ਹਵਾ ਤੇ ਸੂਰਜ

ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ

ਤਤਕਰਾ

ਇਹ ਖੂਹ

ਬੁੱਕ ਭਰਕੇ ਪੀਓ ਇਸ ਖੂਹ ਤੋਂ

ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਹੈ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ।

ਲੰਮੀਆਂ ਉਮਰਾਂ ਬਖਸ਼ਣ ਵਾਲਾ ਕਿੱਥੇ

ਇਹ ਦਿੰਦਾ ਨਵੀਂ ਜਵਾਨੀ ਨਹੀਂ।

ਆਬ-ਏ-ਹਯਾਤ ਦਾ ਖਿਆਲ ਛੱਡ ਦਿਓ

ਇਹ ਸਿਕੰਦਰ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨਹੀਂ।

ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਹੋ ਜਾਂਦਾ

ਇਹ ਇਸ ਦੀ ਕੋਈ ਮੇਹਰਬਾਨੀ ਨਹੀਂ।

ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਉਣ ਵਾਲਾ ਇਸਦਾ ਪਾਣੀ ਮਿੱਠਾ

ਇਹ ਲੋੜਦਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਨਹੀਂ।

ਇਸ ਦੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ ਜੰਗਾਲ ਨਾਲ ਗਲ਼ ਗਈਆਂ

ਇਹ ਹਲਟੀ ਬੇਗੈਰਤ ਬਚੀ ਨਿਮਾਣੀ ਨਹੀਂ।

ਬਲਦਾਂ ਦੀਆਂ ਜੋੜੀਆਂ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਹੰਭੀਆਂ

ਇਹ ਆੜਾਂ ਦੀ ਤਿਰਖਾ ਬੁਝਾਣੀ ਨਹੀਂ।

ਸੱਤਾਂ ਜਨਮਾਂ ਦੀ ਤਰੇਹ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇਵੇ

ਇਹ ਖੂਹ ਦਾ ਮੁੱਕਦਾ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ।

ਰੱਬ ਕਰੇ

ਕੁੱਲੀ ਜਲੇ ਫ਼ਕੀਰ ਦੀ ਜਿਹੜਾ ਚਮਤਕਾਰ ਦਿਖ਼ਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ।

ਉਹ ਕਾਜੀ ਬਣੇ ਕਾਫ਼ਿਰ ਜਿਹੜਾ ਸੱਜਣਾਂ ਨੁੰ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ।

ਬੁਝਣ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਦੀਵੇ ਜਿੱਥੇ ਦਿਲ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਕਤਲ-ਏ-ਆਮ ਹੁੰਦਾ

ਜਿੰਨਾਂ ਨਿਡਰ ਹੋ ਕੇ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ੳਹਨਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਨਾਮ ਹੁੰਦਾ

ਉਸ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਪੈਣ ਕੀੜੇ ਜਿਹੜਾ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਇਨਸਾਫ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ।

ਥੇਹ ਹੋ ਜਾਣ ਉਹ ਪਿੰਡ ਜਿੱਥੇ ਦਿਲ ਜਲਿਆਂ ਦੀ ਕਬਰ ਦਾ ਮਜਾਕ ਹੋਵੇ

ਬਰਕਤ ਰਹਿਣ ਉਸ ਭਿਖ਼ਾਰੀ ਦੀਆਂ ਰਹਿਮਤਾਂ ਜਿਸਦੇ ਕੋਲ ਆਸ਼ਿਕ ਦਿਲ ਰੋਵੇ

ਹਨੇਰੀ ਵਗੇ ਉਹਨਾਂ ਬਗੀਚਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਫ਼ੁੱਲ ਕੋਈ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ।

ਚੱਲਦੇ ਰਹਿਣ ਉਹ ਕਾਫ਼ਲੇ ਜਿਹੜੇ ਥੱਕਿਆਂ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਥਾਂ ਦਿੰਦੇ

ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਜਿਹੜੇ ਮਾਸ਼ੂਕਾਂ ਨੁੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਰਾਹ ਦਿੰਦੇ

ਭੱਠੀ ਸੜੇ ਉਹ ਵਣਜਾਰਾ ਜਿਹੜਾ ਸੱਸੀ ਨੁੰ ਥਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਉੱਦਾ ਨਹੀਂ।

ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ

ਮੁੜ ਆਉਂਦੇ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਸੱਜਣ ਜੇ ਪਿਆਰ ਪੁਕਾਰੇ।

ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਠਕੇ ਲੈ ਕੇ ਸਾਹ ਉਧਾਰੇ।

ਆਸਾਂ ਹਜਾਰਾਂ ਵੀ ਝੂਠੀਆਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ,

ਕਦੇ ਤਾਂ ਜੀਵਤ ਹੋ ਉੱਠਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਮਾਰੇ।

ਨਜ਼ਰਾਂ ਪੱਕ ਗਈਆਂ ਉਸਦਾ ਰਾਹ ਤੱਕ ਦੀਆਂ,

ਕੋਈ ਰੌਣਕ ਨਾ ਰਹੀ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ।

ਭੁਲੇਖਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਦੁਸ਼ਮਣ ਜਾਂ ਦੋਸਤ ਸਨ,

ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੇਰੀ ਅਰਜੋਈ ਮੁੜਕੇ ਉਸਨੁੰ ਪੁਕਾਰੇ।

ਅੱਜ ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਰਾਤ ਢਲੇ ਚੰਦ ਗਾਇਬ ਹੋਇਆ,

ਸਵੇਰਾ ਵੀ ਹੋਇਆ ਪਰ ਸੂਰਜ ਨਾ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਪਸਾਰੇ।

ਪੰਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕੂਕਾਂ ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬੇ ਗੁੰਮ ਗਈਆਂ

ਸੱਚੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਜਦ ਮਾਸ਼ੂਕ ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਪੁਕਾਰੇ।

ਜੋਗੀ ਆਪਣੇ ਭਗਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਲਾਹਕੇ ਆਸ਼ਿਕ ਫਿਰ ਬਣਦੇ,

ਕਾਫ਼ਲੇ ਥਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਦੇ ਮੋੜ ਲੈਂਦੇ ਮੁਹਾਰੇ।

 ਦੂਰਾਨਾ ਪਿਆਰ

ਅਸੀਂ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਜਾਗਕੇ ਗੁਜਾਰ ਦਿੱਤੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ

ਤੇਰੀ ਚਿੱਠੀ ਦੀ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਕੇ ਥੱਕ ਗਏ।

ਨਾ ਦੇਖੀ ਕਦੇ ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਨਾ ਦੇਖੀ ਕਦੇ ਮੂਰਤ ਤੇਰੀ

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਗੁਜਰੇ ਖਿਆਲ ਲੱਖ ਪਏ।

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਐਸਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ ਦਿਲ ਬੇਮਿਸਾਲ

ਤਾਹੀਓਂ ਅਸੀਂ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚਿਆਂ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਗਏ।

ਏਹ ਹੈ ਸ਼ਰਾਬੀ ਦੀ ਇੱਕ ਦਾਸਤਾਂ, ਮੁੱਕਰ ਜਾਵਾਂਗੇ ਜਦ ਨਸ਼ਾ ਉੱਤਰਿਆ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅਸੀਂ ਦਿਲ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਕਿ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਬਕ ਗਏ।

ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਸੀਂ ਥੋੜੇ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋਵੋਂਗੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਵੋਂਗੇ

ਅਸੀਂ ਸ਼ਰਾਬੀ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਤੁਹਾਡੀ ਖੁਬਸੁਰਤੀ ਤੱਕ ਗਏ।

ਇਹ ਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਜੋ ਦੂਰ ਤੱਕ ਦੇਖ ਲੈਂਦੀਆਂ

ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਇਹ ਨੈਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੱਖ ਗਏ।

ਤੁਹਾਡਾ ਖ਼ਤ

ਜਦ ਤੁਹਾਡਾ ਖ਼ਤ ਚਿਰੋਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,

ਤੁਹਾਡੀ ਯਾਦ ਬਹੁਤ ਸਤਾਂਦੀ ਹੈ।

ਖਾਣਾ ਭੁੱਲਦਾ, ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ,

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਖੋਹ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਅਸੀਂ ਡਾਕੀਏ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਵਤ ਦੇ ਕੇ ਪੁੱਛਦੇ,

ਕਿਤੇ ਉਸਨੇ ਚਿੱਠੀ ਗੁਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ?

ਸ਼ਾਇਦ ਡਾਕਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਈ ਹੋਵੇ

ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਨਾਲ ਕਿਤੇ ਸਿੱਟੀ।

ਜਦ ਉਸਦਾ ਜਵਾਬ ਨਾ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ

ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਵੋਗੇ

ਪਰ ਵਾਇਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ

ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਠੀਕ ਹੋਵਾਂਗੇ

ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਰੁਲ ਗਿਆ

ਇਹ ਦੂਰੀ ਤਾਂ ਸੌਂਕਣ ਅੱਗੇ ਹੀ ਹੈ

ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੀ ਚਿੱਠੀ ਦੀ ਯਾਦ ਪਛਤਾਂਦੀ ਹੈ।

ਜਦ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਹਾਲ ਦੇ ਗਾਣੇ ਲਿਖਦੇ

ਕਲਮ ਵਿੱਚ ਸਿਆਹੀ ਭਰੀਏ

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦੁੱਖ ਦੇ ਹੜ੍ਹ,

ਅਸੀਂ ਸੁੱਕੇ ਦਰਿਆ ਤੇ ਬੈਠੇ ਪਿਆਸੇ ਮਰੀਏ

ਜਦ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਹੋਣ ਲਗਦੇ

ਤਦ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ਤ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਲਿਫ਼ਾਫਾ ਦੇਖਕੇ, ਸ਼ਬਦੀਂ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦਾ

ਕਿੰਨੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਨੁੰ ਮਿਲਦੀ

ਮਨ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਥੱਕ ਜਾਂਦਾ

ਇੱਕ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਪੜ੍ਹਕੇ ਤਸੱਲੀ ਹੁੰਦੀ ਦਿਲ ਦੀ

ਪਿਆਸ ਲਹਿੰਦੀ ਜਿੱਦਾਂ ਸਾਉਣ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ਹੋਵੇ

ਸਾਰੀ ਧਰਤੀ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕਿ ਮੁਸਕਰਾਂਦੀ ਹੈ।

ਗੁਲਾਬੀ ਗੱਲ੍ਹਾਂ

ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਗੁਲਾਬੀਆਂ ਤੇ ਰੱਬ ਨੇ ਰੰਗ ਕੀਤਾ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਸੋਚਦੇ ਸੀ ਕਿ ਸੁਰਖ਼ ਬੁੱਲਾਂ ਦਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ ਹੈ।

ਇਹ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਸੇਬ ਜਾਂ ਮੌਸਮ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਨਹੀਂ

ਯਾਰ ਦਾ ਰੂਪ ਡਾਢਾ ਕੁਦਰਤੀ, ਲਗਦਾ ਬੜਾ ਪਿਆਰਾ ਹੈ।

ਮੋਰ ਪੈਲਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਖੰਭ ਲਪੇਟ ਲੈਂਦੇ

ਪਰੀਆਂ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਹੁਸਨ ਤੇ ਈਰਖਾ ਕਰਨ

ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਤੀਰ ਚਲਾਉਣੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਵੱਲੀਂ

ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਮੁਸਕਾਣ ਖੁਦ ਹੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣਕੇ ਮਰਨ

ਚੋਰ ਛੱਡ ਕੇ ਚੋਰੀਆਂ, ਲੁੱਟਾਂ, ਸੰਤ ਬਣ ਜਾਂਦੇ

ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਸ਼ੀਅਤ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਅਜੀਬ ਨਜਾਰਾ ਹੈ।

ਵੇਲ ਬਣਕੇ ਹਵਾ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਹਿੱਲਦਾ

ਮੈਂ ਘਬਰਾਵਾਂ ਕਿ ਕੱਚ ਦੀ ਵੰਗ ਵਾਂਗੂ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇਗਾ

ਸੁਣਕੇ ਹਾਸੇ ਉਸਦੇ ਟੱਲੀਆਂ ਵੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਵਣ

ਉਸਦੇ ਮਿੱਠੇ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਕੇ ਮੱਖੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਦ ਮੁੱਕ ਜਾਵੇਗਾ

ਤਿੱਖੜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਦੇ ਸਮੇਂ ਪੱਛੋਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਛਿਪਦਾ

ਰੂਪ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਸੂਰਜ ਵਿਚਾਰਾ ਹੈ।

ਉਸਦੇ ਬਦਨ ਦੀਆਂ ਮਹਿਕਾਂ ਸੁੰਘ ਤਿਤਲੀਆਂ ਉੱਡਣ

ਫ਼ੁੱਲ ਮੁਰਝਾ ਜਾਂਦੇ ਜਦੋਂ ਬਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਰਦੇ

ਐਨੀਂ ਸਖਤ ਖਿੱਚ ਹੈ ਉਸਦੀ ਪੁਕਾਰ ਵਿੱਚ

ਜਿਉਂਦੇ ਹੋ ਉੱਠਦੇ ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੁਰਦੇ

ਬੜੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰੋਗੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾਲੀਂ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਦਾ

ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਦਾ ਹੀ ਇੰਨਾਂ ਸਹਾਰਾ ਹੈ।

ਖੁਦਾ ਬਣਾਕੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਖੁਦ ਵੀ ਉਸਤੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਇਆ

ਤਸਵੀਰਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ

ਰੱਬ ਸਮਝਕੇ ਪੂਜਦੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵਾਲੇ

ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਮੰਨਦੀ ਕੁਦਰਤ ਵੀ ਖਿੱਚ

ਯਾਰ ਅਨੰਤ ਹੁਸਨ ਦਾ ਮਾਲਕ ਹੈ

ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਬਾਝੋਂ ਕਾਕੇ ਦਾ ਕਲਮ ਬੇਰੁਜਗਾਰਾ ਹੈ।

ਪੰਜਾਬੀ

ਅਸੀਂ ਬਰਕਤ ਰਹਾਂਗੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੱਕ

ਹੋਵੇ ਕੈਨੇਡਾ ਜਾਂ ਤਨਜਾਨੀਆਂ

ਯੂਰਪ, ਆਰਕਟਿਕ, ਦੱਖਣੀ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ

ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ, ਚੀਨ ਅਤੇ ਤਸਮਾਨੀਆਂ

ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਰਾਜੇ ਹਾਂ

ਚਾਹੇ ਸਾਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਕਾਤਲ ਪਿੱਛੇ ਫਿਰਦੇ

ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ ਜੱਗ ਜਿੱਤ ਲੈਣਾ

ਸਾਡੇ ਕਾਤਲ ਹੀ ਲੱਭਣਗੇ ਗਲੀਆਂ ਤੇ ਮੁਰਦੇ

ਸਾਨੂੰ ਪੈਰ ਧਰਨ ਦੀ ਥਾਂ ਦਿਓ,

ਖੜ੍ਹਨ ਦੀ ਜਗਾ ਆਪ ਬਣਾ ਲਵਾਂਗੇ

ਸਾਡੀ ਬੋਲੀ ਪ੍ਰਫ਼ੁੱਲਤ ਹੋਵੇਗੀ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਪਹੁੰਚੇ

ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਝੰਡਾ ਗੱਡ ਦਿਆਂਗੇ।

ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਹੀ

ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਕਰਕੇ ਲਾਪਰਵਾਹੀ।

ਉਹ ਅਣਜਾਣਾ ਬਣ ਗਿਆ ਸਾਡਾ ਮਾਹੀ।

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਉਸਨੂੰ ਕੀਤੇ ਇਸ਼ਾਰੇ

ਉਸ ਨੇ ਨਾ ਸਮਝੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰੇ

ਬੰਨ੍ਹ ਟੁੱਟੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ

ਖਤ ਲਿਖਣ ਲੱਗੇ ਸੀ ਮੁੱਕ ਗਈ ਸਿਆਹੀ।

ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਖੰਜਰ ਬਣਕੇ ਸੀਨੇ ਵੱਜਦੀਆਂ

ਬਿਜਲੀ ਵਾਂਗਰ ਅਸਮਾਨ ਤੇ ਗਰਜਦੀਆਂ

ਭੈੜੇ ਆਉਣ ਖਿਆਲ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾਂ

ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੇ ਨਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਧਰਤੀ ਵਾਹੀ।

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਭ ਦਰਵਾਜੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ

ਲੋਕੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਹਿਰਾ ਦੇਣਾਂ ਵੀ ਭੁੱਲੇ

ਕੁੱਤੇ ਵੀ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਛਾਂਵੇਂ ਖਾਮੋਸ਼

ਸਾਡੀ ਗਲੀ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀ ਨਾ ਗਾਹੀ।

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਉੱਠਕੇ

ਮੇਰੇ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਨੁੰ ਚੁੰਮ ਲੈਂਦੇ

ਨਸ਼ਾ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ

ਸ਼ਰਾਬੀ ਵਾਂਗਰ ਮੈਂ ਹੋ ਉੱਠਦਾ।

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਉੱਠਕੇ

ਮੇਰੇ ਵਾਲ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਉੰਗਲੀਆਂ ਫੇਰਦੇ

ਮੈਨੂੰ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਕੁਤਕੁਤਾਰੀਆਂ ਨਿੱਕਲਣ

ਨੀਂਦ ਨਾਲ ਮੈਂ ਉਨੀਂਦਾ ਹੋ ਉੱਠਦਾ।

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਉੱਠਕੇ

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਗੀਤ ਮੇਰੇ ਕੰਨੀਂ ਗਾਉਂਦੇ

ਮਸਤੀਆਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਘੁਮਾਈ ਆਉਂਦੀ

ਰਾਗਾਂ ਨਾਲ ਮਸਤ ਮੈਂ ਹੋ ਉੱਠਦਾ।

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਉੱਠਕੇ

ਕੰਬਲ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਲਾਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਜਗਾ ਲੈਂਦੇ

ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜਿਆ ਮੈਂ ਹੋ ਉੱਠਦਾ।

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਉੱਠਦੇ

ਇਹ ਸੁਫਨਾ ਸੀ ਭੁਲੇਖਾ ਸੀ

ਇੱਕ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਜਾਲਮ ਮਜ਼ਾਕ

ਦਿਲੀਂ ਲਹੂ ਲੁਹਾਣ ਮੈਂ ਹੋ ਉੱਠਦਾ।

ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ

ਮੈਂ ਸੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ

ਹੱਥ ਲਾਇਆ ਨਹੀਂ ਚੱਖਿਆ ਨਹੀਂ

ਐਨਾਂ ਡੂੰਘਾ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹਾਂ

ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂ ਰੱਖਿਆ ਨਹੀਂ।

ਹੱਸਣਾ ਤਾਂ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਜੱਗ ਖਾਤਰ

ਪਰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਛਾਈ ਰਹਿੰਦੀ

ਟੁੱਟਦੇ ਤਾਰੇ ਵਾਂਗਰ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦ ਖਿੰਡਦੀ

ਮੇਹਣੇ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਤੋਂ ਇਹ ਜਿੰਦ ਸਹਿੰਦੀ

ਫੂਕਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਥੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਅਜੇ ਭਖਿਆ ਨਹੀਂ।

ਕਿਓਂ ਗਿਲਾ ਕਰੀਏ ਕਿਸਮਤ ਤੇ

ਕਹਿੰਦੇ ਕਿਸਮਤ ਬਣਾਇਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਬਣਦੀ

ਦਰੀ ਬੰਨ ਲਈ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਦੀ

ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤਿਆਂ ਤੋਂ ਸਾਥੋਂ ਨਾ ਤਣਦੀ

ਕਈ ਪਿਆਰ ਕੀਤੇ ਜੋ ਅਧੂਰੇ ਰਹਿ ਗਏ

ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਰੱਖਿਆ ਨਹੀਂ।

ਪਰਾਹੁਣਾ ਦੁੱਖ

ਅਸੀਂ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਖਾਸ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਸਮਝਕੇ

ਪੀੜੀ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾਇਆ ਸੀ।

ਦੁੱਖ ਦੇ ਨਾਲ ਹੰਝੂ ਵੀ ਆਉਂਦੇ ਹੜ੍ਹ ਵੀ ਆਉਂਦੇ

ਅਸੀਂ ਬੰਨ੍ਹ ਨਹੀਂ ਲਾਇਆ ਸੀ।

ਹੁਣ ਰੁੜ੍ਹ ਚੱਲੀ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਡੀ ਹੜ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ

ਕੋਈ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਾਲਾ ਨਾ ਥਿਆਇਆ ਸੀ।

ਉਹ ਮਾਸ਼ੂਕ ਵੀ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਏ ਸਾਡੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖਕੇ

ਜਿੰਨਾ ਨਾਲ ਮਨ ਲਗਾਇਆ ਸੀ।

ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੀ ਕਲਪਨਾ ਸੀ

ਸਾਨੂੰ ਲੱਭਿਆਂ ਤੋਂ ਦੁੱਖ ਥਿਆਇਆ ਸੀ।

ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸ਼ਹਿਦ ਜਾਂ ਸੱਪ ਦਾ ਜਹਿਰ

ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਮਾਫ਼ਿਕ ਨਹੀ ਆਇਆ ਸੀ।

ਬਹਾਨਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ਰਹਿਣ ਦਾ

ਏਸੇ ਲਈ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਮਹਿਮਾਨ ਬਣਾਇਆ ਸੀ।

ਹਵਾ

ਅਸੀਂ ਹਵਾ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਕੀਤਾ

ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਉਸਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਅਸੀਂ ਜਾਮ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ ਭਰਕੇ ਪੀਤਾ

ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਉਸ ਨਾਲ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਉਸ ਨਾਲ ਰੋ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਪਾੜੇ ਪੱਤਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀਤਾ

ਉਸ ਕੋਲ ਖਲੋ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਉਸ ਨਾਲ ਪੈਰ ਮਿਲਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਉਸ ਦੀ ਸੁਗੰਧੀ ਲੈ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ

ਅਸੀਂ ਮਨ ਹਾਰਿਆ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜੀਤਾ

ਤੂੰ ਹਵਾ ਹੈਂ ਪੁਰੇ ਦੀ

ਤੂੰ ਹਵਾ ਹੈਂ ਪੱਛਮ ਦੀ

ਤੂੰ ਹਵਾ ਹੈਂ ਪਹਾੜ ਦੀ

ਤੈਨੂੰ ਕੋਲੇ ਆਪਣੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੀਏ

ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਿਪਟੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੀਏ

ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੀਏ

ਪਰ ਇਹ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦਾ ਇੱਕ ਜਮਾਨਾ ਬੀਤਾ

ਸੂਰਜ

ਅੱਖੋਂ ਅੰਨਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕਿਰਨ ਲਿਸ਼ਕਾਵੇ ਗ੍ਰਹਿਣਿਆ ਸੂਰਜ

ਜਦ ਸਾਨੂੰ ਧੁੱਪ ਦੀ ਲੋੜ ਪਈ, ਬੱਦਲੀਂ ਛਿਪਿਆ ਸੂਰਜ

ਕੁਰਾਹੇ ਪਾਉਣ ਵਾਸਤੇ, ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਹੀ ਡੁੱਬਿਆ ਸੂਰਜ

ਬਾਹਾਂ ਤਰਸਣ ਜੱਫੀ ਪਾਉਣ ਨੂੰ, ਬੈਠਾ ਮੀਲ ਅਣਗੀਣ ਸੂਰਜ

ਜੀਭ ਉੱਤੇ ਉਸਤਤ ਦੇ ਗਾਣੇ, ਹੋਇਆ ਰੂਪ ਵਿਹੀਣ ਸੂਰਜ

ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਤੱਕਣ ਲਈ ਜੀਅ ਤਰਸੇ, ਨੂਰ ਹੀਣ ਸੂਰਜ

ਉਸਦੀ ਸਿਹਤ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰੀਏ, ਦਿਲ ਦਾ ਕੋਹੜੀ ਸੂਰਜ

ਧਰਤੀ ਦੁਲਹਣ ਬਣਕੇ ਬੈਠੇ, ਨਾ ਚੜਿਆ ਘੋੜੀ ਸੂਰਜ

ਹਨੇਰਾ ਵੀ ਛਾਕੇ ਅੱਕਿਆ, ਜਾਵੇ ਕਿਰਨਾਂ ਰੋੜ੍ਹੀ ਸੂਰਜ

ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਲੱਗਾ ਵੱਸਣ ਸੂਰਜ

ਸਾਡੇ ਵੈਰੀਆਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ ਬਣ ਗਿਆ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸੂਰਜ

ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਵਧਾਇਆ ਹੱਥ ਛੱਡਕੇ ਮਿੱਤਰ ਵੀ ਢਕਣ ਸੂਰਜ

ਦੀਵੇ ਜਲਣ ਮੇਰੇ ਘਰ ਝਰੀਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਤੱਕਦਾ ਸੂਰਜ

ਜੇ ਅਸੀਂ ਕੋਲ ਢੁਕੀਏ, ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ ਨੱਸਦਾ ਸੂਰਜ

ਸਾਡਾ ਹਾਲ ਦੁਖੀ ਦੇਖਕੇ ਤਾੜੀ ਮਾਰ ਹੱਸਦਾ ਸੂਰਜ

ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰੀਏ, ਰਾਤ ਦੇ ਰਾਹੀ ਦਾ ਸੂਰਜ

ਚੁਗਲਾਂ ਦੀ ਚਿਰਚਿਰ ਚਾਨਣੀ, ਸਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਸੂਰਜ

ਮਾਫ਼ਕ ਗੈਰਾਂ ਨੂੰ ਆਏ ਬੇਵਫ਼ਾ ਮਾਹੀ ਦਾ ਸੂਰਜ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੇਰੇ ਉੱਤੋਂ ਵਾਰਿਆ ਧਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਨਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਖਾਧੀਆਂ ਹਜਾਰਾਂ ਸੌਹਾਂ ਮੈਂ ਵਫਾ ਦੀਆਂ

ਮਿਟਿਆ ਨਾ ਤੇਰਾ ਭਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਪਿਆਰ ਦਾ ਢੋਲ ਵਜਾਇਆ ਮੈਂ ਜਗਤ ਵਿੱਚ

ਲੱਥੀ ਨਾ ਤੇਰੀ ਸ਼ਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਮੰਗੀਆਂ ਮੈਂ ਠੰਡੀਆਂ ਛਾਵਾਂ

ਧੁੱਪ ਤੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਜਦ ਫੱਟਾਂ ਤੇ ਚਾਹੁੰਦਾਂ ਸਾਂ ਪੱਟੀਆਂ

ਤੂੰ ਛਿੜਕੇ ਜਖਮਾਂ ਤੇ ਜਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਕਿਸਮਤ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਗ਼ਮਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲੀ

ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਬੇਨਸੀਬੇ ਕਰਮ ਸੀ ਯਾਰ

ਮਿੱਠੀ ਠੋਕਰ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਰੇ ਹਾਂ ਦੋਸਤਾ

ਉਸਦੀ ਠੋਕਰ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਹੋਰ ਦੁਖ਼ਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

ਉਹ ਰੱਬਾ ਮਿਹਰ ਕਰੀਂ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਤੇ

ਦੁਆ ਕਰੀਂ ਮਹਿਬੂਬਾ ਉੱਤੇ ਜੋ ਖ਼ਤ ਸਾਨੂੰ ਪਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਸਰੋਂ ਜਮਾਈ ਬੈਠੇ ਹਾਂ

ਕੁਛ ਹਫਤਿਆਂ ਬਾਦ ਸਾਲ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਪੂਰੇ

ਸੁਖੀ ਰਹਿਣ, ੳਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਵੀ ਸਿਹਤ ਲੱਗ ਜਾਵੇ

ਅਸੀਂ ਆਸਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਵਾਂਗੇ ਅਧੂਰੇ

ਮੱਥੇ ਤੇ ਵੱਟ ਪਾਕੇ ਸਾਡੀਆਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ

ਸਾਡੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਦੇ ਜਿਕਰ ਤੇ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

ਬਹਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਅਣਬਣ

ਗਾਉਂਦੇ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵੀ ਜਹਿਰ ਜਾਪੇ

ਪਤਝੜ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਉੱਠਣੀ ਬਹਿਣੀ ਹੋਈ

ਸਾਡੇ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ ਸਿਆਪੇ

ਉੰਨਾਂ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਬੂਬ ਕਹੀਏ ਨਾ ਕਹੀਏ

ਜਿਹੜੀ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਵਾਦੇ ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

ਪਰ ਇੱਕੋ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸੀ ਦਿਲ ਦਾ ਜਾਣੀ

ਉਸ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦੇ

ਜੀਹਦੇ ਕੰਡੇ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੋਮਲ ਲਗਦੇ

ਉਸ ਨਾਲ ਨਫਰਤ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ

ਇੱਕੋ ਰਾਹ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਲੰਮੀਆਂ ਕਰੋ ਉਡੀਕਾਂ

ਯਾਦ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸਾਡਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਤਾਂ ਗੁਆਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।

    ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਸੇਵਕ

ਅੱਜ ਕੋਈ ਛੋਟਾ ਮੁੰਡਾ ਭੁੱਖਾ ਰੋਇਆ

ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਅੱਜ ਖੱਟਾ ਹੋਇਆ

ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਕੱਲ ਤੋਂ ਫਰਾਂਸੀ ਬੋਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ

ਉਸ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਸਾਰੀ ਮਿਟ ਗਈ ਨੀਤੀ

ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਬੋਲੇ ਫਰਾਂਸੀ ਜਾਂ ਪੰਜਾਬੀ

ਪਰ ਬਾਗ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਫ਼ੁੱਲ ਅਜੇ ਵੀ ਗੁਲਾਬੀ

ਉਹ ਮਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡੇ ਜਾਂ ਭੁੱਖਾ ਮਰ ਜਾਏ

ਵਿਚਾਰੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਏ

ਸ਼ਾਇਦ ਰੱਬ ਨੂੰ ਹੀ ਉਸਤੇ ਤਰਸ ਜਿਹਾ ਆਇਆ

ਖੱਟੇ ਦੁੱਧ ਨਾਲ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬੁਖਾਰ ਉੱਤਰ ਆਇਆ

ਉਹ ਪਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਕੁਛ ਹੀ ਪਲਾਂ ਅੰਦਰ ਮਾਹੀ

ਉਹ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸਿਪਾਹੀ

ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਫਰੈਂਕਾਂ ਪਿੱਛੇ ਵਿਕਦੀ

ਓਹ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਹਾਸੀ ਸੁਰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੁਕਦੀ

ਕਿਹੜਾ ਹੁਣ ਖੁਸ਼ ਹੈ ਜਿਉਂਦਾ ਜਾਂ ਮਰਿਆ

ਦੋਸਤੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਇਹ ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਰਿਆ

ਕਦੇ ਕਾਂ ਵੀ ਹੰਸ ਬਣੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦੇਖੇ

ਸਾਡੀ ਬੋਲੀ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਸਾਡੇ ਹੀ ਲੇਖੇ।

  ਪਰਾਇਆ ਆਸ਼ਿਕ

ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਤੇਰੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਡੀਕ

ਤੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪਰਾਇਆ ਰਿਹਾ

ਫਾਸਲੇ ਸਦਾ ਲੰਮੇ ਰਹਿਣਗੇ

ਮਨ ਨੂੰ ਵਹਿਮ ਲਾਇਆ ਰਿਹਾ

ਲਾਲ ਮਿਰਚਾਂ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਬਾਝੋਂ

ਨੈਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਰਮਾਂ ਸਜਾਇਆ ਰਿਹਾ

ਕੱਚ ਦੇ ਬਕਸੇ ਵਿੱਚ ਦਿਲ

ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਰਿਹਾ

ਬਣਕੇ ਪਾਰਸ ਦਾ ਪੱਥਰ

ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਥਿਆਇਆ ਰਿਹਾ

ਮੈਂ ਲੱਭਿਆ ਜਮੀਨੋਂ ਅਸਮਾਨੀ

ਕਲਪਨਾ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਸਮਾਇਆ ਰਿਹਾ

ਪਾਕੇ ਰੋਜੇ ਮੰਨਕੇ ਮੰਨਤਾਂ

ਤੇਰਾ ਪਤਾ ਹਥਆਇਆ ਰਿਹਾ

ਹੁਣ ਮਿਲ ਗਏ ਹੋ ਆਖਰ ਸੋਹਣਿਓ

ਤੂੰ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਦਿਲ ਛਾਇਆ ਰਿਹਾ

ਮੈਨੂੰ ਜੋਗੀ ਬਣਾਉਣ ਵਾਸਤੇ

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਬੂਟਾ ਮੁਰਝਾਇਆ ਰਿਹਾ

           ਬਰਸਾਤ

ਜਦੋਂ ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ ਜਮੀਨ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਹੋਵੇ

ਬੱਦਲ ਗਰਜਦੇ ਨੇ ਬਿਜਲੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਹੈ।

ਜਦ ਇਹ ਮਿਲਣਾ ਅਧੂਰਾ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ

ਮੀਂਹ ਵਰਸਦਾ ਹੈ ਬਰਸਾਤ ਵਰਸਦੀ ਹੈ।

ਬੱਦਲਾਂ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ਸੂਰਜ ਵੀ ਛੁਪ ਗਿਆ

ਹੋ ਗਿਆ ਹਨੇਰਾ, ਡੱਡੂਆਂ ਅਸਮਾਨ ਸਿਰ ਚੁੱਕਿਆ

ਮੱਛਰ ਜਾ ਲੁਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਥੱਲੇ

ਕੋਇਲਾਂ ਦੀ ਕੂਕ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਨੂੰ ਤੋੜਦੀ ਹੈ।

ਵਗਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਪਰਨਾਲੇ

ਦਿਲ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ਬੈਠ ਗਏ ਦਿਲ ਵਾਲੇ

ਧੋਤੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਦਰਖਤਾਂ ਦੇ ਪੱਤੇ

ਹਵਾੜ੍ਹ ਸਲਾਬੇ ਦੀ ਧਰਤੀ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਠਦੀ ਹੈ।

ਮਾਲ੍ਹ ਪੂੜ੍ਹੇ ਪੱਕਣ ਲੱਗੇ ਸ਼ਾਹਾਂ ਦੇ ਘਰ

ਛੱਤ ਤੇ ਮੋਂਦੇ ਲੱਗਣ ਲੱਗੇ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਨਗਰ

ਵੀਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਡਾਢਾ

ਭਿੱਜਕੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਹਿਬੂਬਾ ਸਜਦੀ ਹੈ।

ਹੋਵੇ ਬਰਸਾਤ ਅੰਬਰਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ

ਧਰਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਬੇਬਸ ਹੜ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ

ਟੋਭੇ ਭਰਦੇ ਸੇਮਾਂ ਵਗਦੀਆਂ ਭਰੀਆਂ

ਧਰਤੀ ਅੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲਈ ਤਰਸਦੀ ਹੈ।

    ਬੱਦਲ

ਹੌਲੇ ਬੱਦਲ ਦਾ ਭਾਰ

ਕਦੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਬਹੁਤ ਭਾਰਾ

ਤੇਰੀਆਂ ਵਗਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ

ਕਦੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪੀਣ ਲਈ ਖਾਰਾ

ਸੁਫ਼ਨੇ ਤਾਂ ਸੁਫ਼ਨੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ

ਸੀਨੇ ਉੱਤੇ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਢਾਉਂਦੇ

ਜਾਗਦਿਆਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਰਹਿੰਦੇ

ਰਾਤ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਆਉਂਦੇ

ਜੇ ਇੱਥੇ ਹੋਏ ਜਾਂ ਉੱਥੇ ਹੋਏ

ਜੰਨਤਾਂ ਦਾ ਦਿਖਾ ਨਜਾਰਾ।

ਇਹ ਰੂੰ ਸਿੰਜੇ ਬੱਦਲ ਜਾਪਦਾ

ਲੋਹੇ ਦੇ ਇਹ ਵੱਟੇ ਨੇ

ਪੂਣੀਆਂ ਲੋਗੜ ਦੀਆਂ ਮੈਂ ਵੱਟੀਆਂ

ਇਸ ਚਰਖੇ ਤੇ ਧਾਗੇ ਕੱਤੇ ਨੇ

ਇਹ ਕੋਮਲ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹਵਾ ਦੇ ਪੁਤਲੇ

ਮੀਹਾਂ ਨੂੰ ਵਰਸਾਉਂਦਾ ਮਿਹਰਬਾਨ ਪਿਆਰਾ।

ਇਹ ਮਾਂ ਬੁੱਢੀ ਦੀ ਪੀਂਘ ਨਾਲ ਖੇਡੇ

ਇੱਕ ਗੁਲਾਬੀ, ਇੱਕ ਬੱਦਲ ਕਾਲ਼ਾ

ਗਰਮੀਂ ਦੇ ਵੱਟ ਤੋਂ ਦੇਵੇ ਸਹਾਇਤਾ

ਇਹ ਬੱਦਲ ਹੈ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲਾ

ਕਦੇ ਛਾਵਾਂ ਹੈ ਦਿੰਦਾ ਢਕਕੇ

ਤਪਦੇ ਹੋਏ ਸੂਰਜ ਦਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ।

ਮੇਰੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਔਰਤ

ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਕਦਰ ਨਾ ਪਾਈ

ਮੈਂ ਇੱਥੋਂ ਦੂਰ ਚਲੀ ਜਾਵਾਂਗੀ

ਹਿਰਨੀ ਬਣ ਕੇ ਭੱਜ ਜਾਵਾਂਗੀ

ਮਿਰਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਣਾ ਦੇ ਨਾਲ ਮਨ ਲਾਵਾਂਗੀ

ਲੱਭੇਂਗਾ ਵਿੱਚ ਦਲਦਲਾਂ ਦੇ

ਢੂੰਢੇਂਗਾ ਵਿੱਚ ਥਲਾਂ ਦੇ

ਮੈਂ ਮੁੜਕੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਆਵਾਂਗੀ

ਨੀਲੇ ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਨੀਲਮ ਬਣਕੇ

ਸੂਰਜ ਦੁਆਲੇ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਤਾਣਾ ਤਣਕੇ

ਪੰਛੀ ਬਣ ਕੇ ਉੱਡ ਜਾਵਾਂਗੀ

ਮੈਂ ਸੁਗੰਧੀ ਬਣਕੇ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਦੀ

ਲੋਹੜੀ ਮਚਾਕੇ ਯਾਦਾਂ ਦੀਆਂ ਭੁੱਲਾਂ ਦੀ

ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਅੱਡ ਵਸਾਵਾਂਗੀ

ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਖੂਹ ਦੀ ਬਣਕੇ ਟਿੰਡ

ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੱਬਕੇ ਮੋਈ ਜਿੰਦ

ਹੱਥ ਲਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਤਰਸਾਵਾਂਗੀ

ਤੈਨੂੰ ਰੋਂਦਾ ਦੇਖਣ ਲਈ ਮੁੜਕੇ

ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ

ਮੈਂ ਬੱਦਲਾਂ ਤੋਂ ਕਣੀਆਂ ਵਰਸਾਵਾਂਗੀ

         ਸ਼ਰਾਬੀ ਆਸ਼ਿਕ

ਇੱਕ ਇੱਕ ਘੁੱਟ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਰੱਬ ਨਜਰ ਹੈ ਆਉਂਦਾ।

ਜੇ ਪੀਵਾਂ ਨਾ ਅਗਲਾ ਘੁੱਟ ਤੇਰਾ ਦਰਦ ਸਾਨੂੰ ਸਤਾਉਂਦਾ।

ਪੜਕੇ ਕਲਮਾਂ, ਮੈਂ ਪੀਵਾਂ, ਲੈ ਕੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਦਾ ਨਾਂ

ਜੇ ਸ਼ਰਾਬ ਨੇ ਬਖਸ਼ਿਆ, ਜ਼ਿਭਾਹ ਕਰਨਗੀਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ

ਖਫ਼ਾ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਬੱਦਲ ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਕਣੀਆਂ ਵਰਸਾਉਂਦਾ।

ਇਹ ਮੀਂਹ ਨਹੀਂ ਉਸ ਸ਼ਰਾਬੀ ਬੱਦਲ ਦੇ ਹੰਝੂ ਕਿਰਦੇ

ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਏ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੇ ਖੂਨ ਭਰੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਵਗਦੇ

ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਦੀ ਰੋਹੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜੰਗਲੀ ਫ਼ੁੱਲ ਖਿੜਾਉਂਦਾ।

ਸ਼ਰਾਬੀ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੰਡੇ ਖੁਭ ਜਾਣ

ਜਹਿਰ ਪੀਕੇ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਤਿਤਲੀਆਂ ਲੈਕੇ ਤਿਆਗ ਦਿੰਦੀਆਂ ਪਰਾਣ

ਉੰਨਾਂ ਮਰੇ ਹੋਏ ਭੌਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖੱਫਣ ਨਹੀਂ ਥਿਆਉਂਦਾ।

ਬੋਤਲ ਹੋਈ ਖਾਲੀ ਠੇਕੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋਇਆ

ਪਹਿਲੀਂ ਵਾਰੀਂ ਆਸ਼ਿਕ ਦਿਲ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਸ਼ਰਾਬ ਖੁਣੋਂ ਰੋਇਆ

ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖ ਦੀਆਂ ਨਜਮਾਂ ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਲੈਕੇ ਗਾਉਂਦਾ।

           ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ

ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਜੋੜਨ ਬੈਠਾਂ ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰੇ।

ਹਾਸਿਆਂ ਦੀ ਗੂੰਦ ਨਾ ਲੱਭਦੀ ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੋਂ ਉਧਾਰੇ।

ਹੌਕੇ ਭਰ ਭਰ ਮੂੰਹ ਦਾ ਸੁਆਦ ਹੋ ਗਿਆ ਬੇਸੁਆਦਾ

ਛੇਤੀ ਮੁੜਕੇ ਆਵਣ ਦਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਤੈਨੂੰ ਵਾਦਾ

ਬੈਠ ਕੇ ਤੇਰੀ ਮੈਂ ਰਾਹ ਉਡੀਕਾਂ ਦੇ ਜਾ ਦੋ ਘੁੱਟ ਕਰਾਰੇ।

ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਕੇ ਤੁਸੀਂ ਦੋ ਦਿਨ ਲਈ ਗਏ ਸੀ ਵਾਂਢੇ

ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਬੀਤਿਆ ਡਾਢਾ ਖਾਲੀ ਹੋਏ ਸਬਰ ਦੇ ਭਾਂਡੇ

ਕੀ ਤੂੰ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਕਿਸਦੇ ਸਹਾਰੇ।

ਤੱਤੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਵਹਾਕੇ ਪਲਕਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸੁੱਜੀਆਂ

ਰਾਹਾਂ ਤੇਰੇ ਮੁੜਨ ਦੀਆਂ ਤੱਕਕੇ ਅੱਖਾਂ ਭੱਠੀ ਭੁੱਜੀਆਂ

ਦੱਸ ਜਾਓ ਮੈਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਮਾਣਾ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਜਾਰੇ।

ਕੈਦੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੰਡਿਆਲੀ ਵਾੜ

ਬਚਕੇ ਨਹੀਂ ਨਿੱਕਲਣ ਦਿੰਦੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਉੱਚੇ ਪਹਾੜ

ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵਗਦੇ ਲਹੂ ਦੇ ਫੁਹਾਰੇ।

ਚਿੱਟਾ ਕਾਗਜ਼ ਅਵਾਜਾਂ ਮਾਰੇ ਕਲਮ ਵੀ ਹੈ ਥੱਕਿਆ

ਅੱਗ ਵਿਹੂਣਾ ਅੰਗੀਠੀ ਦਾ ਕੋਲਾ ਅਜੇ ਨਾ ਭਖਿਆ

ਆਕੇ ਮਿਲ ਜਾ ਮੁਸਕਾਨਾਂ ਖਿੜ੍ਹਾਦੇ, ਦੇ ਜਾ ਗੀਤ ਨਿਆਰੇ।

             ਮੁਰਝਾਏ ਫ਼ੁੱਲ

ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮੁਰਝਾਵਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਜਾ ਬਹਾਰੇ ਨੀ।

ਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗਿੱਧਾ ਮਿੱਠਾ ਹੋਇਆ, ਬੋਲੀ ਪਾ ਜਾ ਮੁਟਿਆਰੇ ਨੀ।

ਤੁਫਾਨਾਂ ਨਾਲ ਆਲ੍ਹਣੇ ਉੱਡੇ, ਬਿੱਜੜੇ ਮਰਨ ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਡੰਗੇ

ਕਲੀਆਂ ਦੇ ਰਸ ਤੋਂ ਵਿਉਹੀਆਂ ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੇ ਖੰਭ ਹੋਏ ਬੇਰੰਗੇ

ਥੱਕਕੇ ਛੁਪ ਗਏ ਘਣੇ ਬੱਦਲਾਂ ਪਿੱਛੇ ਟਿਮਕਦੇ ਤਾਰੇ ਨੀ।

ਤੇਰਾ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਆਪਣਾ ਸੁਹੱਪਣ ਸੁਆਰਦੀ ਹਰ ਹੂਰ

ਰੋਜ ਸਵੇਰੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਪੁਰਿਓਂ ਸੂਰਜ ਤੈਥੋਂ ਉਧਾਰਾ ਲੈਕੇ ਨੂਰ

ਤਰੇਲ ਦਾ ਪਾਣੀ ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਹਰਿਆਲੀ ਤੇ ਚਾਂਦੀ ਖਿਲਾਰੇ ਨੀ।

ਬੁੱਤਘਾੜੇ ਦੇ ਬੁੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਕਿਰਨ ਵੱਸੀ

ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਗਈ ਕੋਇਲ ਜਦ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਫਸੀ

ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋਈਆਂ ਮੁਸਕਾਣਾਂ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਨੀ।

ਚੜ੍ਹਿਆ ਸਵੇਰਾ ਹੋਈ ਦੁਪਹਿਰੀ, ਢਲ ਗਿਆ ਆਥਣ ਵੀ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ

ਚਾਨਣੀ ਦੀ ਮੱਸਿਆ ਬਣਾਈ ਵਿਛੋੜੇ ਮਾਰਿਆਂ ਨੇ ਨੈਣੀ ਫਹੇ ਧਰਕੇ

ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਔਖੇ ਹੋਏ ਇਕੱਲੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਗੁਜਾਰੇ ਨੀ।

            ਨਜ਼ਮ

ਆਪਣਿਆਂ ਤੋਂ ਖਾਕੇ ਬੇਉਮੀਦੇ ਧੋਖੇ।

ਪੈ ਗਏ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਸੋਕੇ।

ਇਹ ਪੱਥਰ ਦਾ ਸਰੀਰ ਹੋਇਆ

ਅਨੇਕਾਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਕੇ ਨਾ ਮੋਇਆ

ਢਹਿ ਗਈਆਂ ਕੰਧਾਂ ਚੂਨੇ ਦੀਆਂ

ਛੱਤ ਵੀ ਡਿੱਗੀ ਚੋ ਚੋਕੇ।

ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਦੇ ਪੱਤਣ

ਲੱਗ ਪਏ ਨੇ ਧੁੱਪੀਂ ਸੁੱਕਣ

ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਵਕੀਲ ਹਾਰੇ ਮੁਕੱਦਮਾ

ਜਾਲਮਾਂ ਨੇ ਕਿੱਲ ਤਲ਼ੀਆਂ ਠੋਕੇ।

ਇਨਸਾਫ ਦੀ ਤੱਕੜੀ ਝੁਕ ਗਈ

ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਚਾਹਤ ਮੁੱਕ ਗਈ

ਸਾਡੀਆਂ ਧੌਣਾਂ ਝੁਕੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀ ਲਈ

ਜਲਾਦਾਂ ਨੇ ਤਿੱਖੇ ਕੀਤੇ ਟੋਕੇ।

ਇਸ ਅਦਾਲਤ ਨੇ ਰਹਿਮਤ ਭੁੱਲੀ

ਚੁੱਕ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਮੰਜਾ ਜੁੱਲੀ

ਬੇਕਸੂਰਾਂ ਨੂੰ ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ੍ਹਾਣ ਲਈ

ਇਲਜਾਮ ਲਾਉਂਦੇ ਨੇ ਇਹ ਫੋਕੇ।

ਆਸ਼ਿਕ ਬਣੇ ਕਾਫ਼ਿਰ ਇਹ ਅਫਵਾਹ

ਸੱਚਾ ਰੱਬ ਮੋਮਨਗੀਰੀ ਦਾ ਗਵਾਹ

ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਕੋਈ ਅਪਰਾਧ

ਸੱਚ ਮਰਦਾ ਨਹੀਂ ਦਰਿਆਵੀਂ ਡੁਬੋਕੇ।

ਇਹ ਜਿਰਹਾ ਦਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਰਚਿਆ

ਕੋਈ ਬੇਗੁਨਾਹ ਸਜਾ ਤੋਂ ਨਾ ਬਚਿਆ

ਪੱਕਾ ਫੈਸਲਾ ਹੋਇਆ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ

ਕਿੰਨੀਆਂ ਕਰੋ ਫਰਿਆਦਾਂ ਰੋ ਰੋਕੇ।

ਆਪਣਿਆਂ ਤੋਂ ਖਾਕੇ ਬੇਉਮੀਦੇ ਧੋਖੇ।

ਪੈ ਗਏ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਸੋਕੇ।

                 ਤੇਰੇ ਲਈ

ਮਹੀਨਾ ਸਾਉਣ ਦਾ ਆਇਆ ਬੈਠਕ ਸਜਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਹੱਥ ਕੱਢੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨਾਲ ਪਲੰਘ ਵਿਛਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਰੇਸ਼ਮ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਦੀ ਰੱਸੀ ਵਟਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਪੀਹੜੀ ਸੋਨੇ ਨਾਲ ਮੜ੍ਹਕੇ, ਪੀਂਘ ਪਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਪਿਆਰ ਦੀ ਤਰਜ ਕੱਢਕੇ ਬੰਸਰੀ ਵਜਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਸਵਾਗਤ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦਿਲ ਤੋਂ ਲਿਖਵਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਮੂੰਗਰਿਆਂ ਦੀ ਸਬਜੀ ਤੜਕਾ ਲਾਕੇ ਬਣਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਕੱਚਾ ਦੁੱਧ ਚਾਟੀ ਪਾਕੇ ਲੱਸੀ ਰਿੜਕਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਕੁਰਸੀ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਡਾਹਕੇ ਛਤਰੀ ਖੁਲਵਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਕਾਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਾਲੀ ਧੁੱਪ ਦੀ ਐਨਕ ਮੰਗਵਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਮੁਕਾਇਸ਼ ਵਾਲੀ ਹਰੇ ਰੰਗ ਚੁੰਨੀ ਰੰਗਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਮਖਮਲੀ ਸ਼ੁਨੀਲ ਕੁੜਤੀ ਸ਼ਲਵਾਰ ਪਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਜਦ ਤੂੰ ਖੜਕਾਵੇਂ ਦਰਵਾਜਾ ਮੁਸਕਾਣ ਸਜਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਮੁਹੱਬਤ ਨਾਲ ਕੰਬਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ, ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਹੁਣ ਜੁਬਾਨ ਸੁੰਨ ਦੱਸਣੋਂ ਵਫਾ ਨਿਭਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

ਖੁਸ਼ੀ ਤੇਰੇ ਆਵਣ ਦੀ ਨੈਣਾਂ ਦਿਖਾਈ ਤੇਰੇ ਲਈ।

             ਦੁਨੀਆਂ

ਚਾਹੇ ਇਸਨੂੰ ਚੰਗਾ ਸਮਝੀਏ ਜਾਂ ਮੰਦਾ ਕਹੀਏ।

ਤੁਰਦੇ ਰਹਿਣੇ ਇਸ ਜਗਤ ਦੇ ਪਹੀਏ।

ਹੋਏ ਅਮੀਰ ਤਾਂ ਪਰਦੇ ਤਾਣ ਬੈਠੇ ਰਥ

ਸਵਾਰੀ ਭਲੀ ਤਾਂਗੇ ਜੇ ਪੈਸੇ ਹੋਏ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਹੱਥ

ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪੈਦਲ ਪੈਂਡਾ ਪੂਰਾ ਕਰਦੇ ਰਹੀਏ।

ਸੁਹਾਗਣ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਟਿੱਕਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਜਦਾ

ਰੰਡੀ ਹੋਈ ਔਰਤ ਉੱਤੇ ਚਿੱਟਾ ਕਮੀਜ਼ ਜਚਦਾ

ਦੇਜਾ ਕਿੱਕਰੇ ਛਾਵਾਂ ਧੁੱਪ ਦੇ ਸਤਾਏ ਕਹੀਏ।

ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਓ

ਬਹਿਸ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਦਾ ਵਹਿਮ ਦਿਲੋਂ ਮਿਟਾਓ

ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਮੇਹਣੇ ਮੁਸਕਰਾਕੇ ਵਧਾਈਆਂ ਵਾਂਗਰ ਸਹੀਏ।

ਸਿਰ ਝੁਕਾਓ ਜੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂਣਾ ਚਾਹੋ

ਸਿਆਣਪ ਹੈ ਆਪਣੇ ਮਾਣ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਲਾਹੋ

ਬਣਕੇ ਸੱਤਲੁਜ ਦੇ ਪਾਣੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵੱਲ ਵਹੀਏ।

ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਅੱਛਿਆਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਬੁਰਾ ਕਹੇ

ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਸ਼ਿਕ ਨਾ ਕਦੇ ਸੁਖੀ ਰਹੇ

ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਧੋੜੀ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀਏ ਜਾਂ ਬਹੀਏ।

   ਫਰੇਬੀ

ਵਹਿਣ ਦਿਓ ਜੀ ਵਹਿਣ ਦਿਓ ਲਹੂ ਨੂੰ

ਕਦੇ ਤਾਂ ਰੱਬ ਇੰਨਾਂ ਜਖਮਾਂ ਤੇ ਤਰਸ ਕਰੇਗਾ।

ਇਹ ਝੰਡੇ ਸਦਾ ਉੱਡਦੇ ਰਹਿਣਗੇ ਹਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ

ਕੋਈ ਆਸ਼ਿਕ ਹਨੇਰੀਆਂ ਗਲ਼ੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਕਰੇਗਾ।

ਦਿਲ ਦੇ ਮਹਿਰਮ ਗੁਜਰਦੇ ਕੋਲੋਂ ਮੁੱਖੜੇ ਤੇ ਨਕਾਬ ਸਜਾਕੇ

ਗੈਰ ਬਣਕੇ ਮੂੰਹ ਮੋੜਦੇ ਅਜਨਬੀਪੁਣੇ ਦਾ ਬੁਰਕਾ ਪਾਕੇ

ਆਪਣੇ ਜਦੋਂ ਪਰਾਏ ਹੋਏ ਬੇਬਸ ਦਾ ਕੌਣ ਲਿਹਾਜ ਕਰੇਗਾ।

ਝਲਕ ਨਾ ਮਿਲਦੀ ਉੰਨਾਂ ਦੀ, ਪੜਦੇ ਤਣੇ ਬਾਰੀਆਂ ਉੱਤੇ

ਫਰੇਬੀ ਚਲੇ ਗਏ ਪ੍ਰਦੇਸ ਝੂਠੇ ਜਿਹੇ ਚਰਚੇ ਉੱਠੇ

ਦੇਸ ਰਹਿਣ ਜਾਂ ਪ੍ਰਦੇਸ ਵੱਸਣ ਖੁਦਾ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰੇਗਾ।

ਆਸ਼ਿਕ ਲਾਕੇ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਧੂਣੀ ਲਾਂਬੂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਾਵੇ

ਚਿੱਠੀਆਂ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸਿੱਟਕੇ ਲਾਟਾਂ ਨਾਲ ਮਨ ਬਹਿਲਾਵੇ

ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਗਾਣਾ ਗਾਕੇ ਚਿਤਾ ਆਪਣੀ ਤਿਆਰ ਕਰੇਗਾ।

  ਤੁੰਮਿਆਂ ਦੀ ਮਿਠਾਸ

ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ

ਕੋਲ ਆ ਜਾ ਨੀ ਹੱਥ ਫੜਾ।

ਹਿਜਰ ਵਿੱਚ ਮਰਦੀ ਇਸ ਰੂਹ ਨੂੰ

ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਾ।

ਇਕੱਲਪੁਣੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜੇ ਖੰਜਰ ਘਾਤਕ

ਮੈਨੂੰ ਤੁੰਮਿਆਂ ਦੀਆਂ ਟਕੋਰਾਂ ਹੋਈਆਂ ਮਾਫ਼ਕ

ਤੇਰੇ ਸਾਥ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਹੀ ਬੜਾ।

ਫਟੇ ਹੋਏ ਦੁੱਧ ਦੀ ਖਾਕੇ ਮਲਾਈ

ਖਾਲੀ ਦੇਖਕੇ ਕਲਾਈਆਂ ਜਿੰਦ ਕੁਰਲਾਈ

ਬਾਂਹ ਉੱਤੇ ਪਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਕੜਾ।

ਮੇਰੇ ਕਰਜੇ ਭਰੀਆਂ ਮੁਨਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਵਹੀਆਂ

ਗੇੜੇ ਮਾਰਨ ਨਾਲ ਖੁਰੀਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਪਹੀਆਂ

ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਆਪਣੇ ਦਰ ਜੜਾ।

ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਕਿਤਾਬ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ

ਮੋਈਆਂ ਪੈੜਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖ ਧਰਤੀ ਹਿੱਲਦੀ

ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ ਤੂੰ ਅੱਖ ਜਰਾ ਲੜਾ।

            ਜੰਗਲੀ ਫ਼ੁੱਲ

ਮੈਂ ਹਾਂ ਜੰਗਲੀ ਫ਼ੁੱਲ, ਜਿਸਨੂੰ ਪਾਲ਼ਦੇ ਦਰਖ਼ਤ ਨੀ।

ਭੌਰੇ ਡਰਦੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ, ਭੁੱਲਿਆ ਜੀਹਨੂੰ ਵਖਤ ਨੀ।

ਪਰਾਗ ਹੈ ਜਹਿਰੀਂ ਲੱਦਿਆ, ਮੇਰੀ ਪੱਤੀ ਹੈ ਕੰਡਿਆਲੀ

ਸਿੱਟਿਆ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਦਿਆ ਤੇ, ਮਾਲੀਆਂ ਛੱਡੀ ਰਖਵਾਲੀ

ਗੁਲਦਸਤੇ ਵਿੱਚ ਸਜਣ ਜੋਗੀ, ਨਾ ਮੇਰੀ ਵੁੱਕਤ ਨੀ।

ਤਿਉੜੀਆਂ ਪਾ ਲੈਂਦੇ ਮੱਥੇ, ਮੇਰਾ ਸੁਹੱਪਣ ਤੱਕਕੇ

ਲੰਘਦੇ ਸੱਜਣ ਨੇੜਿਓਂ, ਨੱਕ ਤੇ ਰੁਮਾਲ ਰੱਖਕੇ

ਦੇਖੇ ਕੋਲ ਆਕੇ, ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੀ ਪਾਵੇ ਕੀਮਤ ਨੀ।

ਡਰਦਾ ਹਾਂ ਬੀਆਬਾਨ ਤੋਂ, ਪਰ੍ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੌਣ ਅਪਣਾਏਗਾ

ਬੀਂਡਿਆਂ ਦੇ ਗਾਣੇ ਛੱਡਕੇ, ਕੌਣ ਗੀਤ ਸੁਣਾਏਗਾ

ਜੜ੍ਹ ਮੇਰੀ ਮਾਰੂਥਲ ਡੂੰਘੀ, ਰੱਖਦੀ ਮੈਨੂੰ ਸੀਮਤ ਨੀ।

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਲਈ, ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਵਾਟ ਪੈਂਦੇ

ਬੇਵਫਾ ਕਹਾਂ ਤਿਤਲੀ ਨੂੰ, ਜਿਸਨੂੰ ਬਾਜ ਝਪਟ ਲੈਂਦੇ

ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀਤੀ, ਮਿਲਿਆਂ ਨਾਲ ਹੋਈ ਮੁੱਦਤ ਨੀ।

   ਗੀਤ

ਸਿੰਮ ਪਿਆ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚੋਂ ਸ਼ੋਰਾ।

ਪੱਕਾ ਸੁਣਕੇ ਤੇਰਾ ਜੁਆਬ ਕੋਰਾ।

ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਗਏ ਨਾ ਸੁਣਕੇ ਅਮੁੱਲੇ

ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀਂ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲੇ

ਪੈ ਗਿਆ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਢੋਰਾ।

ਘੁਣੇ ਨਾਲ ਗਲ਼ੇ ਡਿੱਗੇ ਸ਼ਤੀਰ

ਸਿਲ੍ਹਾਬੇ ਨੇ ਖਾ ਲਈ ਤਸਵੀਰ

ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਟਿਆ ਇਹ ਸਰੀਰ

ਝੱਲਾ ਕਰ ਗਿਆ ਰੰਗ ਗੋਰਾ।

ਭਾਰ ਹੀਣ ਹੋਏ ਇਹ ਵੱਟੇ

ਹਰੇ ਪੱਤਰ ਬਹਾਰੀਂ ਹੋਏ ਖੱਟੇ

ਬਿਰਹਾ ਨੇ ਵੱਸਦੇ ਘਰ ਪੱਟੇ

ਰਹਿਮ ਨਾ ਕਰੇਂ ਤੂੰ ਭੋਰਾ।

ਥਲਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਰਦਿਆਂ ਲੱਗੀ ਪਿਆਸ

ਜੰਬੂਰ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਨੋਚਦੇ ਮਾਸ

ਆਸ਼ਿਕ ਤੜਫਦੇ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਖਾਸ

ਪਿਆ ਨਹੀਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਝੋਰਾ।

ਖਾਲਸੇ ਦੀ ਤਿੰਨ ਸੌ ਵੀਂ ਸਾਲਗ੍ਰਿਹ

ਗੁਰੂ ਕਿਰਪਾਨ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਤਿੱਖੀ ਹਿਲਾਕੇ

ਮੰਗਦਾ ਹੈ ਸਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਇਹ ਕੀ ਗੁਰੂ ਨੇ ਕੌਤਕ ਰਚਿਆ

ਡਰੂ ਹਜੂਮ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਵੱਲ ਭੱਜਿਆ

ਨੌਵੇਂ ਗੁਰੂ ਭੇਂਟਿਆ ਸਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਦਸਵਾਂ ਗੁਰੂ ਅੱਜ ਪਾਗਲ ਹੋਇਆ

ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਘਟਿਆ

ਜਾਨ ਸਸਤੀ ਗਈ ਘਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰਾ ਸੋਚੇ ਪਤਨੀ ਬਾਰੇ

ਛੱਡਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਭਰਾਵਾਂ ਸਹਾਰੇ

ਦੇਵੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਫਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਦੂਜਾ ਪਿਆਰਾ ਦੇਖਕੇ ਲਹੂ ਵਗਦਾ

ਬੁੱਢੇ ਮਾਪੇ ਰੱਬ ਹੱਥੀਂ ਛੱਡਦਾ

ਉੱਠਿਆ ਦਿਲ ਨਿਡਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਤੀਜਾ ਪਿਆਰਾ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਧਿਆਏ

ਕਈ ਵਿਚਾਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਏ

ਸੋਚੇ ਨਾ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਚੌਥਾ ਪਿਆਰਾ ਬੇਖਿਆਲੀਂ ਉੱਠਿਆ

ਗੁਰੂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਦਿਲੀਂ ਵਧਿਆ

ਵਾਰਨੋਂ ਨਾ ਲਾਵੇ ਧਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਪੰਜਵਾਂ ਪਿਆਰਾ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਸੰਗੇ

ਆਖਰੀ ਸਿਰ ਗੁਰੂ ਖੜ੍ਹਾ ਮੰਗੇ

ਬੈਠਾਂ ਜਾਂ ਜਾਵਾਂ ਗਿਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀਕੇ ਵਰਜੇ ਪੰਜੇ ਪਿਆਰੇ

ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਛਕਾਉਂਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਿਆਰੇ

ਖਾਲਸੇ ਨੂੰ ਸਾਜਦੇ ਆਖਰ ਕੌਮ ਲਈ।

ਪੰਜ ਕੱਕਿਆਂ ਦੀ ਰੱਖਿਓ ਰਹਾਇਸ਼

ਖੋਪੜੀਆਂ ਲਹਾਉਣ ਦੀ ਰੱਖਿਓ ਗੁੰਜਾਇਸ਼

ਬੰਦ ਕਟਵਾਕੇ ਜਾਇਓ ਨਿੱਘਰ ਕੌਮ ਲਈ।

                   ਮਲਾਹ

ਮੈਨੂੰ ਮਨਾਂ ਪਿੰਡ ਵੜਨ ਤੋਂ ਬਾਰੇ ਪੰਚਾਇਤ ਕਰੇ ਸਲਾਹ।

ਪੱਤਣਾਂ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾਕੇ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਸੇ ਮੰਗੇ ਮਲਾਹ।

ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ ਨਹੀਂ ਕਿਰਾਇਆ ਪਾਰ ਜਾਣ ਦਾ

ਦੂਜੇ ਕੰਢੇ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਸੱਜਣ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦਾ

ਪਰਸੋਂ ਡੇਢਾ ਦੇਊਂ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਨਾ ਕਰ ਤਬਾਹ।

ਕੱਚੇ ਘੜੇ ਖੁਰ ਜਾਣਗੇ ਝਨਾਂ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀ

ਮੌਤ ਦੇ ਖੌਫ਼ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰਦੀ ਨਾ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ

ਪਹੁੰਚਣਾਂ ਯਾਰ ਦੇ ਗਰਾਂ ਅੱਜ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸਾਲ ਗ੍ਰਿਹ।

ਪੁਲ ਟੁੱਟੇ ਭੱਜੇ ਸੜ੍ਹਕ ਰੁੜ੍ਹ ਗਈ ਹੜ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ

ਮੁੜ ਮੁੜਕੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਛਾਉਂਦਾ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਖਿਆਲ

ਚਾਲਕਾ ਉੱਥੇ ਪੁਚਾਦੇ ਕਰਜੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹ।

ਤੂਫਾਨੀ ਹਨੇਰੀਆਂ ਨਾਲ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ ਵੀ ਉੱਡਣੇ ਬੰਦ ਹੋਏ

ਹੈਲੀਕਾਪਟਰ ਦੇ ਪਾਇਲਟ ਵੀ ਅੱਡੇ ਛੱਡਕੇ ਘਰ ਬੁਲੰਦ ਹੋਏ

ਮਲਾਹਾ ਤੇਰੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਬਚੀ ਮੇਰੇ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਆਖਰੀ ਰਾਹ।

ਜਦ ਮਾਸ਼ੂਕ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਤੇਰੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰਾਂਗਾ ਹਜਾਰ

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੇਰਾ ਕਰਜਦਾਰ ਬਣਿਆ ਰਹੇਗਾ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ

ਤੂੰ ਹੀ ਜਾਨ ਹਥੇਲੀ ਤੇ ਧਰਕੇ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਮੇਰੀ ਚਾਹ।

                ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਰਕੇ ਥਮਲਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ, ਕੱਢਾਂ ਦਿਲ ਦੀ ਭੜਾਸ ਯਾਰੋ।

ਤੁਸੀਂ ਹਾਸੇ ਦੁਨੀਆਂ ਵੰਡੋ, ਮੈਨੂੰ ਗਮ ਆਇਆ ਰਾਸ ਯਾਰੋ।

ਇੰਨਾਂ ਨਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ, ਕਹੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ

ਪੱਤਣ ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਸੁੱਕਣ, ਹੰਝੂ ਵਹਾਏ ਬਿਆਸ ਯਾਰੋ।

ਇਸ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮਿਰਚਾਂ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਮਾਫਕ ਆਈ

ਤੁਸੀਂ ਯਾਦ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ, ਗੁੜ ਦੀ ਮਿਠਾਸ ਯਾਰੋ।

ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ ਆਸ਼ਿਕ ਦਾ, ਮਾਸ਼ੂਕ ਆਨੰਦ ਕਾਰਜ ਕਰਵਾਵੇ

ਇਹ ਆਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਘਟਨਾ ਨਹੀਂ ਖਾਸ ਯਾਰੋ।

ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਪਿਆਲਾ ਸਾਂਝਾ, ਮੈਂ ਗੀਤ ਬਿਰਹੋਂ ਦਾ ਗਾਂਦਾ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੰਝੂ ਵਹਾਕੇ, ਹੋਵੋ ਨਾ ਉਦਾਸ ਯਾਰੋ।

ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਮੇਲ ਨਾ

ਪੜ੍ਹੋ ਸੱਸੀ ਸੋਹਣੀ ਹੀਰ ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਇਤਹਾਸ ਯਾਰੋ।

ਇਸ਼ਕ ਪਲੇਗ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ, ਇੱਕ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਲੱਗਦੀ

ਫਾਹੇ ਟੰਗਕੇ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਨੂੰ, ਇਸਦਾ ਕਰੋ ਨਾਸ ਯਾਰੋ।

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਗ਼ਮੀ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪਾਏ ਵਧਾਈਆਂ ਦੇ ਸਵਾਏ।

ਖ਼ੱਫ਼ਣ ਵਾਲੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪੌਣ ਪਾਈ,

ਅੱਧਾ ਭਰਿਆ ਗਿਲਾਸ ਮੇਰਾ, ਤੇਰਾ ਅੱਧਾ ਖਾਲੀ,

ਹਾਰ ਵਿੱਚ ਪਰੋਏ ਫ਼ੁੱਲ ਵੀ ਮੁਰਝਾਏ।

ਦਿਲ ਦੇ ਨਕੋਰ ਚੋਲੇ ਦੇ ਉੱਤੇ

ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ ਟਾਕੀ ਬਦਰੰਗੀ ਤੂੰ ਲਾਈ

ਤੋਰ ਦਿਤੇ ਕਾਫ਼ਲੇ ਪ੍ਰਦੇਸਾਂ ਦੇ ਰਾਹ

ਰਹਿ ਗਏ ਆਸ਼ਿਕ ਥਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ

ਗ਼ਮ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜੇ ਗਾਣੇ ਸੁਣਕੇ

ਬਾਂਸਰੀ ਵੀ ਵਿਚਾਰੀ ਟੁੱਟ ਜਾਏ।

ਦਰਾਂ ਤੇ ਅਸੀਂ ਸ਼ਰੀਂਹ ਦੇ ਪੱਤੇ ਬੰਨੇ

ਕੰਧਾਂ ਉੱਤੇ ਚਿੱਟੇ ਪੋਚੇ ਫੇਰੇ

ਛਾਪੀਆਂ ਚਾਅ ਦੇ ਨਾਲ ਘੁੱਗੀਆਂ

ਲਾਲ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਿੱਪੇ ਬਨੇਰੇ

ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਤਵੀ ਦੀ ਕਾਲਖ ਤੂੰ

ਹੁਣ ਵਾੜਾਂ ਤੋਂ ਖੇਤ ਕੌਣ ਬਚਾਏ।

ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਵੇਲ ਬੀਜੀ

ਵਧੀ ਕੌੜੀ ਵੇਲ, ਡੋਡੀਆਂ ੳਸਨੂੰ ਲੱਗੀਆਂ

ਖੇਡਣ ਚਿੜੀਆਂ ਉਸ ਉੱਤੇ, ਗਾਉਣ ਗੀਤ ਨਿਰਾਲੇ

ਫੁੱਟੀਆਂ ਖਿੜੀਆਂ ਬਗਲੇ ਵਾਂਗਰ ਬੱਗੀਆਂ

ਦਰਦ ਦਾ ਕੀੜਾ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਖਾਏ।

ਤੇਰੇ ਵਾਦਿਆਂ ਦਾ ਸੱਥ ਵਿੱਚ ਮਜਾਕ ਉੱਡਦਾ

ਮੇਰੀ ਨਦਾਨਗੀ ਦੀ ਚਰਚਾ ਜੱਗ ਵਿੱਚ ਉੱਡੀ

ਇੱਕ ਜਿਉਂਦੀ ਵੱਸਦੀ ਰੂਹ ਹਲਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ

ਇਹ ਖੇਡ ਦੇ ਨਹੀਂ ਗੁੱਡਾ ਤੇ ਗੁੱਡੀ

ਸਾਡੀ ਦੁਨੀਆਂ ਲੁੱਟੀ ਜਾਂਦੀ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ

ਤੈਨੂੰ ਥੋੜਾ ਦੁੱਖ ਆਏ ਜਾਂ ਨਾ ਆਏ।

ਸਿਆਲ

ਬੁਣਦੀ ਸਵੈਟਰ ਉੰਨ ਦੀ

ਜਾਦੂ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗੀਆਂ ਸਲਾਈਆਂ।

ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਠੰਢ ਲੱਗੇ

ਖੇਸੀਆਂ ਦੀ ਨਿੱਘ ਸਹੀ ਸ਼ੁਦਾਈਆਂ।

ਠੇਕੇ ਦੀ ਬੋਤਲ ਮਹਿੰਗੀ

ਦੇਸੀ ਰੂੜੀ ਦੱਬੀ ਚੰਗੀ

ਖਰਚੇ ਕੱਢਕੇ ਬੈਂਕ ਜਾਵਣ

ਦਸਾਂ ਨੌਂਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕਮਾਈਆਂ।

ਮਿੱਠਾ ਦੁੱਧ ਕਾੜਨ੍ਹੀ ਕੜ੍ਹਿਆ

ਹਾਰੇ ਵਿੱਚ ਧੁਖਦਾ ਸੜਿਆ

ਭਰੇ ਹੋਏ ਮੂੰਹ ਤੱਕ

ਗਲਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਤਰਨ ਮਲਾਈਆਂ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਦੁੱਧ ਰਿੜ੍ਹਕੇ

ਮਧਾਣੀ ਚਾਟੀ ਵਿੱਚ ਬਿੜ੍ਹਕੇ

ਮਖਣੀ ਨਾਲ ਕੁੱਜੀ ਭਰਦੀ

ਲੱਸੀ ਪੀਕੇ ਕੁੱਖਾਂ ਕਢਾਈਆਂ।

ਡਾਅਕੇ ਚਰਖਾ ਗੋਰੀ ਕੱਤਦੀ ਪੂਣੀ

ਸੱਲਰਿਆਂ ਦੀ ਲਗਦੀ ਧੂਣੀ

ਸਣ ਦੇ ਰੱਸੇ ਕੱਤਦੇ ਗੱਭਰੂ

ਰੀਝਾਂ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾਈਆਂ।

ਘਣੇ ਸਿਆਲ ਕੋਰਾ ਜੰਮਿਆ

ਮੁਟਿਆਰ ਦਰੀ ਦਾ ਤਾਣਾ ਤਣਿਆ

ਮੂਲ਼ੀਆਂ ਦਾ ਸਲਾਦ ਬਣਦਾ

ਜੱਦੀ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਉਗਾਈਆਂ।

ਯਾਰ ਦਾ ਰੂਪ

ਰੰਗ ਉਸਦਾ ਨਕੋਰਾ ਰੂਪ ਉਸਦਾ ਇਲਾਹੀ।

ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤ ਨੇ ਜੋਗੀ ਬਣਾਏ ਰਾਂਝੇ ਮਾਹੀ।

ਨਕਸ਼ ਸੰਗਮਰਮਰ ਤੋਂ ਘੜੇ ਲੰਮੇ ਰੇਸ਼ਮੀ ਵਾਲ਼

ਸੀਨਾ ਮਾਣ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਨੈਣ ਕੀਲਦੇ ਨਾਗ

ਛਾਤੀਆਂ ਦੇ ਉਭਾਰ ਹਿਮਾਲੀਆ ਤੋਂ ਉੱਚੇ

ਅੱਖਾਂ ਮਿਲਾਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਰਾਹ ਭੁੱਲਦੇ ਰਾਹੀ।

ਕੱਦ ਉਸਦਾ ਉੱਚਾ, ਬੁੱਲ੍ਹ ਪੱਤੀਆਂ ਗੁਲਾਬੀ

ਖਾ ਜਾਂਦੀ ਤੱਕਣੀ ਉਸਦੀ ਬਣਕੇ ਗੰਧਕ ਤਿਜਾਬੀ

ਫ਼ੁੱਲ ਝੜ ਜਾਂਦੇ ਜਦੋਂ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਲੰਘੇ

ਸੁਨਿਆਰੇ ਦੀ ਹੱਟੀ ਲੁੱਟਦੇ ਗਹਿਣੇ ਚੁਰਾਉਂਦੇ ਸਿਪਾਹੀ।

ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਸੁਣਕੇ ਤਾੜੀਆਂ

ਸਾਹ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਕਬੱਡੀ ਦੇ ਖਿਲਾੜੀਆਂ

ਲੜਨ ਲੱਗੇ ਬਾਣੀਆਂ ਗਾਹਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ

ਕੁਰਾਹੇ ਪੈਣ ਤੋਂ ਕੋਈ ਕਰੇ ਨਾ ਮਨਾਹੀ।

ਹੱਸਦੀ ਦੇ ਚਿੱਟੇ ਦੰਦ ਹੰਸ ਦੇਖ ਸੜੇ

ਗੌਣ ਸੁਣਕੇ ੳਸਦੇ ਕੋਇਲਾਂ ਨੂੰ ਨਸ਼ੇ ਚੜ੍ਹੇ

ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੁਹਾਰ ਛੱਡ ਆਹਰਣ ਘੁਮਾਉਣਾਂ

ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਗੱਭਰੂ ਗਲ਼ ਲੈਣ ਲਈ ਫਾਹੀ।

ਮੱਥਾ ਹਾਸੇ ਨਾਲ ਚਮਕੇ, ਠੋਡੀ ਪੈਣ ਟੋਏ

ਅਵਾਜ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਸੁਣਕੇ, ਬੈਂਜੋ ਬੰਦ ਹੋਏ

ਜਵਾਨੀ ਪੁੰਨਿਆਂ ਵਾਂਗਰ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਦਿਖਦੀ

ਦਿਲਦਾਰਾਂ ਨੇ ਗੇੜੇ ਮਾਰਕੇ ਉਸਦੀ ਗਲੀ ਗਾਹੀ।

ਪੰਜੇਬਾਂ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਤਰਜ ਗਾਉਂਦੇ ਨੌਜਵਾਨ

ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਸੁਣਕੇ ਉਸਦੀ ਜਿੱਤੇ ਹਾਰਦਾ ਭਲਵਾਨ

ਅਖ਼ਾੜੇ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦੀ ਉਹ ਧਰਤ ਹਿਲਾਉਂਦੀ

ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਕਰਨੀ ਉਗਰਾਹੀ।

ਉਸ ਰੱਖੀ ਦਾਗਹੀਣ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਆਪਣੀ ਰਹਿਣੀ

ਚੋਟੀ ਦੀਆਂ ਨਾਰਾਂ ਨਾਲ ਉੱਠਣੀ ਬਹਿਣੀ

ਚਲਿੱਤਰ ਦੇ ਚਰਚੇ ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਠਣ

ਅਜਨਬੀ ਰੁਕ ਪੁੱਛਣ ਉਹ ਕੁਆਰੀ ਜਾਂ ਵਿਆਹੀ।

ਘੱਗਰਾ ਢਕਦਾ ਲੱਤਾਂ, ਗਿੱਟੇ ਉਸਦੇ ਦਿਖਦੇ

ਘਣੀਆਂ ਜ਼ੁਲਢਾਂ ਨਾਲ ਫਨੀਅਰ ਸੱਪ ਲਿਪਟੇ

ਰੂਪ ਦੀਆਂ ੳਸਤਤਾਂ ਲਿਖਕੇ ਨਿੱਭਾਂ ਘਸੀਆਂ

ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਕਲਮ ਵਿੱਚੋਂ ਮੁੱਕੀ ਸਿਆਹੀ।

ਅਦਾ ਨਾਲ ਉਸਦੀ, ਰੰਗ ਬਦਲਦੇ ਅੰਬਰ

ਉਸਨੂੰ ਬਣਾਕੇ ਸਾਂਚਾ ਤੋੜ ਦੇਵੇ ਪੈਗੰਬਰ

ਬਣੇ ਜੋਗੀ ਹਿਜਰ ਵਿੱਚ ਤਾਕਤਾਂ ਵਾਲੇ

ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਉਹਦੇ ਰੱਖ ਰਾਜ, ਤਖਤ, ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹੀ।

ਮੈਂ ਬਚਨ ਦੇਵਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜਿਉਣ ਦਾ

ਯਾਰੀ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਤੱਕ ਨਿਭਾਉਣ ਦਾ

ਜਦ ਹੁਸਨ ਢਲੇ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂਗਾ

ਯਾਰਾ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਰੱਬ ਦੇਵੇ ਗਵਾਹੀ।

ਤੂੰ

ਮੇਰਾ ਗੀਤ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਮੇਰਾ ਰਾਹ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਮੰਜਿਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਕਾਹਤੋਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਚੁੰਬਕ ਵਰਗੀ ਖਿੱਚ

ਗੁਜਾਰੀ ਮੈਂ ਉਮਰ ਸਾਰੀ ਇਸਦਾ ਜੁਆਬ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ

ਮੇਰੀ ਚੁੱਪ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਦਿਲ ਲੁੱਟਣ ਵਾਲੇ ਚੋਰਾਂ ਦੇ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ

ਲਾਕੇ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਰਾਜਾਂ ਵਾਲੇ ਸੌਂਦੇ ਕੁੱਲੀਆਂ ਛੱਡਕੇ ਬੁੰਗੇ

ਮੇਰੀ ਕੱਸ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਢਿੱਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਸੇਕ ਸਹਿਕੇ ਉੱਬਲਦੀ ਸੱਧਰ ਉੱਠਣ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁਲਬਲੇ

ਭੱਠੀ ਦੀ ਗਰਮ ਰੇਤਾ ਵਿੱਚ ਭੁੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਦਿਲਜਲੇ

ਮੇਰਾ ਦਾਣਾ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਖਿੱਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਕਦੇ ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਮਸ਼ੂਕ ਥਲੀਂ ਹਿਜਰ ਵਿੱਚ ਭਟਕਣ

ਲੱਭਦੇ ਗੁਜਰੇ ਹੋਏ ਕਾਫ਼ਲਿਆਂ ਨੂੰ ਬਿਰਹੋਂ ਵਿੱਚ ਤੜਫਣ

ਮੇਰਾ ਹਕੀਮ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਕਾਤਿਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਕੋਈ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਜੋਗੀ ਧੂਣੀ ਧੁਖਾਈ ਬੈਠਾ

ਕੋਈ ਭਗਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਪਾਕੇ ਕੰਨੀਂ ਮੁੰਦਰਾਂ ਪੁਆਈ ਬੈਠਾ

ਮੇਰਾ ਮਨ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਹੈ ਤੂੰ।

ਘਰ

ਇੱਟਾਂ ਗਾਰੇ ਤੋਂ ਮਕਾਨ ਉੱਸਰਦਾ ਹੈ।

ਦਿਲ ਮਿਲਿਆਂ ਤੋਂ ਘਰ ਵੱਸਦਾ ਹੈ।

ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੈਣ ਮਿਲਣ ਤੋਂ

ਨੀਂਹ ਧਰਦੀ ਇਸਦੀ ਲਾਵਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ

ਇੱਕ ਮੰਜਲ ਮਿਲਦੀ ਮੁਕਲਾਵੇ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ

ਉੱਚੀਆਂ ਝੀਲਾਂ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਹੈ।

ਕਦੇ ਹੁੰਦੀ ਲੜਾਈ ਕਦੇ ਗੂੰਜਦੇ ਹਾਸੇ

ਮਿਰਚਾਂ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਲਾਹੁੰਦੇ ਮਿੱਠੇ ਪਤਾਸੇ

ਪਹਿਲੀ ਲੋਹੜੀ ਤੇ ਵੰਡੇ ਮਾਂ ਰਿਉੜੀਆਂ

ਪਹਿਲਾ ਸਾਲ ਇਕੱਠਿਆਂ ਦਾ ਗੁਜਰਦਾ ਹੈ।

ਪਹਿਲੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਛਣਕੇ ਘੁੰਗਰੂ ਤੜਾਗੀ

ਸ਼ਰੀਹਾਂ ਦੇ ਪੱਤੇ ਦਰਵਾਜੇ ਬਣਨ ਭਾਗੀ

ਦਾਈ ਨੂੰ ਨਗ ਵਾਲੀ ਸੁਨਹਿਰੀ ਛਾਪ ਘੜਾਵਾਂ

ਨਵਾਂ ਦਿਨ ਲੈਕੇ ਸੂਰਜ ਉੱਗਰਦਾ ਹੈ।

ਪੋਤੜੇ ਤੂੰ ਧੋਵੇਂ ਸਾਬਣ ਨਾਲ ਛਾਹ ਵੇਲੇ

ਮੈਂ ਖੁਆਵਾਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚਿੱਤਰੀ ਵਾਲੇ ਕੇਲੇ

ਪਹਿਲੀ ਦੀਵਾਲੀ ਨੂੰ ਆਪਾਂ ਬਰਢ਼ੀ ਵੰਡੀਏ

ਰੰਗੀਆਂ ਹਟੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਜਗਦਾ ਹੈ।

ਦੂਜੀ ਬੱਚੀ ਦਾ ਜੰਮਣ ਤਰੱਕੀਆਂ ਲਿਆਇਆ

ਘਰ ਤੇ ਚੁਬਾਰਾ ਮੈਂ ਪੱਕਾ ਪਾਇਆ

ਦੋਹੇਂ ਬੱਚੇ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਹੋਣ ਜੁਆਨ

ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਹਰਿੱਕ ਪਲੀਂ ਵਧਦਾ ਹੈ।

ਬੱਚੇ ਵਿਆਹੇ ਵਰੇ ਆਏ ਬੁਢੇਪੇ ਦੇ ਦਿਨ

ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਪੋਤੇ ਦੋਹਤੀਆਂ ਲੁਕਣਮੀਚੀ ਖੇਫਣ

ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਮਰਾਂ ਭੋਗਕੇ ਕਰੀਏ ਅਰਦਾਸ

ਤਦ ਵੱਸਦੇ ਘਰ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਤਾਂਘ

ਆਪਾ ਤੇਰੇ ਉੱਤੋਂ ਵਾਰ ਦਿੱਤਾ।

ਮੈਂ ਤੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਦਿੱਤਾ।

ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਚ ਦੀਆਂ ਸਤਰੰਗੀਆਂ ਵੰਗਾਂ

ਛਣਕਾਰ ਸੁਣਕੇ ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਉੱਠਦੀਆਂ ਉਮੰਗਾਂ

ਤੈਨੂੰ ਹਰ ਸੋਚ, ਵਿਚਾਰ ਦਿੱਤਾ।

ਤੁਹਫ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕਿਓਂ ਮੰਗਦੇ ਗੋਟੇ ਜੜਿਆ ਲਹਿੰਗਾ

ਅਮੁੱਲਾ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਇਸਤੋਂ ਨਾ ਕੁਝ ਮਹਿੰਗਾ

ਹਰਿੱਕ ਫੈਸਲੇ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਦਿੱਤਾ।

ਦਿਲ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਛੁਪਾਇਆ ਕੋਈ ਰਾਜ਼ ਨਾ

ਮੰਗੀ ਮੁਹੱਬਤ ਤੇਰੀ, ਮੰਗਿਆ ਕੋਈ ਦਾਜ ਨਾ

ਆਪਣਾ ਸਮਝਕੇ ਬੇਅੰਤ ਸਤਿਕਾਰ ਦਿੱਤਾ।

ਹੋਰ ਦੋ ਸਾਹ ਸਾਨੂੰ ਉਧਾਰ ਦੇ ਦਿਓ

ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੇ ਦਿਓ

ਵਸੀਅਤ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰ ਦਿੱਤਾ।

ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਸਿਆਲ

ਠੰਢ ਆਈ ਫੱਗਣ ਦੀ ਬਲਦਾਂ ਤੇ ਪਏ ਝੁੱਲ।

ਪਰਾਲ਼ੀ ਦੀ ਧੂਣੀ ਵਿੱਚ ਬਲਦੇ ਛੱਲੀਆਂ ਦੇ ਗੁੱਲ।

ਸਾਰੀ ਧਰਤੀ ਕੱਜੀ ਗਈ ਗਹਿਰੀ ਧੁੰਦ ਦੇ ਨਾਲ

ਦਿਲ ਵਿੱਚੋਂ ਨਾ ਨਿੱਕਲੇ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦਾ ਭੈੜਾ ਖਿਆਲ

ਗੂੰਜਣ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਹਫ਼ਜ਼ ਉਹ ਅਣਭੁੱਲ।

ਕੱਤੇ ਦੇ ਵਾਹਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸਰੋਂ ਦੇ ਫ਼ੁੱਲ ਖਿੜੇ

ਮੇਰੀਆਂ ਨੰਗੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਕੰਡ ਲੜੇ

ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਝਰਨੇ ਵਾਂਗੂੰ ਹੰਝੂ ਜਾਂਦੇ ਡੁੱਲ।

ਲੁਹਾਰ ਰੰਬੇ ਤਿੱਖੇ ਕਰਨ ਗੋਡੀ ਦੀ ਚੇਤ ਆਈ

ਰਾਤ ਲੰਘਾਉਂਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਘੁੱਟਕੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਰਜਾਈ

ਤੈਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਖਾਤਰ ਤਰਸਦੇ ਮੇਰੇ ਲਾਲ ਬੁੱਲ।

ਬੂਰ ਝੜਿਆ ਮੀਹਾਂ ਨਾਲ ਨਿੱਕਲੇ ਸਿੱਟੇ ਕਣਕਾਂ ਜੌਂਵਾਰੀਂ

ਮਾਰਾਂ ਛਾਲ਼ ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀ ਯਾਰਾ ਮੈਨੂੰ ਲੰਘਾਦੇ ਪਾਰੀਂ

ਲੈਜਾ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਛੱਡਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕੁੱਲ।

ਚਲਦੀ ਘੁਲ੍ਹਾੜੀ ਕੜਾਹੇ ਵਿੱਚ ਕੜ੍ਹਦਾ ਗੁੜ ਬਣਦੀ ਖੰਡ

ਨਿੱਘ ਦੇਜਾ ਜੱਫੀ ਪਾਕੇ ਹੱਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵੜੀ ਠੰਫ

ਆਜਾ ਪਿਆਰਿਆ ਮੁੜਕੇ ਵੇ ਠੁਕਰਾ ਨਾ ਪਿਆਰ ਅਣਮੁੱਲ।

ਖੁਦਗਰਜੀ ਫੈਸਲਾ

ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਤੂੰ ਚਲਾਈ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ

ਦਿਲ ਤੋੜ ਦਿਤਾ ਸਾਮਣੇ ਰੱਖਕੇ ਖੁਦਗਰਜੀ

ਬੂਟਾ ਮੁਰਝਾਇਆ ਪਤ ਖਾਣੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਤੋਂ

ਮਨ ਖੱਟਾ ਹੋਇਆ ਦੁਨਿਆਵੀ ਕਾਰਾਂ ਤੋਂ

ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਹੈ ਸਾਧ ਬਣ ਜਾਵਾਂ

ਬਾਣਾਂ ਭਗਵਾਂ ਸਿਓਣੋਂ ਨਾਂਹਕਾਰ ਦਰਜੀ

ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਰਾਈ ਦਾ ਪਹਾੜ ਬਣਾਇਆ

ਮੂੰਹ ਮੋੜਕੇ ਸੱਚੇ ਪਰੇਮੀ ਨੂੰ ਸਤਾਇਆ

ਰਾਹ ਦਾ ਵੱਟਾ ਸਮਝ ਠੋਕਰ ਮਾਰੀ

ਦੁਖੀ ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤੀ ਫਰਜੀ

ਜੱਗ ਜਿੱਤਣ ਦੀ ਤੁਸਾਂ ਖਾਧੀ ਸੌਂਹ

ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਬਣਾਕੇ ਕਬਰੀਂ ਦੱਬਿਆ ਮੋਹ

ਦਿਲਵਾਲੇ ਕਦਮਾਂ ਥੱਲੇ ਲਿਤੜੇ ਜਾਣ ਵਿਚਾਰੇ

ਟੀਚਾ ਰੱਖਿਆ ਸ੍ਹਾਮਣੇ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਗਰਜੀ

ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਵਾਟ ਦੁਖਾਉਂਦੀ ਪੌਡੇ

ਦੇਖ ਲਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਾਫ਼ਕ ਉੱਚੇ ਆਹੁਦੇ

ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਤੇ ਦੂਜਾ ਗੌਰ ਕਰੋ