ہوا تے سورج
کاکا گلّ
تتکرا
ربّ کرے 1
سچا پیار 2
ایہہ کھوہ 3
دورانا پیار 4
تہاڈا خط 5
گلابی گلھاں 6
پنجابی 7
دل دا راہی 8
تیرے شبد 9
دکھ-سکھ 10
پروہنا دکھ 11
ہوا
12
سورج 13
غزل 14
مٹھی ٹھوکر 15
ماں بولی دا سیوک
16
پرایا عاشق 17
برسات 18
بدل 19
میری اندرونی عورت
20
شرابی عاشق 21
دل دے ٹکڑے 22
مرجھائے فلّ 23
نظم (خاکے بیؤمیدے
دھوکھے) 24
تیرے لئی 25
دنیاں 26
فریبی 27
تمیاں دی مٹھاس 28
جنگلی فلّ 29
گیت (مٹی وچوں شورا)
30
خالصے دی تنّ سوویں
سالگرہ 31
ملاح 32
غزل (کرکے تھملیاں
نال) 33
خوشی اتے غمی 34
سیال 35
یار
دا روپ 36
توں 37
گھر 38
تانگھ 39
وچھوڑے دا سیال 40
خدغرضی فیصلہ 41
شکوے ربّ نوں 42
سفنیاں دی پنڈ 43
برائی دا دھکہ 44
ڈھلدا
دن 45
قصور 46
نانہین گیت 47
موقع 48
دکھاں دیاں نہراں
49
ریتا اتے لکھیا ناں
50
امیر متر 51
دھونی 52
لوہڑی 53
بے انت 54
توں جے 55
غزل 56
دراڈے یار 57
کیوں
58
عمر دا سفر 59
یاری
دا امتحان 60
کھوٹ
61
مڑکے آئی بہار 62
ملاپ دا سدا 63
میری محبوبہ 64
رشم 65
پیار جاں ویر 66
آخری پرشن 67
شیشے وانگوں ٹٹی
یاری 68
گنگے دل دیاں دہائیاں
69
رہبری 70
تھوہراں دی دوستی
71
ربّ کرے
کلی
جلے فقیر دی جہڑا چمتکار
دخاؤندا نہیں۔
اوہ قاضی بنے کافر
جہڑا سجناں نں ملاؤندا
نہیں۔
بجھن اس شہر دے دیوے
جتھے دل والیاں دا قتل-اے-آمل
ہندا
جناں نڈر ہو کے پیار
کیتا ہناں دا نام عدالتاں
وچّ بدنام ہندا
اس تھانیدار نوں
پین کیڑے جہڑا غریباں
نوں انصاف دواؤندا نہیں۔
تھیہ ہو جان اوہ پنڈ
جتھے دل جلیاں دی قبر دا
مذاق ہووے
برکت رہن اس بھخاری
دیاں رحمتاں جسدے کول
عاشق دل رووے
ہنیری
وگے اوہناں بغیچیاں وچّ
جتھے فلّ کوئی مسکراؤندا
نہیں۔
چلدے رہن اوہ قافلے
جہڑے تھکیاں نوں بیٹھن
لئی تھاں دندے
جؤندے رہن اوہ انسان
جہڑے معشوقاں نں ملن دی
راہ دندے
بھٹھی سڑے اوہ ونجارا
جہڑا سسی نں تھلاں وچّ
پانی پلاؤدا نہیں۔
سچا پیار
مڑ آؤندے پردیسی
سجن جے پیار پکارے۔
قبراں وچوں اٹھکے
لے کے ساہ ادھارے۔
آساں ہزاراں وی جھوٹھیاں
ہو سکدیاں،
کدے
تاں جیوتّ ہو اٹھدے دل
دے مارے۔
نظراں پکّ گئیاں
اسدا راہ تکّ دیاں،
کوئی
رونق نہ رہی یاراں دے چوبارے۔
بھلیکھا لگّ گیا
کہ اوہ دشمن جاں دوست سن،
دل نہیں مندا میری
ارجوئی مڑکے اسنں پکارے۔
اج مسیا دی رات ڈھلے
چند غائب ہویا،
سویرا وی ہویا پر
سورج نہ اسمان وچّ پیر
پسارے۔
پنچھیاں دیاں کوکاں
شور شرابے گمّ گئیاں
سچے دل نال جد معشوق
عاشق نوں پکارے۔
جوگی اپنے بھگویں
کپڑے لاہکے عاشق پھر بندے،
قافلے تھلاں وچّ
گزردے موڑ لیندے مہارے۔
ایہہ کھوہ
بکّ بھرکے پیو اس
کھوہ توں
ایہہ امرت ہے پانی
نہیں۔
لمیاں عمراں بخشن
والا کتھے
ایہہ دندا نویں جوانی
نہیں۔
آب-اے-حیات دا خیال
چھڈّ دیو
ایہہ سکندر دی نشانی
نہیں۔
قسمت دے وچّ جو لکھیا
ہو جاندا
ایہہ اس دی کوئی میہربانی
نہیں۔
پیاس بجھاؤن والا
اسدا پانی مٹھا
ایہہ لوڑدا کسے دی
قربانی نہیں۔
اس دیاں ٹنڈاں جنگال
نال گل گئیاں
ایہہ ہلٹی بے غیرت
بچی نمانی نہیں۔
بلداں دیاں جوڑیاں
کم کرکے ہمبھیاں
ایہہ آڑاں دی ترکھا
بجھانی نہیں۔
ستاں جنماں دی تریہ
نوں شانتی دیوے
ایہہ کھوہ دا مکدا
پانی نہیں۔
دورانا پیار
اسیں تیری یاد وچّ
جاگکے گزار دتی پوری رات
تیری چٹھی دی انتظار
کرکے تھکّ گئے۔
نہ دیکھی کدے صورتَ
تیری نہ دیکھی کدے مورت
تیری
دل وچّ گزرے خیال
لکھ پئے۔
تیرے شبداں توں ایسا
لگدا ہے کہ تیرے کول ہے
دل بے مثال
تاہیؤں اسیں بناں
سوچیاں اپنا دل تیرے کول
رکھ گئے۔
ایہہ ہے شرابی دی
اک داستاں، مکر جاوانگے
جد نشہ اتریا
پتہ نہیں اسیں دل
کھولھیا کہ نشے وچّ کجھ
بک گئے۔
شاید تسیں تھوڑے
سمجھدار ہووونگے کہ سانوں
معاف کر دیوونگے
اسیں شرابی اکھاں
دے نال وی تہاڈی کھبسرتی
تکّ گئے۔
ایہہ من دیاں اکھاں
نے جو دور تکّ دیکھ لیندیاں
بھاویں اسیں تہانوں
دیکھیا نہیں، پر ایہہ
نین تہانوں اکھ گئے۔
تہاڈا خط
جد تہاڈا خط چروکا
ہو جاندا،
تہاڈی یاد بہت ستاندی
ہے۔
کھانا
بھلدا، کجھ چنگا نہیں
لگدا،
دل وچّ کھوہ پے جاندی
ہے۔
اسیں ڈاکیئے نوں
رشوت دے کے پچھدے،
کتے
اسنے چٹھی گوا تاں نہیں
دتی؟
شاید ڈاکخانے وچّ
رل گئی ہووے
جاں کسے نے لاپرواہی
نال کتے سٹی۔
جد اسدا جواب نہ وچّ
ملدا
تاں سانوں ہور وی
چنتا ہو جاندی ہے۔
لگدا تاں نہیں تسیں
سانوں بھلّ جاووگے
پر وعدہ تہانوں بھلّ
گیا
تسیں سوچیا کہ اسیں
ٹھیک ہووانگے
سانوں پتہ ہے کہ ساڈا
دل رل گیا
ایہہ دوری تاں سونکن
اگے ہی ہے
ہن
تہاڈی چٹھی دی یاد پچھتاندی
ہے۔
جد اسیں اپنے حالَ
دے گانے لکھدے
قلم وچّ سیاہی بھریئے
دل وچّ آؤن دکھ دے
ہڑ،
اسیں سکے دریا تے
بیٹھے پیاسے مریئے
جد بے ہوش ہون والے
ہون لگدے
تد ہی تہاڈی خط آ جاندی
ہے۔
لفافہ دیکھکے، شبدیں
نہیں لکھ سکدا
کنی
خوشی ساڈے دل نں ملدی
من مسکرا کے تھکّ
جاندا
اک اک شبد پڑھکے تسلی
ہندی دل دی
پیاس لیہندی جداں
ساؤن دی برسات ہووے
ساری دھرتی انجھ
لگدا کہ مسکراندی ہے۔
گلابی گلھاں
گلھاں گلابیاں تے
ربّ نے رنگ کیتا
اسیں تاں سوچدے سی
کہ سرخ بلاں دا لشکارا
ہے۔
ایہہ کشمیری سیب
جاں موسم دا نتیجہ نہیں
یار
دا روپ ڈاڈھا قدرتی، لگدا
بڑا پیارا ہے۔
مور پیلاں بند کرکے
کھنبھ لپیٹ لیندے
پریاں وی اس دے حسن
تے ایرکھا کرن
شکاری بھلّ جاندے
تیر چلاؤنے شکار ولیں
چہرے دی مسکان خود
ہی شکار بنکے مرن
چور چھڈّ کے چوریاں،
لٹاں، سنت بن جاندے
اسدی شکشیئت دا کنا
عجیب نظارہ ہے۔
ویل بنکے ہوا نال
اسدا سریر ہلدا
میں گھبراواں کہ
کچّ دی ونگ وانگو ٹٹّ جاویگا
سنکے ہاسے اسدے ٹلیاں
وی شرما جاون
اسدے مٹھے شبد سنکے
مکھیاں دا شہد مکّ جاویگا
تکھڑ دوپیہرے دے
سمیں پچھوں وچّ جا چھپدا
روپ دا پرچھاواں
تکّ کے سورج وچارا ہے۔
اسدے بدن دیاں مہکاں
سنگھ تتلیاں اڈن
فلّ مرجھا جاندے
جدوں باغاں وچّ تردے
اینیں سخت کھچّ ہے
اسدی پکار وچّ
جؤندے ہو اٹھدے قبراں
وچوں مردے
بڑے عشقَ دے روگیاں
نوں سالیں جیوندا رکھدا
اسدی یاد دا ہی اناں
سہارا ہے۔
خدا بناکے یار نوں
خود وی استے عاشق ہویا
تصویراں اسدیاں
لگیاں مندراں وچّ
ربّ سمجھکے پوجدے
اسدے بتاں نوں دل والے
اسدے حسن دی مندی
قدرت وی کھچّ
یار
اننت حسن دا مالک ہے
اسدے حسن باجھوں
کاکے دا قلم بیرجگارا
ہے۔
پنجابی
اسیں برکت رہانگے
ساری دنیاں تکّ
ہووے
کینیڈا جاں تنجانیاں
یورپ،
آرکٹک، دکھنی اتے اتری
امریکہ
نیوزیلینڈ، چین
اتے تسمانیاں
ایشیا دے تاں اسیں
راجے ہاں
چاہے سانوں مارن
لئی قاتل پچھے پھردے
اسیں پنجابیاں نے
جگّ جت لینا
ساڈے قاتل ہی لبھنگے
گلیاں تے مردے
سانوں پیر دھرن دی
تھاں دیو،
کھڑھن
دی جگا آپ بنا لوانگے
ساڈی بولی پرفلت
ہوویگی جتھے اسیں پہنچے
پنجابی دا جھنڈا
گڈّ دیانگے۔
دل دا راہی
ساڈا دل توڑ دتا کرکے
لاپرواہی۔
اوہ انجانا بن گیا
ساڈا ماہی۔
اسیں تاں بہت اسنوں
کیتے اشارے
اس نے نہ سمجھے سوچ
وچارے
بنھ ٹٹے ہنجھوآں
دے دریاواں دے
خط لکھن لگے سی مکّ
گئی سیاہی۔
کجھ
گلاں خنجر بنکے سینے وجدیاں
بجلی وانگر اسمان
تے گرجدیاں
بھیڑے آؤن خیال من
وچّ ہمیشاں
پریمی نے نہ پیار
دی دھرتی واہی۔
ساڈے پنڈ دے سبھ دروازے
کھلھے
لوکیں رات نوں پہرہ
دیناں وی بھلے
کتے
وی تاریاں دی چھانویں
خاموش
ساڈی گلی میرے ماہی
نہ گاہی۔
تیرے شبد
تیرے شبد کاغذ توں
اٹھکے
میرے بلھاں نں چمّ
لیندے
نشہ جیہا مینوں چڑھ
جاندا
شرابی وانگر میں
ہو اٹھدا۔
تیرے شبد کاغذ توں
اٹھکے
میرے والاں وچّ انگلیاں
پھیردے
مینوں سر وچّ کتکتاریاں
نکلن
نیند نال میں انیندا
ہو اٹھدا۔
تیرے شبد کاغذ توں
اٹھکے
عشقَ دے گیت میرے
کنیں گاؤندے
مستیاں نال مینوں
گھمائی آؤندی
راگاں نال مست میں
ہو اٹھدا۔
تیرے شبد کاغذ توں
اٹھکے
کمبل
میرے سریر توں لاہندے
نے
مینوں ستے ہوئے نوں
جگا لیندے
پیار وچّ بھجیا میں
ہو اٹھدا۔
تیرے شبد کاغذ توں
نہیں اٹھدے
ایہہ سفنہ سی بھلیکھا
سی
اک وچھوڑے دا ظالم
مذاق
دلیں لہو لہان میں
ہو اٹھدا۔
دکھ-سکھ
میں سکھاں نوں اج تکّ
دیکھیا نہیں
ہتھ
لایا نہیں چکھیا نہیں
ایناں ڈونگھا دکھاں
وچّ پھسیا ہاں
بھلّ گیا کہ تیرے پیار
رکھیا جاں رکھیا نہیں۔
ہسنا
تاں پیندا ہے جگّ خاطر
پر دل وچّ اداسی ہمیشاں
چھائی رہندی
ٹٹدے
تارے وانگر ساڈی جند کھنڈدی
میہنے شریکاں توں
ایہہ جند سہندی
پھوکاں مار مار کے
تھکّ گئے ہاں
ایہہ زندگی دا چلھا
اجے بھکھیا نہیں۔
کیوں
گلہ کریئے قسمت تے
کہندے
قسمت بنایاں توں ہی بندی
دری بنّ لئی اسدی یاد
دی
کوشش
کیتیاں توں ساتھوں نہ
تندی
کئی
پیار کیتے جو ادھورے رہِ
گئے
عمراں دا عشقَ ساڈے
پلے رکھیا نہیں۔
پراہنا دکھ
اسیں دکھ نوں خاص پروہنا
سمجھکے
پیڑھی اتے بٹھایا
سی۔
دکھ دے نال ہنجھو وی
آؤندے ہڑ وی آؤندے
اسیں بنھ نہیں لایا
سی۔
ہن
رڑھ چلی ایہہ دنیاں ساڈی
ہڑھاں وچّ
کوئی
کشتی والا نہ تھیایا سی۔
اوہ معشوق وی غائب
ہو گئے ساڈی حالت دیکھکے
جنا نال من لگایا سی۔
ایہہ اصلیت سی کہ ساڈی
کلپنا سی
سانوں لبھیاں توں
دکھ تھیایا سی۔
ایہہ عشقَ دا شہد جاں
سپّ دا زہر
سانوں کدے وی مافک
نہی آیا سی۔
بہانہ سکھ لیا خوشیاں
توں ڈرکے رہن دا
ایسے لئی دکھ نوں مہمان
بنایا سی۔
ہوا
اسیں ہوا نال عشقَ
کیتا
اسنوں ہتھ لا نہیں
سکدے
اسنوں چمّ نہیں سکدے
اسنوں جپھی پا نہیں
سکدے
اسیں جام زہر دا بھرکے
پیتا
اسنوں دیکھ نہیں سکدے
اس نال ہسّ نہیں سکدے
اس نال رو نہیں سکدے
پاڑے پترے کجھ نہیں
سیتا
اس کول کھلو نہیں سکدے
اس نال پیر ملا نہیں
سکدے
اس دی سگندھی لے نہیں
سکدے
اسیں من ہاریا کجھ
نہیں جیتا
توں ہوا ہیں پرے دی
توں ہوا ہیں پچھم دی
توں ہوا ہیں پہاڑ دی
تینوں کولے اپنے محسوس
کریئے
تینوں اپنے نال لپٹی
محسوس کریئے
تینوں اپنی گلوکڑی
وچّ محسوس کریئے
پر ایہہ بے ہوشی دا
اک زمانہ بیتا
سورج
اکھوں اناں کرن والی
کرن لشکاوے گرہنیا سورج
جد سانوں دھپّ دی لوڑ
پئی، بدلیں چھپیا سورج
کراہے
پاؤن واسطے، دوپہر ویلے
ہی ڈبیا سورج
باہاں ترسن جپھی پاؤن
نوں، بیٹھا میل انگین
سورج
جیبھ اتے استت دے گانے،
ہویا روپ وہین سورج
روشنی نوں تکن لئی
جی ترسے، نور ہین سورج
اسدی صحتَ لئی ارداس
کریئے، دل دا کوہڑی سورج
دھرتی دلہن بنکے بیٹھے،
نہ چڑھیا گھوڑی سورج
ہنیرا
وی چھاکے اکیا، جاوے کرناں
روڑھی سورج
شریکاں دے اسمان وچّ
جاکے لگا وسن سورج
ساڈے ویریاں نال رلکے
بن گیا دشمن سورج
دوستی دا ودھایا ہتھ
چھڈکے متر وی ڈھکن سورج
دیوے جلن میرے گھر
جھریتھاں وچوں تکدا سورج
جے اسیں کول ڈھکیئے،
ساتھوں دور نسدا سورج
ساڈا حالَ دکھی دیکھکے
تاڑی مار ہسدا سورج
تاریاں دے راہ تریئے،
رات دے راہی دا سورج
چغلاں دی چرچر چاننی،
سانوں نہیں چاہیدا سورج
معافق غیراں نوں آئے
بے وفا ماہی دا سورج
غزل
تیرے اتوں واریا دھرم
سی یار
میں اپنا دل نرم سی
یار
کھادھیاں
ہزاراں سوہاں میں وفا
دیاں
مٹیا نہ تیرا بھرم
سی یار
پیار دا ڈھول وجایا
میں جگت وچّ
لتھی نہ تیری شرم سی
یار
تیرے توں منگیاں میں
ٹھنڈیاں چھاواں
دھپّ توں میننوں دتی
گرم سی یار
جد پھٹاں تے چاہنداں
ساں پٹیاں
توں چھڑکے زخماں تے
جرم سی یار
قسمت توں میری غماں
وچّ بدلی
جاں میرے بینسیبے
کرم سی یار
مٹھی ٹھوکر
اسیں تاں پہلاں ہی
مرے ہاں دوستا
اسدی ٹھوکر لاش نوں
ہور دخاؤندی نہیں۔
اوہ ربا مہر کریں ساڈے
ورگے گناہاں تے
دعا کریں محبوبہ اتے
جو خط سانوں پاؤندی نہیں۔
اسیں تاں ہتھاں تے
سروں جمائی بیٹھے ہاں
کچھ
ہفتیاں بعد سال ہو جانگے
پورے
سکھی رہن، ہناں نوں
ساڈی وی صحتَ لگّ جاوے
اسیں آساں نوں چھڈّ
جاوانگے ادھورے
متھے تے وٹّ پاکے ساڈیاں
چٹھیاں نوں سٹّ دندی
ساڈیاں سدھراں دے
ذکر تے وی مسکراؤندی نہیں۔
بہاراں نال ساڈی مدتاں
توں ان بن
گاؤندے پرندیاں دی
بولی وی زہر جاپے
پتجھڑ نال ساڈی اٹھنی
بہنی ہوئی
ساڈے گیتاں وچّ شامل
ہو گئے سیاپے
اناں سجناں نوں محبوب
کہیئے نہ کہیئے
جہڑی کیتے ہوئے وعدے
نبھاؤندی نہیں۔
پر اکو تاں ساڈے سی
دل دا جانی
اس نال محبت ہی کر
سکدے
جیہدے کنڈے فلاں نالوں
کومل لگدے
اس نال نفرت کدے نہیں
کر سکدے
اکو راہ ساڈے کول لمیاں
کرو اڈیکاں
یاد
دل وچّ ساڈا سرناواں تاں
گواؤندی نہیں۔
ماں بولی دا سیوک
اج کوئی چھوٹا منڈا
بھکھا رویا
اسدی ماں دا دودھ اج
کھٹا ہویا
اسدی ماں نے کلّ توں
پھرانسی بولنی شروع کیتی
اس چھوٹے منڈے دی ساری
مٹ گئی نیتی
ہن
اس نوں پتہ نہیں اوہ بولے
پھرانسی جاں پنجابی
پر باغ دے وچّ سارے
فلّ اجے وی گلابی
اوہ ماں نوں چھڈے جاں
بھکھا مر جائے
وچارے چھوٹے جہے نوں
سمجھ نہ آئے
شاید ربّ نوں ہی استے
ترس جیہا آیا
کھٹے
دودھ نال بچے نوں بخار
اتر آیا
اوہ پار ہو گیا کچھ
ہی پلاں اندر ماہی
اوہ پنجابی بھاشا
دا چھوٹا جیہا سپاہی
ہن
اسدی ماں پیرس وچّ پھرینکاں
پچھے وکدی
اوہ چھوٹے بچے دی ہاسی
سرگاں وچّ نہ رکدی
کہڑا
ہن خوش ہے جیوندا جاں مریا
دوستو میں تہاڈے کول
ایہہ سوال ہے کریا
کدے
کاں وی ہنس بنے کسے نے دیکھے
ساڈی بولی دی رکھیا
ساڈے ہی لیکھے۔
پرایا عاشق
مدتاں توں تیری کیتی
سی اڈیک
توں ہمیشاں پرایا
رہا
فاصلے سدا لمے رہنگے
من نوں وہم لایا رہا
لال مرچاں دی کڑتن
باجھوں
نیناں وچّ سرمہ سجایا
رہا
کچّ
دے بکسے وچّ دل
ٹٹن
توں بچایا رہا
بنکے پارس دا پتھر
نہ مینوں تھیایا رہا
میں لبھیا زمینوں
اسمانی
کلپنا
وچّ توں سمایا رہا
پاکے روضے منکے منتاں
تیرا پتہ ہتھایا رہا
ہن
مل گئے ہو آخر سوہنیو
توں دوسرے دے دل چھایا
رہا
مینوں جوگی بناؤن
واسطے
میرے دل دا بوٹا مرجھایا
رہا
برسات
جدوں امبراں تے زمین
دا ملاپ ہووے
بدل گرجدے نے بجلی
لشکدی ہے۔
جد ایہہ ملنا ادھورا
رہِ جاندا ہے
مینہہ ورسدا ہے برسات
ورسدی ہے۔
بدلاں توں ڈرکے سورج
وی چھپ گیا
ہو
گیا ہنیرا، ڈڈوآں اسمان
سر چکیا
مچھر جا لکے پتیاں
دے تھلے
کوئلاں
دی کوک خاموشی نوں توڑدی
ہے۔
وگنے شروع ہو گئے نے
پرنالے
دل نوں پھڑکے بیٹھ
گئے دل والے
دھوتے جان لگے درختاں
دے پتے
ہواڑھ
سلابے دی دھرتی وچوں اٹھدی
ہے۔
مالھ پوڑھے پکن لگے
شاہاں دے گھر
چھت تے موندے لگن لگے
غریباں دے نگر
ویہاں وچّ پانی وگدا
ڈاڈھا
بھجکے کپڑیاں وچّ
محبوبہ سجدی ہے۔
ہووے
برسات امبراں دے ہنجھوآں
نال
دھرتی ہو جاندی بے
بس ہڑھاں دے نال
ٹوبھے
بھردے سیماں وگدیاں بھریاں
دھرتی امبراں نوں
چمن لئی ترسدی ہے۔
بدل
ہولے
بدل دا بھار
کدے
ہندا ہے بہت بھارا
تیریاں وگدیاں ندیاں
دا پانی
کدے
ہندا ہے پین لئی کھارا
سفنے تاں سفنے ہی ہندے
سینے اتے بوجھ نہیں
ڈھاؤندے
جاگدیاں توں پرے رہندے
رات نوں چپّ کرکے آؤندے
جے اتھے ہوئے جاں اتھے
ہوئے
جنتاں دا دکھا نظارہ۔
ایہہ روں سنجے بدل
جاپدا
لوہے دے ایہہ وٹے نے
پونیاں لوگڑ دیاں
میں وٹیاں
اس چرخے تے دھاگے کتے
نے
ایہہ کومل نازک ہوا
دے پتلے
میہاں نوں ورساؤندا
مہربان پیارا۔
ایہہ ماں بڈھی دی پینگھ
نال کھیڈے
اک گلابی، اک بدل کالا
گرمیں دے وٹّ توں دیوے
سہائتا
ایہہ بدل ہے کرماں
والا
کدے
چھاواں ہے دندا ڈھککے
تپدے ہوئے سورج دا
لشکارا۔
میری اندرونی عورت
توں میری کوئی قدر
نہ پائی
میں اتھوں دور چلی
جاوانگی
ہرنی
بن کے بھجّ جاوانگی
مرگ ترشنا دے نال من
لاوانگی
لبھینگا وچّ دلدلاں
دے
ڈھونڈھینگا
وچّ تھلاں دے
میں مڑکے ہتھ نہیں
آوانگی
نیلے اسمان دی نیلم
بنکے
سورج دوآلے بدلاں
دا تانا تنکے
پنچھی بن کے اڈّ جاوانگی
میں سگندھی بنکے فلاں
دی
لوہڑی مچاکے یاداں
دیاں بھلاں دی
اپنی زندگی اڈّ وساوانگی
وچھوڑے دے کھوہ دی
بنکے ٹنڈ
قبراں وچّ دبکے موئی
جند
ہتھ
لاؤن لئی وی ترساوانگی
تینوں روندا دیکھن
لئی مڑکے
دکھاں وچّ ڈبیا کھڑھا
کرکے
میں بدلاں توں کنیاں
ورساوانگی
شرابی عاشق
اک اک گھٹّ وچّ سانوں
ربّ نظر ہے آؤندا۔
جے پیواں نہ اگلا گھٹّ
تیرا درد سانوں ستاؤندا۔
پڑکے قلماں، میں پیواں،
لے کے معشوق دا ناں
جے شراب نے بخشیا،
زبھاہ کرنگیاں تیریاں
سدھراں
خفا ہویا اک بدل میرے
ویہڑے کنیاں ورساؤندا۔
ایہہ مینہہ نہیں اس
شرابی بدل دے ہنجھو کردے
بے ہوش ہوئے عاشقاں
دے خون بھرے دل دریا وگدے
ماروتھلاں دی روہی
دے وچّ جنگلی فلّ کھڑاؤندا۔
شرابی فلاں دیاں پتیاں
وچّ کنڈے کھبھ جان
زہر پیکے آخری ساہ
تتلیاں لیکے تیاگ دندیاں
پران
اناں مرے ہوئے بھوریاں
نوں کوئی کھپھن نہیں تھیاؤندا۔
بوتل ہوئی خالی ٹھیکے
دا دروازہ وی بند ہویا
پہلیں واریں عاشق
دل دا ماریا شراب کھنوں
رویا
اچی آواز وچّ دکھ دیاں
نجماں تیرا ناں لیکے گاؤندا۔
دل دے ٹکڑے
دل دے ٹکڑے جوڑن بیٹھاں
میرے متر پیارے۔
ہاسیاں
دی گوند نہ لبھدی دوکاناں
توں ادھارے۔
ہوکے
بھر بھر منہ دا سواد ہو
گیا بے سوادا
چھیتی مڑکے آون دا
یاد نہیں رہا تینوں وعدہ
بیٹھ کے تیری میں راہ
اڈیکاں دے جا دو گھٹّ کرارے۔
مینوں قہقے تسیں دو
دن لئی گئے سی وانڈھے
اک مہینہ بیتیا ڈاڈھا
خالی ہوئے صبر دے بھانڈے
کی
توں کدے سوچیا سی مینوں
چھڈیا کسدے سہارے۔
تتے ہنجھوآں دیاں
ندیاں وہاکے پلکاں میریاں
سجیاں
راہاں تیرے مڑن دیاں
تککے اکھاں بھٹھی بھجیاں
دسّ جاؤ مینوں میں
کس طرحاں مانا قدرت دے
نظارے۔
قیدی بنا کے رکھدی
مینوں پیار دی کنڈیالی
واڑ
بچکے نہیں نکلن دندے
یاداں دے اچے پہاڑ
دل دے ٹکڑیاں وچوں
وگدے لہو دے پھہارے۔
چٹا کاغذ آوازاں مارے
قلم وی ہے تھکیا
اگّ وہونا انگیٹھی
دا کولا اجے نہ بھکھیا
آکے مل جا مسکاناں
کھڑھادے، دے جا گیت نیارے۔
مرجھائے فلّ
فلاں تے مرجھاواں
آ گیا ہن تاں آجا بہارے
نی۔
تیاں وچّ گدھا مٹھا
ہویا، بولی پا جا مٹیارے
نی۔
طوفاناں نال آلھنے
اڈے، بجڑے مرن سپاں دے
ڈنگے
کلیاں
دے رس توں ویوہیاں تتلیاں
دے کھنبھ ہوئے بیرنگے
تھککے چھپ گئے گھنے
بدلاں پچھے ٹمکدے تارے
نی۔
تیرا پرچھاواں تکّ
کے اپنا سہپن سواردی ہر
حور
روز سویرے چڑھدا پریوں
سورج تیتھوں ادھارا لیکے
نور
تریل دا پانی کھیتاں
دی ہریالی تے چاندی کھلارے
نی۔
بتگھاڑے دے بتاں وچّ
درد دی ہنیری کرن وسی
گیتاں نوں الوداع
کہہ گئی کوئل جد پنجرے
وچّ پھسی
میرے منہ توں غائب
ہوئیاں مسکاناں آپ مہارے
نی۔
چڑھیا سویرا ہوئی
دوپیہری، ڈھل گیا آتھن
وی چپّ کرکے
چاننی دی مسیا بنائی
وچھوڑے ماریاں نے نینی
پھہے دھرکے
ہن
تاں بہت اوکھے ہوئے اکلی
زندگی دے گزارے نی۔
نظم
آپنیاں توں خاکے بیؤمیدے
دھوکھے۔
پے گئے ہنجھوآں نوں
سوکے۔
ایہہ پتھر دا سریر
ہویا
انیکاں ٹھوکراں خاکے
نہ مویا
ڈھیہہ
گئیاں کندھاں چونے دیاں
چھت وی ڈگی چو چوکے۔
ملن دیاں ریجھاں دے
پتن
لگّ پئے نے دھپیں سکن
برہوں دے وکیل ہارے
مقدمہ
ظالماں نے کلّ تلیاں
ٹھوکے۔
انصاف دی تکڑی جھک
گئی
زندگی دی چاہت مکّ
گئی
ساڈیاں دھوناں جھکیاں
قربانی لئی
جلاداں نے تکھے کیتے
ٹوکے۔
اس عدالت نے رحمت بھلی
چکّ لے جاندے منجا
جلی
بے قصوراں نوں سولی
چڑھان لئی
الجام لاؤندے نے ایہہ
پھوکے۔
عاشق بنے کافر ایہہ
افواہ
سچا ربّ مومنگیری
دا گواہ
خاموشی نہیں کدے کوئی
اپرادھ
سچ مردا نہیں دریاویں
ڈبوکے۔
ایہہ جرہا دا تماشہ
رچیا
کوئی
بے گناہ سجا توں نہ بچیا
پکا فیصلہ ہویا شروع
توں
کنیاں
کرو فریاداں رو روکے۔
آپنیاں توں خاکے بیؤمیدے
دھوکھے۔
پے گئے ہنجھوآں نوں
سوکے۔
تیرے لئی
مہینہ ساؤن دا آیا
بیٹھک سجائی تیرے لئی۔
ہتھ
کڈھی پھلکاری نال پلنگھ
وچھائی تیرے لئی۔
ریشم دیاں تاراں دی
رسی وٹائی تیرے لئی۔
پیہڑی سونے نال مڑھکے،
پینگھ پائی تیرے لئی۔
پیار دی طرز کڈھکے
بنسری وجائی تیرے لئی۔
سواگت دی کویتا دل
توں لکھوائی تیرے لئی۔
مونگریاں دی سبزی
تڑکا لاکے بنائی تیرے
لئی۔
کچا
دودھ چاٹی پاکے لسی رڑکائی
تیرے لئی۔
کرسی
ویہڑے وچّ ڈاہکے چھتری
کھلوائی تیرے لئی۔
کالے
شیشیاں والی دھپّ دی عینک
منگوائی تیرے لئی۔
مکائش والی ہرے رنگ
چنی رنگائی تیرے لئی۔
مخملی شنیل کڑتی شلوار
پائی تیرے لئی۔
جد توں کھڑکاویں دروازہ
مسکان سجائی تیرے لئی۔
محبت نال کمبدیاں
باہاں، جپھی پائی تیرے
لئی۔
ہن
زبان سنّ دسنوں وفا نبھائی
تیرے لئی۔
خوشی تیرے آون دی نیناں
دکھائی تیرے لئی۔
دنیاں
چاہے اسنوں چنگا سمجھیئے
جاں مندا کہیئے۔
تردے رہنے اس جگت دے
پہیئے۔
ہوئے
امیر تاں پردے تان بیٹھے
رتھ
سواری بھلی تانگے
جے پیسے ہوئے غریباں دے
ہتھ
نہیں تاں پیدل پینڈا
پورا کردے رہیئے۔
سہاگن دے متھے تے سنہری
ٹکا ہمیشہ سجدہ
رنڈی ہوئی عورت اتے
چٹا قمیض جچدا
دیجا ککرے چھاواں
دھپّ دے ستائے کہیئے۔
محلے دے لوکاں نال
ہاں وچّ ہاں ملاؤ
بحث دی گنجائش دا وہم
دلوں مٹاؤ
شریکاں دے میہنے مسکراکے
ودھائیاں وانگر سہیئے۔
سر جھکاؤ جے اس دنیاں
وچّ جیوننا چاہو
سیانپ ہے اپنے مان
نوں تھلے لاہو
بنکے ستلج دے پانی
سمندر ولّ وہیئے۔
ایہہ سنسار اچھیاں
نوں سدا برا کہے
اس وچّ عاشق نہ کدے
سکھی رہے
دکھاں دی دھوڑی وچّ
کھڑھیئے جاں بہیئے۔
فریبی
وہن دیو جی وہن دیو
لہو نوں
کدے
تاں ربّ اناں زخماں تے
ترس کریگا۔
ایہہ جھنڈے سدا اڈدے
رہنگے ہواواں وچّ
کوئی
عاشق ہنیریاں گلیاں وچّ
خدکشی کریگا۔
دل دے محرم گزردے کولوں
مکھڑے تے نقاب سجاکے
غیر بنکے منہ موڑدے
اجنبیپنے دا برقع پاکے
اپنے جدوں پرائے ہوئے
بے بس دا کون لحاظ کریگا۔
جھلک نہ ملدی اناں
دی، پڑدے تنے باریاں اتے
فریبی چلے گئے پردیس
جھوٹھے جہے چرچے اٹھے
دیس رہن جاں پردیس
وسن خدا اوہناں تے رحم
کریگا۔
عاشق لاکے یاداں دی
دھونی لامبو دل نوں لاوے
چٹھیاں اگّ وچّ سٹکے
لاٹاں نال من بہلاوے
وچھوڑے دا گانا گاکے
چتا اپنی تیار کریگا۔
تمیاں دی مٹھاس
ڈبّ
رہا ہاں ڈونگھے پانیاں
وچّ
کول
آ جا نی ہتھ پھڑا۔
ہجر
وچّ مردی اس روح نوں
محبت دی کشتی وچّ چڑھا۔
اکلپنے نال بھجے خنجر
گھاتک
مینوں تمیاں دیاں
ٹکوراں ہوئیاں معافق
تیرے ساتھ دا سہارا
ہی بڑا۔
پھٹے ہوئے دودھ دی
خاکے ملائی
خالی دیکھکے کلائیاں
جند کرلائی
بانہہ اتے پا عشقَ
دا کڑا۔
میرے قرضے بھریاں
منشی دیاں وہیاں
گیڑے مارن نال کھریاں
تیریاں پہیاں
مہربانی دی تصویر
اپنے در جڑا۔
کھولھدے
کتاب اپنے دل دی
موئیاں پیڑاں نال
دیکھ دھرتی ہلدی
یاراں
نال توں اکھ ذرا لڑا۔
جنگلی فلّ
میں ہاں جنگلی فلّ،
جسنوں پالدے درخت نی۔
بھورے ڈردے میرے کولوں،
بھلیا جیہنوں وکھت نی۔
پراگ ہے جہریں لدیا،
میری پتی ہے کنڈیالی
سٹیا قدرت دی دیا تے،
مالیاں چھڈی رکھوالی
گلدستے وچّ سجن جوگی،
نہ میری وکت نی۔
تیوڑیاں پا لیندے
متھے، میرا سہپن تککے
لنگھدے سجن نیڑیوں،
نکّ تے رومال رکھکے
دیکھے کول آکے، سندرتا
دی پاوے قیمت نی۔
ڈردا
ہاں بیابان توں، پرھاں
مینوں کون اپنائیگا
بینڈیاں دے گانے چھڈکے،
کون گیت سنائےگا
جڑھ میری ماروتھل
ڈونگھی، رکھدی مینوں
سیمت نی۔
میرے کول آؤن لئی،
متراں نوں واٹ پیندے
بے وفا کہاں تتلی نوں،
جسنوں باج جھپٹ لیندے
جنھاں نال محبت کیتی،
ملیاں نال ہوئی مدت نی۔
گیت
سم پیا مٹی وچوں شورا۔
پکا سنکے تیرا جواب
کورا۔
دل ٹٹّ گئے نہ سنکے
املے
بند ہو گئے ہوا دے
بلے
عشقَ دے سمندریں جھکھڑ
جھلے
پے گیا جوانی نوں ڈھورا۔
گھنے نال گلے ڈگے شتیر
سلھابے نے کھا لئی
تصویر
دکھاں وچّ مٹیا ایہہ
سریر
جھلا کر گیا رنگ گورا۔
بھار ہین ہوئے ایہہ
وٹے
ہرے
پتر بہاریں ہوئے کھٹے
برہا نے وسدے گھر پٹے
رحم نہ کریں توں بھورا۔
تھلاں وچّ تردیاں
لگی پیاس
زمبور وچھوڑے دے نوچدے
ماس
عاشق تڑپھدے خبر نہیں
خاص
پیا نہیں دوستاں نوں
جھورا۔
خالصے دی تنّ سو ویں
سالگرہ
گورو کرپان لشکدی
تکھی ہلاکے
منگدا ہے سر قوم لئی۔
ایہہ کی گورو نے کوتک
رچیا
ڈرو
ہجوم ماتا گزری ولّ بھجیا
نوویں گورو بھینٹیا
سر قوم لئی۔
دسواں گورو اج پاگل
ہویا
سکھاں دے سراں دا ملّ
گھٹیا
جان سستی گئی گھر قوم
لئی۔
پہلا پیارا سوچے پتنی
بارے
چھڈاں میں اسنوں بھراواں
سہارے
دیوے شہیدی پھر قوم
لئی۔
دوجا پیارا دیکھکے
لہو وگدا
بڈھے ماپے ربّ ہتھیں
چھڈدا
اٹھیا دل نڈر قوم لئی۔
تیجا پیارا بچیاں
نوں دھیائے
کئی
وچار من وچّ آئے
سوچے نہ بہتا چر قوم
لئی۔
چوتھا پیارا بیکھیالیں
اٹھیا
گورو دا پیار دلیں
ودھیا
وارنوں نہ لاوے دھر
قوم لئی۔
پنجواں پیارا دنیاں
توں سنگے
آخری سر گورو کھڑھا
منگے
بیٹھاں جاں جاواں
گر قوم لئی۔
امرت پیکے ورجے پنجے
پیارے
گورو نوں چھکاؤندے
امرت نیارے
خالصے نوں ساجدے آخر
قوم لئی۔
پنج ککیاں دی رکھیو
رہائش
کھوپڑیاں
لہاؤن دی رکھیو گنجائش
بند کٹواکے جائیو
نگھر قوم لئی۔
ملاح
مینوں مناں پنڈ وڑن
توں بارے پنچائت کرے صلاحَ۔
پتناں تے کھڑھاکے
کشتیاں پہلاں پیسے منگے
ملاح۔
اج میرے کول ہے نہیں
کرایہ پار جان دا
دوجے کنڈھے اڈیک رہا
ہے سجن میرے ہان دا
پرسوں ڈیڈھا دیؤں
میرے پیار نوں نہ کر تباہ۔
کچے
گھڑے کھر جانگے جھناں
دے ڈونگھے پانی
موت دے خوف توں وی
ڈردی نہ جند نمانی
پہنچناں یار دے گراں
اج عشقَ دی سال گرہ۔
پل ٹٹے بھجے سڑھک رڑھ
گئی ہڑھاں دے نال
مڑ مڑکے من وچّ چھاؤندا
یار نوں ملن دا خیال
چالکا اتھے پچادے
قرضے وچّ لے لا میرے ساہ۔
طوفانی ہنیریاں نال
ہوائی جہاز وی اڈنے بند
ہوئے
ہیلیکاپٹر
دے پائلٹ وی اڈے چھڈکے
گھر بلند ہوئے
ملاحا تیری کشتی بچی
میرے پہنچن دا آخری راہ۔
جد معشوق نوں ملیا،
تیریاں صفتاں کراں گا
ہزار
ساری عمر تیرا قرض
دار بنیا رہے گا سچا پیار
توں ہی جان ہتھیلی
تے دھرکے پوری کیتی میری
چاہ۔
غزل
کرکے
تھملیاں نال گلاں، کڈھاں
دل دی بھڑاس یارو۔
تسیں ہاسے دنیاں ونڈو،
مینوں غم آیا راس یارو۔
اناں نہراں وچّ پانی،
کہے پیار دی کہانی
پتن ریت وچّ سکن، ہنجھو
وہائے بیاس یارو۔
اس دل نوں مرچاں دی
کڑتن معافق آئی
تسیں یاد کروا دتی،
گڑ دی مٹھاس یارو۔
دل ٹٹیا عاشق دا، معشوق
آنند کارج کرواوے
ایہہ عامَ ہندا ہے،
کوئی گھٹنا نہیں خاص یارو۔
تہاڈے نال پیالہ سانجھا،
میں گیت برہوں دا گاندا
اکھاں وچوں ہنجھو
وہاکے، ہووو نہ اداس یارو۔
اس دنیاں دے وچّ، دلاں
دے میل نہ
پڑھو سسی سوہنی ہیر
رانجھے دا اتہاس یارو۔
عشقَ پلیگ دی بیماری،
اک توں دوجے نوں لگدی
پھاہے ٹنگکے عاشقاں
نوں، اسدا کرو ناس یارو۔
خوشی اتے غمی
اسیں تاں پائے ودھائیاں
دے سوائے۔
خفن والی تاں توں پون
پائی،
ادھا بھریا گلاس میرا،
تیرا ادھا خالی،
ہار
وچّ پروئے فلّ وی مرجھائے۔
دل دے نکور چولے دے
اتے
وچھوڑے والی ٹاکی
بدرنگی توں لائی
تور دتے قافلے پردیساں
دے راہ
رہِ گئے عاشق تھلاں
وچّ ستے
غم وچّ بھجے گانے سنکے
بانسری وی وچاری ٹٹّ
جائے۔
دراں تے اسیں شرینہ
دے پتے بنے
کندھاں
اتے چٹے پوچے پھیرے
چھاپیاں چاء دے نال
گھگیاں
لال مٹی دے نال لپے
بنیرے
لا دتی توی دی کالکھ
توں
ہن
واڑاں توں کھیت کون بچائے۔
ویہڑے وچّ میں خوشیاں
دی ویل بیجی
ودھی کوڑی ویل، ڈوڈیاں
سنوں لگیاں
کھیڈن
چڑیاں اس اتے، گاؤن گیت
نرالے
پھٹیاں کھڑیاں بگلے
وانگر بگیاں
درد دا کیڑا فلاں نوں
ہولی ہولی کھائے۔
تیرے وعدیاں دا ستھّ
وچّ مذاق اڈدا
میری ندانگی دی چرچہ
جگّ وچّ اڈی
اک جیوندی وسدی روح
حلال ہو جاندی
ایہہ کھیڈ دے نہیں
گڈا تے گڈی
ساڈی دنیاں لٹی جاندی
اکھاں اگے
تینوں تھوڑا دکھ آئے
جاں نہ آئے۔
سیال
بندی سویٹر انّ دی
جادو دکھاؤن لگیاں
سلائیاں۔
چھاتی نوں ٹھنڈھ لگے
کھیسیاں
دی نگھّ صحیح شدائیاں۔
ٹھیکے
دی بوتل مہنگی
دیسی روڑی دبی چنگی
خرچے کڈھکے بینک جاون
دساں نونہاں دیاں
کمائیاں۔
مٹھا دودھ کاڑنھی
کڑھیا
ہارے
وچّ دھکھدا سڑیا
بھرے ہوئے منہ تکّ
گلاساں وچّ ترن ملائیاں۔
امرت ویلے دودھ رڑھکے
مدھانی چاٹی وچّ بڑھکے
مکھنی نال کجی بھردی
لسی پیکے ککھاں کڈھائیاں۔
ڈائکے
چرکھا گوری کتدی پونی
سلریاں دی لگدی دھونی
سن دے رسے کتدے گبھرو
ریجھاں سینے وچّ سمائیاں۔
گھنے سیال کورا جمیا
مٹیار دری دا تانا
تنیا
مولیاں دا سلاد بندا
جدی کھیتاں وچّ اگائیاں۔
یار
دا روپ
رنگ اسدا نکورا روپ
اسدا الٰہی۔
شکھشیئت نے جوگی بنائے
رانجھے ماہی۔
نقش سنگمرمر توں گھڑے
لمے ریشمی وال
سینہ مان نال بھریا
نین کیلدے ناگ
چھاتیاں دے ابھار
ہمالیا توں اچے
اکھاں ملاکے اس نال
راہ بھلدے راہی۔
قد اسدا اچا، بلھ پتیاں
گلابی
کھا
جاندی تکنی اسدی بنکے
گندھک تزابی
فلّ جھڑ جاندے جدوں
باغ وچّ لنگھے
سنیارے دی ہٹی لٹدے
گہنے چراؤندے سپاہی۔
مہندی والے ہتھاں
دیاں سنکے تاڑیاں
ساہ ٹٹّ جاندے کبڈی
دے کھلاڑیاں
لڑن لگے بانیاں گاہکاں
دے نال
کراہے
پین توں کوئی کرے نہ مناہی۔
ہسدی
دے چٹے دند ہنس دیکھ سڑے
گون سنکے سدے کوئلاں
نوں نشے چڑھے
اسنوں دیکھن لوہار
چھڈّ آہرن گھماؤناں
تیار ہندے گبھرو گل
لین لئی پھاہی۔
متھا ہاسے نال چمکے،
ٹھوڈی پین ٹوئے
آواز دا سنگیت سنکے،
بینجو بند ہوئے
جوانی پنیاں وانگر
کدے کدائیں دکھدی
دلداراں نے گیڑے مارکے
اسدی گلی گاہی۔
پنجیباں دی مٹھی طرز
گاؤندے نوجوان
ہلا
شیریل سنکے اسدی جتے ہاردا
بھلوان
اخاڑے وچّ نچدی اوہ
دھرت ہلاؤندی
لمبڑداراں نوں بھلّ
جاندی کرنی اگراہی۔
اس رکھی داگہین شاندار
اپنی رہنی
چوٹی دیاں ناراں نال
اٹھنی بہنی
چلتر دے چرچے ستھاں
وچّ اٹھن
اجنبی رک پچھن اوہ
کوآری جاں ویاہی۔
گھگرا ڈھکدا لتاں،
گٹے اسدے دکھدے
گھنیاں زلڈھاں نال
فنیئر سپّ لپٹے
روپ دیاں ستتاں لکھکے
نبھاں گھسیاں
کویاں
دے قلم وچوں مکی سیاہی۔
ادا نال اسدی، رنگ
بدلدے امبر
اسنوں بناکے سانچہ
توڑ دیوے پیغمبر
بنے جوگی ہجر وچّ طاقتاں
والے
پیراں تے اوہدے رکھ
راج، تخت، شہنشاہی۔
میں بچن دیواں تیرے
نال جیون دا
یاری
آخری ساہ تکّ نبھاؤن دا
جد حسن ڈھلے تینوں
پیار کراں گا
یارا
میری محبت دی ربّ دیوے
گواہی۔
توں
میرا گیت ہے توں میری
غزل ہے توں۔
میرا راہ ہے توں میری
منزل ہے توں۔
کاہتوں
پیار دی ہندی چمبک ورگی
کھچّ
گزاری میں عمر ساری
اسدا جواب لبھن وچّ
میری چپّ ہے توں میری
گلّ ہے توں۔
دل لٹن والے چوراں
دے پیر نہیں ہندے
لاکے محبتاں راجاں
والے سوندے کلیاں چھڈکے
بنگے
میری کسّ ہے توں میری
ڈھلّ ہے توں۔
سیک سہکے ابلدی سدھر
اٹھن ہوا دے بلبلے
بھٹھی دی گرم ریتا
وچّ بھنے جاندے دلجلے
میرا دانہ ہے توں میری
کھلّ ہے توں۔
کدے
گواچے ہوئے مشوق تھلیں
ہجر وچّ بھٹکن
لبھدے گزرے ہوئے قافلیاں
نوں برہوں وچّ تڑپھن
میرا حکیم ہے توں میرا
قاتل ہے توں۔
کوئی
عشقَ دا ماریا جوگی دھونی
دھکھائی بیٹھا
کوئی
بھگویں کپڑے پاکے کنیں
مندراں پوائی بیٹھا
میرا من ہے توں میرا
دل ہے توں۔
گھر
اٹاں گارے توں مکان
اسردا ہے۔
دل ملیاں توں گھر وسدا
ہے۔
شروع ہندی زندگی نین
ملن توں
نیہہ دھردی اسدی لاواں
پڑھن توں
اک منزل ملدی مکلاوے
دے پچھوں
اچیاں جھیلاں توں
پانی وگدا ہے۔
کدے
ہندی لڑائی کدے گونجدے
ہاسے
مرچاں دی کڑتن لاہندے
مٹھے پتاسے
پہلی لوہڑی تے ونڈے
ماں ریوڑیاں
پہلا سال اکٹھیاں
دا گزردا ہے۔
پہلے پتر دی چھنکے
گھنگرو تڑاگی
شریہاں دے پتے دروازے
بنن بھاگی
دائی نوں نگ والی سنہری
چھاپ گھڑاواں
نواں دن لیکے سورج
اگردا ہے۔
پوتڑے توں دھوویں
صابن نال چھاہ ویلے
میں کھواواں بچے نوں
چتری والے کیلے
پہلی دیوالی نوں آپاں
برڈھی ونڈیئے
رنگیاں ہٹڑیاں وچّ
ربّ جگدا ہے۔
دوجی بچی دا جمن ترقیاں
لیایا
گھر تے چوبارا میں
پکا پایا
دوہیں بچے دنو دن ہون
جوان
اپنا پیار ہرکّ پلیں
ودھدا ہے۔
بچے ویاہے ورے آئے
بڈھیپے دے دن
ویہڑے وچّ پوتے دوہتیاں
لکنمیچی کھیپھن
خوشی نال عمراں بھوگکے
کریئے ارداس
تد وسدے گھر دا پتہ
لگدا ہے۔
تانگھ
آپا تیرے اتوں وار
دتا۔
میں تیننوں بہت پیار
دتا۔
باہاں وچّ کچّ دیاں
سترنگیاں ونگاں
چھنکار سنکے تینوں
پاؤن دی اٹھدیاں امنگاں
تینوں ہر سوچ، وچار
دتا۔
تحفے وچّ کیوں منگدے
گوٹے جڑیا لہنگا
املا دل میرا استوں
نہ کجھ مہنگا
ہرکّ
فیصلے دا ادھیکار دتا۔
دل کھولھ دتا چھپایا
کوئی راز نہ
منگی محبت تیری، منگیا
کوئی داج نہ
اپنا سمجھکے بے انت
ستکار دتا۔
ہور
دو ساہ سانوں ادھار دے
دیو
تھوڑا جیہا مینوں
پیار دے دیو
وصیت وچّ میری خدمختیار
دتا۔
وچھوڑے دا سیال
ٹھنڈھ
آئی پھگن دی بلداں تے پئے
جھلّ۔
پرالی دی دھونی وچّ
بلدے چھلیاں دے گلّ۔
ساری دھرتی کجی گئی
گہری دھند دے نال
دل وچوں نہ نکلے بے
وفائی دا بھیڑا خیال
گونجن میرے کناں وچّ
تیرے ہفز اوہ انبھلّ۔
کتے
دے واہناں وچّ سروں دے
فلّ کھڑے
میریاں ننگیاں لتاں
تے وچھوڑے دی کنڈ لڑے
تینوں یاد کرکے جھرنے
وانگوں ہنجھو جاندے ڈلّ۔
لوہار رمبے تکھے کرن
گوڈی دی چیت آئی
رات لنگھاؤندی ہاں
میں گھٹکے سینے نال رجائی
تینوں چمن دی خاطر
ترسدے میرے لال بلّ۔
بور جھڑیا میہاں نال
نکلے سٹے کنکاں جونواریں
ماراں چھال ڈونگھے
پانی یارا مینوں لنگھادے
پاریں
لیجا مینوں اپنے نال
چھڈاں میں اپنی کلّ۔
چلدی گھلھاڑی کڑاہے
وچّ کڑھدا گڑ بندی کھنڈ
نگھّ دیجا جپھی پاکے
ہڈاں وچّ وڑی ٹھنپھ
آجا پیاریا مڑکے وے
ٹھکرا نہ پیار انملّ۔
خدغرضی فیصلہ
میرے یار توں چلائی
اپنی مرضی
دل توڑ دتا سامنے رکھکے
خدغرضی
بوٹا مرجھایا پت کھانیاں
بہاراں توں
من کھٹا ہویا دنیاوی
کاراں توں
جی کردا ہے سادھ بن
جاواں
باناں بھگواں سیونوں
نانہکار درزی
تسیں تاں رائی دا پہاڑ
بنایا
منہ موڑکے سچے پریمی
نوں ستایا
راہ دا وٹا سمجھ ٹھوکر
ماری
دکھی عاشق نوں کیتا
بھلا دتی فرضی
جگّ جتن دی تساں کھادھی
سونہ
پتھر دل بناکے قبریں
دبیا موہ
دلوالے قدماں تھلے
لتڑے جان وچارے
ٹیچا
رکھیا سھامنے پوری کرنی
غرضی
تیرے پنڈ دی واٹ دکھاؤندی
پوڈے
دیکھ لیا تہانوں معافق
اچے آہدے
اپنے فیصلے تے دوجا
غور کرو
منّ لوو دیا دی عرضی
شکوے ربّ نوں
دسو اس زندگی بارے
ربّ کول
شکایت کراں جاں شکریہ
کراں۔
اوہ گلاں جو میتھوں
کہیاں نہ گئیاں
اوہ پیڑاں جو میتھوں
سہیاں نہ گئیاں
اوہناں گلاں دا بوجھ
میں چکی پھراں
اوہناں پیڑاں دے نال
میں روز مراں۔
دسو اس زندگی بارے
ربّ کول
شکایت کراں جاں شکریہ
کراں۔
جس دن توں یار میرے
نال رسیا
ادھورے چاواں نوں
مناؤن دا موقع کھسیا
ادھ وچّ مکن جناں راہاں
تے تراں
شکر دی ڈلی وانگو میں
جھٹّ کھراں۔
دسو اس زندگی بارے
ربّ کول
شکایت کراں جاں شکریہ
کراں۔
ٹٹکے
کھلر گئی چاہاں دی تنی
درد دی دھند پھیلی
سورج تے گھنی
لون دا تنکا بنکے پانی
وچّ کھراں
پھر سلونے پانی دا
گھٹّ بھراں۔
دسو اس زندگی بارے
ربّ کول
شکایت کراں جاں شکریہ
کراں۔
ارتھ کڈھاں جیون دے
قلم نال
گیت لکھکے جیونواں
اسدے ظلم نال
محرم دل دے ترے میتھوں
پراں
دور جاکے اوہناں نے
وسائے اپنے گراں۔
دسو اس زندگی بارے
ربّ کول
شکایت کراں جاں شکریہ
کراں۔
سفنیاں دی پنڈ
دل وچّ سفنیاں دی پنڈ
لیکے بہاراں دی
اسیں قبرستان جاکے
کنڈی کھڑکا دتی مزارعاں
دی
ہجر
دی پوڑی دا
ہریک
ٹمبا پیڑاں دی میل ہے
وچھوڑے دے پیاسیاں
لئی
گوبندساگر وی سکی
ہوئی جھیل ہے
تنگ آکے بلی چڑھا دتی
ادھیکاراں دی۔
میں منّ لیناں ہاں
کیتا
سی تیرے نالوں پیار ودھ
وے
چھڈّ گئے میرے کول
اپنے حصے دیاں پیڑاں
دا ادھ وے
ہین
نہی مننی برہوں دے سرداراں
دی۔
راہ بھلکے ڈبّ گیا
بھرے نکونکّ ڈونگھے
چھپڑ جوکاں دے
عاشقاں دے انت کماؤندے
خون چوسن والے مذہبی
لوکاں دے
کھیڈدے
ہولی لہو دی، بھیڑ ہوئی
بھرماراں دی۔
ساتھوں خوشیاں دے
پیپے دا
سخت بند کیتا ڈھکن
نہیں کھلیا
وڈھکے نبض دی ناڑی
سارے سریروں لہو نہ
ڈلیا
لکھے کہانی لیکھک
عشقَ دے پیروکاراں دی۔
برائی دا دھکہ
دھکہ کھا کے برائی
دا۔
بھروسہ ڈولیا سچائی
دا۔
ٹٹی
یاری میں ہویا یار وہونا
ہنجھوآں
نال رتے رہُ دا سواد سلونا
ویاج پاکے غماں دا
مول ہویا دونا
بھار نال جھکن موڈھے
سینے وچّ یاد سمائی
دا۔
جی پرچا لیناں دوروں
دیکھ تینوں شقین
پتاسیاں دی مٹھاس
وی لگے نمکین
نرکاں دے راہ میں تریا
یار وہین
ملیریئے دا بخار وی
کرے
نہ خاتمہ شدائی دا۔
واٹ لمیری ہکّ وچوں
وگے پرسیناں
سورج گرمی ورساوے،
ہاڑ دا مہینہ
پانی نہ پیاوے نلکیوں
جمیندار کمینہ
اک سوال پیدا نہیں
ہندا
نوائی دا جاں اچائی
دا۔
اندکھیاں منزلاں
ولّ گہہ لاکے ویکھاں
شاید میری قسمت پیڑاں
دیاں لیکھاں
پیراں دیاں تلیاں
وچّ کھبھیاں تکھیاں میکھاں
خوشبو بدل جاوے بدبو
وچّ
کسے
کلی مرجھائی دا۔
پتّ نال پٹھّ اتے اٹھے
دھپھڑ
تر پواں پیڑاں دی یاد
بھلاکے بھلکڑ
انگنت زخماں نال روح
ہوئی ڈھٹڑ
مدھانی نال رڑککے
آئی
پانی دی ملائی دا۔
کباڑخانے
وچّ چھپیاں خزانے دیاں
موہراں
چرا لئیاں ہجر دیاں
چٹھیاں چوراں
گلدستے وچّ فلاں دیاں
رگاں گھٹیاں تھوہراں
چپّ ہی مینوں چنگی
اے
غصے نالوں بولبلائی
دا۔
برہا بھٹھی وچّ ساڑن
باو جود جیوندی رہندی
دل نوں ڈھورا لگیا
محبوبہ کجھ نہیں کہندی
ایہہ کالخ دھویاں
نال وی نہیں لیہندی
سواہ نال مانجکے کالا
درد دا پتیلا چمکائی
دا۔
میں کرکے عشقَ موت
نال پائی جپھی
ایہہ زندگی تیرے لئی
خالی رکھی
سپّ دے ڈنگ سہکے لکوکے
پیڑ وکھی
ایہہ وہُ ہے مارو
تڑپھاؤن والی جدائی
دا۔
ڈھلدا
دن
دن چڑھیا ہے تاں ڈھلیگا
ہی۔
دل جڑیا ہے تاں ٹٹیگا
ہی۔
ایہہ پتھر اتے اکری
لکیر نہیں
ساؤنیں پہلے مینہہ
نال مٹیگا ہی۔
کد
تکّ بکرے دی ماں فریاد
مناویگی
زمانہ عشقَ ماریاں
اتے ہسیگا ہی۔
ہنجھوآں
دے سلھابے، اگّ کولے بے
کار
ایہہ بالن سکیا آخر
بلیگا ہی۔
کری
رکھ دوپیہرا سورج نوں
ارجوئی
رات دا نھیرا آتھن
بعد چھاویگا ہی۔
عاشقاں تے چوراں دے
پیر نہیں ہندے
مصیبت پئی توں ایہہ
تڑپھیگا ہی۔
عشقَ دا تاج محل صدیاں
اسرکے
اک دن انت تاں ڈھویگا
ہی۔
یاداں
دنیاں والیاں دیاں کچیاں
میری وفا دی کہانی
زمانہ بھلیگا ہی۔
سریر چاہے عمر قید
بھوگن
روح دا پنچھی پنجریوں
چھٹیگا ہی۔
قصور
کناں
کو قصور کڈھاں تیرے اشاریاں
دا۔
اکلپنے وچّ ڈاڈھے
دن گزاریاں دا۔
سریر اتے کنڈ لڑاؤنے
گواریاں دا۔
چنی وچّ چمکدے ہوئے
ستاریاں دا۔
نگا ٹھہر جاندی تیرے
راہاں تے اٹککے
کھشبوئی
فلّ وی کھڑ جاندے مہککے
راتاں وچّ راہ دکھاوے
چانن تاریاں دا۔
پڑھکے کلمہ تیرا بتاؤنی
ہے خماری
تیرے عشقَ وچّ گزارنی
جند ساری
ایہہ قرار ہے دل دے
ماریاں دا۔
دل نوں بھروسہ ہے تیری
وفا اتے
غم جاگکے کٹیئے جاں
نیندیں ستے
ٹاکرا
کرکے انتھکیا دشمناں
ساریاں دا۔
غماں دا ٹاکرا کرن
لئی یارا سچی
دیکھاں میرے اندر
کنی کو ہمت بچی
سھامنا کرناں انگ
کٹنے آریاں دا۔
کہندے
نے لوک مار بری غریب دی
ٹٹے
دل عاشق جاں بدنصیب دی
سراپ نہ لگے تینوں
دل ہاریاں دا۔
روہ اٹھدا لواں غماں
نال ٹکر
موہ اٹھدا پانی دے
ابالے وانگر
اناں سجناں دا خوبصورت
نیاریاں دا۔
نانہین گیت
سہیا نہیں جاندا دکھ
اسدے جان دا۔
کتھے
ساڑاں وعدہ یاری نبھان
دا۔
دیکھکے بیگانیاں
والا وطیرہ تیرا
چکناچور ہو گیا ناجک
دل میرا
ٹٹّ
گیا سفناں تینوں اپنان
دا۔
کدے
گرمی نال تپدے راہ لمے
قدماں اتے کدے ٹھنڈھا
کورا جمے
منزل بھلا بیٹھا راہی
ہان دا۔
متھے تے تیوڑی پکی
پے گئی
غم دی ترکال سدیویں
چھہِ پئی
سنکے الوداع جان والی
مسکان دا۔
بھولا بن تریا عشقَ
دی راہ
ساڑدی تلیاں کولیاں
نال تتی سواہ
بیہشر ہویا میرے دل
انجان دا۔
افسوس جیہا پیار اتے
ہو اٹھدا
جد وی یاد کوئی کرے
ذکر اسدا
جگدا دیوا بجھیا اسدے
مان دا۔
ٹر
گئے جو قافلیاں نال رلکے
دور گئے معشوق ملنے
نہیں بھلکے
کی
فائدہ ہے ہنجھو وہان دا۔
راتاں ڈھلیاں کالیاں
سوہنی دوپہر ڈھاکے
دن دہاڑ وسرے دھتورے
دے پتّ خاکے
خیال کسنوں رہا دیوالی
منان دا۔
موقع
اک ہور موقع کھسّ گیا۔
بلھاں تے اٹکیا سوال
کہن
دا حوصلہ نہ پیا۔
شرم دے نال جھکیاں
پلکاں نے اکھاں کجیاں
دناں دی کوشش بے کار
دل وچّ گلاں رہن انکہیاں
من دی کھچوتان صدقہ
اسفلتا نوں دیکھنا
جریا۔
بلھاں تے اٹکیا سوال
کہن
دا حوصلہ نہ پیا۔
بہت دناں دیاں صلاحاں
پل وچّ دور جا رڑھیاں
جبانہین گنگا قہقے
مینوں
مخول کرن گوانڈھ دیاں
کڑیاں
میرا فیصلہ دھوبی
دا کتا
گھر دا نہ گھاٹ دا
رہا۔
بلھاں تے اٹکیا سوال
کہن
دا حوصلہ نہ پیا۔
دکھاں دیاں نہراں
دکھاں دیاں نہراں
دے گہرے پانی
پیڑاں دیاں چھلاں
وچّ غوطے کھاون سدھراں۔
دین تسیہے لوکیں نونہاں
توں ماس نوچکے
لتڑدے پیار بھرے دلاں
دیاں قدراں۔
کمرے
وچّ بند کرکے گزاراں زندگی
لکھ نے دکھ، میں بندہ
اکلوتا
جو تینوں بھلاؤن لئی
مجبور کرن
غماں نال کس لئی کراں
سمجھوتہ
انگلیاں اٹھن جد ویہی
وچوں لنگھاں
الجام لاؤندیاں زمانے
دیاں گھاتک نظراں۔
سہکے بیتاں دیاں لاساں
ڈھئی اتے
میکھاں لواکے تلیاں
لہو نال رتیاں
مڑ مڑ کھرینڈھ لیہندے
زخماں اتوں
پھٹاں اتے وید نہ بندا
پٹیاں
سوناں جاں جاگنا بہت
مشکل ہویا
پیڑاں نے ہریک پاسیوں
کڈھیاں قصراں۔
ظالم میرمنو بنے گردوارے
دے گرنتھی
بڑیاں منتاں منیاں
ربّ نہ بہڑے
مٹھاس دی چاہنا، ہنجھوآں
دی سینجی
ریجھاں نال بیجے خربوزے
نکلے کوڑے
کیڑیاں
کھادھے کانے ہو گئے کماد
خوشیاں دے کھیتیں
غماں دیاں اسریاں لسراں۔
کہڑے
کیتے سی پاپ پچھلے جنمیں
بھارے پڑاں والی چکی
وچّ پیٹھے
میل اترے نہ اس سریر
دی
پونہدے نہیں پانی
وچّ ابلے ریٹھے
قلم اؤنتری ٹٹیاں
انگلاں نال لکھے
تیرا ناں، لہو نال
بھجے اکھراں۔
مہنگی ہو گئی چھاں
نڑیاں دی
مگھدی دھرتی دھپے،
مہینہ چڑھیا جیٹھ
روڑی بنکے پیریں راہیاں
دے رلاں
ٹیسی
تسیں چڑھے، میں بیٹھا
ہیٹھ
انجانے وچّ یاد کرکے
تیرا ناں
چھیڑ لئیاں پیلے بھرنڈاں
دیاں کھکھراں۔
ریتا اتے لکھیا ناں
تسیں تاں سوال پا رہے
ہو
ریتا اتے لکھیا
میرا ناں مٹا رہے ہو
کناں
کو چر میں سہِ سکانگا؟
کنی
دیر میں جیوندا رہانگا؟
اس ستم دا بھار موڈھیاں
تے چککے
میں چھیتی چھیتی تھکّ
جاواںگا
تسیں وچھوڑے دی ٹھنڈھ
وراکے
میرا حونصلہ ڈھا رہے
ہو
ریتا اتے لکھیا
میرا ناں مٹا رہے ہو
ایہہ اڈن ہاروں گیا
برہوں دا جہاز
واجاں مارن توں کھوکھلی
آواز
گنڈھے دی کڑتن دے ہنجھو
بناؤندے لٹیری توں
ستی لاجواب
جیوندا رکھن نوں
پانی پیا رہے ہو
ریتا اتے لکھیا
میرا ناں مٹا رہے ہو
گل گھٹویں بیر دی گڑھک
گل پھسی
کھٹیاں
انبیاں دی کھٹیائی دلے
وسی
سڑدے لوہڑی وچّ تلاں
دا رولا
سنکے روح اپنے دھکھنے
اتے ہسی
چھیڑاں چھیڑ کے میرے
دل نال
تسیں کھیڈاں کھڈا
رہے ہو
ریتا اتے لکھیا
میرا ناں مٹا رہے ہو
پچھوکڑ دیاں گلاں
یاد کرکے
منہ ہسدا پھر روندا
تیننوں یاد کرکے
گزرے ہوئے زمانے نوں
پھوک کے
میں آؤن والے کلّ وچّ
مرکے
جواب تیرے سوال دا
پتھر وچّ لکھ دیاںگا
اکرکے
تسیں اس جواب نوں ماڑا
سمجھکے
دوسرے جواب لئی ستا
رہے ہو
مرن دے کنڈھے ہوئی
زندگی دی
پیارکے عمر ودھا رہے
ہو
ریتا اتے لکھیا
میرا ناں مٹا رہے ہو
امیر متر نوں
توں تاں الوداع قہقے
حساب لیا نبیڑ نی۔
میں عمراں دے لئی درد
بیٹھا سہیڑ نی۔
تیرے چٹے قمیض اتے
داغ کوئی نہ پے جاوے
پیر سدم نال رکھ ویہاں
دی دھدل اڈّ جاوے
بچاؤندے رہے تیری
تصویر برساتی واچھڑاں
توں
درداں دے گارے وچّ
لیا آپا لویڑ نی۔
کتاب
عشقَ دی وچّ تیرے سرناویں
لکھیاں
رکھیاں صندوق وچّ
سمبھالکے میں تیریاں
چٹھیاں
چیتا شاید تینوں رہا
نہ میری شکل دا
یاراں
نے تیرے ناں دی پا لئی چیڑ
نی۔
لینداں جگّ نال ٹکراں
تیرے عشقَ خاطر
خطرناک اس محبت والے
ناٹک دے پاتر
ڈوبے
تیرا وچھوڑا سانوں روز
نہراں وچّ
لیکے تیرا ناں بھونڈاں
دی کھکھر لئی چھیڑ نی۔
بینت دیاں لاساں ساڈی
قسمت وچّ لکھیاں
ککراں
دے چھاپیاں دیاں سولاں
تکھیاں
وجیاں نے سلتاں انگلاں
دے پوٹیاں وچّ
کھرونڈھ
آئے زخماں اتے، نوہاں
نال نہ اچیڑ نی۔
امیری پیسے دی تسیں
بہت کما لئی
اسیں غریبی دے وچّ
عمر ننگھا لئی
دور جاکے تساں نے پا
لئیاں کوٹھیاں
اسرے کوٹھیاں اتے
لبھّ نہ تریڑ نی۔
چاندی دے چمچیاں نال
جو کھیر کھاون
اوہ پتل دی کڑچھی نوں
ہتھ نہ لاون
کاراں
اتے اسوار سڑھکیں گزر
جاندے
اوہ ڈھکن نہ نگھرے
تھیہاں دے نیڑ نی۔
دھونی
بیٹھا ہاں دھونی دھکھاکے
تیرے غماں دی چتا سجاکے
پھوکاں مار مارکے
منہ تھکیا
غم ساڑ ساڑکے جی اکیا۔
دل پھر نہ تیرا بدلے۔
نہ تاں اگّ ہی بلدی
اے
نہ تاں لامبو نکلدے
نے
دھونئیں نال اکھاں
وگ تریاں
پھوکنے ہتھوں تلھک
پھسلدے نے
دیکے چھٹا مٹی تیل
دا
دھوآں ہی اسدی ککھوں
نکلے۔
ریت دیاں اٹاں نال
چلھا میں بنایا سی
سلھیاں لکڑاں نال
اسنوں میں چکھایا
سی
مکّ گئی ڈبی سیکھاں
دی
لاٹ نہ اسچوں نکلے۔
ضدی بنی اس دھونی نوں
جگاواں کاغذ چٹھیاں
دے جھوککے
نگھّ نہ آیا لوہڑی
وچوں
کمبدی
رہے چھاتی پیڑاں روککے
ٹھنڈھ
روکدے نہ چیت دی
بکل مارے کمبل پتلے۔
حادثیاں نوں مڑ چیتے
کراں
دکھاواں اپنا دل آپ
کوئی
پیغمبر دھونئیں وچّ وی
کروا
دیوے یار نال ملاپ
بنکے چیکنی مچھی پانی
وچّ
میرے ہتھوں یاد جا
پھسلے۔
مڑ پھر دھونی ولّ تکّ
رجھّ جاناں غم ساڑن
نوں
کرکے
کٹھے ککھّ بالن سٹاں
ارداساں کراں اگّ
دھکھاون نوں
جے اج ادھے غم ساڑاں
گھٹ جانگے ظلم دے حملے۔
لوہڑی
پیار دیاں دوریاں
لمیاں بنیاں وچھوڑے دیاں
واٹاں۔
برہوں تتی سیک مارے
بنکے لوہڑی دیاں لاٹاں۔
لوک خوشی مناؤن کھا
کھا گچکاں اتے ریوڑیاں
میں مسکراؤن دی کوشش
کراں پونجھکے متھے توں
تیوڑیاں
بالاں دے ہاسے گونجن
دلیں فلّ کھڑن نوں
ہنجھوآں
دے تل سٹکے میں سناں چڑن
نوں
مڑ مڑ محسوس ہوون،
سولاں چوبھدیاں گھاٹاں۔
ونڈن لڈو منڈیاں والے
شریک کرن مٹھے منہ
نمی روشنی وچّ تکاں،
کتے نہ دسدی توں
بردھ سیانا پھوکاں
مارے جد اگّ ہندی مدھی
دھونئیں دی کڑتن قہری
ساڑے میری پیڑ ادھی
نہراں وچّ ڈبے بیڑی
رکدیاں نہیں چلدیاں گھراٹاں۔
دیسی پیکے ستھّ وچّ
گبھرو تکن ہان دیاں کڑیاں
اکھ مٹکے چلن بیئرتھے
ہانیاں دے منہ مسکڑیاں
مٹی دا تیل چھڑککے
اگّ بھڑکاؤندا کوئی شطانی
جد گوڈے سڑن لگن مینوں
ہندی نہ ہرانی
جاگدا سفنے تیرے لیکے،
یاد آؤندیاں تیریاں ڈاٹاں۔
بے انت
تیریاں اکھاں وچّ
تککے مینوں اپنے لئی پیار
دسدا
اوہ سندرتا دے گہنیا
مینوں تیرے وچّ سنسار
دسدا
توں محبت دا بھریا
پیالہ جو کنڈیاں اتوں
چھلکدا ہے
ڈیک
لاکے جناں وی پی سکناں
کدے نہ مکدا ہے
چبھیاں لاواں اس سمندر
وچّ اسدا نہ تھاء دسدا
توں موہت دا پہاڑ ہمالیا
دے نالوں وی اچا
ایہدی گود ہرکّ پتھر
موتیاں نالوں وی سچا
چڑھائی چڑھدے عمر
گزردی انت نیڑے نہ دسدا
توں سپّ موہت کیتے
عشقے دے جوگیا بین وجا
اپنے سنگیت وسّ کرکے
ناگ وانگوں مینوں نچا
کیتا
شرابی بولاں نال بے ہوشی
وچّ تیرا چاء دسدا
توں کھان ہیں ہیریاں
دی قیمتی کوہنوراں دی
اپنا بناکے تینوں
سوہنیئے چاہت نہیں حوراں
دی
غرق ہو جاواں ڈنگھائی
‘چ اتھے سرگاں دا راہ دسدا
توں حسن دی واٹ لمی
پینڈا استوں وی لمیرا
خوش قسمتی ہوویگی
میری بہتی جو میل ہویا
تیرا میرا
پگھلاؤندا موم بنا
مینوں تیری گرمی دا سورج
آ دسدا۔
توں جے
جے توں روشنی ہندی
تاں
اکھاں نال پی لیندا
جے توں شراب ہندی تاں
بلھاں نال پی لیندا
جے توں خوشبو ہندی
تاں
جپھی بھرکے پی لیندا
جے توں زندگی ہندی
تاں
خوشی نال جی لیندا
جے توں میرے کول ہندی
تاں بھر لیندا تینوں
باہاں وچّ
اک لمحہ وی نہ پرھے
ہندا
سمو لیندا تینوں اپنے
ساہاں وچّ
ہزاراں
میلاں پرے توں ہیں وسی
دل نوں ملدی ہرکّ راہاں
وچّ
راتاں نوں بن مشال
جگدی
ہنجھو
بھریاں اکھاں دی نگاہاں
وچّ
توں تاں
روشنی ہیں سورج دی
شراب ہیں پہلے توڑ
دی
خوشبو ہیں گلاب دی
زندگی ہیں میری پوری
تینوں پیواں کہ جیواں
جاں پھر پیار کراں؟
غزل
راتاں دے ظلم نال پھر
پربھات موئی
پیراں وچ بیڑیاں پئیاں
جد ملاقات ہوئی
انی تھوڑی دیر اجیہی
ملنی لنگھی
دیکھنو اکھاں دی نہ
پوری جھات ہوئی
پیار دے سومے فٹنے
شروع ہوئے سی
اؤڑاں دی لاگ نال سدھر
حالات ہوئی
آزادی دے سفنے لیندے
تڑے پنجرے پنچھی
بند سلاکھاں والیاں
باریاں حوالات ہوئی
ہن
چاہت دے طوفان ہلاؤندے
ہستی نوں
کدے
جیوتّ کدے مردہ میری اک
جذبات ہوئی
دراڈے یار
چھاء گئے ہو بدلی بنکے
میرے اتے
میرے اتے وراء رہی
ہیں پیار
بھجّ گیا ہاں میں چمّ
تائیں
کدے
ٹٹدی نہ تیری جھڑی پھہار
چند وی گرہنیا استتہین
بیٹھا
فلاں دی مہک ہو چلی
بیہی
تیلے ماری سروں سہپن
کھہاکے
موء چلی بن پانی اتے
ریہی
گمیاں میں بیٹھا جدائی
دا ماریا
گوا میں بیٹھا زندگی
اتے ادھیکار
قلماں توڑکے کوی غزلاں
چھڈّ ادھوریاں
شبداں وچّ بھلّ گئے
کرنی تعریف
مضبوط ارادے پگھل
گئے موم بنکے
برہا من نوں دیوے تکلیف
سکدے گھاؤ مڑ ہرے ہو
چلے
حضر دے صدقے گھڑی ستاؤندے
ہزار
تککے اسمانی اڈدے
ہوئے پرندیاں نوں
خود اڈاری لاؤن دا
آؤندا خیال
اکھاں بند کرکے تیرے
کول پہنچاں
باہاں وچّ بھرکے ہو
جاواں نہال
چمکے تیری چٹھی دے
پتراں نوں
کاغذی
کشتی جاواں سمندروں پار
درانے یار انا نہ کر
پیار
ایہہ وچھوڑا جھلنا
ہویا مشکل
ڈھاء
کے کندھاں ملن آواں تینوں
حوصلہ نہ پا سکے دل
بزدل
ٹیس
اٹھدی ہر پل دید دی
رہندا تیرے ٹیلیفون
دا انتظار
کیوں
زمین اتے اڈدے جان
ہوا نال سکے پتّ یار۔
ہریالی
دی پتجھڑ وچّ امنگ دیکھکے
آؤندے وتّ یار۔
ٹاہنیاں
اڈیکدیاں بسنت رتّ وچّ
جمیاں کرومبلاں نوں
میں کوشش کراں سمجھاؤن
دی بہار آویگی جھٹّ یار۔
اکھاں تھکیاں تینوں
تکن لئی دھند چھٹی عینی
گہری
دھونیاں دے سیک کول
کھلوتے کھیسیاں دی بکل
مار شہری۔
ٹھنڈھی
ہوا دے بلے پسلیاں وچّ
جا چبھدے
تیرے پنڈ نوں مکہ سمجھکے
حاجیاں دی ٹولی ٹھہری۔
کنیاں
بدلاں توں ٹپکن کندھاں
نوں چڑھیا سلابا
چھتری دی ٹٹی تار گھروں
باہر نوں جاندا ارادہ
پیپڑی جمی بلھاں اتے
ساز گنگے ہوئے بنسریاں
دے
لوآں نال سڑے پنڈا
سیک بھٹھیاں توں زیادہ
ٹوبھے
دا گندھلا پانی تیرے گھر
ولیں دیکھ نتردا
رتاں دا جھگڑا تیری
پنچائت وچّ جا نبڑدا
ونڈ نہ سکاں کسے نال
میں مسکان تیری
ویچکے میں موسم بہاری
تیرے پتجھڑاں ولّ نکلدا
کیوں
توں بیٹھاں یار پنڈ وگلکے
کنڈیالیاں واڑاں
عمر گزر چلی کلے ملاقات
لئی واجاں ماراں
صبر دا پیالہ چھلک
چھلک خالی مولوں ہویا
میل نہ ہویا ساڈا لنگھ
گئیاں پھر بہاراں
عمر دا سفر
سمجھیا سی سوا دھونی
نوں
جتھے میرے دکھ سڑ جانگے
بیماریاں نال کھادھے
ہوئے پتّ
سیک دی ہوا نال جھڑ
جانگے۔
گنگا دے پوتر پانی
نال
پاپ من توں دھوتے نہیں
ایہہ اورجا نال بھرے
کولے
وہڑکے حل وچّ جوتے
نہیں
جگ پینگے مٹی تیل دیوے
سیکھاں دیکھکے ایہہ
دوکھّ بجھاکے
وچھوڑے دی رات گزارنی
نینیں
پسلیاں تے حورے مار
جگاکے
جھیل دے پانیاں دھند
جمی
دل میرا دھندلا ہو
اٹھیا
گوند نال جڑدے نہیں
ٹکڑے
بے ارتھ ارداس من نہ
گٹھیا
سنن لئی ہنگارا ہاں
دا
ترسن اکھاں رو روکے
سجیاں
میں کردا تیری تصویر
نال
دل دیاں لکھاں گلاں
گجھیاں
امید دے باغیں کلیاں
مرجھائیاں
کاغذ
اتے لکھے حرف چپّ
نھیرے نے ٹھلھی خوشیاں
دی پینگھ
کرودھی
سورج نے لکوئی دھپّ
آشا والی نہر وہِ چلی
لیکے دکھاں دے نیر
نی
بیئسیسے غماں دا بخار
چڑھیا
دردمندیاں دعاواں
دندے فقیر نی
پیڑاں دے رجھیویں
تاپ چڑھایا
ہچکی
لین چھاتی پئی رجھی
ہاسے
بھجے دور واڑاں توڑکے
ریجھ کھلاں وانگر
بھٹھی بھجی
ہوند
میری پرشن چنہ بنی
خوشیاں دے کھیتیں
پیڑاں اگیاں
لگی نظر موت دی عمر
نوں
ٹٹن
بنیرے نظروٹو کالیاں
کجیاں
یاری
دا امتحان
جن پریم کیؤ تن ہی
پربھ پائیو
عاشقاں دے ناں اتے
دھبھا نہ لائیو۔
یاری
جے لائی میرے نال سچی دوست
اوکھا سوکھا ہوکے
آخری ساہاں نال نبھائیو۔
کھیسی
دی بکل وچّ وی امید نہیں
بچن دی
تھاں ملدی نہیں لوکاں
دیاں نظراں توں لکن دی
سرڑ دا سندھور اپنے
چیراں وچّ سجائیو۔
سورج ڈھلن دے پچھوں
کراں رات دا شکریہ
سونکے جگّ دندا من
نوں شانتی دا راہ
بولیاں دے نیزے سہکے
منہ تے مسکرائیو۔
پھمبے کنی دتے سپشٹ
سندے پھر وی مہنے
کئی
گالاں اتے اسیہہ شبد بلھ
ٹککے پیندے سہنے
گھیسل ماریو ارادے
توں کدے نہ ڈگمگائیو۔
سنن والے کہن تیرے
گانیاں وچّ شہد دی مٹھاس
ہے
اتے میرے گیتاں دا
اک اک اکھر اداس ہے
وٹّ لاہکے لوآں دا
سینے ٹھنڈ ورسائیو۔
کھوٹ
جیٹھ دیاں تپدیاں
لوآں نال
کاہتوں
ساڑدے آکھ گلاں تتیاں
پایا وراگ دنیاں توں
جوگی بنکے
پوا دیو کنی چاہے نتیاں
چانن نال پہلاں ہی
ویر کمایا
نھیرے نال عشقَ دا
سلسلہ چلایا
مسیا دی گھپّ کالی
رات نوں
رشناؤ کیوں جگاکے
مومبتیاں
بجھی وتی دوآلے پروانے
گھمدے نہیں
کوہڑی
سندری نوں شہزادے چمدے
نہیں
چاننی نوں روک رہاں
تنبو تانکے
چھپاؤ نہ تاریاں دیاں
کھتیاں
نسیبیں دوش دیکے چاننہین
رات اپنائی
لامبو لا لہو دی لوہڑی
مچائی
کنڈیاں
نال شنگارن جوگیاں راہاں
تے
وچھاؤ کیوں فلاں دیاں
پتیاں
اجڑے بغیچیاں دے ڈھلاں
دی خوشبو
ٹٹے
دلاں دا اکو ہی موہ
بھکھے آوارہ پشواں
توں بچاؤن خاطر
کی
بچاؤن لئی واڑاں گھتیاں
روشن دان بند کراں
اٹاں چونا چنکے
درد سہاں تیریاں لائیاں
سٹاں گنکے
کاہتوں
سیونک کھادھیاں شتیریاں
نوں ورتکے
دو منجلیاں کوٹھیاں
تسیں چھتیاں
گہنے گھڑواکے لوہے
دے میں پائے
ریگمرمر نال رگڑکے
ایہہ لشکائے
ماشیاں نال کاہتوں
تولدے ہو
کھوٹ
اس وچّ ہزاراں رتیاں
مڑکے آئی بہار
مڑ آئی سکیاں باغیچیاں
‘چ بہار سہیلیؤ
مینوں مل گیا سچا پیار
سہیلیؤ
ہسے
خوشبو اج جیٹھ دیاں لوآں
وچّ
ہاسیاں
دی ونگاں چھنکن میرے ہتھ
وچّ
ہن
کر دتا دکھاں دا سنسکار
سہیلیؤ
بہگنت ڈونگھے لگے
زخم بھر گئے
پیڑاں دے جلاد میتھوں
کنارہ کر گئے
سجاکے مانگ سندھور
کیتا ہار شنگار سہیلیؤ
تر پئے پتھر جہڑے سدا
رہے ڈبدے
ملائم بنے کنڈے جہڑے
سدا رہے چبھدے
مٹی لدے فلیں برسات
لیائی نکھار سہیلیؤ
دور چلے گئے نھیری
رات دے طوفان
رشماں نے مٹا دتے دردیلے
کالے نشان
بھلّ گئی قاتل بے وفائی
دی مار سہیلیؤ
جی وچّ جیونن دی سدھر
ہری ہوئی
جیوتّ ہو اٹھی ہر امید
مری ہوئی
تٹّ دکھ پیا، پچھے
رہے منجھدھار سہیلیؤ
ملاپ دا سدا
تکاں میں تیریاں اکھاں
وچّ
مینوں اپنا ہی چہرہ
دسے۔
تیرے بولاں نوں کنیں
سنکے
کوئی
ہور جیہا پربھاو لگے۔
گل گوٹھا دیکے جہڑی
محبت
نوں مارن دا اعلان
کیتا
اوہ انمویا پیار جھاتیاں
مارے
غصے دی تیوڑی پچھے
جا لکے۔
دور جاندا اشارہ کردی
انگلی
تندی نہیں کمبدی اے
میرے گھر اگیوں لنگھدے
جدوں
دھون میری باری ولّ
مڑے۔
دوستاں دے راہیں مل
چکے
سارے الامبھے جو تسیں
گھلے
پیار دیاں چٹھیاں
دی تھبی
تیرے صندوق وچّ ہن
تکّ سمبھے۔
مینوں بھلاؤن دی کوشش
کرونگے
لکھیا سی آخری چٹھی
وچّ
پھر وی ریتا وچّ بن
سوچے
تہاڈا نہوں میرا ناں
اکرے۔
ویری قہقے تسیں مینوں
سدیا
پرانے رشتے نوں توڑن
لئی
پھر کاہتوں اکھاں
ہنجھو بھریاں
آواز توں تھتھلاہٹ
نہ ہٹے۔
خود نوں دھوکھا دے
کے تسیں
خوشی اپنی اتے میری
کھوہی
ادھڑیاں ہوئیاں جو
لیراں نوں
سیونن مارکے کر دیو
اکٹھے۔
لاہ دیو نقاب ناراضگی
دی
دوبارہ دوستی دیاں
لیہاں تے
مڑ نچیئے اکٹھے بھنگڑے
وچّ
جگّ نوں پیار دا پتہ
چلے۔
میری محبوبہ
اج رسّ گئی میری محبوبہ
ساتھوں میرا ربّ رسیا
اسیں رہِ گئے راتیں
ستے
ساڈا پورا دن لٹیا
کر
ترلے اسنوں مناواں
یار
ہتھ نہ پھڑاوے
تلکنی مچھی وانگر
کولا
میرے ہتھوں نکلدا
جاوے
کداں
کہاں دل نوں
جاوے میرا ساہ گھٹدا
پائے پیار دے ترلے
یار
بھورا نہ ہلیا
بنکے پتھر چپّ رہا
موہوں کجھ نہ بولیا
منتاں میریاں گئیاں
اجائیں
یار
دا غصہ نہ چھٹیا
اک دن دا رسیواں
بیلیؤ پورا سال لگدا
مڑ غلطی نہ ہووے
مڑ مڑ وعدہ کردا
پچھلی سجا بھگتن لئی
میرا ہر وسیلہ جٹیا
رشم
نیرھے بیٹھے اک رشم
نے
مینوں ٹمبیا
غماں دا چکڑ ہٹاکے
متھا میرا چمیاں
اوہ سورج نہیں سی
چندرماں نہیں سی
نہ کوئی تارہ اسمانی
اوہ ہے دراڈی مسکان
رہانی
اوسنے وار وار اکو
سنیہاں اچیریا
چاننے ولّ مڑ آ
اوئے منا ہنیریا
میں پھر وی چبی جاواں
بیتے دناں دی کڑتن
دکھدے ہوئے انگ نروئے
اس آواز دی ازیب کھچن
اس چانن نے ہلا شیریل
دتی
جیوتّ ہو مرجیوڑیا
ہتھ
پھڑکے کھچیا دلدلوں
کہندا
اٹھ اڑیا
کرناں
دے پھہے لائے
ہنیرے
دے زخماں تے
دیوے اس جگائے جاکے
موئیاں قبراں تے
روشنی دا اتھاہ سمندر
شکشیئت جادو بھری
سر جیکر کوئی جھکاوے
اسنوں
سکی ٹاہنی ہو جاوے
ہری
جدوں اس رشم ولّ تکاں
اکھاں چندھآؤن
رومال اس ہتھ ڈھڑایا
میرے
اکھوں ہنجھو مکاؤن
نگھّ اسدی گود وچّ
پھگن دی ٹھنڈھ مکی
نرمتا بھرے کمبل تانکے
پریرنا دینو نہ تھکی
پیار جاں ویر
اسیں پیار جتائے نی
توں ویر کمائے نی
دل توں ماس کٹکے
تیرے منہ برکیاں پائیاں
آپ بھکھا رہکے میں
تینوں پیائیاں مٹھیآں
شردائیاں
پتاسیاں اتے پا پاکے
مینوں زہر کھوآئے
نی
مسیا دیاں راتاں نوں
لہو بالکے رشنایا
سی
نھیری زندگی دے وچّ
تینوں دیوا بنایا
سی
میرا سورج لکاؤن لئی
توں ارداسے پجائے
نی
رکھکے ورت تیرے لئی
لمی عمر کراؤن دے
صحتاں دیاں بخشیشاں
منگیاں
تینوں نروگ بناؤن
دے
میرے خاتمے دے واسطے
تسیں ٹونے کروائے
نی
تینوں دھپّ نہ لگے
چھتری میں تان رکھی
کوئی
تتی ہوا نہ لگے
دن رات چور جھلا چھڈی
تسیں کنڈیالے شبداں
دے
میرے-تیرے وار چلا
ئے نی
میں زردہ رہا پھٹّ
سوچ کدے آویگی بہار
ہن
سہن توں تھکیا
چکیا نہیں جاندا بھار
دور چلا جاواں تیتھوں
ایہہ توں چاہے نی
آخری پرشن
توں اپنے الجھیویاں
نوں پہل دیکے
مینوں انگولا کری
رکھیا
میریاں سدھراں دا
کڈھکے جلوس
میری ہوند نوں لتاڑی
رکھیا
کدے
پہل نہ مینوں ملی
تیرے دن دہاڑے فرضاں
وچّ
جد میں اپنا حق منگیا
توں کیہا تیری گھٹی
کھچّ
میں پرشنمئی نظراں
نال تکاں
کہ
میرے پیار وچّ کی گھٹیا
طعنے میہنے روز دے
انیکاں
میرا دل دکھاؤندے
رہے
میں چپّ کرکے پیندا
رہا
پیالے زہر دے نکوں
بھرے
کدے
اتر نہ ملیا
کیوں
دورپنا توں میتھوں رکھیا
اسیں سانجھ تاں پائی
سی
زندگی برابر نبھاؤن
دی
پلڑا تسیں اپنا بھارا
رکھیا
میری واری مکی درد
سناؤن دی
ہرکّ
درگھٹنا دا کارن بناکے
مینوں تسیں ہمیشاں
تکیا
میں اکلا ترسدا تیریاں
بانہاں
جو میرے گل نہ پئیاں
دل ٹٹدا انیکاں ٹکڑیاں
وچّ
میریاں ریجھاں ادھواٹے
موئیاں
تیرے کول غیراں لئی
سماں
میرے لئی کوئی پل نہ
بچیا
ہن
دوراہے تے آن کھڑھا
دور جاواں جاں تیرے
ولّ
مینوں اک گلّ دا یقین
مار دیویگی مینوں
سنی اکلّ
پیر ساتھ نہیں دندے
میرا
ششوپنج وچّ کھڑھا
ہاں پھسیا
ہے
اکو تینوں میری ارجوئی
چھڈّ لڑائی انگوہلی
جاں مینوں
جے میری انی عمر لکھی
موت آ جاوے گی چھیتی
مینوں
پھر توں آزاد بنینگی
پرندہ
جتھے چاہے آہلنا لے
گھتیا
جے توں مینوں پیار
اجے کردی
تاں چل پچھے مڑ چلیئے
پھر توں برابری پیار
کریئے
گھڑی دیاں سئیاں پچھے
موڑیئے
بھلاکے کھجھاں جھگڑے
آ ونڈادے
زندگی دا بوجھ موڈھے
چکیا
شیشے وانگوں ٹٹی یاری
شیشے وانگوں ٹٹی یاری
فریاد کون کرے
سنے جہے جاپدے بازار
تیرے لوکاں نال بھرے
توں وار ہی کردا رہا
لگاتار
سخت پتھر سمجھکے میرے
سریر اتے
میری ہاء نوں انسنی
کرکے تسیں
لاساں نہ گنیاں انگنت
سریر اتے
ٹھوکر
اتے مارو ٹھوکر لاؤندے
گئے
امیداں دے اتھرو برساتیں
کنیاں بن کرے
تیرا پیار لبھکے اسیں
کیتی بھال ختم
اسیں عمراں اکٹھے
بتاؤن دی لائی آس
تھوڑے دن تاں سورگ
لگیا ملیا
پھر ودھن لگّ پئی پیار
دی پیاس
جہنوں لوہے وانگوں
مضبوط سمجھیا مے
اس رشتے وچّ کچّ وانگوں
تریڑ ابھرے
پہلاں طعنے مہنے شروع
ہوئے کدائیں
کہ
ایہہ ودھدے ہی گئے روز
میں سہندا رہا لہو
گھٹّ بھرکے
پھر اسیہہ ہوئی اندرونی
سوج
سکے ساڈے کریر، بغیچے
اسدے سوہے ہرے
اس جھٹّ ہی کہہ دتا
سجناں
گھر پیر پھر نہ منہ
کرنا
جہڑیاں کردا کمائیاں
توں دن راتیں
اہنا نال نہیں ہن توں
سرنا
میرا تاں اکلیاں ہی
سر جاؤ
توں بھانوے جیویں
جاں اکلا مرے
گنگے دل دیاں دہائیاں
تینوں سبھ کجھ تن من
سونپکے
میرا وجود، آپا بنایا
سی
دل تیرے قدماں سجدے
وانگوں رکھکے
تینوں دعاواں دا خدا
بنایا سی
ہورناں
نوں توں خط لکھدی رہی
میرے پیار وچّ کہڑی
گھاٹ سی
ایہہ سنکے دل بھامبڑ
بن مچیا
جداں تیل چھوائی کسے
لاٹ سی
میری چپّ وچّ ہی لکے
رہے
بلھاں تکّ نہ آئے مانسک
تناء
تینوں ٹھیس نہ پہنچے
کدے کوئی
نپیڑ لئے دلیں پیار
دے چاء
محرماں تسیں سنیاں
نہیں، نہ سمجھے
گنگے دل دیاں لہو سنجیاں
دہائیاں
ہنیرا
ہو گیا میرا سنسار میرے
سامھنے
تسیں اپنے دریں بتیا
ہزاراں جگائیاں
کنی
وشواش نہ کر سکیا میں
وچھوڑے دا فتویٰ جد
مینوں سنایا
میں اکلا تیرے باجھ
کی کراں گا
تینوں بھورا وی رحم
نہ آیا
کناں
کو چر غم سہندا رہاں
اک دن تاں میں ٹٹنا
ضرور
جدوں دل جوالامکھی
میرا بھڑک گیا
تسیں پھر وی کڈھیا
میرا قصور
رہبری
ایہہ کد توں رہبری
چھڈکے
تسیں جلاداں دی مکھاٹ
پائی
میں تیری رحمت چاہندا
رہا
میرے پلے وچّ لاٹ پائی
دل وچّ واورولے آؤندے
رہے
جتھے وسدیاں سی بہاراں
تھیہ ہوئے ارمان،
نچدیاں سی
جتھے خوشیاں ہسدیاں
سینکڑے ہزاراں
تسیں مونہوں کدے نہ
دسیا
پیار وچّ کہڑی گھاٹ
سمائی
جے چٹان توں بن بیٹھی
پتھر دل میں وی ہن
پاٹ چلیا ڈھول دا چمڑہ
کنّ
پاڑو ستار دی دھن
نگھّ بدلیا برفیلی
ٹھنڈھ وچّ
گلوکڑی دی چرکھڑی
کاٹ سجائی
جہڑے شنگار اتے مردے
ساں
اوہ روپ ڈراؤنا دھار
بیٹھا
میرے لہو دی سرخی بلھیں
دوپیہری رنگ سانوں
مار بیٹھا
کہڑا
پیار تکڑی پاسکو منگے
کون
کرے یار گھراٹ پسائی
تھوہراں دی دوستی
کاکا
گلّ
یار
پرانے وٹا لئے
نویں نکوراں نال
صاف دلاں دے سودے کر
لئے چوراں نال
رکھے وطیرے تکّ
برساتیں بدلی ترہائی
دیکھ متھے تیوڑیاں
فلاں نے مہک گوائی
بے قصوراں توں زرم
منوایا زوراں نال
سٹاں کھا خاکے
سورج لوء بجھائی
خلھے زخماں رنگہین
لہو نہر چلائی
سناٹے دوستی کیتی
کنپاڑو
شوراں نال
محفلاں وچّ چپیتا
بیٹھا رہاں نکیرے
روشنیاں دے بازاریں
کھاندے
رہن ہنیرے
گڈی نہ اڈدی
ٹٹیاں
ڈوراں نال
جند تڑپھاؤندے رہن
رجانے شکایتاں جھگڑے
پاؤندے نیل سریریں
کھرویں
مخمل دے رگڑے
دل کداں ملے
سجن کٹھوراں نال
سکے سمندر روگی
مچھیاں ریتیں تڑپھن
منزل گواؤندے قافلے
تھکیاں ہواواں بھٹکن
کنڈے
وجنے پاکے
دوستی
تھوہراں نال
