੜਾ ਹੈ ਹਰਜ ਮੈਨੂੰ।

                        ਗੀਤ

ਆਪਣਾ ਵਤੀਰਾ ਤੂੰ ਬਣਾਇਆ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੰਨਾ ਕਠੋਰ।

ਸੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗਾ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਬੜਾ ਕਮਜੋਰ।

ਜਾਨ ਮੇਰੀ ਓ ਯਾਰ ਸੰਗਲਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਕੜੀ

ਗੰਭੀਰਤਾ ਤੇਰੀ ਛੁਪਾ ਗਈ ਮੂੰਹ ਤੇ ਸਜੀ ਮੁਸਕੜੀ

ਹੌਲ਼ੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਨੂੰ ਦੇਦੇ ਠਕੋਰ।

ਬੇਰੁਖੀ ਦਿਖਾਉਣੀ ਬੰਦ ਕਰਦੇ ਮੈਂ ਹੋ ਚੱਲਿਆ ਖ਼ਤਮ

ਫਿਰ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਬਦਲੇ ਛਾਉਣਾ ਮਾਤਮ

ਬੇਹਤਰ ਸਾਡੇ ਲਈ ਐ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਨਵਾਂ ਨਕੋਰ।

ਹਲਕੇ ਦਿਲਾਸਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਮੈਨੂੰ ਤਸੱਲੀ

ਮੁੱਖ ਤੇ ਬਦਲਦੇ ਭਾਵ ਮਚਾਉਂਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਤਰਥੱਲੀ

ਦਿਸਦਾ ਜੀਵਨ ਦਾ ਅੰਤ ਤੇਰੇ ਬਗੈਰ ਹਨੇਰਾ ਘਣਘੋਰ।

                    ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜ਼ਖ਼ਮ ਅਜੇ ਤਾਜਾ ਹੈ ਉਸਦੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦਾ।

ਬੋਝ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਹੈ ਉਸਦੀ ਜੁਦਾਈ ਦਾ।

ਬੇਸ਼ੱਕ ਬੀਤੇ ਕੱਲ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜਕੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ

ਵਕਤ ਫਿਰ ਯਾਦ ਆਏ ਉਸਦੀ ਰੁਖ਼ਾਈ ਦਾ।

ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਤਾਉਂਦਾ ਏ

ਮੈਂ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਪਰਛਾਈ ਦਾ।

ਕਿੱਦਾਂ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਪਰਗਟ ਉਸਤੇ ਵਫ਼ਾ ਆਪਣੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ

ਕਾਇਲ ਮੇਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਹੈ ਉਸਦੀ ਸਚਾਈ ਦਾ।

ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਮੋੜ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਮਿਲ ਜਾਵੇ

ਸਾਥੀ ਜਾਵਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਤਨਹਾਈ ਦਾ।

ਇਹੋ ਤਮੰਨਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਮਾਫ਼ ਕਰੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ

ਕਸ਼ਟ ਬਥੇਰਾ ਸਹਿ ਲਿਆ ਉਸਦੀ ਰੁਸਵਾਈ ਦਾ।

                ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਤੂੰ ਮਿਲਾਕੇ ਨਜ਼ਰ।

ਆ ਜਾ ਪਿਆਰ ਕਰੀਏ ਓ ਮੇਰੇ ਹਮ-ਸਫ਼ਰ।

ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਲੈ ਲਈਏ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਕੇ

ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਇੰਝ ਜਾਏਗਾ ਗੁਜਰ।

ਇੱਕੋ ਰਾਹ ਦੇ ਰਾਹੀ ਹੋਕੇ ਆਪਾਂ ਦੂਰ ਕਿਓਂ

ਦੇ ਦਿਓ ਮੈਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀਏ ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ।